Heb ik mijn kat nog kunnen redden?

[BlackCatsLover]

Mijn kat moest toen overnachten aan het infuus bij de DA met ureumwaarden 48 en creatinine 480. Zijn suiker was ook plots gestegen naar 10.

De dierenarts belde mij met het slechte nieuws en zei dat het 5 voor 12 was.
Maar als ik deze forum verder lees en zie dat er katten nog jaren comfortabel kunnen leven met gelijkaardige waarden, krijg ik meer schuldgevoel dat ik niet genoeg heb kunnen doen om mijn lieve kater te redden. De DA zei mij de dag erna dat hij naar huis mocht, maar dat hij het dan waarschijnlijk niet zou halen. Wat mij dus bang heeft gemaakt en dus niet deed wat mijn buikgevoel mij vertelde (hem mee nemen naar huis).

Hij werd heel de nacht gespoeld aan het infuus. Maar er na heeft hij niet meer aan het infuus gelegen... Ze moest hem gewoon aan het eten krijgen. Ik denk er soms aan dat hij juist wel ging gegeten hebben als ik hem naar huis had genomen na de dag dat hij werd opgenomen. Want ze gaf mij wel de keuze, maar ze maakte mij dan wel bang door de andere zin er ook bij te vermelden. Anders was hij misschien niet zo snel afgetakeld. Stress was waarschijnlijk de grootste boosdoener waarom hij zo snel aftakelde. Want hij zag er op dag 2 bij de DA er echt nog oké uit. Het is natuurlijk niet de schuld van de DA, maar mijn eigen domme fout dat ik mijn gevoel niet volgde... Ze wou het gewoon even vermelden zodat ik niet plots verschoot als het daadwerkelijk zou gebeuren.

Het is zo pijnlijk... Vooral omdat ik hem te laat naar de DA heb gebracht terwijl hij echt op korte tijd te snel is afgevallen en veel dronk. Een maand later en het doet nog steeds veel pijn. Hij blijft mijn oogappeltje. Ik mis hem zo...
Zijn waarden waren echt niet zo hoog vergeleken met wat ik al gelezen heb bij deze topic. Zag zelfs katten met veel hogere waarden die het nog jaren gehaald hebben.
Ofwel hangt het van de kat af hoe zij reageren op die waarden?

[nellebel]

weet je, op dat moment wist je niet beter. achteraf is makkelijk praten. dat gevoel van had ik maar kennen we allemaal. mijn eerste kat Nellie heb ik ook op een vervelende manier verloren. ik geloofde mijn DA heilig. achteraf zijn er bij haar veel fouten gemaakt. ik heb bijna een jaar lopen sukkelen met haar. pas net voor haar dood (en hier op het forum komen) en toen ik eindelijk ging eisen dat ze naar een specialist moest (toen was het dus al te laat) kwam naar buiten dat mijn DA helemaal verkeerd zat. ik heb me zo schuldig gevoeld. maar ik weet nu ook dat ik haar hiermee niet terug krijg. ik deed toen wat ik dacht dat het beste was. ik heb er ook heel veel van geleerd. de antwoorden krijg je niet meer. maar troost je met het idee dat je toen deed wat je dacht dat het beste was. je was ook bang. en dat mag. je hebt niet bewust hem laten gaan voor je gemak. je wist het toch ook niet, jij bent geen dokter. je was ook radeloos.
knuffel!!!!

[Anne]

Met een ureum waarde van 48 houden de meeste katten het niet lang vol
Wij hebben dat meegemaakt met onze Hummel*
Ik heb besloten na dit leed van dichtbij meegemaakt te hebben het nooit meer zover te laten komen
Ik heb ook geleerd dat alle medicatie (anti misselijkheid, eetlustopwekkers, vochtinfuusjes ect) levensrekkend zijn, of beter gezegd leedrekkend want dat de kat zich niet ok voelt wordt vaak onder de deur geschoven en alles staat eigelijk in het teken van het baasje die hun zieke dieren niet los kunnen laten
Zo was het bij mij ook
Op dit moment hebben we Bella die nu al anderhalf jaar rondloopt met de diagnose "licht" nierfalen. Ik hou haar aan het eten door homeopathische druppels , een soort van anti misselijkheid en tegen overtollig maagzuur.
Bloed prikken laat ik niet doen, ik vind dat zielig voor het dier en ze worden er niet beter van
Dus kijk ik naar haar gedrag
Als de dag komt dat zij stopt met eten of gespoeld moet worden is het klaar
Ik ga haar geen lijdensweg aandoen

Dus nee, ik vind niet dat jij je kat nog had kunnen redden, hoe moeilijk dat ook is
Loslaten is de hoogste kunst in de liefde want voor wie doe je het eigelijk?

[BlackCatsLover]

Dankje allebei voor jullie antwoorden!

Ja, Namsook was wel een hele bange kater... Hij vond het sowieso niet leuk om zijn bloed te laten prikken en op verschillende plekken geschoren te worden voor het infuus... Vond het ook heel raar dat er zo veel haar werd geschoren voor één infuus... Of het waren er meerdere. Geen idee hoe groot zo een infuus is voor katten.

Hoop gewoon dat hij het mij niet kwalijk neemt dat ik zijn leven korter heb gemaakt... Hij was nog maar 10 jaar...

[Anne]

Zijn ziekte maakte zijn leven korter, niet jij
Door jou is hem lijden bespaard gebleven en ik vermoed dat hij jou daar dankbaar om is
Ik denk ook dat het hem verdriet zou doen wetende dat jij hier een schuldgevoel hebt aan overgehouden
Ik vermoed dat hij jou het liefst gelukkig ziet

[Cerna]

Allereerst: heel veel sterkte!
Je hebt gedaan wat je op dat moment nodig vond en met de kennis die je had en kreeg van de dierenarts. En meer kon je niet doen.

Dat er katten zijn die met hoge nierwaardes nog een tijd leven, klopt. Maar zij zijn helaas wel uitzonderingen.
Onze Noa was er één van en zij heeft nog 4,5 jaar geleefd met hele hoge waardes. Noa was echter nog heel erg jong (3 jaar) toen ze ziek werd en dan werken alle andere organen nog heel erg goed waardoor ze een deel van de nierfunctie kunnen overnemen.
Maar ik ben het totaal niet eens met wat Anne zegt. Je verlengt het lijden namelijk niet door medicijnen, aangepast voer of infuus. Je verlicht het. En in het geval van Noa (en nu ook met onze 16-jarige Amber) was/is er totaal geen sprake van lijden. In tegendeel zelfs: de kat voelde (voelt) zich kiplekker.

Dus ja, misschien was dit ook gelukt met Namsook, maar je had die informatie niet en daarom moet je je echt niet schuldig voelen.

[BlackCatsLover]

Hij kreeg een vitamine die werkte als een eetlustopwekker en er ook voor zorgde dat zijn ureum naar beneden ging. Maar hij braakte die quasi altijd uit als hij die at. De DA sprak wel over een nog beter medicijn, maar dat het uitverkocht was op dat moment...

Hij kreeg ook nog een medicijn... Maar that was it... Enkel die twee dingen en zijn dieetvoer... en natuurlijk zijn insuline...

hij kon nog perfect wandelen voor hij naar de dierenarts ging... Op slechts 2 dagen tijd waren zijn poten enorm verzwakt. Ofwel kwam dit omdat hij echt niet wou eten.

Ik krijg veel dromen over hem en zijn laatste dagen. Dat hij wonderbaarlijk genas en weer kon rondlopen in mijn dromen...

[Dinky]

Niemand heeft een glazen bol. Wanneer je hem mee naar huis had genomen en het daar vlot helemaal fout zou gaan had jij je waarschijnlijk schuldig gevoeld dat je hem dat nog aan had gedaan.
Dat hij door zijn poten zakte geeft wel aan dat hij echt heel ziek was. Een genezing was in dat geval inderdaad wel erg wonderbaarlijk geweest.

Veel sterkte met het verlies

[Cerna]

hij kon nog perfect wandelen voor hij naar de dierenarts ging... Op slechts 2 dagen tijd waren zijn poten enorm verzwakt. Ofwel kwam dit omdat hij echt niet wou eten.

Ik denk niet dat het zijn poten waren.
Wanneer de nieren niet of nauwelijks meer werken blijven de afvalstoffen in het lichaam en via de bloedbaan komen ze ook in de hersenen terecht. De kat gaat dan zwalken alsof hij dronken is (atactisch). En op het moment dat dat gebeurt dan is er geen weg meer terug en dan is het enige en liefdevolle wat je kunt doen de kat in laten slapen.

Maar schuldgevoel en dromen zijn een normale rouwreactie die langzaam moeten slijten. En dan blijven alleen de mooie herinneringen.

[BlackCatsLover]

Ik denk niet dat het zijn poten waren.
Wanneer de nieren niet of nauwelijks meer werken blijven de afvalstoffen in het lichaam en via de bloedbaan komen ze ook in de hersenen terecht. De kat gaat dan zwalken alsof hij dronken is (atactisch). En op het moment dat dat gebeurt dan is er geen weg meer terug en dan is het enige en liefdevolle wat je kunt doen de kat in laten slapen.

Maar schuldgevoel en dromen zijn een normale rouwreactie die langzaam moeten slijten. En dan blijven alleen de mooie herinneringen.

Hij heeft nog 3 dagen zo moeten afzien
Ik wou hem eigenlijk al laten inslapen vanaf de dag dat hij er heel zwak uitzag. Maar mijn mama kwam toen hysterisch binnen en stond er op om hem mee te nemen naar huis. Ze is heel bijgelovig...

[Nencke]

Ik begrijp je gevoel heel erg. Ik ging naar de dierenarts met onze kater omdat hij flink ging afvallen, veel drinken, braken...Eigenlijk viel hij al langere tijd af, maar ik dacht dat het kwam door de verhuis, ineens ging hij veel trappen oprennen etc. Ze hebben onder narcose bloed geprikt. Daar kwam niets uit. Ze hadden het vermoedde van een tumor, maar ze hebben geen foto of echo gemaakt. En toen cortisonen opgestart. Hier ging het alleen maar slechter op. Andere dierenarts geweest, die zei stoppen met cortisonen. Ook nog naar een homeopatische dierenarts etc. Maar alles wat we probeerde hielp niet. Uiteindelijk nog opgenomen met nierfalen en aan infuus gelegen. De waardes waren echt niet overdreven hoog. Met niermedicatie konden we naar huis. Hij leek weer heel goed. Hij at de eerste dag ook .Ondertussen was er ook een foto gemaakt waar geen tumor zichtbaar op was. Na 1 dag begon het weer achteruit te gaan. Hij wou niet eten, ik heb werkelijk alles geprobeerd. De niermedicatie werd uitgebraakt. Hij ging zich verstoppen. Terwijl het een heeeeeel aanhankelijke kat was. Ze hebben toen iets ingespoten tegen de misselijkheid en braken, zou 24u werken. Daarna als hij niet wou eten zouden ze eetlustopwekkers proberen. Maar na een aantal uur ging het alweer mis. Niet eten, braken als hij iets at. Hij dronk altijd heel veel, en nu zat hij wat te zwabbelen over z'n waterbakje. Zijn ogen lagen heel diep in zijn hoofd. Ik heb toen de beslissing genomen dat het genoeg was. Alleen zijn we nu een week verder en ik krijg dat schuldgevoel niet uit m'n hoofd. Wat als ik eerder naar de dierenarts was geweest? Wat als ik een dierenarts had gehad die wel een juiste diagnose had gesteld? Had ik hem wel moeten laten inslapen, of zou hij misschien de dag erna wel eten? Of was ik beter niet gegaan naar de dierenarts omdat hij sindsdien achteruit is gegaan. En had ik hem die laatste weken dit nog allemaal moeten aandoen. Ik zie inderdaad dat veel katten op het forum nog jaren leven op medicatie, maar Vino hield zelfs dat niet meer binnen, ondanks de medicatie tegen braken. Maar ook in mijn hoofd speelt het voordurend: Had ik Vino nog kunnen redden?

[Synemios]

Ik ben het eigenlijk vooral eens met Annet en heb daar weinig aan toe te voegen.
Ook over het stukje verlengen van lijden als mensen wel kiezen voor verdere behandeling,
ik begrijp dat mensen allemaal uit eigen ervaring hier praten, maar ik heb nog nooit een kat laten lijden door wel te behandelen, of door te zoeken.

En zo zwart wit is het ook helemaal niet.

En vooral bij nierfalen geldt kijk naar de kat en niet perse naar de waardes.

Iedere kat is anders en er is op basis van de kennis die je had en die je dierenarts had een beslissing gemaakt en dat wankelen is een heel slecht teken.
Niet alleen bij nierfalen maar je ziet het ook bij andere ernstige ziektes.
Helaas hoort schuldgevoel er altijd bij, wat je ook besloten had en dat geldt ook voor Nencke.

Rust zacht lieve namsook en rust zacht lieve Vino.

Heel veel sterkte BlackCatsLover en Nencke.