Kat ernstig ziek, zware / kwaadaardige tumor. Dierenarts zojuist gebeld.

[Dribbel]

Zojuist heb ik slecht nieuws ontvangen.

Mijn dierenarts heeft gebeld, dat mijn kat een agressieve, kwaadaardige tumor heeft.

Zoals ik heb begrepen, gaan hier uiteindelijk ook mensen aan dood.

Nu voel ik mij schuldig.

Vorige week was mijn kat al heel ziek. Ze lag 2 dagen op de vloer. Ik dacht toen al dat ze dood ging.
De dag erna, knapte ze uiteindelijk weer op. Vandaag ging het ineens weer mis, ze ging overgeven en haar ontlasting was weer vreemd. Dit was vlak voordat de dierenarts belde.
( Mijn dierenarts belde vanwege de uitslag. )

Vorige week ben ik er zelf ook erg ziek, verdrietig van geweest en lag ik er ook wakker van. Ik ging het huis niet uit, kleedde mij pas laat aan en ik ben ziek geweest van de verdriet. Ik at ook niet. Ik heb veel gehuild.

Allerlei scenario's gingen door mijn hoofd.

Ik voel mij schuldig omdat ik nu verdriet heb en tegelijkertijd voel ik ook opluchting. Ik wil weer kunnen ademen en ik wil dat dit achter de rug is. Ik wil verder. Ik voel mij egoïstisch dat ik ook aan mezelf denk.

Ik heb het nieuws nog maar net gehoord. Wat ik merk is dat ik mij beter voel als ik gepraat heb en daarna voel ik mij weer schuldig dat ik mij beter voel. Ik voel mij schuldig dat ik zometeen naar buiten wil voor wat frisse lucht.

Ik heb ook geen zin om haar op te tillen, omdat dit voor mij te zwaar is. Misschien komt dit nog wel.

Ik kan donderdag pas bij mijn huidige dierenarts terecht. Dat vind ik veel te laat. Vanavond kan ik weer niet bij de andere dierenarts terecht. Morgenochtend en morgenmiddag wel. Ik wil er wel iemand bij hebben, maar ik weet niet of zij kan. Ik heb voor de zekerheid een wij-centrum hier in de buurt gebeld, met de vraag of ze een vrijwilliger hebben die het leuk vind om even een kopje koffie te drinken en die eventueel mee wil gaan. Iemand die verstand heeft van katten.

Hoe moet ik deze nacht doorkomen ? Ik weet niet hoe ik mij moet gedragen bij het afscheid nemen.

[Rik]

Je hoeft je niet schuldig te voelen dat je opgelucht bent dat er nu zekerheid is. Ook hoef je je niet schuldig te voelen als je even moet ontsnappen van al die zorgen. Dat zijn allemaal normale reacties (die iedereen op zijn eigen manier ervaart). Het belangrijkste voor je kat is dat je er voor hem bent (en hem de zorg geeft die hij nodig heeft).

Is het al bekend wanneer het moment daar is? Heeft hij op dit moment pijn? Optillen hoeft natuurlijk niet. Gewoon bij hem gaan zitten en tegen hem praten kan al voldoende zijn. Ook als hij slaapt kun je bij hem zijn.

En hoe neem je afscheid? Dat is ook helemaal aan jezelf. Hou je hem vast of niet. Moet je huilen of niet. Alles mag, niets moet. Voor jou kan het wel fijn zijn als er iemand anders bij is. Verder is het alleen maar van belang dat je bij hem bent. Bij het laatste moment van Bowy heb ik bij de tafel gestaan en haar geaaid. Over haar rugje en onder haar kinnetje wat ze altijd zo fijn vond. Bij de eerste prik in de buik (voelde ze niets van) zakte ze al vrij snel weg en was het snel gedaan. Tweede prikje was niet eens nodig maar is er voor de zekerheid bijgezet.

Dus hoe je je gedraagt bij het afscheid maakt niet uit. Laat dat gewoon over je heen komen. De dierenarts is wel wat dingen gewend en heeft alles al gezien. Zolang je er maar voor hem bent in zijn laatste momenten. Dat zal voor hem het belangrijkste zijn.

Daarnaast kan het handig zijn alvast na te denken over wat je met hem wilt doen na het inslapen. Wil je hem bij de dierenarts laten (heb ik gedaan, goed wetende wat het process erna is) of wil je hem zelf naar een crematorium brengen. Ook dat is helemaal jouw eigen keuze en er is geen goede of slechte keuze. Niemand zal je daarop aanspreken. Bij een crematorium kun je kiezen voor een individuele crematie (je kunt dan het as terugkrijgen) of een collectieve crematie (dan strooien zij het as ergens uit).

Sterkte de komende tijd met afscheid nemen.

[ErikPhilippus]

Gevoelens van schuld en spijt zijn volkomen normale, menselijke reacties in verdrietige situaties waar jij nu middenin zit. Laat het er maar gewoon zijn, besteed aan al die gedachten die door je hoofd gaan maar niet teveel aandacht - zoals Rik zegt: het belangrijkste is dat jij er voor jouw kat bent. Doe wat je hart je ingeeft, dan is het altijd goed. En huilen is de manier om emoties te laten gaan, en laten zien dat je zielsveel van je beestje houdt.

Veel sterkte in deze verdrietige tijd!
Erik

[Dribbel]

@Rik en @ErikPhillipus; wat een lieve reacties. Hartelijk dank.

Ik ben zeer aan mijn kat gehecht, omdat ik geen familie meer heb, misschien ook wel teveel.

Ik weet niet hoe ik de avond en nacht door moet komen. Ik wil niet stilzitten en ik ben helemaal hyper.

Ik kreeg het advies van het buurtcentrum, om contact op te nemen met stichting Queri. Vandaag heb ik volgens mij wel een uur met ze gebeld.

De vrouw die ik heb gesproken is rouwverwerker. Ze vind het leuk. Ze heeft aangegeven dat ze morgen langs wil komen voor steun. Ze gaat overleggen met hun dierenarts. Ze hebben een hele aardige dierenarts en die kan mijn kat thuis laten inslapen. Dat is veel rustiger zei ze. Ik vind het doodeng. Ik ben bang dat ik me opgejaagd voel. Ik ben bang dat ik voor blok sta als ik keihard ga huilen..........iets wat ik niet gewend ben.

Ik ben erg blij dat ik dus niet alleen ben. Ik ben ook zenuwachtig.

Ik denk dat ik mezelf verplicht tot allerlei rituelen, terwijl ik misschien juist wel 'normaal' moet doen.
Ik heb vrijwel niet gegeten, ik wil vanavond niet eten en ik durf niet tot rust te komen.

Ik voel mij schuldig. Ik geef haar nu dus geen dwangvoer en drinken meer en dit roept schuldgevoelens op. Ik ben nu bang dat ik haar extra pijn doe.
Maar als ik haar nu wel eten en drinken geef, dan krijgt ze weer stress. Ze kan immers niet meer eten en drinken.
Wel heb ik haar pijnstillers gegeven.

Als ze nu dus geen eten en drinken meer krijgt, dan gaat ze het misschien morgen ook niet meer de hele dag redden voordat ze langskomen.

Is het ook goed als ik niet verplicht allerlei afscheidsprocessen ga doorlopen en gewoon 'normaal' ga doen ? Dat afscheid nemen, doe ik feitelijk al doordat ik af en toe bij haar langskom zonder al te veel drama. Ik probeer eigenlijk een beetje normaal te doen tegen haar. Misschien is dit wel zelfbescherming. Als ik teveel begin te voelen, dan loop ik weg.

Meer zit er voor mij denk ik niet in. Ook heb ik stil dat stemmetje in mijn hoofd, dat ik misschien ook moet proberen om even wat tijd voor mezelf in te plannen, zonder teveel na te denken.

Vorige week ben ik er dus ook al ziek van geweest en heb ik mezelf verwaarloosd. Iemand had mij uitgelegd dat ik feitelijk al afscheid aan het nemen was. Dit had ik niet in de gaten.

Kan het zijn dat het zometeen misschien wel makkelijker wordt om zaken te verwerken of om tot rust te komen, omdat ik al zolang in dit proces zit ?

[Dribbel]

Een korte aanvulling omtrent mijn zojuist geplaatste bericht ( zie bovenstaande );

Ik krijg ook ineens de gedachte om mijn andere katten wat extra te verwennen als 'dit' achter de rug is.
Ik denk dat ze het aanvoelen dat er iets in de lucht hangt. Eén van mijn katten zit gevoelsmatig ook meer om mij heen dan normaal.

Is het ook raar als ik straks opgelucht ben als/dat dit achter de rug is ?

Ik zal ooit toch weer normaal moeten eten. Maar ja, als zo'n kat dood in huis ligt.....

[Yo16Ka16No11]

Ik sluit me volledig aan bij de wijze reacties van de twee voorgangers.

Heel veel sterkte bij het onvermijdelijke stoffelijke afscheid van je geliefde kattenvriendje. Het verdriet en de onmacht zal rauw en schrijnend voelen. Dit rouwproces moet je doormaken op jou manier om emoties te verwerken en weer ruimte te maken. Over een aantal maanden zal je met een voorzichtige glimlach weer aan hem kunnen denken.

Dikke knuffel voor je lieve schat! Beleef ieder moment dat jullie hebben bewust en neem het besluit zodra je voelt dat het lijden wordt. Ik leef met jullie mee!

[Rik]

Ik vind het doodeng. Ik ben bang dat ik me opgejaagd voel. Ik ben bang dat ik voor blok sta als ik keihard ga huilen..........iets wat ik niet gewend ben.

Zoals ik al aangaf is het verwerkingsproces voor iedereen anders. Als jij hard staat te huilen zal niemand dat raar vinden. Als je helemaal niet hoeft te huilen is dat ook niet raar. Dat verschilt gewoon per persoon.

Je hoeft jezelf niet verplicht te voelen tot 'rituelen'. Ik zou overigens niet eens weten welke rituelen. Toen ik eigenlijk wist dat het moment daar was heb ik Bowy een knuffel gegeven, een kusje op d'r neus en heb haar in de reismand gedaan. Ze voelde zich op dat moment al niet zo goed. Bij de dierenarts wat uitleg gegeven en het uiteindelijke besluit genomen haar in te laten slapen (zou nog een mogelijkheid zijn geweest met allerlei medicijnen aan de gang te gaan maar ze was net 20, 2 jaar nierfalen en in eetstaking. Ze was dus gewoon 'op'). We hebben haar uit de reismand gehaald en ik heb haar getroost door nog wat te aaien (rug en lekker onder de kin).

Dus meer aan ritueel hoeft er niet te zijn. Hoe kroel je normaal met hem? Hoe aai je hem? Hoe zou je hem geruststellen als hij bang is. Echt meer hoef je niet te doen, de rest komt vanzelf. En komen die tranen, laat ze dan maar gewoon komen. Niemand die daar raar van op zal kijken. Ik zou je wel adviseren de laatste momenten er gewoon voor hem bij te zijn (ook later voor jezelf). Maar dat mag dus gerust met (veel) tranen.

Voor vanavond en vannacht... probeer gewoon hetzelfde ritme op te pakken als je normaal doet (ook tijd voor jezelf). Als hij niet uit zichzelf wil eten dan laat je hem gewoon. Of je kijkt of hij nog wat tonijn of koolvis (kort koken) lust. Of snoepjes. Dwangvoeren zou ik dan ook niet meer doen. Hooguit gedurende de nacht misschien nog wat spuitjes met water. Dat gaat vrij makkelijk (hoop ik) en geeft minder stress.

Is het ook raar als ik straks opgelucht ben als/dat dit achter de rug is ?

Nee, dat is niet raar. En die opluchting voel je 'naast' de pijn van het verlies. Er valt gewoon een hele zorg van je af (naast de zorg voor hem ook de zorgen over hoe het allemaal zal gaan). Dat kan egoïstisch klinken (wat het niet is) maar het betekent ook dat hij ook van de pijn af is.

[ErikPhilippus]

Vorige week ben ik er dus ook al ziek van geweest en heb ik mezelf verwaarloosd. Iemand had mij uitgelegd dat ik feitelijk al afscheid aan het nemen was. Dit had ik niet in de gaten.

Kan het zijn dat het zometeen misschien wel makkelijker wordt om zaken te verwerken of om tot rust te komen, omdat ik al zolang in dit proces zit ?

Ja, dat zou goed kunnen - zo werkte het bij mij in ieder geval wel. Ik heb veel gehuild (soms zomaar ineens) in de weken voor Dalí's overlijden, ik denk dat ik mezelf daarbij ook wel eens uit het oog verloor. Maar achteraf denk ik dat dat heel goed is geweest, want op het moment zelf werd ik heel sereen, ik kon me helemaal op hem richten, ik was met heel m'n hart bij Dalí. Daarna heb ik natuurlijk nog m'n emotionele momenten gehad, en moest mezelf weer zien te vinden in een leven zonder mijn lieve mannetje. En dat is gelukt.

Misschien vind je het raar klinken, maar ik heb veel gepraat met Dalí. Samen herinneringen ophalen, hem vertellen hoeveel ik van hem hou, maar ik deelde met hem ook mijn verdriet, schuldgevoelens, boosheid of angsten. En het mooie is dat je dan alles kan zeggen wat je maar wilt, zonder schaamte - en dat lucht op.

[Zotvanpoezen]

Ik voel erg met je mee. Ik heb het ook al meegemaakt. De laatste nacht ben ik de ganse nacht bij Rambo gebleven. Als ik hem naar de keuken zag wankelen, droeg ik hem tot bij zijn eet en drinkbakje. Ik had geluk dat ik hem nooit heb moeten dwangvoederen ondanks zijn kanker. Dan legde ik hem terug bij mij in zijn lievelingszetel bij een warmwaterkruik omdat hij erg koud aanvoelde. Toen ik hem de volgende ochtend liet inslapen, voelde ik mij helemaal gebroken, maar ook opgelucht dat hij niet meer moest lijden. Sterkte !

[Dribbel]

Zojuist wilde ik naar haar toe gaan. Ik wilde het verwarmingselement / de heater voor haar aanzetten. Ik liep '''vrolijk''' naar haar toe en ze rende direct weg.

Gek genoeg dacht ik toen: 'Het is goed.' Ik voelde me even kort beter door deze gedachte.

Ik ben zo erg moe........... Ik sta wankel op mijn benen en zojuist begon ik te trillen in de keuken. Ik denk van de kou, de vermoeidheid en de emoties.

Ook heb ik ineens ook de vreemde gedachte; 'Als dit straks achter de rug is, dan moet ik misschien mijn huis schoonmaken'. Alsof ik behoefte heb aan schone, frisse energie / lucht. Het voelt nu en het voelde de laatste tijd alsof ik niet meer kon ademen.

Misschien gaat alles vanzelf wel, als ik niet teveel nadenk.

De vrouw die ik zojuist heb gesproken van die stichting, gaf aan dat ik gewoon in mijn eigen bed moest slapen, gewoon naar bed moet gaan.

Ik vond dat ik de hele nacht wakker moest blijven. Misschien is het toch goed om lekker in mijn eigen frisse bed te liggen.

@Rik, dus als ik het goed begrijp, is een kort afscheid ook okay ? Dat je niet heel lang bij zo'n dier hoeft te zijn als het te zwaar is of te onnatuurlijk voelt ? Ik loop nu al af en toe naar haar toe. Misschien is dat ook al okay ? Ik ben bang dat als er morgen anderen bij zijn, dat ik dan niet meer rustig alleen kan zijn, maar ik ga ze dit wel vragen.

Dus ik ben blij dat die vrouw van die stichting er morgen is. Ze kan het 'stokje' van mij overnemen als ik er zelf niet bij wil zijn als het zover is. Ik wil het niet meekrijgen. Ik loop denk ik dan gewoon weg en laat hun het verder afhandelen.
Fantastisch dat deze stichting bestaat. Nu ben ik morgen niet alleen.

[Dribbel]

Daarna heb ik natuurlijk nog m'n emotionele momenten gehad, en moest mezelf weer zien te vinden in een leven zonder mijn lieve mannetje. En dat is gelukt.

Misschien vind je het raar klinken, maar ik heb veel gepraat met Dalí. Samen herinneringen ophalen, hem vertellen hoeveel ik van hem hou, maar ik deelde met hem ook mijn verdriet, schuldgevoelens, boosheid of angsten. En het mooie is dat je dan alles kan zeggen wat je maar wilt, zonder schaamte - en dat lucht op.

Dat vind ik heel hoopgevend. Voor mij voelt het immers alsof het nooit meer goedkomt.

Ik denk echter nu wel; ik heb ook nog andere katten en die hebben ook aandacht, eten en drinken nodig. Misschien kan ik hun ook 'gebruiken' voor steun. Dat ik morgen ook mijn andere katten weer op de bank heb, naast me heb en dat ik dus niet alleen ben. Het voelt echt als alleen zijn.

Die vrouw van de stichting zei dat ik niet alleen ben.

De laatste tijd heb ik weinig ruimte gehad om me echt op die andere twee katten te richten. Natuurlijk deed ik dit wel, maar ik was te onrustig, gespannen en verdrietig.

[Dribbel]

Dit rouwproces moet je doormaken op jou manier om emoties te verwerken en weer ruimte te maken

Wat lief dat je dat zegt ! Ik vind de woorden prachtig. Ik vind het prachtig hoe je het hebt over het verwerken van emoties en het maken van ruimte. Misschien is dat wel wat ik voel. Het voelt nu alsof ik stik en ik heb behoefte aan lucht, frisse lucht, adem.

[Dribbel]

Ik voel erg met je mee. Ik heb het ook al meegemaakt. De laatste nacht ben ik de ganse nacht bij Rambo gebleven. Als ik hem naar de keuken zag wankelen, droeg ik hem tot bij zijn eet en drinkbakje. Ik had geluk dat ik hem nooit heb moeten dwangvoederen ondanks zijn kanker. Dan legde ik hem terug bij mij in zijn lievelingszetel bij een warmwaterkruik omdat hij erg koud aanvoelde. Toen ik hem de volgende ochtend liet inslapen, voelde ik mij helemaal gebroken, maar ook opgelucht dat hij niet meer moest lijden. Sterkte !

Ik kan ook wel even weer de kruik voor haar pakken, maar ik heb nu ook al de heater voor haar aanstaan. Ik kan de heater ook wel even uitzetten en de kruik naast haar leggen. Ik heb hem nu al zo vaak aan staan, de laatste tijd, dat kost 'kapitalen'. Morgen zeker even aanzetten.

[Rik]

Ja hoor, een kort afscheid is ook okay. Een afscheid is wat jij ervan maakt. En als je van te voren al afscheid genomen hebt hoeft het allemaal niet zo lang te duren.

Voor het moment zelf moet je ook kijken wat je kunt doen. Ikzelf wilde er wel gewoon bij zijn. Gewoon om haar te troosten. Ze kende mij wel en de dierenarts natuurlijk niet. En het daadwerkelijke inslapen gaat redelijk snel.

Je zult van te voren wel even met die mevrouw en de dierenarts spreken. Je kunt ook gewoon heel open tegen hun zijn. Ook zij zullen eerder echt wel mensen gehad hebben die helemaal instortte tijdens het inslapen. En dat is ook helemaal niet erg.

De hele nacht wakker blijven hoeft inderdaad niet. Ook hier geldt... Niets moet, alles mag.

Ik hoop dat je het laatste moment er nog wel voor hem kan zijn. Om hem te troosten als hij nog bang is. Maar als dat onverhoopt niet lukt, probeer er dan zo lang mogelijk voor hem te zijn. Je kunt van te voren dus ook even met de dierenarts bespreken hoe alles gaat. En misschien valt het dan uiteindelijk toch allemaal mee.

[nellebel]

Heel veel sterkte vandaag. Doe wat voor jou goed voelt. Probeer niet teveel te denken wat zou moeten. Er moet niks. Niks is normaal in zo'n situatie. Iedereen doet het op zijn eigen manier. Knuffel

Verstuurd vanaf mijn GM 5 d met Tapatalk