Wanneer is het tijd voor euthanasie?

[Embillie]

Hoi iedereen,
Omdat ik niet wist waar ik dit onderwerp moest plaatsen, heb ik het maar in overige gezet. Sorry als dit niet klopt.

Omtrent het aankomende afscheid dat ik moet nemen van mijn geliefde katje Billie, wat mijn eerste ‘echte’ huisdier is, zoek ik wat support en persoonlijke meningen van jullie.
Zodat wanneer de tijd komt ik zelfverzekerd kan zijn dat ik het juiste doe, en dat zijn leefgenot niet ten koste gaat vanwege mijn emoties en het niet willen laten gaan.

In het kort, Billie is een 11-jarige gecastreerde kater. Hij is wit en doof sinds geboorte maar red zich daar goed mee.
Afgelopen oktober is hij gediagnostiseerd met spondylose, waar pijnstillers erg goed tegen hielpen. Hij had weer een hele goede tijd en leek wel weer een kitten.
Vorige week is hij gediagnostiseerd met uitgezaaide kanker van de long, onbehandelbaar (of te behandelen op een voor hem ondoenbare manier met misschien slechts één maand tijd extra) terwijl zijn prognose nu minder dan 3 maanden is.
Dat gaan we dus niet doen, we gaan nu palliatieve verzorging toepassen.
Echter heb ik het er zo enorm moeilijk mee.
Niet alleen omdat het mijn beste vriend is die ik kwijt raak, maar ook omdat ik niet goed weet wanneer het genoeg is. En ik wil ook niet te laat zijn.

Momenteel is hij zo;
-s’ochtends is zijn piekmoment van de dag, is druk, achtervolgt je, vraagt om voer en aandacht. De rest van de dag dommelt/slaapt hij met korte wakkere periodes tussendoor.
-aanhankelijk en vrolijk
-eet/drinkt/plast/poept goed
-slaapt aardig wat, maar dat heeft hij altijd wel gedaan
-iets afgevallen (sinds oktober ongeveer 350 gram v/d 4kg)
-heeft interesse in zijn omgeving
-speelt af en toe wat (nooit grote speler geweest, meer een luiwammes)
-hoest niet, ademt normaal tempo, niet benauwd
-wast zichzelf nog netjes

Al met al voelt het voor mij nog te vroeg, omdat hij niet écht ziek lijkt. Maar ik ben bang dat ik verkeerde signalen oppak en omdat katten stug door kunnen gaan.
Wellicht ben ik daar nu ook wat te hyperalert in, ik voel me zo machteloos over zijn ziekte dat ik zijn overlijden wél goed geregeld wil hebben.

Wat zijn voor jullie dingen waarbij je wel vind dat euthanasie gepleegd moet worden, op wat voor dingen zou ik moeten letten?
Hij zit sowieso al aan pijnstillers.
Wanneer het voor hem minder word gaan wij hem helpen met rustig overlijden.
Maar wanneer is een kat daar aan toe..? (En daarmee ook wij als personeel)
Ik wil namelijk niet te vroeg zijn als hij nog een aangename tijd heeft zoals nu, maar ook niet te laat waarbij het lijden al te groot is geworden.

Graag hoor ik jullie meningen, alvast bedankt!

[Dinky]

Ik denk dat je met zo'n diagnose nooit echt te vroeg kan zijn. Daar zou ik mij dus niet druk om maken voor ons als baasjes zal het altijd als te vroeg voelen omdat we onze lieverd niet willen missen.

Ik denk dat je een aantal belangrijke punten noemt. Wanneer hij niet meer druk is en speelt zijn dat tekenen dat hij zich echt slecht gaat voelen. Een andere indicatie is wanneer hij niet meer wil eten.
Daarnaast denk ik dat jij zo'n hechte band met hem hebt dat jij aan zal voelen wanneer hij niet meer zijn eigen vrolijke zelf is.

[Rik]

Ik denk ook dat je, welk moment je ook kiest, niet te vroeg zal zijn. Waar zou je dan over spreken? Dagen, weken?

Ik was ook heel erg bang dat Bowy het niet aan zou geven. Zou je het zien? Geeft ze het aan? Is het niet te laat? Zij ging op haar 20e verjaardag, toen ze 's-ochtends even buiten mocht, raar tegen de schutting in de zon liggen. Ik dacht toen al dat ze zich niet zo goed voelde. Twee dagen later volgde de onvermijdelijke eetstaking zoals we bij nierpatiëntjes vaker zien. Toen wist ik het.

Zoals je de punten omschrijft is hij nog wel goed. Kan genieten van zijn momentjes. Zolang de slechte momenten de goede niet overschaduwen is het nog niet te laat. Geniet zelf ook samen met hem van die momenten. Je lijstje, zoals je die al op noemt, kun je heel goed gebruiken als leidraad voor het moment.

Bij twijfel kun je het hier ook altijd nog eens vragen maar op dat moment zul je het waarschijnlijk ook wel weten.

[Zotvanpoezen]

Zo een beslissing is altijd heel moeilijk. Mijn Rambo is met zijn kanker vrolijk en aanhankelijk gebleven tot het einde. Wat het bovendien nog moeilijker voor mij maakte, was dat hij een zeer goede eetlust bleef hebben. Hij durfde zelf een prooi van de andere katten te stelen om op te vreten. Hij was 17 jaar. Ik kon hem iet laten inslapen omdat hij zijn eetlust niet verloor en nog graag kwam knuffelen. Tot hij op 2 weken tijd achteruit begon te gaan. Hij begon te wankelen, kreeg diarree en begon heel snel te vermageren. Dan heb ik de beslissing genomen. Achteraf gezien had ik het misschien veel eerder moeten doen. Ik voel er mij nog steeds schuldig voor. Maar hij bleef maar goed eten en vrolijk. Dat maakte het juist heel moeilijk om het moment te kiezen. Sterkte met je beslissing!

[ErikPhilippus]

Ik vind het heel goed en ook begrijpelijk dat je die vraag hier stelt. Ik begrijp dat je je zorgen maakt of je de juiste signalen wel oppikt van Billie, en dat hij ogenschijnlijk stug doorgaat terwijl hij zich ongelukkig en ziek voelt. Ik heb het vermoeden dat je je daar niet al te druk om hoeft te maken.

Het is voor mij allang duidelijk dat je een zorgzaam en lief poezen baasje bent, en dat er een sterke, wederzijdse band is met Billie. Ga er maar vanuit dat je het voelt wanneer het zover is. En je kan je eigen lijstje gebruiken als leidraad: als één of meerdere zaken niet meer OK is, dan is dat ook een signaal.

Wat ik gedaan heb bij Dalí: ik heb het hem gewoon gevraagd. Ik 'praat' zowiezo veel met mijn katten, maar in dit geval met Dalí heb ik goed geluisterd naar mijn eigen response, wat voel ik zelf nadat ik die vraag aan hem heb gesteld? Wat zegt mijn hart?

Wat Mirjam ook aangeeft: het voelt meestal te vroeg - maar dat is omdat we geen afscheid van onze lieverd willen nemen, er is verzet en misschien een schuldgevoel. Ik had Dalí denk ik nog zeker een maand of meer in leven kunnen houden - maar voor hem was het leven klaar. Ik was ook wel bang dat door de lange, intensieve zorg voor Dalí, ik de grens steeds verder zou verschuiven - maar die vrees bleek ongegrond. Mijn eigen verdriet heb ik toen ondergeschikt kunnen maken aan de kwaliteit van leven van Dalí. En ik zou er maar op vertrouwen dat jij dat ook kunt.

En wat Rik ook zegt: geniet van de fijne momenten die er nog zijn, die zijn vaak van een intensiteit die je over een tijd, als de tranen zijn gedroogd, zult herinneren als tedere, intieme momenten samen.

[castratenkoor]

Deze beslissing, dat kennen we allemaal, is de moeilijkste. Je wilt je lieve huisgenoot niet kwijt. Maar je wilt ook niet dat hij/zij onnodig lijdt. Mijn ervaring is dat het dier het zelf aangeeft als het "genoeg" is. Als vaste begeleider pik je die signalen echt wel op.

Veel sterkte met het naderend afscheid en geniet van elk goed moment.

[Embillie]

Bedankt voor jullie eerlijke antwoorden.
Ik waardeer het enorm, en het geeft mij een beter gevoel over de beslissing die ik moet gaan nemen.
Dat jullie zeggen dat de beslissing nooit te vroeg zal zijn geeft mij ook wat moed om mijn eigen emoties los van de zaak te gaan zien.
Als ik heel eerlijk mijn buikgevoel afga, zegt het dat het niet lang meer moet gaan duren voor zijn bestwil.
Gisteravond en tot nu toe vandaag heeft hij geen goede tijd.
Hoe vrolijk en ondernemend hij gistermorgen ook was.
Hij heeft inmiddels ook spondylose in zijn achterhand (met nog meerdere plekken hoger in de wervels) en kreeg gisteravond daar last van.
Een beetje wankel in de achterpootjes en veel liggen, ik weet niet of hij pijn heeft; zo kijkt hij niet uit zijn ogen.
Maar hij snapt het niet zo goed en blijft ook liever liggen.
Hij heeft dit eerder gehad met zijn voorpoot, maar dat ging weer over.
Maar toen wisten wij nog niet dat hij kanker had, dus deden we ons best om hem weer op te lappen om weer jaren mee te kunnen, dachten wij.
En dat lukte ook, dan was hij weer een periode heel goed en vrolijk.
Maar nu dit er ook nog bij komt..
Nu ik weet dat hij dit frequenter zal krijgen mochten we hem tot het eind in leven willen houden, lijkt me dat voor hem een heel oneerlijke strijd.
Zelfs al eet hij nog en geniet hij wel van aandacht op zijn tijd, en is hij zojuist weer op ontdekking in een verhuisdoos.
Maar wel met moeite.

We hebben besloten dat als hij in de loop van de week niet genoeg opknapt, en zijn levensplezier er onder lijd, we een afspraak gaan maken, om hem rustig bij ons thuis te laten gaan.
Om voor hem erger te voorkomen.

Want om uiteindelijk een week goed te zijn en dan weer een paar dagen slecht, dat is niet wat we hem willen meegeven in zijn laatste weken/maanden. Het gebeurd nu gewoon steeds wat vaker.
In die slechte periodes is hij gewoon niet de vrolijke Billie die we kennen, en die hij wil zijn.
De uitkomst zal toch niet veranderen en het doet veel pijn om hem ongemakkelijk te zien.

Aan de ene kant ben ik gerustgesteld dat hij dan niet weg hoeft te kwijnen aan kanker, ik heb net mijn opa verloren aan deze ziekte en vorig jaar mijn oma. Dat hele proces wil ik niet voor mijn lieve Billie.

Bedankt allemaal, ik hou jullie op de hoogte!

[Sansan]

Och wat een ellende
Deze fase is killing, letterlijk en figuurlijk.
Je kunt niet beter dan je nu doet.
Ieder moment van de dag voelen voelen voelen. Dipjes mogen als de betere momenten overheersen.

Ik vroeg me wel nog af of je al cbd olie geprobeerd hebt/in huis hebt, dat zou hem nog kunnen helpen en verlichten.

[Embillie]

Zeg dat wel, buiten dat het voor hem vermoeiend is zijn wij ook een beetje op er van.
Vanmorgen nog samen met mijn vriend afgesproken dat we een afspraak maken morgenochtend, en sinds later op de middag kijkt hij weer goed uit zijn ogen en smelt heerlijk bij ons weg op de bank.
Lastig hoor.. vooral omdat we zijn euthanasie thuis willen plaats laten vinden. En dat moet toch op afspraak.

CBD olie hebben we niet geprobeerd, wel glucosamine, we weten net minder dan een week van zijn kanker af en hij heeft wellicht nog weken/max 3 maanden volgens de DA.
Maar hoe is die laatste maand dan, vraag ik mij af. Is het voor zijn doen dan niet beter om er al niet meer te zijn? Ook omdat zijn spondylose hem nu in zijn achterhand aan het beperken is.
Ik heb dit traject meegemaakt bij mijn oma, die heeft 3 jaar tegen kanker gestreden en de laatste 1,5 jaar van haar leven zou ik zelf al niet eens willen hebben.
Dat was echt geen waardig bestaan meer.
Daarnaast gebruiken we pijnstilling voor Billie, ik zou niet weten van wisselwerkingen. Wellicht wel even een reden voor een belletje naar de praktijk morgen.
Het zou natuurlijk super zijn als het proces daardoor wat afremt, en hij nog een straal van het lentezonnetje kan meemaken van het voorjaar.
Bedankt voor de tip, ik zal er even achter aan gaan!

[ErikPhilippus]

Ik weet niet welke pijnstiller Billie krijgt, ik vermoed Metacam?
Je zou kunnen overwegen om Buprecare te geven, dat is een opiaat. Ik heb dat Dalí gegeven de laatste weken, en daar reageerde hij goed op. Een injectie in de nek werkt 2 dagen.

[Embillie]

Klopt, metacam. In wat lagere dosis als palliatieve behandeling.
Dit hebben we wel goed doordacht gekozen voor hem, van tevoren heb ik dit hele forum al doorgespit over dit middel.
Zijn nierwaarden zijn bij de spondylose diagnose getest geweest en deze waren bestempeld als zeer gezond.
Billie is behoorlijk overgevoelig, meer dan een ‘normale’ kat is; een pil/prikje is voor hem zo ingrijpend dat hij niet begrijpt waarom hij zo getreiterd word.
In het verleden heeft hij een trauma opgelopen toen de DA hem een pilletje door zijn bekje gedrukt heeft.
Hij had nog een week nachtmerries, blazen in zijn slaap, onrustig e.d.

De DA, de kattenopvang waar ik gewerkt heb, wij zelf en anderen denken dat Billie wat ‘anders’ is in zijn koppie.
Vergelijkbaar met autisme bij mensen, het werkt prima, maar op een unieke manier.
En hem daar dagelijks/om de dag mee te confronteren leek ons heel erg vervelend voor hem, en geen mooi afscheid.

Moeilijk.. als het aan mij ligt stel ik zijn sterven zo lang mogelijk uit. Maar ik wil niet over zijn grenzen gaan als dat de situatie voor hem alleen maar vervelend maakt.
Ik zal de buprecare meenemen in het telefoongesprek morgen. Bedankt!

[ErikPhilippus]

Metacam, mits in lage dosis, is denk ik geen verkeerde keuze in Billie's situatie.

Vervelend te horen dat hij een trauma heeft opgelopen vanwege dwang in z'n bekkie. Niet iedereen is daar even handig in, en ook niet iedere kat is een meegaande patient.... Nu heeft hij daar uiteraard een extra aversie tegen.

Mijn ervaring is dat een kat dwingen of zelfs proberen te fixeren, volledig averechts kan werken. Gaudí is de Dalai Lama onder de katten, maar als je hem onder dwang probeert te fixeren, dan wordt het opeens een Bengaalse tijgerkat die de hele tent bij elkaar brult en gilt. Dus ik laat dat soort handelingen liever niet over aan een willekeurige DA assistente....

Een prikje Buprecare in de nek, als je dat goed doet (dus zonder dwang), voelt hij daar vrijwel niets van, en het zou goed kunnen dat het niet alleen z'n (eventuele) pijn wegneemt, maar ook z'n stemming verbetert.

Helaas zijn de regels aangescherpt, en mag je officieel Buprecare in injectievorm niet meer mee naar huis nemen. Complete onzin wat mij betreft - maar ja, het is een opiaat.... Kijk maar wat de DA ervan zegt...

Sterkte met de hele situatie, ik denk dat ik wel aanvoel in welke stemming je bent. Ik weet wel zeker dat Billie geen beter baasje had kunnen treffen!

Groetjes,
Erik

[Embillie]

Erik, bedankt voor de prachtige opmerking uit je laatste zin. Ik heb dit ook altijd geprobeerd na te streven.

Ik twijfel wat de da zegt morgen, maar ga het toch proberen.
Hun standpunt is dat dieren gewoon moeten genieten voor hunzelf, niet voor ons.
Die mening deel ik van harte.
Mijn eerste zorg was altijd hem een goed leven bieden, me aanpassen naar zijn behoefte, als hij wat misselijk was zei ik gerust een feest af; alles in zijn belang. Hij was/is de kern van mijn leven.
Ik ken hem goed genoeg dat ik weet dat hij niet van vechten houd; in de zin van vechten voor zijn leven.
Zo is hij niet, hij geeft zich er al snel aan over. Hij vecht niet; hij wacht af.
Vandaar dat ik voel dat allerlei extra behandelingen van hem niet zouden hoeven.
De afgelopen maanden (sinds oktober) waren al moeilijk voor hem; meerdere roesjes voor de rontgenfoto’s, bloedonderzoeken, en daar had hij telkens toch bijna een week voor nodig om emotioneel van te herstellen. Hij lijkt er nog steeds een beetje moe van te zijn.

Ik denk dat zijn oplevingen tussendoor een cadeautje van hem voor mij waren. Om te laten weten dat ik het juiste deed, hij liet merken ‘mam, ik neem het je niet kwalijk’.

We wachten rustig af wat de DA zegt over CBD olie en de injectie waar je over sprak, en of hij deze week weer een opleving krijgt.
Zo niet, dan is het voor hem zijn tijd. Dat voelde ik gisteren diep van binnen, toen hij met zijn achterhand problemen ervoer. Hij wil gewoon lekker zijn dingetjes kunnen doen; dat maakt voor hem het leven waardevol.

Hij heeft 11 enorm fijne, veilige en liefdevolle jaren gehad. En dat is voor hem wat telt, dat voel ik in mijn hart. Ik denk dat hij daar 100 procent achter staat.

[Zotvanpoezen]

Je hebt een heel groot poezenhart! Iedereen zou zo moeten denken als jij. Van katten houden in het belang van de kat en niet uit eigenbelang. Sterkte voor vandaag en een warme knuffel aan Billie.

[castratenkoor]

Moeilijke periode waar je in zit. Ik hoop dat er nog mooie momenten zijn.

Als je CBD gaat proberen, zou ik het op zijn tandvlees smeren. Het werkt het beste als het zo lang mogelijk in de mond-slijmvliezen kan trekken. In de maag wordt het heel snel afgebroken. Voordeel is dat je zijn bek niet open hoeft te krikken, gewoon op lippen en boven de kiesjes smeren. Ik doe het op een lepeltje, dip mijn vinger erin en smeer het aan de binnenkant van de lippen en tandvlees. kan geheel zonder stress op die manier.