Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Voor overige vragen over de kat die niet onder een andere categorie passen.
Gebruikersavatar
Kytumymo
Poema
Poema
Berichten: 365
Lid geworden op: 26 nov 2017 14:17

Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Kytumymo »

Afscheid nemen, hoe ga je ermee om?
In 1991 ging ik uit huis, samenwonen. Mijn moeder (haar kat :edoh: ) had op dat moment een nestje kittens omdat de poes was ontsnapt en 3 dagen spoorloos was. Uit dat nestje heb ik toen een poesje meegenomen. Toen was het voor mij nog normaal om je kat gewoon naar buiten te laten, maar als op dinsdag de vuilniswagen kwam moest ze binnen blijven. Had er altijd een heel naar gevoel bij en dat nare gevoel kwam een jaar later uit. mijn ex had haar laten ontsnappen en de buurvrouw belde een uur later dat ze was aangereden door de vuilniswagen. Ik was zo in paniek dat ik er niet eens naartoe durfde te gaan ondanks dat de buurvrouw zei dat er niets aan de poes te zien was. Ik kon het gewoon niet. Vanaf toen mocht er nooit meer een kat 'de straat op' ik had het nu zelf voor het zeggen en ik kon niet omgaan met die angst dat er misschien wel eens wat kon gebeuren.

In 1995 woonde ik voor het eerst op mijzelf, alleen. Ik ging naar de grote stad en kreeg mijn eerste Persje. Al snel volgde er een tweede van een cattery die stopte, een volwassen dame. Maar al snel bleek ze ziek te zijn en kwam te overlijden. Geen kat meer op straat maar toch een enorm schuldgevoel. Had ik eerder wat kunnen doen? Nee, de dag dat ik zag dag er iets niet klopte zat ik ook bij de dierenarts. Dierenarts zei dat ze er wel 20 mee kon worden, een paar weken later was ze dood.

Inmiddels al bijna 2020, al heel wat katten die overleden zijn. De jongste was 7 maanden, de oudste 17. Maar waaraan ze ook overlijden, ik heb altijd een soort van schuldgevoel. Ben altijd bang dat ik iets over het hoofd heb gezien, of nog wat had moeten proberen. De eerste 20 jaar durfde ik niet bij het inslapen te blijven. Toen ik Kylian in 2018 in shock vond vond ik dat het mijn plicht was erbij te blijven, dierenarts was binnen een paar minuten hier en ze moest hem uit zijn lijden verlossen en wat vond ik fijn dat ik hem daarna nog 2 uur hier heb gehouden en vast kon houden. Ook bij Moreeke ben ik toen bijgebleven, maar ik wist dat het eraan zat te komen en kon haar niet vasthouden. Het deed teveel pijn. Dat was 2 juli, maar ik durf nog steeds niet aan haar te denken, er bij stil te staan. Dat is door de jaren heen steeds erger geworden. Ik wil er niet aan denken, het doet teveel pijn. Ik weet niet hoe het moet, hoe neem je goed afscheid? Die knoop doorhakken, steeds weer denk ik dat ik doordraai dat ik die beslissing niet wil en kan nemen, maar je moet.

Ik weet dat iedereen het anders zal doen, maar ik weet niet hoe het moet of kan. Ik merk dat het niet uitmaakt waarom of op welke leeftijd ze zijn overleden of dat ik wist dat het eraan kwam of dat het onverwacht was, ik vind het te heftig. Voel altijd een schuldgevoel of een 'had ik maar...'. Ik denk ook wel eens dat ik de dierenarts misschien uitstel omdat ik bang ben voor wéér slecht nieuws. Misschien ben ik niet geschikt. Hoe gaan jullie ermee om?
♥ Mythos 8 ♂ Tut 10 ♀ Diba 0,8 ♀ ♥
† Shiva (5) '96 † Duvel (6) '06 † Vinci (0,6) '07 † Gizmo (17) '12 † Kylian (11) '17 † Moreeke (15) '19
Cerna

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Cerna »

Schuldgevoel is een hele normale emotie wanneer je een dier laat inslapen. Je beslist immers over het beëindigen van het leven en je vraagt je altijd af (ik tenminste wel) of je toch nog niet meer had kunnen doen, terwijl je - wanneer je weer wat meer afstand hebt genomen - best wel weet dat je alles hebt gedaan.

Wanneer een kat is overleden ben ik er juist heel veel mee bezig (teveel vindt mijn man). Ik bekijk filmpjes, foto's, schrijf herinneringen op en laat de tranen toe die dan ook rijkelijk vloeien. En wanneer het de sterfdag is van een van de katten, bekijk ik de foto's en lees ik de herinneringen opnieuw.

Onze katten zijn gecremeerd (zes katten (1991-2005) zijn eerst begraven op de dierenbegraafplaats, maar hebben we in 2013 opgegraven omdat we daar eigenlijk nooit meer kwamen en de laatste twee katten (2007 en 2013) gecremeerd waren. Dat was erg emotioneel (god, wat heb ik gejankt toen ik het eerste schedeltje weer in mijn hand had; hoe vaak had ik dit koppie niet geaaid?), maar ook heel intiem.
En wanneer ik nu stof ga afnemen dan pak ik de urntjes (ik heb er inmiddels zes) op en haal nog even herinneringen op, zeg de kat(ten) gedag.

Ik blijf de katten missen, maar de ene kat meer dan de andere. Niet omdat ik van de ene kat meer heb gehouden dan van de andere, maar omdat de zorg voor de ene kat intenser was (en daardoor ook de band) dan voor de ander en ook omdat ik het beter kan accepteren wanneer een kat van 17/18 overlijdt.

Het sterven van een dier blijf ik heel moeilijk vinden, maar ik zou toch nooit een huis zonder katten willen.
DeTut
Lynx
Lynx
Berichten: 189
Lid geworden op: 02 aug 2010 20:22

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door DeTut »

Ach hoe herkenbaar. @Kytumymo ik snap je best, het is een soort struisvogels, je bent bang om het verdriet toe te laten want vreselijk wat doet het snijdend pijn, zo n afscheid... e n wanner moet je 'de knoop doorhakken' we kennen hier allemaal die zware last denk ik. Er is een goed boekje over geschreven door een dierenarts, moet even de titel opzoeken (daCht zoiets van 'zijn we niet te vroeg')maar ik vond het troostend om te lezen. Ik heb ook al van zo n 10 katten afscheid moeten nemen, de laatste afgelopen januari. Ieder moet er zijn eigen weg in vinden maar misschien brengen ervaringen van anderen je wel op een idee hoe het voor jou misschien ook kan werken.
Wij kiezen ervoor om -zo mogelijk-de kat thuis te laten inslapen . Het kost best wat en dat moet je wel kunnen missen. Maar het laatste beeld van je kat in zijn vertrouwde omgeving, het is fijn . Daarna laten we hem nog 2 dagen in een mandje in de kamer liggen (na het overlijden even in opgerolde houding doen, voordat ze verstijft). We kijken er regelmatig naar en andere katten kunnen ook erbij. Dan leggen we haar een paar dagen in de schuur. Ook dan weer:regelmatig even kijken, praten, aaien en natuurlijk huilen, heel veel huilen. En dan pas begraven in de tuin (of cremeren als je daarvoor kiest). Deze manier van 'gedoseerd afscheid nemen' doet ons goed. Ze is niet van het ene op het andere moment weg. En door haar nog enkele dagen in dode toestand te zien, lijkt het beter te wennen en accepteren dat het afgelopen is. Maar dit werkt voor mij zo, het is uiteraard persoonlijk.
bescherm de dieren tegen de beesten...
Siffie
Huiskat
Huiskat
Berichten: 65
Lid geworden op: 28 apr 2019 14:28

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Siffie »

Dat schuldgevoel herken ik heel erg!
Maar eerlijk gezegd niet op een manier waarop ik bang ben dat ik een dier te vroeg in heb laten slapen - eerder dat ik te laat ben.
Ik heb een aantal jaren ratjes gehouden. Geweldige dieren, maar ze worden maar 2 - 3 jaar oud. Ratjes doen het het best in wat grotere groepen dus ik had meestal minstens 4 tegelijkertijd. Volgens mij heb ik in zo'n 4 jaar tijd wel 10 ratten gehad en deze heb ik uiteindelijk dus ook allemaal moeten laten inslapen.
Ratjes kunnen, misschien nog wel beter dan katten, heel goed verbergen als ze pijn hebben of er iets met ze aan de hand is.
Je ziet het eigenlijk pas als het al bijna te laat is en ik zat dan ook altijd bij de spoed dierenarts met ze.
Helaas weten de meeste dierenartsen ook nog eens heel weinig van ratten af dus ik heb zo vaak met de vraag gezeten of wat ik deed wel juist was.

Maar echt, ik laat liever een dier een paar weken te vroeg inslapen, dan een paar weken te laat. Ze zoveel mogelijk pijn en ongemak proberen te besparen is het fijnste wat je kunt doen voor je dier. De dieren hebben zelf gelukkig niet het besef waarvoor je met ze naar de dierenarts gaat en zullen het niet weten of ze een week of maand te vroeg heen gaan.

Ik ben er zelf heel nuchter in. Natuurlijk wil ik mijn diertjes zo lang mogelijk bij me houden, maar als er volgens de dierenarts geen uitweg meer is, dan probeer ik de knoop altijd op tijd door te hakken om erger leed te voorkomen. Ik zou niet wachten totdat het beestje doodziek is. Dat verdient het niet, en het kan niet relativeren zoals mensen doen.
Zodra het niet meer pijnvrij kan leven dan is de keus voor mij, hoe moeilijk het ook is, gemaakt.

Wat ik wil zeggen is, wees niet bang dat je je dier te vroeg in laat slapen. Je doet het altijd met een goede reden en houd je vast aan de gedachten dat hem misschien wel veel leed bespaart is gebleven.
Mocht het toch wat te vroeg zijn geweest, ook al zul je dit nooit zeker weten, dan heeft je dier hier absoluut geen besef van gehad.
Siffie
Huiskat
Huiskat
Berichten: 65
Lid geworden op: 28 apr 2019 14:28

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Siffie »

DeTut schreef: 25 nov 2019 18:21 Wij kiezen ervoor om -zo mogelijk-de kat thuis te laten inslapen .
Dit vind it trouwens een heel goed idee.
Dat ga ik zelf ook zo proberen te regelen als de tijd daar is. Het zal wel niet goedkoop zijn nee, maar wat fijn dat ze het laatste uur van hun leven niet in stress door hoeven te brengen, maar in hun vertrouwde omgeving kunnen blijven. Dat Zou mij ook veel houvast geven denk ik!
Gebruikersavatar
Kytumymo
Poema
Poema
Berichten: 365
Lid geworden op: 26 nov 2017 14:17

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Kytumymo »

Bedankt voor alle reacties! Ik ga ze nog een 2e keer rustig doornemen.

Sinds 2012 (inmiddels 3) laat ik de katten thuis inslapen €100,- en cremeren en dat gaat op gewicht, ook rond de €100,- (Daarvoor altijd in de tuin begraven, maar ik verhuisde te vaak, was geen doen).

Van 1 kat heb ik van het as een kleine tattoo, van de anderen komt er nog bij als het eeuwige gedokter stopt en ik weer kan sparen. Die kans zit er nu waarschijnlijk aan te komen. Nog ruim 14 dagen geduld of ik echt opgelucht mag zijn.
♥ Mythos 8 ♂ Tut 10 ♀ Diba 0,8 ♀ ♥
† Shiva (5) '96 † Duvel (6) '06 † Vinci (0,6) '07 † Gizmo (17) '12 † Kylian (11) '17 † Moreeke (15) '19
Gebruikersavatar
Zotvanpoezen
Tijger
Tijger
Berichten: 1440
Lid geworden op: 19 sep 2018 16:19
Locatie: Pajottenland /Vlaams Brabant

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Zotvanpoezen »

Heel herkenbare verhalen.
Bij elk van mijn 4 overleden katjes voelde het anders, maar daarom niet meer of minder erg.
Met mijn allereerste katertje BB had ik een heel sterke band. Hij leek qua karakter sterk op Filou. Met een gigantische handleiding dus. Ik had maar 1 week om afscheid te nemen. Hij had al heel zijn leven lichte hartproblemen, maar op een dag werd het fataal toen er ook nog nierproblemen bijkwamen. Mijn man is ermee naar de da geweest omdat ik niet durfde en hij heeft hem ook begraven. Ik durfde dat overleden rode katertje niet bekijken of aanraken. Ik was compleet in shock en heb 1 jaar lang elke avond in bed gehuild omdat hij niet meer in mijn armen lag om te slapen.

Kiki is na een ongeluk in mijn armen gestorven. Hij was bewusteloos. Ik heb zijn kloppend hartje voelen stilvallen. Ik heb hem nog lang op mijn schoot gehouden en hem zelf begraven. De T- shirt met zijn mooie zwarte en witte lange haren die erop plakten heb ik nog steeds.

Pitoe is door omstandigheden thuis ingeslapen in de armen van mijn dochter terwijl mijn zoon haar aaide. (De spoed da had maar 50 euro gevraagd)Toen ik van mijn werk kwam hebben de kinderen mij alleen gelaten met Pitoe en ik heb haar heel lang in mijn armen genomen. Ik zei continu "sorry, lieve Pitoe". Wat voelde ik mij schuldig dat ik er niet was voor haar!
Ik heb haar pas na enkele dagen begraven omdat het vroor. Ik heb haar elke dag geaaid en tegen haar gepraat.

Met Rambo ben ik zelf naar de da geweest om hem te laten inslapen. Ik zal mijn angst en bonzend hart nooit vergeten. Ook zijn blik in de auto niet. Hij blééf mij aankijken.
Op de terugweg zag ik naast mij dat levenloze lichaampje in een doek gerold. Wat heb ik daar nachtmerries van gehad!
Thuis heb ik hem in een mooi kistje gelegd. Ik heb Rambo niet meer durven bekijken en aaien. Alleen maar herhaaldelijk sorry tegen hem gezegd. Ik heb hem samen met mijn zoon (Rambo was zijn lievelingskat)begraven op de plek waar hij altijd lag te loeren naar de mussen die kwamen drinken.

Nooit meer wil ik een katje bij de da laten inslapen. Het kan mij niet schelen wat het kost.

Ik voel mij nog steeds schuldig voor al mijn gestorven katjes. En er vloeien nog tranen als ik eraan denk (zoals nu).
Maar toch zou ik mij een leven zonder die mysterieuze pluizebollen niet kunnen voorstellen.
viewtopic.php?f=5&t=32802fotoalbum (fotoalbum)

Kopje van Filou (9- 2011), Duvel (4-2012) en Froufrou (7-2015)
Gebruikersavatar
Kytumymo
Poema
Poema
Berichten: 365
Lid geworden op: 26 nov 2017 14:17

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Kytumymo »

Ik lees nu wel dat eigenlijk iedereen dat schuldgevoel of 'had ik nog' heeft. Een vriendin van mij had dat niet, die zei 'het was goed zo'. Zou willen dat ik dat kon voelen. Ik heb wel eens het gevoel gehad van 'dit kan niet meer' maar ik krijg er niet het gevoel 'het is goed zo' bij.
DeTut schreef: 25 nov 2019 18:21 Er is een goed boekje over geschreven door een dierenarts, moet even de titel opzoeken (dacht zoiets van 'zijn we niet te vroeg') maar ik vond het troostend om te lezen.
Als de titel klopt dan is hij wel heel pakkend want moest alleen van de titel al huilen. Denk omdat het zo herkenbaar is. Zal het eens gaan opzoeken en lezen als ik er klaar voor ben.

Het zijn ingrijpende dingen en ik denk dat wij niet voor niets op een forum zitten, we zijn veel met onze katten bezig (om wat voor een reden dan ook). Want in het dagelijks leven zie ik mensen er vaak toch wat makkelijker mee omgaan., leggen het makkelijker/ sneller langs zich neer.
♥ Mythos 8 ♂ Tut 10 ♀ Diba 0,8 ♀ ♥
† Shiva (5) '96 † Duvel (6) '06 † Vinci (0,6) '07 † Gizmo (17) '12 † Kylian (11) '17 † Moreeke (15) '19
Sansan
Tijger
Tijger
Berichten: 1104
Lid geworden op: 23 aug 2015 23:28

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Sansan »

Het is echt een hele brij aan worstelingen omtrent het gaan. Wanneer, hoe, en dan het gemis achteraf.
Toch is mijn ervaring met beestjes, en de verhalen van anderen, dat je ergens wel ziet dat het “tijd is” en te vroeg net zo erg is als te laat. Terwijl ik anderzijds vanuit liefde ook iets kan vinden in het “beter te vroeg dan te laat”.

Ik ben wel van mening dat dieren het meekrijgen. Ook dat dieren niet alleen maar in het moment leven. Er zijn legio onderzoeken die dat onderschrijven. Bewust van zijn, bewust van tijd, bewust van gevolg. We hebben als mensen een rare gegeneraliseerde definitie van intelligentie toebedeeld: “de mens”. Terwijl hoe dom is het eigenlijk dat wij veel dieren niet verstaan. Dus wat is intelligentie, wat is bewustzijn. De bomen zijn met elkaar verbonden ondergronds door schimmeldraden. Deze draden hebben kruispunten als synapsen met signaaloverdracht zoals onze hersenen. Ook dat is intelligentie. Wanneer er gekapt wordt meet je signaal in die draden. Je zou kunnen zeggen dat de bomen over een groot oppervlakte communiceren.

Ik vind het dus heel moeilijk om het moment te bepalen. Zeker als een kat nog zo aangeeft contact te willen. Ook in dit proces zijn er schuldgevoelens aanwezig.
Gebruikersavatar
Zotvanpoezen
Tijger
Tijger
Berichten: 1440
Lid geworden op: 19 sep 2018 16:19
Locatie: Pajottenland /Vlaams Brabant

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Zotvanpoezen »

Ik heb niet alleen schuldgevoelens met "ben ik wat te vroeg?" maar ook met "stel ik het niet te lang uit?"
Wanneer het tijd is om te laten gaan blijft een vreselijk moeilijke vraag :-( .

Ik denk als het uitzichtloos is voor de ongeneeslijke zieke kat en ze heeft te veel pijn en ondergaat maar alles omdat ze mij vertrouwt of omdat ze de strijd heeft opgegeven, dat het zinloos is om het te rekken en dat ik dan moet afscheid kunnen nemen.
Dan vind ik dat ikzelf wat te lang gewacht heb met de beslissing... Zelfs al zochten mijn overleden katjes nog tot op het laatste contact.
viewtopic.php?f=5&t=32802fotoalbum (fotoalbum)

Kopje van Filou (9- 2011), Duvel (4-2012) en Froufrou (7-2015)
Sansan
Tijger
Tijger
Berichten: 1104
Lid geworden op: 23 aug 2015 23:28

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Sansan »

Eens zotvan. Maar wanneer hebben ze de strijd opgegeven? Hoe stel je dat vast.
Gebruikersavatar
Zotvanpoezen
Tijger
Tijger
Berichten: 1440
Lid geworden op: 19 sep 2018 16:19
Locatie: Pajottenland /Vlaams Brabant

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Zotvanpoezen »

Ik denk dat ze dan stoppen met te doen wat ze altijd graag deden. En niet veel interesse meer tonen in wat er rondom hen gebeurt. Meer slapen , niet meer willen spelen, zich laten doen om medicatie toe te dienen terwijl dat voordien bijna onmogelijk was...
Konden ze maar praten, hè...
viewtopic.php?f=5&t=32802fotoalbum (fotoalbum)

Kopje van Filou (9- 2011), Duvel (4-2012) en Froufrou (7-2015)
Gebruikersavatar
Zotvanpoezen
Tijger
Tijger
Berichten: 1440
Lid geworden op: 19 sep 2018 16:19
Locatie: Pajottenland /Vlaams Brabant

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Zotvanpoezen »

Kiki was de enige waar ik niet te beslissen had. Het was een ongeluk en was bijna op slag dood.
Maar het maakte het niet makkelijker om het verlies te dragen :-(
viewtopic.php?f=5&t=32802fotoalbum (fotoalbum)

Kopje van Filou (9- 2011), Duvel (4-2012) en Froufrou (7-2015)
Gebruikersavatar
Kytumymo
Poema
Poema
Berichten: 365
Lid geworden op: 26 nov 2017 14:17

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Kytumymo »

Zotvanpoezen schreef: 26 nov 2019 10:25 Ik denk dat ze dan stoppen met te doen wat ze altijd graag deden. En niet veel interesse meer tonen in wat er rondom hen gebeurt. Meer slapen , niet meer willen spelen, zich laten doen om medicatie toe te dienen terwijl dat voordien bijna onmogelijk was...
Konden ze maar praten, hè...
Juist dan ben ik dus bang dat ik iets over het hoofd zie. Ik dacht dat Moreeke de strijd tegen de chronische nies had opgegeven. Toen de dierenarts vond dat ik haar moest laten gaan ben ik er na een verschrikkelijk innerlijke discussie in meegegaan. Toen de dierenarts zei dat ze 'ook' een bult in de darm had stond ik bijna op ontploffen en ik was te laat, ze was al overleden. Nu denk ik dat het een haarbal was en dat ze daarom al 3 dagen niet at (wel dronk), sloom was, pijn had, zich afgezonderde. Dit was pas 2 juli, ik kan het niet terug draaien. Ze was 15 en had al ruim 2 jaar chronische nies. Maar ik denk toch dat hier (weer) iets fout is gegaan qua inschatting. En daar moet je dan toch maar mee dealen en antwoorden krijg je niet. Ik vind het pittig.
♥ Mythos 8 ♂ Tut 10 ♀ Diba 0,8 ♀ ♥
† Shiva (5) '96 † Duvel (6) '06 † Vinci (0,6) '07 † Gizmo (17) '12 † Kylian (11) '17 † Moreeke (15) '19
Gebruikersavatar
Rik
Tijger
Tijger
Berichten: 7640
Lid geworden op: 24 mei 2014 02:30

Re: Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

Bericht door Rik »

Kytumymo schreef: 26 nov 2019 08:54 Ik lees nu wel dat eigenlijk iedereen dat schuldgevoel of 'had ik nog' heeft. Een vriendin van mij had dat niet, die zei 'het was goed zo'. Zou willen dat ik dat kon voelen. Ik heb wel eens het gevoel gehad van 'dit kan niet meer' maar ik krijg er niet het gevoel 'het is goed zo' bij.
Zo was het bij mij eigenlijk ook wel. Ik had van tevoren grote twijfels over of Bowy het wel aan zou geven dat het genoeg was. Maar op het moment zelf dacht ik wel "dit is het". En ja... ik had nog allerhande trucjes uit kunnen halen om haar nog een paar dagen of weken bij mij te houden... maar ergens dacht ik ook "het is goed zo".

Maar ik weet en begrijp heel goed dat die echte schuldgevoelens er wel kunnen zijn. Als ik haar had moeten laten gaan, toen ze die grote haarbal had, dan denk ik wel dat het anders geweest zou zijn. Dus elke situatie kan ook weer anders zijn. En dat wil overigens niet zeggen dat het geen pijn doet... maar soms kun je er wel een bepaalde 'berusting' in vinden.
Het zijn ingrijpende dingen en ik denk dat wij niet voor niets op een forum zitten, we zijn veel met onze katten bezig (om wat voor een reden dan ook). Want in het dagelijks leven zie ik mensen er vaak toch wat makkelijker mee omgaan., leggen het makkelijker/ sneller langs zich neer.
Dat is ook de reden waarom je buiten het forum en buiten de mensen die wel zo met hun katten (en andere dieren) bezig zijn, vaak weinig begrip krijgt. Of zelfs... "ach, dan koop je toch weer een nieuwe kat". Dingen die je op dat moment nét ff niet hoeft te horen.
Grtz, Rik
Bono ♂ & Yuna ♀ ( † Bowy ♀ ) (Fotoalbum)
Plaats reactie