Poes lijkt niet gelukkig

[Chrissie]

Sinds begin juli hebben wij twee poezen in huis: een moeder (±2,5 jaar) en een dochter (kitten van destijds 10 weken). Ze kwamen uit de opvang en toen wij voor het eerst gingen kijken was vooral moeder erg enthousiast. Ze rolde zich meteen voor onze voeten op de grond en liet zich uitgebreid over haar buik aaien, gaf kopjes en spinde erop los, waardoor ook wij erg enthousiast waren en besloten ze beiden in huis te nemen.

Hoewel de kleine zich goed ontwikkeld en een steeds leukere, sociale kat wordt hebben wij het idee dat moeder het meer en meer niet naar haar zin heeft bij ons. Zo enthousiast als ze in het begin was is ze al lang niet meer. Ze laat zich niet graag aaien, duikt a.h.w. onder je hand door als je haar wilt aanhalen en gaat ons duidelijk uit de weg als we toenadering zoeken. Ze ligt ±22 uur per dag te slapen. Als je haar roept komt ze zelden naar je toe (hooguit ’s ochtends misschien, als we net zijn opgestaan). ’s Avonds, als we alletwee thuis zijn komt de kleine naar beneden om te spelen of op schoot te zitten. Soms doet moeder mee met het spelen maar het liefst ligt ze boven te pitten. Soms is geïrriteerd naar ons of naar de kleine toe (grommen, bijten, en dan niet op een speelse manier). Wat ook opvalt is dat ze zichzelf vaak wast, vaak op een heel geïrriteerde manier. Hoewel ik lees dat dat op stress zou kunnen duiden begrijp ik zelf niet zo goed waar die stress dan vandaan zou moeten komen. Het is hier een heel rustig huishouden: we hebben geen kinderen of andere huisdieren. Mijn vriendin werkt buiten de deur en ik thuis dus er is vrijwel altijd iemand bij ze (en niet dat ik nou zo druk ben als ik hier in mijn eentje aan het werk ben.....). Wat ook opvalt is dat ze nogal vaak zeurt bij de balkondeur. Daardoor vermoeden wij dat ze misschien toch een buitenkat geweest is maar tegelijkertijd is het waar wij wonen absoluut onmogelijk om haar weer naar buiten te gaan laten. Dat balkon mag ze af en toe op maar gek genoeg blijft ze dan ook vaak weer in de deuropening zitten. Overigens: in de opvang wisten ze niks van haar geschiedenis maar in de 10 weken dat ze daar hebben gezeten hadden ze daar niet de indruk dat ze naar buiten moest.

Kortom ze lijkt snel geïrriteerd, verveeld en vermoeid. En dat voor een kat van slechts 2 jaar oud. Kan het zijn dat ze nog steeds niet goed gewend is bij ons of zou er meer aan de hand zijn? Ik ben sowieso wel van plan om binnenkort even met haar naar de dierenarts te gaan maar tegelijkertijd vraag ik me af of er hier mensen zijn met soortgelijke ervaringen die misschien tips voor ons hebben.
Alvast bedankt voor jullie hulp!

[nellebel]

vaak hoor je dat het natuurlijk is dat moeder hun kittens afstoten als ze oud genoeg zijn. mogelijk dat ze daarom niet meer samen overweg kunnen.

[Dikkie Dik]

Misschien helemaal niet aan de orde maar het lijkt mij dat ze misschien wel pijn heeft... Als ze zoveel slaapt en wegduikt voor je, niet aangeraakt wil worden is wel vreemd. Ik zou in ieder geval de dierenarts even een belletje geven. Ze kunnen je waarschijnlijk het beste advies geven. Succes ermee!

[Adriana]

het leeftijdsverschil zelfs op die leeftijd is vrij groot. een kitten heeft een heel andere agenda dan een volgroeide kat. kittens willen sjezen, stoeien, klauwen, klimmen, slopen, klauteren en het beste gaat dat met een leeftijdsgenoot, doorgaans uit het nest. maar kan ook een 'vreemd' kitten zijn.
kittens moeten bewegelijk zijn en lopen over van energie en kattenkwaad. dat is goed voor hun mentale en lichamelijke ontwikkeling.
die moeder kan dat waarsch helemaal niet aan en trekt zich terug en in de natuur waren de wegen al lang uit elkaar gegaan.

of een leeftijdgenootje erbij, of kitten herplaatsen bij een leeftijdgenootje is denk ik de beste oplossing en ja, het klinkt hard en direct maar pappen en nathouden werkt hier niet.
bovendien loop je kans op gezondheidsklachten en gedragsellende, zowel bij moeder als kitten... en welkom op het Forum!

[Chrissie]

Beste Allemaal,

Tja, wat jullie schrijven is inderdaad allemaal al eens in mij opgekomen. Het is ook inderdaad wel iets wat geleidelijk, gekomen is dus dat het een natuurlijk "uit elkaar groeien" is klinkt mij niet vreemd in de oren. Adriana: de kitten wegdoen is absoluut niet bespreekbaar (hier moest een huilende smilie die ik nu even niet kan vinden.....). De andere optie: een kitten erbij misschien wel, maar dan moet ik wel "even" mijn vriendin overhalen......
Kijk eigenlijk zouden we dat allebei wel willen. We hebben ook zelfs op het punt gestaan om dat te doen (op het moment dat we deze twee namen zat er nog zo'n schatje in de opvang) er is alleen een praktisch probleem. We wonen namelijk niet zo groot en hebben echt maar plaats voor 1 kattenbak. Voor ons gevoel is drie katten op 1 bak teveel, of hebben we dat mis?

[Adriana]

er kunnen twee Blokker dweilemmers op de plaats van één dierenspeciaalzaak kattenbak (want die zijn achterlijk groot) en ik heb ze in het toilet en in de badkamer staan en als je dat goed schoonhoudt (ik jaag de korrels dagelijks door een frituurzeef en sop de plasplekken even af) dan lijkt me dat prima kunnen. 3 op één bak is veel te veel, eigenlijk heb je met 2 bakken al te weinig..
fijn dat jullie dat al eens overwogen hebben en als ukkepoes niet weg mag, dan maar een poezenmaatje erbij! moeders zal opgelucht ademhalen..

[inky]

Ik heb hetzelfde meegemaakt met Miep. Een kitten erbij was de oplossing. De kittens trokken samen op en Miep kreeg haar rust!

[Catfish]

Ik kan me alleen maar aansluiten bij Adriana.
Veel sterkte!

[Chrissie]

We zijn nu inmiddels 7 maanden verder. Ik blader zelf regelmatig op diverse forums en vraag me vaak af hoe een bepaalde situatie is afgelopen. Vandaar ook dat ik, om anderen wellicht te kunnen helpen, nog eenmaal wil terugkomen op dit onderwerp.

Ondanks alle goedbedoelde raad en suggesties hebben we geen tweede kitten erbij genomen. Ook hebben we geen van beiden weg gedaan. Toch lopen hier nu twee gelukkige, lieve poezen rond, waarbij vooral de moederpoes qua gedrag in geen velden of wegen lijkt op de poes van 7 maanden terug.

Wat we wel hebben gedaan is ze wat meer uit elkaar gehaald. Gedurende een week of 2 hebben we overdag de kitten apart gezet en moeder haar rust gegund. Na deze periode zijn we weer teruggegaan naar de oude situatie en heel geleidelijk aan is het gedag van de moederpoes veranderd. Het vijandige gedrag naar de kitten toe, en haar afwijzende gedrag naar ons toe zijn beiden verleden tijd.

Dus, voor degene die dit leest en met hetzelfde probleem kampt: gun het wat tijd; in ons geval heeft het probleem zich vrijwel vanzelf opgelost.

[Catfish]

Wat fijn dat je je nog even terug meldt, en super dat het zichzelf op heeft gelost met wat intgerventie van jullie kant.