Schuldgevoel en Rouw: op zoek naar herkenning en steun

[Eresse89]

Lieve allemaal,

Ik ben pas net een nieuw lid, dus voel me ergens bezwaard om dit als eerste bericht te plaatsen. Echter voel ik dat ik dit moet doen voor mezelf, om iets met mijn immense verdriet en schuldgevoel te doen.

Allereerst zal ik mij kort voorstellen. Ik ben Monique, 33 en had 3 poezebeestjes. Nu dus nog maar 2. Op mijn verjaardag afgelopen dinsdag is een van mijn twee jongste (broertje en zusje) aangereden en meegenomen door de vinder naar de dierenarts om haar daar te laten inslapen. Ik ben gebroken, kapot. Allereerst omdat ik vanaf het begin af aan met mijn hele zijn voelde dat ik ze niet zomaar buiten moest laten lopen en ik nog geen twee weken geleden tegen mijn vriend zei dat ik me echt zorgde maakte voor Layla en of we niet toch iets konden bedenken om onze tuin af te zetten. Ik had al eens zo'n systeem gezien met halsbandjes met piepjes en schokjes zodat ze leren niet verder te lopen en daar wilde ik eigenlijk voor gaan, maar uiteindelijk heb ik mezelf en mijn intuïtie er vanaf gepraat door mezelf gerust te stellen met de gedachte ''ze lopen al maanden buiten, je maakt je druk om niets''.

Dinsdagochtend ging de bel. Ik ben jarig, maar ik heb ook enorme buikgriep. Toen ik beneden stond en door het raam van de deur keek zag ik alleen een lampje van een auto, maar er stond niemand. Omdat ik me beroerd voelde dacht ik ''Ja, het zal wel, zo belangrijk zal het niet zijn''.

Een uur later is mijn vriend gebeld, Layla was aangereden, gevonden voor ons huis en meegenomen door een medewerker van de dierenarts die op weg was naar werk. Zij hadden dus aangebeld. Layla leefde toen nog wel, maar ze hadden niets voor haar kunnen doen om haar te redden.

Ik voel me zo zo zo schuldig om alles. Dat ik niet naar mijn gevoel geluisterd heb dat ze in de tuin moesten blijven en dat ik niet dat systeem heb gekocht toen ik het wilde. Dat ik elke keer die gevoelens kreeg van ''Moet ik hier niet iets mee doen?'' en er niets mee heb gedaan. Ik kan mezelf wel slaan en tegen mezelf schreeuwen WAAROM heb je niets gedaan! WAAROM heb je niet naar je gevoel geluisterd! Als je dat had gedaan, was Layla hier nu nog! Ik voel me zo dom en boos op mezelf. Ook dat ik de deur niet open heb gedaan (ik voelde dat er iets was, want daarom kwam ik ondanks de buikgriep toch maar uit bed, maar eenmaal voor de deur dacht ik ''het zal wel''), want anders had ik Layla nog kunnen zien en had ik er voor haar kunnen zijn toen ze ingeslapen werd in plaats van dat ze nu alleen was. Tuurlijk is achteraf praten makkelijk, heeft het geen zin om zo tegen mezelf te praten en krijg ik haar er niet mee terug, maar ik sta er mee op, ga er mee naar bed en de hele dag door overvalt het me. Ik neem het mezelf echt kwalijk en zie mezelf echt als verantwoordelijke, want ik had het gevoeld en ik had er iets aan kunnen doen, zelfs 2 weken geleden nog...

De overige twee katten (haar broertje en haar vriendje, ze laten ALTIJD samen, over elkaar heen, in elkaar verstrengeld) zijn nu binnen en mogen niet naar buiten toe. Het systeem is gekocht. Het voelt zo rot om nu voor de katten die er nu nog zijn dit wel te doen, waarom moest het ten koste van Layla gaan? Waarom heb ik dit niet gewoon gedaan toen ik het voelde dat ik het moest doen, dan was ze er nog geweest...

Ik kan alleen maar huilen. M'n gezicht is schraal van alle tranen. Ze was mijn kleine frummie die altijd zo genoot van kroeltjes en aaitjes, elke aanraking was een feestje voor haar. Ze was altijd zo schattig als ze op bed mocht, de dag ervoor heeft ze nog de hele dag op bed gelegen bij mij en heeft ze intens genoten dat ze de hele tijd zoveel aandacht kreeg en bij me mocht liggen. Ze was nog zo jong. Nog geen 2 jaar oud. Nog een heel leven voor zich. De band was ook enorm diep, omdat ik sinds anderhalf jaar ziek thuiszit door de gevolgen van een auto-ongeluk, waardoor de katten echt mijn lichtpuntje zijn. Door hen kon ik nog lachen en waren dagen nog fijn. God wat doet dit een pijn. En ik weet dat de pijn moet slijten, dat dit tijd kost. Dat ik moet rouwen hierom, maar het voelt zo alles overheersend dat ik bijna niets anders kan doen. Ik voel me bij alles wat maar enige afleiding biedt schuldig. Vandaar ook dat ik het hier van me af wilde schrijven. Ik moet iets met mijn verdriet gaan doen, praten, delen, steun zoeken. Dus vandaar mijn bericht.

[Pikachu]

Het heeft inderdaad geen zin om nu erover te blijven piekeren, maar zoiets doe je natuurlijk toch, dat gaat niet zomaar ineens weg. Als ik eerlijk ben zou ik in jouw plaats hierover praten met een psychotherapeut. Ik denk dat je hulp nodig gaat hebben om met dit schuldgevoel te leren omgaan. Ik weet dat ik dat zou hebben.

Praten met lotgenoten hier kan uiteraard ook veel steun geven.

Het is nu gebeurd en het is heel erg dat je lieve kat er niet meer is. Maar besef dat jij geen slecht mens bent omdat dit gebeurd is, ookal was je op de hoogte van de risico's. Helaas gebeuren er soms ongelukken, en jij zou nooit je kat pijn willen doen of hebben gewild dat er iets ergs zou gebeuren. Je hield veel van haar. Hopelijk lukt het je om dit een plekje te geven!

[Anne]

Ontzettend veel sterkte met het verlies van Layla
Wij hebben ook de tuin afgezet nadat twee katten omkwamen in het verkeer
Daarvoor had ik de sterke overtuiging dat elk dier recht heeft op zijn/haar vrijheid
Helaas werkt de maatschappij anders en katten hebben geen verkeersdiploma

Het verlies van Layla is al heftig maar dan krijg je ook nog te maken met je schuldgevoel. Probeer niet te hard over jezelf te oordelen, als een mens alles van te voren wist zouden we het heel anders doen

Het is heel belangrijk voor jou om hier over te praten zodat je hier niet door verteerd wordt
De tip voor therapie vind ik een goede

Voor nu wil ik je ontzettend veel sterkte en kracht toewensen om dit een plekje te geven
Schuldgevoel komt vaak voor bij verzorgers van net overleden katten
Het "als dit of als dat" is een killer

Het is goed om het van je af te schrijven

Ontzettend veel sterkte nogmaals!

[crazycatladyP]

25 jaar geleden ben ik zo mijn eerste katertje kwijt geraakt, hij is nooit meer terug gekomen, waarschijnlijk aangereden.
Toen ik 6 jaar later mijn tweede katje verloor aan vergiftiging was voor mij de maat vol en hebben wij de tuin afgezet.
Inmiddels verhuisd en durf het nu niet aan om de tuin af te zetten, want we wonen nu naast een drukke weg.
Nu aan het kijken voor een ren, tot die tijd gaat ze aan het tuigje naar buiten.
Dat vindt ze prima, zolang wij maar lopen waar zij wil

Heel veel sterkte met het verwerken hiervan en het een plekje geven, het is nu nog erg vers.
Ik heb er nog weleens nachtmerries van.

[Ani]

Een afschuwelijke samenloop van omstandigheden en zeer verdrietig. Ik begrijp je schuldgevoelens, maar ben het volledig eens met Pikachu en Anne, hier ben jij niet schuldig aan en ondersteuning zou ik zeker ook aanraden, psychothrapie of haptonomie.

Dit verlies is nog pril en je intens verdriet begrijpelijk. Goed dat je je verhaal hebt gedeeld. Veel sterkte gewenst en mensen om je heen om je te steunen waar mogelijk. Laat vooral je andere snuiten je afleiden en sterken.