Ruim 2,5 jaar geleden opende ik dit topic..
Toen al was er weinig bekend over HCM en kwamen er weinig reacties. Nu zag ik pas het complete verhaal van Marjan en Moos en dat heb ik nu alsnog gelezen!
Een heel ander verhaal dan dat van ons. Gijs was ruim 1 toen er een hartruis werd geconstateerd. Hoefde niks ernstigs te zijn vertelde de DA ons, maar voor de zekerheid een echo kon geen kwaad zei ze.
Op de echo was meteen duidelijk dat Gijs HCM had. Onze wereld stortte even in, want onze katten zijn onze kinderen! We hebben het er echt een goeie week heel moeilijk mee gehad. Het idee dat je jonge kater, niet oud gaat worden en misschien zelfs ooit wel heel ziek.
Maar Gijs vertoonde verder nog helemaal geen symptomen, was erg levendig en speels, dus na verloop van tijd zakte het naar de achtergrond. Het enige wat we (net als Marjan) in de gaten moesten houden, was zijn ademhaling. Nooit en te nimmer is zijn ademhaling hoger geweest 23 per minuut. Prima dus!
Tot afgelopen dinsdag. Onze katers hadden net gegeten, wij stonden op het punt om onze dochter naar oma te brengen en te gaan werken, tot we ze boven (zoals zo vaak) hoorden vechten. Alleen viel het mij meteen op dat het gebonk de trap af wat harder en anders klonk dan normaal. Ik keek mijn man al aan of hij het ook hoorde. Meteen daarna volgden twee angstige miauwen en ik vroeg hem boven te gaan kijken. "Het is niet goed". Ik rende naar boven en daar lag mijn allergrootste knuffelkont Gijs in de deuropening van de slaapkamer. Helemaal slap..tong uit zijn bekje..
Nu zijn we een week verder en kan ik er rustig over praten. Maar wat zijn we enorm verdrietig geweest zeg en nog trouwens..!! Elke nacht sliep hij in een mandje naast ons bed.. Die plek is zo verschrikkelijk leeg nu... Evenals de bank, waarop hij elke avond naast me lag. Gijs was enorm dol op knuffelen en aaien, het kon niet lang en uitgebreid genoeg
Maar wat mis je dat gigangtisch als je die momenten ineens niet meer hebt..
Achteraf hadden we ons eerder kunnen beseffen dat het minder ging met Gijs. Gijs was altijd al een bange kat en liever binnen dan buiten. Ik denk wel duizenden keren hebben we de deur open gedaan als hij weer angstig kwam aangerend. Liefst wilde hij dan ook nog dat we de gangdeur open deden, zodat hij naar boven kon, veilig in het mandje naast ons bed. Wat een geduld hebben we gehad met hem, maar het was het allemaal dubbel en dwars waard!! Met name in de winter was hij meer binnen. Vandaar dat wij het niet vreemd vonden dat hij tijdens deze lange winter veel binnen was.
Maar nu hij er niet meer is, vallen er wel wat kwartjes.. Hij was eigenlijk wel heel veel binnen. En het grootste deel van die tijd sliep hij ook nog eens. Ineens besef ik me van de week, dat hij al wat langer me niet meer zo vaak opzocht als eerst.. Gijs was echt mijn maatje, volgde me als ik naar buiten ging, of naar de zolder als ik ging strijken. Zelfs als ik even moest plassen stond hij nog in de wc
Voor Gijs was dit de mooiste dood. Pijnloos, snel, zonder ziek te zijn geweest en tijdens het spelen.
Maar daar zit je dan, met zijn broer nog over. Die er toch bij was tijdens het robbetje vechten van die ochtend. Met grote argusogen heeft hij gekeken naar het slappe lijf van Gijs. Gijs heeft de rest van die dag als vanouds in zijn veilige mandje gelegen. Sam heeft ook meerdere keren aan hem gesnuffeld. En natuurlijk is elke kat in rouw, zo ook de onze. Hij slaapt meer, miauwt soms lang en luid en slaapt niet meer op zijn 'eigen' plekjes. Maar we vragen ons wel af wat hij heeft meegekregen van het feit dat Gijs tijdens hun stoeien en terwijl ze samen van de trap af rolden is overleden?
We zullen het misschien nooit weten..
Ik wilde graag ons HCM verhaal delen, omdat er veel te weinig informatie over is!!
En Gijs..we missen je knuffelkont!!
En dat jij hem zo goed in de gaten houdt!!
.... sprakeloos ....
