Studeren op kamers, asielkat adopteren?

[Savkate]

Hallo kattenvrienden,

Ik zie dat dit niet het meest actieve forum is maar ik denk dat dit de beste plaats is voor mijn vraag.

Op het moment ben ik 18 jaar en zit ik in mijn examenjaar van de middelbare school. Volgend jaar wil ik een HBO studie gaan doen in Utrecht of Velp. Elke dag twee uur op en neer reizen heb ik geen zin in dus ondanks mijn heimwee heb ik toch besloten om op kamers te gaan. Thuis heb ik geen katten, wel twee honden die helaas niet met katten overweg kunnen. Als ik bijvoorbeeld een week wegga voor een excursie etc. heb ik al snel last van heimwee. Als ik ga logeren vind ik het dan ook altijd fijn als iemand een huisdier heeft.

Nu komt dus mijn vraag, kan ik een kat nemen op kamers? Ik werk nu al drie jaar in de weekenden en vakanties in een dierenasiel. Ik weet dus vrijwel alles over hoe ik een kat moet verzorgen, kwaaltjes die vaak voorkomen en kan ook medicatie geven. Vooral werken met bange katten vind ik leuk omdat ze met veel geduld vaak ontpoppen tot een leuke knuffelkat.

Als ik een kat neem zou ik een ietwat oudere, rustige kat uit het asiel adopteren. Denk aan 4 t/m 8 jaar oud. Met een beetje geluk kan ik een balkon krijgen bij mijn kamer dus zou ik dan een kat kunnen nemen die onder het kopje "kan in een flat" valt?

Ik weet dat niet elke verhuurder het toe laat, ik weet dat er kosten aan verbonden zijn, ik weet dat ik het moet overleggen met kamergenoten, maar ik heb nu echt alleen even over het idee of een kat op kamers mogelijk is. Ik hoor graag jullie meningen/tips!

[Featherr]

Ja hoor, dat kan prima. Alleen heb je wel genoeg tijd voor je beestje? Met Studeren, huiswerk, werk misschien? En stappen?
Een kat alleen hele dagen alleen houden is ook niet echt bevorderlijk dus zou je er weer twee moeten nemen. Dan is het ook minder erg als je wat meer weg bent.
Een balkon is helemaal geweldig natuurlijk, helemaal catproof maken met gaas en dan een kattenluikje in de deur en ze kunnen heel de dag lekker naar buiten als ze dit willen. :]

[Adriana]

Hallo kattenvrienden,

Ik zie dat dit niet het meest actieve forum is maar ik denk dat dit de beste plaats is voor mijn vraag.

welkom op het forum en hoezo 'niet meest actieve forum'..?
als je ruime asielervaring hebt dan weet je dat er ook solokatten zijn die eigenlijk geen gezelschap van andere katzels dulden. die kunnen erg mensgebonden/mensgericht zijn. wij hebben zo'n poes die heel intensief met haar baasje optrekt, mee in de auto, half jaar mee aan boord en zeilen en zo..
het lijkt me dat zo'n kat ideaal zou zijn voor een situatie zoals je omschrijft en mw's uit een asiel kennen hun dieren en weten welke doorgaans solodiva's (zijn doorgaans poezen) daar geschikt voor zouden kunnen zijn..

[Rik]

Thuis heb ik geen katten, wel twee honden die helaas niet met katten overweg kunnen.

Ik heb wel even een kleine vraag/opmerking. Die honden... zijn dat jouw honden in de zin dat je die straks, als je op jezelf gaat wonen, meeneemt? Of blijven die thuis bij je ouders wonen? Een kat van 4-8 kan nog 14 tot 16 jaar leven. Bedenk dus ook nu alvast wat er na het studentenleven staat te gebeuren. Ook is een solokat moeilijker samen te doen met nieuwe katten (of kittens). Ik kan het weten want ik zit hier met een poes van 18 waar ik niets bij kan plaatsen. Dus als je later wanneer je op jezelf gaat wonen (wat eerder is dan over 14 jaar) veel huisdieren wilt... (tenzij de kat natuurlijk als "studentenkat" op kamers blijft zitten wanneer jij vertrekt)

[Cari]

Hoi, welkom op dit (best wel actieve) forum .
Ik ben nooit een voorstander van een kat op een studentenflat. Dat gaat vaak fout en daar is de kat uiteindelijk altijd de dupe van. Mijn bezwaren:
- als er maar 1 kamer voor de kat beschikbaar is, is dat te weinig
- als de kat vrij uit de gang op mag of verder, raakt zo'n kat makkelijk zoek, want niet iedereen let er op en deuren gaan ongewild open
- je bent ook afhankelijk van kamergenoten. Zijn zij allemaal net zo gek op dieren als jij? Als je met meerderen de kat gaat verzorgen wordt het al gauw "Oh, ik dacht dat jij dat zou doen..." of "Nu doe jij die kattenbak maar eens!" Eten blijft vaak slingeren... dat soort dingen.
- je zit in een fase in je leven waarop niets nog zeker is, noch je huisvesting, noch je medebewoners, noch je beschikbare tijd. Je gaat een kat kiezen die nu in jouw situatie past, maar die situatie gaat snel weer veranderen en wat dan? Zo te horen ben je een echte dierenvriend en geheid dat je straks als je student-af bent) meer dieren gaat willen. Met een kat die heel rustig is, liefst geen soortgenoten ziet en niet buitenkomt, kan je dat vergeten. Dan zit je in hetzelfde schuitje als Rik.
- Je hebt het ook over "logeren" en "excursies" , wie draagt er dan zorg voor de kat?

Het is zeker niet bedoeld als persoonlijke aanval, maar een studentenflat vind ik zelf geen goede plek voor een kat.

[Ms Maaike]

Mickey heb ik uit het asiel gehaald toen ik met vier andere dames in een studentencomplex woonde (Mick was toen tien). Dat ging goed, maar ik had niet de illusie dat de dames net zo goed voor hem zouden zorgen als ik. Dat bleek waar te zijn en omdat ik die instelling had is het me honderd procent meegevallen. Afspraken over gedeelde verantwoordelijkheid werkten niet en dat is ook niet vreemd. Pas op met gedeelde kosten omdat anderen je kat dan kunnen claimen als je wil verhuizen.

Nu hadden wij wel een net huis waar bijna nooit eten rondslingerde (die huizen bestaan ja) en toen ik ging verhuizen heb ik Mickey meegenomen.

Mijn advies: wacht een half jaar tot een jaar na de kennismaking met je huisgenoten. Pas daarna kun je misschien een goeddoordachte beslissing nemen en zelfs dan is het lastig. Bereid je voor op lastige gesprekken met je huisgenoten en bedenk goed wat je wel en niet wil voor de kat.

[Savkate]

Excuses dat ik zei dat dit forum niet actief was, ik dacht veel topics te zien waar het laatste bericht maanden geleden was, maar zo te zien valt dat wel mee. :')
En bedankt voor jullie reacties, omdat ik zelf geen katten heb leek het me handig om advies te vragen van mensen die dit wel hebben haha. Ik wil niet egoïstisch zijn en een kat nemen terwijl het voor het beestje een ramp wordt.

Rik, de honden zijn van mijn ouders en gaan dus niet mee op kamers. Over solokatten gesproken, in het asiel waar ik nu werk heb ik een paar langzitters die vaak alleen zitten maar ook prima overweg kunnen met andere katten. Ze negeren elkaar gewoon.

Vooral dat de kamer te klein is kan inderdaad een probleem worden. Twee vriendinnen van mij delen samen de kosten voor een 2-persoons flat. Die hebben dus drie kamers en een balkonnetje. Dus ik weet in ieder geval dat ik wel zoiets moet regelen, wil ik een kat in huis nemen.
Stel dat ik na een jaar iemand vind om een flat mee te delen dan is gelijk het probleem opgelost als iemand een weekend weg gaat. Bij hoge nood kan de kat altijd nog naar het pension maar dat wil ik natuurlijk voorkomen.
Maar stel dat ik wel een kat neem, dan is er grote kans dat ik een langzitter haal uit het asiel waar ik werk, een kat die ik al goed ken. Deze is dan ook gewend hier te zijn dus dan zou het pension daar voor em geen ramp zijn.
Sowieso wou ik geen kat nemen in de eerste maand dat ik daar zit, eerst een half jaar of meer wennen.

[Cari]

Goed te horen dat je geen impulsieve beslissingen neemt. Probeer een leuke kamer of gedeeld flatje te vinden (dat is al geen geringe opgave ) en kijk dan weer verder. Een langzitter van het asiel nemen vind ik ook fantastisch, ik heb daar alleen maar goeie ervaringen mee.
In de tussentijd steek je al je liefde in de asielkatten, die zijn dolblij met je en je blijft ervaring opdoen .

[nellebel]

goed over nagedacht hoor. 1 tip, ik heb ook een langzitter gehad (in verhouding dan, ze was een jaar en zat er ook een jaar). zij leek ook niets te hebben met andere katten. was vooral gericht op de mensen in het asiel. echter nadat we haar in huis hadden genomen bleek ze toch behoefte aan katten om zich heen ook al deedze er niets mee.. misschien zijn er ook echte solokatten in jullie asiel die ook al langer zitten.

[Ms Maaike]

Hier nog zo een, dezelfde Mickey (destijds tien jaar) kon ook niet met andere katten volgens de medewerkers van het asiel. Hij is behoorlijk opgebloeid met andere katten om zich heen. Maar goed, elk asiel is weer anders (gelukkig).

[Dinky]

Denk dat het voor een asiel ook enorm moeilijk inschatten is omdat ze daar toch in een niet huiselijke omgeving zitten Dinky was in het asiel een bang, weggekropen poesje in een aparte kennel omdat ze niet met andere katten kon. Hier in huis is ze veranderd in een enorme knuffeldoos die soms nergens meer bang voor lijkt te zijn.

Wat denk ik een punt is waar je heel goed over na moet denken zijn de financiën. Je hebt niet alleen de standaardkosten zoals voer en grit maar ook de variabele kosten van een dierenarts. Alleen een consult bij een dierenarts ben je gemiddeld genomen al zo'n 30 euro kwijt.
Dat is naast de kosten die je kwijt bent voor jezelf (studie, huur (+elektra, gas, internet), eten, drinken). Denk dat dat één van de grootste struikelblokken zal worden waar je goed over na moet denken

[Iza]

Mickey heb ik uit het asiel gehaald toen ik met vier andere dames in een studentencomplex woonde (Mick was toen tien). Dat ging goed, maar ik had niet de illusie dat de dames net zo goed voor hem zouden zorgen als ik. Dat bleek waar te zijn en omdat ik die instelling had is het me honderd procent meegevallen. Afspraken over gedeelde verantwoordelijkheid werkten niet en dat is ook niet vreemd. Pas op met gedeelde kosten omdat anderen je kat dan kunnen claimen als je wil verhuizen.

Nu hadden wij wel een net huis waar bijna nooit eten rondslingerde (die huizen bestaan ja) en toen ik ging verhuizen heb ik Mickey meegenomen.

Dit lijkt op mijn verhaal. Wij, klein dispuutshuis van 5 meiden (zeer hecht) , besloten samen een kat te nemen. Voer e.d. regelden wij met schema's. Nou heb ik mij wel altijd eindverantwoordelijk gevoeld, dus ik checkte altijd alles en verschoonde het vaakst de kattenbak.

Wij deelden wel alle kosten (verzekering, grind, voer e.d.) door alles van de huisrekening te betalen. Het was ook de bedoeling dat Bunker bij hen zou blijven. Mais non .

Toe ik weg ging, bleek dat alleen de nieuwe huisgenote mijn rol overnam en voor de kat zorgde. Dus na een half jaartje is Bunker weer lekker bij mij gekomen.

Moraal van het verhaal; het kán, maar ik zou het niet doen. Er is tijd genoeg voor een kat als je een eigen huis hebt. En wacht anders even hoe het je bevalt, op kamers... Een kamer met een balkon is dúúr.

[Iza]

Hier nog zo een, dezelfde Mickey (destijds tien jaar) kon ook niet met andere katten volgens de medewerkers van het asiel. Hij is behoorlijk opgebloeid met andere katten om zich heen. Maar goed, elk asiel is weer anders (gelukkig).

Hier ook! Bunker móest alleen..

[Ms Maaike]

Helemaal mee eens, Mirjam. Als ik kijk naar wat ik allemaal kwijt ben geweest aan dierenartskosten de afgelopen vier jaar ben ik blij dat ik samen ben gaan wonen en m'n vriend graag bij wilde springen. Had ik in m'n eentje mogelijk niet kunnen opbrengen met het baantje dat ik naast mijn studie had.

En Iza, wat fijn dat je een hecht huis had. Ik denk dat het bij mij vooral kwam omdat mijn huisgenoten dachten 'ja leuk, een kat, gelukkig zijn er nog vier anderen die ervoor kunnen zorgen' in plaats van 'oh leuk, verantwoordelijkheid enz.'. Terugkijkend zou ik het niet weer doen.

[Iza]

Vooral dat de kamer te klein is kan inderdaad een probleem worden. Twee vriendinnen van mij delen samen de kosten voor een 2-persoons flat. Die hebben dus drie kamers en een balkonnetje. Dus ik weet in ieder geval dat ik wel zoiets moet regelen, wil ik een kat in huis nemen.

Ik hoop natuurlijk voor je dat het geen enkel probleem is , maar bovenstaand type huis in een stad als Utrecht is moeilijk te vinden onder de 850 exclusief per maand .