Ik heb een kater, Jigger.
<---- Dat issie, uiteraard
Hij is afgelopen maand 16 jaar geworden en zo lang is hij ook al bij mij. (ik ben 32, dus al mijn halve leven)
Door omstandigheden ben ik in december vorig jaar mijn huis kwijtgeraakt en woon nu op een zolder, ben aan het studeren. Tot ik volgend jaar mijn diploma heb, werk heb en mezelf weer kan onderhouden.
Ik heb vooraf aan mensen raad gevraagd, neem ik Jigger mee naar een kleine zolder, maar dat hij wel bij mij is? Of breng ik m naar een goede vriend, waar hij meer plek heeft, maar niet bij mij is? Die vriend van me, daar heb ik 7,5 jaar een flat mee gedeeld, samen met Jigger. Hij kent de flat en hij kent die vriend dus goed. Daarna heb ik nog 1,5 met Jigger alleen in een andere flat gewoond.
Uiteindelijk de beslissing gemaakt hem mee te nemen naar mijn zolder, maar na 3-4 maanden had ik niet de indruk dat hij erg happy was. Dus heb ik m voor zijn bestwil toch naar die vriend gebracht. Daar bleek eigenlijk al snel dat ie niet zo goed at, en steeds minder. Toen ik merkte dat ie wel heel mager was geworden, ben ik er me naar de dieren arts geweest. Die kon verder niks aan hem vinden. Hij miste mij en is gestopt met eten.
Snoepjes at ie wel, rosbief ging er wel een beetje in, maar het bleef tobben. Ik heb m weer mee teruggenomen in de hoop dat dat zou helpen, en dat leek wel even zo te zijn, ik zag het even zonnig is. Maar hij eet echt bijna niet... Zoiezo moet ik het m al geven, aanreiken, m erop wijzen, zelf komt ie niet op het idee. En dan krijg ik er nog echt niet meer dan 25 gram voer op een dag in

Hij is zo mager en hij lijkt alsnog ongelukkig. Het is dus allemaal voor niks geweest....
Toen ik aan de dierenarts vroeg, en wat als ie nou echt niet gaat eten?? Ja, dwang voeren is op 16 jarige leeftijd ook geen optie... En dood laten hongeren al helemaal niet. Dan moet ik een beslissing voor m maken.
Dus nu, een dikke maand verder. Geen verbetering. Hij is zo mager... hij wil niet! En nou moet ik een beslissing gaan maken? Dat kan ik toch helemaal niet. Ik zit al het hele weekend op zolder te huilen en nu ook weer.
Tot 2-3 maanden geleden was er niks met m aan de hand, hij was hardstikke fit en gezond en mooi. Ik twijfelde er niet aan dat ie veel ouder zou worden. En nu is hij ook niet ziek. Hij eet gewoon niet, en ik kan het ook niet van me afzetten dat dit allemaal mijn schuld is. En nou moet ik m ook nog laten inslapen?
Ik weet niet wat ik moet doen, hij betekend alles voor me... ik heb al zoveel in moeten leveren het afgelopen jaar, ik trek dit helemaal niet.. Maar ik wil wel doen wat het beste is voor hem.
Kan iemand me raad geven?

Al is het maar hoe ik het beste afscheid kan nemen (al ben ik daar al mee bezig) en hoe te handelen.. ik had m altijd graag laten cremeren als het zover was, maar ik heb nu ook nog eens geen rooie rotcent....