Je verhaal met Tibby lijkt precies op dat van Puk. Gelukkig zijn wij maar één keer bij de dierenarts geweest en mocht ik gewoon mee naar binnen.
Puk had geen nierfalen, hoewel we niet weten wat ze op het allerlaatste had, in ieder geval iets acuuts wat meteen desastreus was.
Door haar pancreatitis wat steeds vaker opspeelde heb ik mijzelf ook vaak afgevraagd of het leven nog wel leuk genoeg voor haarzelf was. Maar ze knapte toch steeds weer op.
De laatste 2 maanden van haar leven was het steeds stapje vooruit en anderhalf terug. En de vraag moeten we nu stoppen kwam ook steeds vaker in mij op, maar dan huppelde ze ineens weer de kamer in. Dan zei ik ook tegen mijn man, ik kan zo toch niet zeggen, geef haar maar dat spuitje? Maar een paar uur later ging het dan weer mis.
Met haar pancreatitis is zij wel altijd goed blijven eten, behalve deze laatste fase. Ik ging haar net zoals jij bijvoeren. Dat deed ik met covalescense support. Dat zette ik voor haar neus en ze slobberde het op. Je zag de grammen er weer aankomen.
Hier kwam voor mij wel het punt waarop ik zei, ik ga haar niet dwangvoeren, zoals ik ooit met Simba 4 maanden heb gedaan toen haar niertjes het hadden begeven.
Simba die vond dat vreselijk en achteraf had ik er spijt van. Ze vond het voer vies en daarom at ze niet meer. Ik had haar gewoon moeten laten eten wat zij lekker vond, dat had haar echt niet meer korter laten leven.
Wij gaven Simba trouwens ook zelf onderhuids vochtinfusen.
Helaas wilde Puk toen ineens niet meer haar speciale brokjes (urinary/hypoallergenic) eten.
Dus weer een fase verder in de achteruitgang. Ik ben haar toen meer covalescense support gaan geven en biefstuk en tartaar. Iets anders ging niet vanwege haar voedselallergie. Ze kreeg nu ook cerenia en af en toe mirtazapine. Hoewel ze niet heel goed reageerde op de mirtazapine. Maar na een paar dagen wilde ze dat ook niet meer. Weer overleg met dierenarts en die raadde trovet unique protein hert aan. Dat was een schot in de roos, smullen deed ze! Ze zag er toen binnen een paar dagen weer heel mooi uit. En het leek weer de goede kant op te gaan met haar.
Maar na een week helaas weer een terugval. Ik moest haar steeds enthousiast maken om te eten. Zelfs vanaf een lepeltje voeren. Ik kreeg er tot op het laatst wel genoeg in. En ze at het zelf, dat was het belangrijkste. Want echt stoppen met eten was voor mij ook de grens. Net als een opname.
Wanneer ik had moeten zeggen dat het moment van inslapen er was, weet ik niet. Waarschijnlijk was dat moment er al lang, omdat ik het mij ook al een paar keer afvroeg.
Ik zag zo vaak aan haar koppie dat ze het niet fijn meer had. Ik had permanent een camera bij haar voerbakjes staan om te kijken of ze misschien toch zou eten. Als ik nu die beelden terug kijk word ik zo verdrietig. Ik zie dan een Puk die met zo'n moedeloze zielige blik komt aanlopen, even snuffelt en weer wegloopt.
En als ik terug denk aan haar gedrag die laatste weken. Ze deed heel veel niet meer. Niet krabben aan haar krabplank, zo'n kartonnen ding wat hier onder de tafel lag, en ze zat daar ook altijd op. Dat deed ze ook niet meer. Krabben aan de bank, ze heeft hem helemaal gesloopt, maar dat deed ze met zo'n gelukzalige blik, dat we het maar lieten gaan, maar zelfs ook dat niet meer. En stoeien met de hond, wat ze zelfs deed als ze zich niet lekker voelde, ook dat niet meer.
Verder ging ze op plekken zitten waar ze nooit zat.
En dan op het allerlaatste, zich verstoppen. Dan ben je dus te laat, zoals ik
Allemaal signalen dat ze in hun laatste fase zijn. En het worden er steeds meer.
Maar die moet je natuurlijk wel (willen) zien!
Wanneer dan het juiste moment is? Helaas zie je dat pas achteraf, als het te laat is. Dat zie ik nu ook pas, nu ik wat uit de roes van het enorme verdriet ben.
