Mijn vriend en ik zijn eind vorige jaar verhuisd van een appartement naar een huis met een tuin. Omdat ik steeds met poezen heb geleefd in mijn ouderlijk huis, miste ik dat enorm in het appartement. Al snel hebben we dus een poes geadopteerd uit het asiel (Mia, 4j, Europees korthaar, gesteriliseerd, superaanhankelijke flodder, echt mama's lieveling).
Dit gaat allemaal supergoed, happy camper maar ze jankt soms erg hard 's avonds en imo verveelde ze zich soms ook wel wat.
We waren er dus over aan het denken om een tweede kat in huis te nemen. Toevallig kwam een vriendin van mij onlangs met de vraag haar 5j tabby point kater (Charles, gecastreerd, en volgens mijn vriendin een lieve babbelaar) over te nemen omdat ze op reis vertrekt. Wij zagen dit wel als een speelkameraadje voor voor Mia.
Charles is nu sinds een paar dagen bij ons, hij zit apart in de bureauruimte die ik heb ingericht voor hem en dat gaat op zich wel goed: hij eet, drinkt en gaat op de kattenbak (heeft wel serieuze diarree maar ik gok dat dat toch wel door de stress komt).
Echter laat hij zich totaal niet aaien en loopt hij eerder weg wanneer één van ons twee de kamer binnenkomt, hij is erg afwachtend en wil ook niet echt spelen. Ook miauwt hij enorm hard 's nachts en krabt hij aan de deur. Ik wil hem wel meer ruimte geven, maar ik durf de confrontatie met Mia nog niet goed aan te gaan. Ons huis is ook 1 open ruimte, dus ik kan ook geen extra deuren gebruiken om een groter gebied af te bakenen.
We proberen het echt rustig op te bouwen, maar gisterenochtend ontsnapte hij dus per ongeluk uit de bureauruimte en zag hij Mia: direct blazen, staren naar elkaar en jammeren. We hebben ze terug uit elkaar gehaald met speeltjes en voorlopig blijft het rustig maar ze horen elkaar wel en ruiken elkaar ook wel langs de deur van de bureau.
Ik heb het gevoel dat dit een superlange lijdensweg gaat worden voor alle partijen, en weet niet zo goed hoe ik dit allemaal moet aanpakken. Mijn vriend en ik staan ook voor verbouwingen in het huis en ik denk dat dit allemaal gewoon grote stressfactoren gaan zijn die het proces zeker niet gaan vergemakkelijken.
Mij lijkt het het belangrijkste dat Charles zich eerst goed voelt in z'n eigen ruimte, maar door het janken vind ik het ook zo zielig om hem op te sluiten. Loslaten is ook nog geen optie.
Enige tips?
Thanks
