Kattenleukemie

Alles over infectieziektes als FIP, FIV, leucose, leukemie, kattenziekte en andere virusinfectieziektes.
Gast

Kattenleukemie

Bericht door Gast »

Hoi allemaal,

Een paar maanden geleden heb ik 1 van mijn katten (2,5 jaar) in moeten laten slapen wegens ee agressieve vorm van kattenleukemie. Ik was er kapot van. Het schijnt heel erg zeldzaam te zijn, vooral bij zo´n jonge kat. De dierenarts had nog nooit zoiets meegemaakt. Onze Drop was veel te jong om te sterven en ik mis hem verschrikkelijk. Mijn andere kat (Mixkey, uit hetzelfde nestje) is ook getest, omdat het om een besmettelijke vorm kon gaan: Feline Leukemie. Gelukkig was dit niet het geval en heb ik hem in ieder geval nog bij me.
Wie heeft er ervaring met deze ziekte? Ik wil graag praten..
xxx
saskia
Gebruikersavatar
annastasia
Huiskat
Huiskat
Berichten: 81
Lid geworden op: 17 jun 2003 00:56
Locatie: Almelo
Contacteer:

Bericht door annastasia »

Hoi Saskia,

Ik zelf heb geen katten verloren aan leukemie, wel 3 katten verloren door een nierziekte, het was een persje van 3 mnd en eentje door een virus die was nog maar 9 weken en eentje van 8 mnd die nooit weer thuis is gekomen.
Dus ik weet hoe het voelt om je kat zo jong te moeten verliezen.
Je bent verdrietig en boos omdat ze al zo jong moeten gaan, ik wil je dan ook veel sterkte wensen met dit verlies en het heeft gewoon tijd nodig om het te verwerken en vergeten doe je ze nooit.
Maar over leukemie weet ik niets.
Anna&Cats Afbeelding

Geen paniek, niets is onder controle.
Gebruikersavatar
Admin
Administrator
Administrator
Berichten: 2080
Lid geworden op: 18 mar 2003 01:33
Locatie: Den Haag
Contacteer:

Bericht door Admin »

Saskia,

Ik begrijp precies hoe je je gevoeld moet hebben, want wij zijn onze eerste kat na ruim 13 jaar ook verloren aan leukemie. Nikki was een binnenkat en de enige kat hier in huis. Toen hij 3 was hebben we een poes te logeren gehad voor 2 dagen. Deze was erg fel en krabte en beet Nikki. Wij denken dat hij het daardoor kreeg. Het heeft dus 10 jaar lang gesluimerd.

In de laatste maanden kreeg hij uveïtis aan beide ogen en na verschillende kuren ging dat niet over. Hij verloor langzaam, maar gestaag gewicht en kreeg ook andere ontstekingen zoals een anaalklierontsteking. In die periode konden we het ziektebeeld niet rijmen, maar achteraf is 1+1=2.

De dierenarts die we toen hadden was een schat van een vent, maar ook na bloedonderzoeken wist hij het niet te achterhalen. We zijn toen naar onze huidige DA overgestapt. Deze vond een vergrootte schildklier en we hadden al een datum geprikt zodat hij eraan geholpen kon worden.

Ondertussen bleef hij maar gewicht verliezen en zijn eetlust ook. We probeerden Nikki dat speciale blikvoer te geven in afgeknipte injectiespuiten, maar dat werd dwangvoeden met een grote D, omdat hij het niet wilde. Hij is toen nogmaals onderzocht en de DA ging bijna direct een leukose-onderzoek doen. Zelf zagen we nog altijd geen verband tussen al zijn kwalen omdat het over zo'n lange tijd verspreid was en omdat hij dus al 10 jaar lang geen contact had gehad met een andere kat.

Die middag (hij was een nachtje overgebleven ter observatie, wat we al zo verschrikkelijk vonden) hadden we het gevoel van: "Nou, hij zal iets aan zijn nieren hebben, we krijgen medicijnen en verder niets aan de hand en we gaan hem dadelijk weer halen". Toen ging de telefoorn en de DA bracht ons het verschrikkelijk nieuws dat hij fatale leukemie had, dat het uitgezaaid was en dat er niets meer aan te doen was. Of we een beslissing wilden nemen over wat nu te doen. Dat is echt verschrikkelijk. Om het doodsvonnis uit te spreken over een dier dat al ruim 13 jaar je kameraadje is.

Plotseling bevind je je in zo'n roes, dat het net lijkt of je in een nachtmerrie zit. Ondanks dat we hem nog voor altijd bij ons hadden willen hebben, zagen wij ook dat het dan afgelopen moest zijn met zijn kwalen, zijn doktersbezoeken en zijn pijn. En ondanks dat hij wel erg was afgevallen, zag hij er nog altijd goed uit, met glanzende vacht en af en toe speelde hij nog. Als het uiterlijk een wrak was geweest, hadden we ons er nog op voor kunnen bereiden, maar dit ging van "we gaan hem dadelijk ophalen", tot "we moeten hem laten gaan".

We zijn bij hem gebleven totdat zijn hartje stopte en tot op de dag van vandaag lijkt het alsof het gisteren was. Het was zo'n lief beest en zo'n goed vriendje, die ons altijd goed aanvoelde, dat ik er zo weer om kan janken. Een afschuwelijke tijd was dat.

Omdat we tijdens zijn laatste dagen veel info wilden hebben erover zochten we vanalles op internet. We vonden veel sites met summiere informatie of verspreidt over allerlei sites. Een poosje nadat we hem verloren, besloten we om zelf een internetsite op te zetten, met alle informatie erop (bijna alle informatie dan).

Het feit dat veel forumbezoekers nu bij elkaar over de vloer komen, er vriendschappen zijn ontstaan en een aantal kittens en katten een nieuw thuis hebben gevonden is dus indirect het gevolg van zijn overlijden.

Vlak nadat Nikki weg was, wilden we dit gevoel nooit meer krijgen en besloten geen katten meer te nemen, maar de leegte die je voelt als je thuis komt is ondraaglijk als je je hele leven katten gewend bent. Binnen 3 maanden hadden we Ravian en Storm, twee broertjes van 16 weken. Toen ze 9,5 maand oud waren, kreeg Ravian onder het spelen een hartstilstand ten gevolge van een verdikte hartspier (cardiomyopathie). We zijn dus binnen 8 maanden jaar twee lieverds kwijtgeraakt.

Storm werd een stuk rustiger en speelde haast niet meer daarna. Toen hebben we besloten dat hij toch een speelkameraadje moest hebben en toen kregen we Indy. Gelukkig is er met beide niets meer gebeurd en gaat alles erg goed.

Vlak nadat Ravian overleed hebben we Storm direct laten scannen op een eventuele hartkwaal. Gelukkig niets met hem aan de hand. Ook hebben we beide ventjes nog laten inenten tegen leukemie, maar omdat het beide binnenkatten zijn en we niet voor de tweede keer de fout zullen maken om er zomaar een andere kat bij te zetten, zijn we met deze inentingen gestopt.

Een verhaaltje over Nikki vind je op onze website onder Uw Verhaal (onderaan de pagina).


Sterkte en groeten,
Roland
Laatst gewijzigd door Admin op 02 aug 2005 10:46, 3 keer totaal gewijzigd.
"We moesten de kinderen helaas wegdoen, omdat onze katten allergisch bleken te zijn."
Gebruikersavatar
Kattenbella
Tijger
Tijger
Berichten: 3044
Lid geworden op: 13 jan 2003 18:32
Locatie: Groningen

Bericht door Kattenbella »

Annemiek,

Wat een ontroerend verhaal zeg! Ravian lijkt sprekend op Felix trouwens.

Een concrete vraag: Hoe vaak moet je tegen Leukemie enten en is die enting nog steeds zo duur? Werkt het voor de volle 100 procent of is de kans op leukemie kleiner?
Ik weet het, vragen voor de dierenarts, maar misschien zinvol hiebij te zetten. Mochten de antwoorden al ergens hier op de site staan, laat maar weten waar ok!

Groeten Katten en Bella.
"All they need are little black-bow ties and top hats. They might even tip you at feeding time, if you're lucky"
Carol
Poema
Poema
Berichten: 244
Lid geworden op: 26 apr 2003 21:15
Locatie: Heerenveen

Bericht door Carol »

Hoi Bella,

Ik heb deze vraag recent aan mijn dierenarts gesteld en die zei dat het alleen zin als je op jonge leeftijd van de kat begint te vaccineren en dit zeer regelmatig herhaald wordt. Voor Boris (en Romeo) die nu bijna 1 jaar is vond hij het al te laat.

Groetjes,
Carol
Gebruikersavatar
Annemieke
Huiskat
Huiskat
Berichten: 25
Lid geworden op: 01 jan 1970 01:00
Locatie: Den Haag
Contacteer:

Bericht door Annemieke »

Hoi Bella,

Eigenlijk heeft een leukose-inenting alleen maar zin als je kat is getest op leukemie en geconstateerd is dat hij het niet heeft. Als je kat gezond is verminderd het als het goed is de kans op leukemie.

Na het overlijden van Nikki wilden wij geen enkel risico lopen dat Ravian en Storm leukemie zouden oplopen. We hebben ze niet laten testen maar de proef op de som genomen.

De eerste inenting bestond uit één prik en ongeveer drie weken later de tweede prik. Vergelijk het met de eerste inentingen van katten tegen katten- en niesziekte. Elk jaar moet je dan een herhalingsprik halen.

De inentingen zijn vrij duur. Ik geloof niet dat het al iets goedkoper is geworden. Destijds waren we rond de f 90,- per prik kwijt. Het exacte bedrag weet ik niet meer. En dat bedrag maal 4 (1e en 2e prik voor twee katten). En dit alles naast de inenten tegen katten-en en niesziekte. Dit kan dus aardig oplopen.

Nu doen wij dat niet meer. Dit hebben wij vorige jaar met de dierenarts besproken. Alleen de jaarlijkse inenting tegen katten- en niesziekte.

Nu maar hopen dat ze allebei gezond blijven.

Nikki missen wij nog steeds heel erg ondanks dat het al weer twee jaar geleden is. Vorige week donderdag was het precies twee jaar geleden. Het heeft zo'n impact op je als je je beste maatje moet laten inslapen. We wisten dat dit het beste was voor hem maar in je hart doet het verschikkelijk veel pijn.

Groetjes,
Annemieke
Kijk voor meer katteninfo op http://www.dekattensite.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
Gebruikersavatar
Babiche
Lynx
Lynx
Berichten: 125
Lid geworden op: 21 jan 2003 17:32
Locatie: Baarn

Bericht door Babiche »

Saskia en Annemieke, wat een vreselijk verlies zo plotseling en onverwachts... :sad:

Ik hoop het nooit mee te maken. En kan me ook voorstellen dat als je Nikki zo lang bij je gehad hebt je het als de dag van gisteren ervaart...
Wat een schok brengt zoiets teweeg lijkt me...echt heel erg! :cry:
En dan ook nog Ravian die dan ook nog plotseling overlijdt...
Ongelofelijk inderdaad in zo'n korte tijd 2 katten die sterven.

Ik ben blij te horen dat Storm en Indy het zo fijn hebben samen en dat ze beiden gezond zijn! Maar toch, vooral bij de datum van overlijden kan ik me voorstellen dat alles weer even naar boven komt.

Bedankt voor het delen van jullie ervaring! Zo leer ik weer wat voor vreselijke ziektes er zijn onder katten en wat de symptomen zijn...

Babiche
Gebruikersavatar
Shaz
Tijger
Tijger
Berichten: 1271
Lid geworden op: 10 jan 2003 18:56

Bericht door Shaz »

Ja ik denk ook dat het daarom zo goed is, zo kunnen we allemaal wat allerter zijn. Je kan het niet voorkomen maar misschien heb je dan wel wat meer tijd om aan het idee te wennen. Het lijkt me namelijk vreselijk om van de een op de andere dag door zoiets te moeten besluiten dat het beter is om je lieve kat te laten gaan. :sad:
groetjes Sharon
Gast

Bericht door Gast »

Hoi,

Wat een verhaal zeg, het komt inderdaad wel overeen met de gevoelens die ik erbij had.
Bij drop dachten we in eerste instantie ook aan de nieren. Hij plaste de laatse weken ook overal in huis en hij likte aan de muren. Hij was verder niet abnormaal anders, dat was het rare. Hij was wat rustiger,maar dat was ie in verhouding tot Mickey, altijd geweest. Hij werd wat mager dus. Het ging ook zo snel. Nadat er maandags koorts en fixe bloedarmoede was geconctateerd kreeg Drop Pretnizon, Antibiotica en speciaal blikvoer. dat at ie als de beste, dus we waren al kei blij, hij at tenminste weer. Later bleek dat door de pretnizon te komen. Donderdags kwam de uitslag, ik had wel her en der gelezen dat het die richting in kon gaan, maar ja, ik ben geen dierenarts. Hij zei me dat hij helaas slecht nieuws had, ik dacht dat ik kapot ging!! Ik kon hem niet meer fatsoenlijk gedag zeggen, er kwam niks uit mijn mond. Ik zat op dat moment bij mijn zus, dus ik als een gek naar huis, maar mijn katje. Wat is het dan moeilijk zeg, ik heb uren jankend op de bank gezeten, als ik Drop maar zag dan begon ik weer. Ik had een afspraak gemaakt om diezelfde avond nog drop in te laten slapen, en dan zit je te wachten..feitelijk op je lievelings dood. Maar ja, of je nu een dag, een week een maand wacht, t moet toch..er is geen remedie dan aftakeling. Mijn vriend kwam eerder naar huis van zijn werk, hebben we samen weer zitten janken. Drop kwam nog heerlijk bij me liggen, kei hard knorren..pfff..wat heb je t dan zwaar. Ik heb hem nog allemaal lekkere dingen gegeven en zucht...tja..op een gegeven moment is het tijd. Er gaan allemaal gedachten door je hoofd, doe je er wel goed aan en is het wel echt zo..je geloofd het gewoon niet. Je wil het niet geloven. Bij de dierenarts heb ik hem voor de laatste keer verteld hoeveel ik van hem hield en hoe erg ik hem zou gaan missen..de tranen schieten er nog van in mijn ogen. Na het inslapen heb ik hem weer mee naar huis genomen, om ook Mickey de kans te geven om afscheit te nemen. Het was zo ontroerend, drop in een dekentje en Mickey erbij met een gebogen koppie. Maar ik weet zeker dat dit goed was, Mickey moet gevoeld hebben dat het over was, als ik dit niet gedaan had, was hij hem vast kwijt geweest. De volgende dag hebben we Drop in Uden laten cremeren. Ik heb er nu wel rust over, maar vrede niet, hij was veel en veel te jong. Gelukkig is zijn broer er nog en heeft die na een moeilijke eerste week een fijne nieuwe vriend Diesel. Maar ja, een broederband blijft het meest speciaal en het gemis blijft. De foto bij mijn naam is trouwens Drop, wat een lekker ding he? Jij ook heel veel strerkte, zoiets ingrijpends vergeet je nooit, als je eenmaal van dieren houd, dan zul je ze echter nooit vergeten.
xjes
Saskia
Gebruikersavatar
Shaz
Tijger
Tijger
Berichten: 1271
Lid geworden op: 10 jan 2003 18:56

Bericht door Shaz »

Nou bij mij springen de tranen ook in mijn ogen hoor, alleen bij het lezen al! Vreselijk moeilijk als je dan op dat moment moet gaan zitten wachten.
Ik denk ook inderdaad dat het voor Mickey belangrijk was om zelf te ervaren dat zijn broer er niet meer was. Drop was zeker een lekker ding!
groetjes Sharon
Emma Boom
Tijger
Tijger
Berichten: 1385
Lid geworden op: 02 feb 2003 17:45

Bericht door Emma Boom »

Het moeilijkste vind ik altijd dat jij verantwoordelijk wordt voor het al dan niet laten doorleven en mogelijk -lijden van je kat. Bij Pieter kon ik in zijn ogen de hulpvraag om verlossing zijn, en was het besluit minder moeilijk (al bleef het even pijnlijk). Wie ben ik om te bepalen wanner het leven van mijn huisdier ophoudt? Dat is het dilemma waar ik zelf regelmatig mee worstel.
Daarom laat ik zieke kittens ook vrijwel nooit euthanaseren; als ze lijden, moet ik het wel afwegen maar ik vraag me dan ook af of ik het lijden niet juist vergroot met de gang naar de da, in een auto, wat voor het dier ook niet fijn is, de geur bij de da, die het dier angstig kan maken, etc. Ook dat noem ik lijden en daarom weeg ik bij een ernstig ziek kitten, wat niet meer te redden is, deze belangen af tegen de mogelijk pijn die het hier even heeft. In de meeste gevallen laat ik het kitten dan hier, in de eigen omgeving, al dan niet in een lekker doekje en dicht bij mij, sterven op zijn eigen tijd. Ik kan minder stil staan bij verdriet dan jullie, omdat het gewoon vaak voorkomt hier - veel dieren zijn bij binnenkomst verzwakt of in slechte conditie. Dat wil niet zeggen dat ik het verdriet niet begrijp!
Deze discussies en gedachtegangen horen misschien niet bij leukemie, maar wel bij de beslissingen die je moet nemen als er sprake is van een uitzichtloze ziekte. Ik vind het heel fijn dat we deze en alle andere kattendingen op het forum kunnen bespreken.
Roland en Annemieke, ik heb me niet gerealiseerd dat deze site en alles wat er uit voortgekomen is, door Nikki begonnen is.... Ik zal hem dan ook graag eren en laten voortbestaan door een kitten naar hem te noemen, vinden jullie dat goed?
Ik wens iedereen veel sterkte toe!
Gebruikersavatar
Annemieke
Huiskat
Huiskat
Berichten: 25
Lid geworden op: 01 jan 1970 01:00
Locatie: Den Haag
Contacteer:

Bericht door Annemieke »

Hoi Marjolein,

Het blijft altijd moeilijk als je zo'n beslissing moet nemen. Het is vreselijk. Gelukkig hebben wij van Nikki bijna 13 jaar kunnen genieten. Dat is al heel wat en daar zijn wij heel erg blij om.

Natuurlijk vinden wij het hardstikke leuk als je een kitten naar Nikki vernoemd. Lief van je. En dat het maar tot een grote, sterke en lieve kat mag opgroeien.

Groetjes,
Annemieke
Kijk voor meer katteninfo op http://www.dekattensite.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
Resora

Bericht door Resora »

Wat kan ik mij jullie verdriet goed inbeelden...Als ik hier alle verhalen lees beleef ik 30 juli weer terug. Toen hebben wij ook de beslissing moeten nemen om ons Mauriceke van amper 15 maanden te laten inslapen. Ook hij is gestorven aan leukose, al was hij ingeënt sinds zijn 5 maanden, net als zijn drie zussen. Ook zijn moeder en onze dikke zwarte poes waren ingeënt. Het is bij hem erg vlug gegaan. Hij begon over te geven vlak na, of nog tijdens het eten en na enkele Da-bezoeken, waarvan verschillende 's nachts en in het weekend, viel het verdict: lymfeklieronsteking, bloedarmoede, vocht in de borstkas, wat zijn hartje en longetjes in de verdrukking bracht en uitdrogingsverschijnselen. Allemaal het gevolg van een leukosebesmetting. We hebben hem na de injectie meegenomen naar huis, waar hij in de armen van mijn oudste dochter gestorven is. Onze andere katten en mijn opvangkindjes hebben uitgebreid afscheid genomen van hem. Enkele waren er ook bij toen hij geboren werd.
Onze katjes zijn niet echt binnenkatten, al lopen ze nooit ver weg, maar Mauriceke was een gesneden katertje, dat zelden uit onze tuin kwam en zich ver hield van alle kattenruzie's. Maar hier in ons beluik zijn er erg veel katten op een relatief kleine plek en onze lieverds zijn de enige die op tijd een dierenarts zien. We vermoeden dat hij de besmetting opgelopen heeft voor zijn vijfde maand. In samenspraak met de dierenarts hebben we besloten onze andere katten (nog) niet te laten testen en ze nog buiten te laten: geen van de andere kattenbezitters in de straat voelt zich geroepen om zijn katten een degelijke verzorging te geven en ze zijn zo goed als allemaal veel ouder dan mijn jonkies. Heel waarschijnlijk hebben ze dus allemaal al de besmetting opgelopen. Maar nu de dag voor hun herhalingsinenting dichterbij komt dringt zich ook de vraag op of ik de andere laat testen. Ik weet niet of ik de wetenschap dat zij ook ziek zijn aankan, maar nu ben ik evenmin gerust: bij elke gedragswijziging hang ik al aan de alarmbel... Maurice was in al de tijd dat we katten hebben, al 21 jaar, de vijfde kat die we verloren. Eentje, onze Joekie, is verongelukt toen ze 5 jaar was. Tarzoon, onze siamese kater stierf aan kanker op zijn twaalfde. Mosquito is een vreselijke dood gestorven op zijn achtste aan een vergiftiging met slakkenvergif, dat een buurvrouw gebruikt had en hij van zijn pels gelikt had nadat hij verkoeling zocht onder haar planten. Midasje was ook acht, toen hij stierf aan een alvleesklieronsteking, nadat hij zes maanden een trombose met verlamming overwonnen had. Geen van allen zijn echt oud geworden, maar de dood van zo een jonge kat als Mauriceke komt echt als een slag in je gezicht. Eerst primeerde het verdriet, maar ook het gevoel dat we er goed aan gedaan hadden om hem van zijn pijn te verlossen. Nu komt het gemis dat zich verschuilt in de kleine dingen. De herkenning in zijn zussen, een foto, de lege koffiezetmachine waar hij steeds op zat te kijken naar mij, als ik in de keuken bezig was... Maar dat zullen jullie wellicht allemaal herkennen. 't Is hier weer een veel te lang verhaal geworden, ik blijf maar zeuren... Ik maak maar weer eens plaats voor jullie!
Gebruikersavatar
Annemieke
Huiskat
Huiskat
Berichten: 25
Lid geworden op: 01 jan 1970 01:00
Locatie: Den Haag
Contacteer:

Bericht door Annemieke »

Hoi Resora,

Het is geen zeuren wat je doet hoor en je hoeft voor ons geen plaats te maken. Iedereen mag hier zijn verhaal kwijt. Het voordeel van dit forum is dat iedereen elkaar begrijpt.

Het zal voor jou ook een hele moeilijke periode zijn geweest na het verlies van zoveel katten. Elke keer krijg je weer een steek in je hart als zoiets gebeurt. Het blijft altijd gissen waar je kat leukose heeft opgelopen. Dat was/is voor ons ook een raadsel. Helaas kom je daar niet meer achter.

Misschien moet je je andere katten toch laten testen want nu ben je ook niet gerust. Het hoeft helemaal niet zo te zijn dat zij het ook hebben.

Wat je ook besluit, sterkte met alles.

Groetjes,
Annemieke
Kijk voor meer katteninfo op http://www.dekattensite.nl" onclick="window.open(this.href);return false;
Gast

Bericht door Gast »

Hoi Resora,
Het is echt geen zeuren wat je doet, op deze manier kun je je verdriet alleen maar delen en verwerken. Mij hielp het ook heel erg dat er mensen waren die wat terug schreven en ervaringen wilde delen. Het is toch logisch dat je er mee zit, na hert verleis van je lieveling? Ik mis Drop ook nog steeds, naast zijn blikje staat elke avond nog een kaarsje te branden, zodat hij toch nog een beetje bij me is. Binnenkort laat ik een portret van hem maken, zodat hij extra dicht bij ons is en voelt dat er nog steeds moeite voor hem gedaan is.
Dus Resora, blijf wat jij "zeuren" noemt vooral doen en schrijf het lekker van je af, dat doet iedereen. Het lucht je vast op, en daar gaat het toch om?
Veel liefs en sterkte,
Sas
Plaats reactie