De zorgen en het afscheid

[Lovecat]

Misschien niet zo'n vrolijk onderwerp, maar vraag het me de laatste tijd veel af.

Ik heb 6 jaar geleden mijn 2 eerste huisdieren ooit geadopteerd; 2 kittens. Ik had denk ik nooit verwacht dat ze zo ontzettend belangrijk voor me zouden worden. Ze zijn naast mijn ouders de belangrijksten in mijn leven.

Als er iets met die twee is, ben ik compleet van slag. Waar ik eerst dacht dat je met 2 kittens wel makkelijk de 15 jaar zou halen, zo wordt het steeds meer realiteit dat je er zomaar 1 kan verliezen. Ik denk nu dan ook dat als ik mijn 2 katten moet inleveren, ik geen nieuwe katten meer zou nemen. Hoe veel invulling ze ook aan mijn leven geven, de zorgen als ze niet lekker zijn en het feit dat ze doodgaan is voor mij bijna ondraaglijk.

Nu mijn vraag aan de mensen hier die al verschillende katten hebben moeten inleveren. Hoe ervoeren jullie de eerste keer? Heb je nieuwe katten genomen en hoe snel? Hielp dat tijdens het rouwproces? Zag je er niet enorm tegenop nog een keer te moeten gaan meemaken dat je er 1 verliest of erg ziek wordt?

Mijn ouders hebben nadat ze hun katten hebben moet inleveren nooit meer een huisdier genomen omdat ze het verdriet niet meer wilden meemaken en ik heb het gevoel dat ik dat ook niet kan. Ben heel benieuwd naar jullie ervaringen/verhalen. En ik hoop dat er een hoop positieve verhalen tussen zitten!

[Rik]

Hoewel Bowy mijn eerste echte eigen poes was hebben we in mijn jeugd twee katten gehad. Toen ik op mezelf ging wonen heeft het een jaar geduurd voordat ik Bowy gekregen heb. Ik wilde gewoon een poes dus had bij de lokale dieren-speciaalzaak gezegd... als je iets tegenkomt geef dan maar een belletje. Het was 1996 dus op internet opzoeken zat er niet bij. Toen kreeg ik op een middag een belletje en toen ik daar aankwam stond er een doos klaar (met een kleine zwart/witte haarbal). Niets uitzoeken dus... gewoon meenemen.

Ik leef alleen en heb dus al vrij snel besloten dat ik gewoon graag katten om me heen wilde hebben. De fout die ik echter gemaakt heb is er één te nemen. Nu weet ik beter. Bowy is dus opgegroeid tot solo-poes en na 10 jaar kon ik er eigenlijk niets bij plaatsen (hoewel ik dat wel wilde). Met Bowy d'r gezondheid is het eigenlijk altijd goed gegaan (op een akkefietje met een haarbal na, waar ik nota bene bijna een inslaap advies had gekregen). Maar goed... toen ze 18 werd kreeg ze een attack/tia waarna nierfalen en een veel te hoge bloeddruk is geconstateerd. Met de goede zorgen heeft ze het nog twee jaar goed gedaan en heb ik haar een paar dagen na haar 20e verjaardag moeten laten gaan.

Reden van dit hele verhaal.... je weet dat je je lieve huisgenoten een keer moet laten gaan. Ze leven niet zolang als ons en dat realiseer ik me heel goed. Op het moment dat ze verzorging nodig hebben bedenk je je ook dat ze niet het eeuwige leven hebben. Toen Bowy die tia kreeg was het eigenlijk ook al op het randje en besefte ik me dat ook in één keer. Daarvoor had ik altijd wel het idee dat ze ver in de 20 kon worden.

Ik heb dus wel 2 jaar de tijd gehad om aan het idee te "wennen" dat het moment er een keer moest komen. Waar ik de meeste angst voor had was "welk moment". Zou ik te lang wachten met de beslissing te nemen wanneer het "genoeg" is. Ik kon wel aan haar zien dat ze nog plezier had in haar rondje tuin en ze at nog goed. Maar wat als het wat minder ging... Het eerste jaar is daarna met ups-en-downs gegaan. Het tweede jaar ging het eigenlijk heel goed.

Maar begin dit jaar constateerde ik dat ze (ondanks dat ze goed at) toch wel aan het afvallen was. Van 2.9 naar 2.1kg, dus het verwerken van de voedingsstoffen in het eten ging ook niet meer zo goed. En op haar verjaardag merkte ik al dat ze zich niet echt lekker voelde. In het weekend kwam daar een eetstaking overheen. Toen ze dus op zondag helemaal niet meer at heb ik het nog met wat koolvis geprobeerd (daar deed ze altijd een moord voor). Dat ging 's-ochtends nog wel maar 's-avonds ook niet meer. Toen ben ik maandag-ochtend naar de DA gegaan. Ik zou nog wel eetlust-opwekkers en infuus e.d. geprobeerd kunnen hebben maar mede gezien het gewichtsverlies van de afgelopen maanden wist ik dat het moment daar was (20 jaar en 4 dagen). En ja... dat doet pijn. Zelfs als je het aan ziet komen. Maar ik wist dat ik er alles aan gedaan had en dat ze een goed leven had gehad.

De weken daarna had ik last van concentratie-verlies (ja, je gedachtes glijden elke keer weer naar dat moment). Sommige hebben ook echte huilbuien (heb ik gelukkig niet gehad). Ik "zag" haar nog een aantal weken zitten op de normale plekjes, uit de hoeken van mijn ogen. Maar de pijn ebt met de tijd weg en maakt plaats voor gemis. En met gemis komen de mooie herinneringen. Maar ook het besef van leegte... Niet alleen emotioneel maar ook fysiek... Thuiskomen in een leeg huis... geen miauwende haarbal die de trap af komt trippelen om je te begroeten. En dan ga je toch weer aan nieuwe huisgenoten denken. In april heb ik Bowy moeten laten gaan en in juni ben ik gaan kijken naar nieuwe kittens. Op ikzoekbaas 2 kittens gevonden die ik in juli opgehaald heb. Nee... geen vervanging van Bowy... maar gewoon nieuwe huisgenootjes.

Je geeft aan dat het doodgaan bijna ondraaglijk voor je is... maar hoe zit het met de liefde die je ervoor terugkrijgt? En de liefde die jij aan hun kunt geven? Dat weegt voor mij zwaarder dan het verlies. Ondanks het verlies denk ik altijd wel katten te zullen hebben. En natuurlijk zul je direct na het verlies even die rouwperiode hebben... die scherpe pijn. Maar die ebt weg om plaats om maken voor die herinneringen. En bij mij zal het dan altijd wel weer gaan kriebelen om leven om me heen te hebben. Maar zoals ik al zei, ik woon alleen dus misschien heeft dat er ook mee te maken.

Nou... het is een heel verhaal geworden... maar daar vroeg je ook om

[Lovecat]

Wow, dank voor je uitgebreide verhaal. En inderdaad waar ik met dit topic om vraag. Heel mooi om te lezen hoe je een heel kattenleven mocht meemaken en nu weer twee nieuwe mag verrijken en zij die van jou.

De gedachte aan het verlies lijkt me ondraaglijk, maar natuurlijk is het me alle liefde wederzijds waard. Ik kan me nu gewoon niet voorstellen dat ik dat aan zou kunnen en er nog een keer voor zou kunnen kiezen. Alhoewel het statistisch gezien heel logisch is als ik binnen 3 maanden twee nieuwe haarballetjes heb rondlopen

[Rvdv_91]

Niet echt een leuk onderwerp, maar wel een onderwerp die me vaker bezig houd.

Ze was onze eerste poes, ons tweede huisdier; Bounty.
We hadden Bounty gevonden als vriendinnetje voor onze kater Snickers.
Bounty kende geen geweldige start, ze was op een hooizolder gevonden met haar mama en 3 broertjes.
Ze was bang voor tweebeners en hoewel ik wist dat het een hele opgave zou worden, was ik op slag verliefd.
Bounty ging mee naar huis en we zouden goed voor haar gaan zorgen.

We waren net op de goede weg in het wederzijdse vertrouwen, toen Bounty ziek werd.
Bounty begon te hoesten en hield er niet meer mee op..
Met 40 graden koorts heb ik haar naar de dierenarts gereden, ze werd meteen opgenomen.
Bounty was pas 5 maanden oud, toen ze haar eerste longontsteking kreeg.
Een week heeft ze bij de dierenarts in een zuurstofkooi gelegen, waarna ze weer mee mocht naar huis.

Snickers en Bounty waren vier pootjes op één buik, ze waren verknocht aan elkaar.
Bounty groeide, ontwikkelde zich als een heerlijk dier.
Ze was vrolijk, rende graag over ons weiland en klom in de hoogste bomen.

Totdat nog datzelfde jaar Bounty opnieuw ziek werd; Bronchitis.
Gemiddeld was Bounty 4 maanden gezond en van de medicijnen af, als het hele verhaal zich opnieuw wist te herhalen.
Keer op keer vond ik een benauwde poes op ons bed, met 40 graden koorts.
De keren dat ik met hoge spoed naar de dierenarts ben gereden waren niet meer op één hand te tellen.

Toch knapte Bounty altijd weer op en was haar levenslust altijd zo aanwezig,
dat we het omwille van haar niet wilden opgeven.
Bounty was vaste patiënt in de dierenartsenpraktijk..
Het laatste half jaar van haar leven ging het heel erg goed!
Bounty kwam aan en bereikte zowaar haar streefgewicht van 3 kilo.
Bounty was altijd veel lichter geweest.

Onze stoere poes had een beetje spek op haar billen en het stond haar fantastisch.
Toch wisten Alex en ik dat onze bijzondere vriendin de 20 nooit zou gaan halen.
Op longfoto's bleef littekenweefsel aanwezig.
En waar littekenweefsel aanwezig is, kan geen zuurstofwisseling plaatsvinden.
We bleven positief, want Bounty was vrolijk en blij.
Een blije poes = blije baasjes.

We besloten zelfs een weekendje op vakantie te gaan,
dat hadden we vanwege de ziekteperioden van Bounty al een hele tijd niet gedaan.
En je raad het al; Bounty werd opnieuw ziek.
Deze periode van ziek zijn was anders; Bounty knapte niet op.
Ondanks medicijnen, een opname en zelfs een zuurstofkooi, bleef Bounty benauwd.
In amper drie dagen tijd was die stoere poes veranderd in een zielige hoopje benauwde poes..

Alweer een longontsteking, het was de 7e op rij..
De longfoto's, de medicijnen, het mocht allemaal niet meer baten.
Ondanks twee intensieve jaren waarin Bounty ziek was geweest, stopte Bounty nooit met eten.
Tot dat allerlaatste weekend van haar veel te korte leven.
Bounty gooide de handdoek in de ring en ze wilde niet meer eten..

Op een maandagmorgen, om half 11 ben ik met Bounty naar de dierenarts gereden.
Toen ik de blonde dame in kwestie zag, brak mijn hart. Ik wist dat ik Bounty niet meer levend mee naar huis zou nemen..
In mijn armen is Bounty diezelfde dag nog overleden.

We hebben er bewust voor gekozen om Bounty mee naar huis te nemen, na haar overlijden.
We wilden dat Snickers afscheid van haar kon nemen.
Snickers waste haar kopje, kroop tegen Bounty aan en miauwde zacht.
Hij had de boodschap begrepen.

Inmiddels zijn we verhuisd en hebben we een nieuw maatje voor Snickers gevonden; Maine Coon Jesper is erbij gekomen.
Niet om te vervangen, maar om de behoefte naar een soortgenoot voor Snickers te kunnen opvullen.

We missen Bounty nog iedere dag..

[ErikPhilippus]

In de groepsapp van het dorpje waar wij wonen, verscheen 2 weken geleden het volgende bericht [citaat]:
"Hoi, gisterenvond is mijn zwart en wit bond kat aan liskesweg langs weiland in de wegberm dood aangetroffen en wie heeft nog twee katten voor mij over?"

Prompt kwam het antwoord:
"Ik weet er nog een Jan"

Verbijsterd keek ik naar deze berichten, en nam meteen het besluit om deze groepsapp (waar ik ongevraagd lid van was gemaakt) te verlaten. Walgelijk hoe mensen katten kunnen zien als een inwisselbaar gebruiksvoorwerp: "Oh, die van mij is doodgereden, heeft iemand nog een andere voor me?"

Voor iemand die zielsveel van (zijn/haar) katten houdt, is het een volstrekt onbegrijpelijke houding. Hoe koud moet je hart dan wel niet zijn. Op de eerste plaats, lovecat: wees blij dat jij niet zo bent, en tot in je tenen voelt wat je voelt voor je twee katten. Prijs je gelukkig dat je niet zo bent als die Jan bij mij in de straat. De keerzijde is het verdriet dat een keer komt als je kat ziek wordt of overlijdt. Maar zoals Rik terecht aangeeft: de liefde die je geeft en onvoorwaardelijk terug ontvangt, legt dat niet meer gewicht in de schaal dan het verlies?

Neemt niet weg dat ik je vraag heel goed begrijp, want ook ik worstel er soms mee. De mensen op dit forum die mijn ontboezemingen over mijn zieke Dalí volgen, zullen dit direct beamen. Ik heb ook regelmatig een verdrietige bui als ik mijn dierbare vriend zie aftakelen. Maar dit zou niet gebeuren als ik niet ook een bijzondere en liefdevolle band met hem heb. En ondanks de verdrietige momenten ben ik dankbaar dat hij mijn leven zo verrijkt. En zoals me laatst werd gemaand: pluk de dag, samen met Dalí... Iedere dag heeft genoeg aan z'n eigen zorgen.

Omdat ik begin dit jaar dacht dat het afscheid van Dalí aanstaande was, en zijn broer Gaudí ontroostbaar zou achterblijven, ben ik op zoek gegaan naar een maatje voor Gaudí. Natuurlijk had ik daarbij ook de gedachte: ook van die nieuwe kat zal ik ooit afscheid moeten nemen. Maar dat heeft me niet tegengehouden; sterker nog: er zijn 4 nieuwe bewoners van de Liskeshoeve bijgekomen.... Het is dus enigszins uit de hand gelopen .

Ik moet opeens denken aan een stripboek van Kuifje, ik dacht Kuifje in Tibet. Daar worden Kuifje en Bobby vaarwel gewuifd door hun jonge Tibetaanse vriend, en die zegt dat hij een regenboog in zijn hart heeft nu zij afscheid van elkaar moeten nemen. De tranen van het naderende afscheid worden verlicht door hun vriendschap. In deze context ook wel een mooie metafoor, omdat we hier vaak zeggen dat een overleden kat op reis gaat naar de regenboog.

Ik denk dat je beter een regenboog in je hart kunt hebben, in plaats van een winterstorm. Of zoals Kahlil Gibran zegt: “Als de liefde je wenkt, volg haar, al zijn haar wegen nóg zo zwaar en steil. En zouden haar vleugels je willen omhullen, laat haar dan, al zou het zwaard dat verborgen zit onder haar veren je kunnen verwonden".

Ik wens je vele fijne, tedere, intensieve, mooie, emotionele en hartverwarmende momenten toe met je twee katten.
Groetjes,
Erik

[Ennakee]

Mijn leven zonder katten is niet compleet. Ik heb intussen van zes dieren afscheid moeten nemen, en de pijn die mij dat deed is niet te beschrijven.

Maar daar staat het plezier, geluk en liefde die ze je schenken ruimschoots boven. Mijn dieren hebben een onuitwisbare indruk op mij achtergelaten, een pootafdruk op mijn hart. Dankzij hen kon ik een positieve bijdrage leveren, door voor hen de zorg op mij te nemen, en dit zo goed als mogelijk te doen. Ik heb tot op heden voor vier vondelingen en drie asielkatten gezorgd. Daar is er nu nog eentje van over. Ik hoop dat zij stokoud zal worden, maar niemand kan dat garanderen. Dus wanneer haar tijd gekomen is om de oversteek naar de regenboog maken, dan zal ik de tijd nemen om te rouwen. Maar op een gegeven moment zal er weer ruimte zijn voor een nieuwe kat of katten in mijn leven.

En ik zou niet zonder deze mooie en speciale dieren kunnen of willen leven! Ze vormen al bijna 49 jaar een onderdeel van mijn leven sinds mijn geboorte, en zullen waarschijnlijk tot aan mijn dood dit blijven doen...

[castratenkoor]

Overlijden van katten, wordt het ooit makkelijker - het loslaten, nee voor mij niet. Er volgt uiteraard veel verdriet, maar ook altijd schuldgevoel en twijfel. De ene keer of ik niet eerder in had moeten grijpen, de andere keer of de beslissing niet te snel was gevallen. Had ik niet nog.........
Alle sterfgevallen beschrijven zou een heel boekwerk worden, dus ik neem alleen het begin en het einde onder de loep.

In mijn leven als volwassen/zelfstandig wonende heb ik heel veel katten gehad, vanaf 1980. Ik begon toen gelijk met 6 katten, 5 volwassenen en 1 ras-kitten, Sandertje de Burmees. Ik heb dat eerste jaar meteen van twee afscheid moeten nemen. Miepie de asielpoes werd doodgereden en Sandertje het kitten werd maar 9 maanden.

We woonden in een dorp, op een woonerf, daar kwam alleen bestemmingsverkeer en dat mocht 15 km p/u rijden. Kleine kinderen en huisdieren, alles kon daar heerlijk los op straat. Wij hadden een kattenluik en overdag liep alles vrij rond. 's Nachts ging het luik dicht en we hadden ook gewoon kattenbakken staan die goed gebruikt werden.

Hoe Miepie dan toch doodgereden kon worden, we zullen het nooit weten. Ik zal nooit meer vergeten, we zaten te eten en de bel ging. Of we een lapjespoes hadden, ja dus. Ik mee, met een knoop in mijn maag. Poes was in een vuilniszak geladen en men wachtte op de politie om haar op te halen. Ik heb haar mee naar huis genomen en de politie gebeld dat het mijn poes was en gevraagd haar te mogen begraven, dat mocht. Beroerd van het schuldgevoel, wat had ik gedaan.........

Sandertje groeide niet goed en op een gegeven moment begon zijn achterlijf te zwabberen. Later ging ook zijn kop steeds heen en weer. Alle dierenartsen en specialisten afgelopen, er kwam geen diagnose. Nog maanden hem met spuitjes gevoerd. Hele huis vol lakens want hij liet alles lopen. Tot het moment van inzicht kwam, Sandertje wordt niet beter. Hem in laten slapen en mee terug naar huis genomen. Naast Miepie begraven.

Een triest begin van mijn leven als katten-eigenaar. Sandertje werd op 3/10 ingeslapen. Ik zei tegen B. we gaan morgen op dierenadag naar het asiel en halen het meest kansloze wezen. Dat werd Moen, een aangeschoten vaal zwarte kat van ongeveer 6 maanden, een oog eruit, deel van zijn gebit weg. Maar wat was het een brok liefde en enthousiasme. Moen groeide uit tot een enorm grote kater. Met hem maakte ik de fout, omdat hij al zoveel had meegemaakt, hem te laat te laten castreren. Wij hebben hem zelf ook nog een keer laten opereren, nog een vergeten kogel in zijn poot.

Moentje werd 18,5 jaar. Hij ging letterlijk vretend ten onder. Op zijn laatste dag kon hij niet meer op zijn poten staan. Maar liggend heeft hij nog wel een bak vla weggewerkt. Spinnend in mijn armen ging hij over de regenboog. Moentje zullen we nooit meer vergeten.

Mijn laatste sterfgeval was Timo, hij mocht maar 8 jaar worden. Vreselijk hoeveel schuldgevoel ik zelfs nu nog heb. Ik was zelf onder behandeling tegen kanker. Er kwam een lieve vriendin op bezoek en die schrok toen ze Timo zag. Jeetje wat is Timo afgevallen. Dat was mij niet opgevallen, Timo stond immers 2 x daags vooraan als er blikvoer werd uitgedeeld. Ik leefde die periode in een waas en had de verandering van Timo niet gezien, voor mij was de verandering uiteraard geleidelijk gegaan.

Al snel daarna werd Timo ziek en begon zich terug te trekken. Uitgebreid onderzoek wees uit: kanker, hele lijf zat ermee vol, maag, darmen, longen. Bloedonderzoek-uitslagen waren erbarmelijk, niets bleek meer te werken. En hij was zo beroerd, dat hij zich verstopte, dat ik het hele huis afzocht, ik voel de paniek nog. Helemaal weggekropen onder in een klerenkast. Op oudjaarsdag heb ik hem laten gaan. Omdat er vuurwerk werd afgestoken Jojo (ook van het forum) gevraagd met me te gaan met de auto.

Voor we in konden stappen gooide een etterbak nog gauw even een rotje naar ons toe. Als ik ooit moordneigingen heb gehad dan was het toen wel. Timo is mooi rustig in mijn armen ingeslapen. Ik was er kapot van. Timo was eigenlijk geen katten-kat nee hij was echt een mensen-kat. Ik had een keer een tweedehands stoel gekocht. Toen bleek dat Timo daarop niet naast me kon zitten, heb ik hem naar grof-vuil gedaan en een betere gekocht, met rechte brede armleuningen. En Timo was weer gelukkig, dan lag hij naast me en keek me aan met een geniet-hoofd, zoals alleen Timo kon kijken.

Dus nee Lovecat het went nooit en het wordt ook niet makkelijker. En twijfel en schuldgevoel zullen altijd mee blijven spelen (bij mij wel in ieder geval). Maar een huis zonder katten is voor mij geen thuis. Misschien egoïstisch dat ik met mijn medische situatie weer 7 katten heb. Maar het maakt me gelukkig en ik wil niet bezig zijn met het idee dood te kunnen gaan. Bovendien, als ik mocht overlijden dan komt er voor elke kat echt wel een toepasselijke plek. Mijn jongste zusje zou ze eventueel allemaal wel in huis willen nemen.

Maar helaas - ik heb daar serieus negatief commentaar op gehad, wat me uiteraard veel pijn en verdriet heeft gedaan.
Wat misschien nog een goede is om te delen is de kwetsende opmerkingen na het overlijden van een van mijn katten: "Gelukkig is het "maar" een kat." - "Gelukkig heb je er nog 5." - "Ja Dinie, dat weet je als je aan huisdieren begint, die gaan dood."
Tsja als je zo redeneert als de laatste opmerking dan kun je ook beter niet trouwen, echtgenoten kunnen immer ook dood gaan. En kinderen krijgen, ook maar beter niet?

Doet me denken aan een opmerking van een ex-buurvrouw. Ze heeft 1 zoon en had haar rotweiler in laten slapen. Hij was niet te vertrouwen en aangezien ze maar één kind had, was ze daar zuinig op. Zo meldde ze me. Uhhhh als ze er 3 had gehad, had de hond er wel 1 dood mogen bijten?

[Dorien66]

Je geeft aan dat het doodgaan bijna ondraaglijk voor je is... maar hoe zit het met de liefde die je ervoor terugkrijgt? En de liefde die jij aan hun kunt geven? Dat weegt voor mij zwaarder dan het verlies.

Sorry, ik heb geen tijd om een heel verhaal te schrijven over de voorgangers van Flip, maar wat Rik schrijft, is zoooooo waar!

[Lovecat]

Wat een mooie en uitgebreide verhalen, dank daarvoor.
Ik zal ook nooit spijt krijgen dat ik deze 2 prachtige katjes in mijn leven mocht hebben. Ik hoop dan ook dat ze 25 worden in goede gezondheid.

Ik vind het vooral allemaal zo kwetsbaar, zo moeilijk, zoals Castratenkoor omschrijft; de twijfel en eeuwige vraag het goed te doen. Ik weet af en toe ook niet of ik het financieel nog ga redden, nu mijn buffer op begint te raken. Dat zal de grootste reden zijn geen nieuwe katten te nemen, want ik wil wel zeker zijn dat ik ze goede zorg kan bieden.

[Mariskings]

Ik kan niet zo'n uitgebreid mooi verhaal schrijven als Rik en Dinie, omdat ik van mezelf pas op 24 jarige leeftijd 2 lieverds heb geadopteerd, maar ik weet nog wel dat ik bij mijn ouders ook 2 katers had.
Pinky en Basje.
Pinky overleed toen hij 14 was, wat ik op 7 jarige leeftijd al "vet oud" vond, maar waaraan hij overleed weet ik niet meer.
Basje daarentegen werd volgens mij ook 13, maar die heeft (denken wij) last gehad van reuma in z'n pootjes. Want zodra je ook aan de pootjes kwam, begon hij te blazen en zich terug te trekken.
In z'n laatste dagen kon hij niet meer lopen, dus ook niet meer eten en drinken, en hebben we hem in laten slapen.

Het idee dat ik Django en Nyssa ooit moet missen doet mij ontzettend veel pijn, maar wat Rik ook al zegt: Ik focus me op de liefde die ik van ze terug krijg.
Zo een mooi voorbeeld: ik heb gister een spiraal laten plaatsen, en Nyssa heeft vannacht alleen maar op mijn onderbuik gelegen. Alsof ze aanvoelde dat ik pijn had, maar dat ze erop lag voelde prima.
Als ik nu ook zie hoe die 2 naar elkaar gegroeid zijn in (pas) anderhalve maand, ben ik heel trots dat ik deze 2 kanjers heb en dat ik ze hopelijk 24 mag zien worden in alle goede gezondheid.
Wat dat betreft hebben we bij beide nog 22 jaar te gaan!

[Dani_84]

"its better to have loved and lost, than never have loved at all"

Ik denk nog heel vaak aan onze overleden poes. Vier jaar geleden alweer. Maar inmiddels zijn het prachtige en dierbare herinneringen. Maar toch soms nog dat stemmetje "Wat als ik nog dit of dat had geprobeerd? Wat als ik toen al dit forum ontdekt had?"

Wij hadden precies een week later Ivy en Big al in huis. Ik vind een huis zonder katten gewoon echt helemaal niets en ik trok die leegte niet. Maar dat is echt voor iedereen persoonlijk. Bij mij hielp het wel om het te verwerken. Op één of andere manier staan de katten die ik nu heb nóg dichterbij me en betekenen ze zielsveel voor me. En hoewel ze nog maar vier jaar zijn, kan het mij ook soms bezighouden dat het zo erg zou zijn als ze iets zou overkomen. Probeer gewoon lekker in het hier en nu te leven en te genieten van elke seconde dat ze bij je zijn!

[Dani_84]

Ik zeg overigens elke dag tegen mijn katten dat ik van ze houd en dat kan ik iedereen aanraden!

[Mariskings]

Ik zeg overigens elke dag tegen mijn katten dat ik van ze houd en dat kan ik iedereen aanraden!

Dat doe ik ook! En elk moment dat ze binnen komen thuis gooi ik ze op m'n schouder, kroel ik lekker met ze en krijgen ze daarna een lekker natje of een lekker kipje of visje!

Er ligt er nu eentje tevreden naast me op de bank te slapen! Word er helemaal rustig van!

[Dinky]

Toen ik mijn vriend leerde kennen hadden zij een poes thuis die al richting de 20 was maar nooit iets mee aan de hand. De dag dat zij thuis kwam met een gebroken pootje zal ik niet snel vergeten. Hup naar de DA en die durfde operatie niet meer aan en dus is zij ingeslapen (zij was toen al 20+). Bij thuiskomst heeft mijn vriend toen alle kattenspullen die in huis stonden in de container gegooid als afsluiting.
Later is hij bij mij komen wonen en op een gegeven moment begon het hem toch weer te kriebelen om een poes aan te schaffen. Tijd nagedacht wat we wilden (marktplaats? of toch asiel?) en toen tegen Loulou aangelopen via ikzoekbaas.nl. Helaas geen geluk gehad met haar. Ze is in totaal 3 maanden bij ons geweest voordat ze is aangereden en overleden. Toch waren we kapot van verdriet. Ook nu weer verdwenen alle kattenspullen maar nu naar de berging. Ik was nog student en daardoor veel thuis terwijl mijn vriend fulltime werkte. Het voelde enorm stil en leeg in huis. We hielden weer de site ikzoekbaas.nl in de gaten. Toch kon ik mij eerst niet voorstellen dat er snel weer een poes rond zou lopen, totdat Dinky mij aankeek vanaf de foto. Toen was er ineens gelijk de klik en was de schakel gelijk om. Zij veroverde mijn hart met haar lieve blik. Denk dat er uiteindelijk 2 weken tussen overlijden van Loulou en komst van Dinky heeft gezeten maar voor hetzelfde geld had het langer geduurd voordat ik weer een klik zou voelen met een andere poes

[Leeflevi]

In de groepsapp van het dorpje waar wij wonen, verscheen 2 weken geleden het volgende bericht [citaat]:
"Hoi, gisterenvond is mijn zwart en wit bond kat aan liskesweg langs weiland in de wegberm dood aangetroffen en wie heeft nog twee katten voor mij over?"

Prompt kwam het antwoord:
"Ik weet er nog een Jan"

Verbijsterd keek ik naar deze berichten, en nam meteen het besluit om deze groepsapp (waar ik ongevraagd lid van was gemaakt) te verlaten. Walgelijk hoe mensen katten kunnen zien als een inwisselbaar gebruiksvoorwerp: "Oh, die van mij is doodgereden, heeft iemand nog een andere voor me?"

Erik

O!! Hier kan ik mij zo boos om maken. Die zwart en wit bonte kat moest eens weten... of juist maar niet, arm dier.





Wat een mooie verhalen schrijven jullie allemaal. Ik hou ook ontzettend van mijn katten. Frutsel en Muppie zijn dan echt de eerste twee katten die ik heb samen met mijn vriend, maar daarvoor altijd al in mijn ouderlijk huis katten gehad. Afgelopen juni afscheid genomen van de kat 'Dodi' die ik op mijn 7e heb gekregen. Een grote vriend en steun voor mij geweest. Hij mocht bijna 16 jaar worden.