Ik ga vanmorgen buiten om de konijnen eten te geven en in de kooi te steken want we hadden een afspraak in de opvang om 2 nieuwe vriendjes voor ze uit te zoeken, dus enkele dagen achter te laten om te koppelen (groepjes is een stuk lastiger dan gewoon een koppeltje dat maar een kwartiertje duurt op te koppelen).
Ineens hoor ik ergens klaaglijk miauwen, dus ik denk, oei heeft een van onze jongens iets voor of zichzelf opgesloten in de badkamer of zo. Ik ga kijken: niets aan te zien, en hoor op dat moment dat het gemiauw van buiten komt. Ik ga dus kijken en in ons 'schuilhokje' voor de katten zie ik een kattenkopje. Ik ga kijken en nader voorzichtig om hem niet aan het schrikken te maken. Het katje toont echter geen enkele angst en roept klaaglijk naar mij. Ik kan hem gemakkelijk pakken en blijkt al snel dat hij een enorme wond heeft aan de aanzet van zijn staart. Hij is heel erg mager en ongecastreerde kater. Later blijkt er ook een wond aan zijn achterpoot te zijn.
Stijn stelt voor: zullen we hem wat eten geven, en daar viel hij erg op aan. Hij was duidelijk uitgehongerd. Water had hij toen geen interesse in. Ik bel naar de DA van wacht, heb afspraak om half 1, want we moesten eerst nog naar de konijnenopvang.
Daarna dus naar de DA. Daar aangekomen kwamen we er natuurlijk op dat we beter geen eten hadden gegeven omdat hij nu niet meer in slaap kon gedaan worden. Maar ja, te laat, een fout die we geen twee keer zullen maken.... Door zijn verzwakte toestand was een narcose eigenlijk al niet aan te raden, maar het deed wel erg veel pijn, dus voor zijn psychische rust was het wel een stuk beter geweest. Maar door ons voederen was er dus al geen mogelijkheid mee. Ik was degene die hem vasthield en toch zocht hij steun bij mij, en achteraf heeft hij ook nooit bang of boos op mij gereageerd... Hij had duidelijk vertrouwen in mensen en zocht geborgenheid. Maar spijtig genoeg moest hij eerst verzorgd worden he...
Hij heeft dus pijnstiller en ontstekingsremmer ingesproten gekregen, een antibioticaspuit die 2 weken blijft werken en onderhuids vocht want hij was uitgedroogd. Daarna moesten die abcessen op zijn staart en poot uitgewassen worden en ontsmet. Dat deed natuurlijk erg pijn, maar hij hield zich in het begin toch sterk.
Ze wou rond de wonden ook wat scheren en maar goed ook want zo kwamen we op nog een abces uit. Dit zat vol met dikke etter, was al bijna dichtgegroeid en dus al een stuk ouder dan de rest. Bij het uitwassen van dit abces heb ik hem wel erg goed moeten vasthouden aan zijn nekvel en deed hij wel heel zielig en boos. Hij heeft mij vast kunnen hebben met zijn tanden en heeft met zijn achterpoten tegen mijn hand gezeten op een moment, maar ik heb er nog geen schrammetje aan over gehouden!! Hij is echt een schat van een kat!! Zoveel pijn en nog lief zijn!! Stijn heeft dan zijn achterpootjes vastgehouden zodat de DA snel kon doorwerken en alles snel gedaan was.
Erna was het toch gedaan, nog even ontvlooien en dan kon hij terug in zijn mandje, Oef!!
De DA heeft ons nog wat korting gegeven omdat het niet onze eigen kat was, lief he!!
Hij is wss tot 2 keer toe aangevallen door andere katten, meest wss terwijl hij aan het vechten was om een vrouwtje. Hij is zijn vertrouwen in andere katten dus kwijt en gromt heel erg, maar daar komt hij wss wel snel overheen.
Voor als iemand nog zou twijfelen: DAT krijg je dus als je een kater niet laat castreren!! Brrrr
We konden hem echter zelf niet bijhouden, je weet ook niet wat hij allemaal nog kan meedragen van ziekten of zo, en hij wil dus niets met andere katten te maken hebben. Ik kon het dus zeker niet riskeren hem bij mijn katten te laten. Luis was super geinteresseerd, en ik pakte hem even op zodat hij kon kijken, met het idee dat hij wel snel een staart zou opzetten, maar niets hoor! Enkel interesse!! Wat een sociaal katertje is me dat ze!!
We hebben het hele land rondgebeld (ja op een zondag en je weet in belgië is er al nergens plaats...) maar we hebben uiteindelijk toch een plaatsje gevonden. Ik wou hem wel niet gewoon bij de dierenbescherming afzetten want dan weet je gewoon dat ze er een spuitje in zetten, en daarvoor hadden we er niet mee naar de DA geweest he! En zo'n lieve mooie kater! Die kan binnen een paar weken zeker geplaatst worden!
Voor we gingen vertrekken heeft hij nog heel wat gedronken en als hij er aankwam ook, dus waren we al heel gelukkig.
Hij is bij een oudere vrouw terechtgekomen waar zeker 60 katten zaten. Sommige liepen buiten, andere zaten met een aantal katten apart steeds met ren. Ik denk wel dat hij daar goed zit en in belgie heb je echt wel niet veel keuze omdat alles vol zit, dus hebben we het echt getroffen nog zo'n plaats voor hem te hebben gevonden! Nu zit hij in een redelijk grote kooi waar hij de andere katten kan zien en waar hij buiten kan kijken. De eerste dagen kan hij daar herstellen en wat wennen aan de andere katten. Ik hoop dat hij snel bijdraait. Er waren geen andere gekwetste katten dus, ze zal wel wat tijd voor hem kunnen vrijmaken. En hij zal zelf wel wat miauwen om aandacht.
Ik geef om dat mannetje wel al veel meer op die paar uur, dan ik me ooit had kunnen voorstellen. Het komt allemaal vast wel goed met hem. En hij vind vast wel een leuke thuis.
Ik wou hier toch even helemaal vertellen. Want emotioneel laat dat toch wat achter in mijn hart.
Ik neem aan dat hij niet gechipt was? 
Wat fijn dat jullie zo goed voor hem hebben gezorgd! 
