Ik heb een kat, wiens leverwaarden veel en veel te hoog zijn. Nu blijkt dat de kat ooit beschoten is geweest en 1 van de 5 kogeltjes in zijn lijf zit in de lever. Volgens de dierenarts is het niet mogelijk om die kogel te verwijderen. Hij krijgt nu injecties convenia (anitioticum) en moderin (prednison). Daar zijn we 3 weken geleden mee begonnen, maar zijn eetlust wordt steeds minder. De dierenarts denkt dat het een aflopende zaak is en ik vrees dat hij gelijk gaat krijgen.
Afgezien van het feit dat Barney (zo heet hij) niet of nauwelijks wil eten en dus steeds magerder wordt, gedraagt hij zich verder niet of hij zich echt beroerd voelt. Ik wil hem dus nog niet in laten slapen. Omdat hij een verwilderde kat is en doodsbang voor/agressief naar vreemden is (dierenartsbezoek gaat in een dwangkooi), hoop ik eigenlijk dat hij op een dag rustig bij mij thuis zijn laatste adem zal uitblazen, zonder noemenswaardig lijden.
Heeft iemand ervaring met een kat die aan een zieke lever overleden is (of die er weer bovenop gekomen is)?
Overlijden aan leverfalen
Re: Overlijden aan leverfalen
geen ervaring, maar ik wil je wel sterkte wensen.
verder lijkt convenia me niet het meest geeigende antibioticum?
verder lijkt convenia me niet het meest geeigende antibioticum?
Re: Overlijden aan leverfalen
Misschien niet, maar die kan wel per injectie en werkt 2 weken. Door het voer geven lukt dus niet i.v.m.zijn slechte eten en op een andere manier is ook geen succes (heb ik geprobeerd) Ik wil hem ook niet dwingen tot iets. Hij kwam als doodsbang dier bij me, dat al naar me spuugde als ik maar naar hem wees. Hij is een lange weg gegaan en vindt het nu fijn om door mij geknuffeld te worden, hij stempelt en spint zachtjes. Dat moeizaam opgebouwde vertrouwen wil ik niet stukmaken voor iets dat m.i. waarschijnlijk niet eens meer zin heeft. Ik blijf natuurlijk hopen op een wondertje 
.
.Re: Overlijden aan leverfalen
ok, duidelijk.
ik hoop met je mee op een wondertje cari.
ik hoop met je mee op een wondertje cari.
Re: Overlijden aan leverfalen
Thanks.
-
Kattenbella
- Tijger
- Berichten: 3006
- Lid geworden op: 13 jan 2003 18:32
- Locatie: Groningen
Re: Overlijden aan leverfalen
Cari, wat vreselijk! Welke *** heeft je kat beschoten, zal in een verder verleden zijn.
Geniet van hem. Heb je ook eventueel aangepast voer om de lever te ontzien?
Mocht het zover komen dat inslapen nodig mocht zijn zou ik regelen dat dit thuis kan gebeuren.
Heel veel sterkte!
Geniet van hem. Heb je ook eventueel aangepast voer om de lever te ontzien?
Mocht het zover komen dat inslapen nodig mocht zijn zou ik regelen dat dit thuis kan gebeuren.
Heel veel sterkte!
"All they need are little black-bow ties and top hats. They might even tip you at feeding time, if you're lucky"
Re: Overlijden aan leverfalen
Het is inderdaad langer geleden. Barney kwam in februari bij mij en was toen al een aantal weken elders in opvang en had toen alleen een zichtbare wond aan zijn kop. Het is dus minstens een jaar geleden gebeurd. Het proces heeft dus ook heel geleidelijk plaatsgevonden en ik kwam er pas laat achter. Het was de bedoeling hem te herplaatsen, maar het speelde al langere tijd door mijn hoofd hem te houden, gezien het totale gebrek aan interesse voor hem en zijn vertrouwen wat naar mij toe verder groeide. Toen ik uiteindelijk foto's heb laten maken en zijn bloed heb laten testen en hoorde hoe hij eraan toe was, heb ik hem onmiddelijk uit de kattenkamer gehaald en is hij lid van mijn eigen poezenbende geworden. Hij verdient dat hij zijn laatste tijd in vrijheid doorbrengt.
Hij is helemaal geaccepteerd door de katten en honden (die vindt ie heel leuk en geeft ie kopjes
) en dat voelt goed.
Ik heb leverdieet geprobeerd. In 't begin at hij daar wel wat van, maar inmiddels krijg ik er alleen nog wat gekookte vis, kip, een half 1-dagskuiken, een hapje tonijn of een theelepel shinycat in. Gisteren zelfs een stukje gekookte aardappel. Hij mag nu alles eten wat hij maar lust en zelfs dan is het nog veel te weinig. Iemand nog tips?
Ik laat mijn eigen dieren in principe altijd thuis inslapen, maar ook dat is voor Barney vreselijk. De reis vindt ie niet zo erg, de aanwezigheid van een vreemde, die dan ook nog eens aan 'm wil zitten, wel. Ik hoop op een rustig 'in zijn slaap overlijden', maar zover is 't nog niet..
Hij is helemaal geaccepteerd door de katten en honden (die vindt ie heel leuk en geeft ie kopjes
) en dat voelt goed. Ik heb leverdieet geprobeerd. In 't begin at hij daar wel wat van, maar inmiddels krijg ik er alleen nog wat gekookte vis, kip, een half 1-dagskuiken, een hapje tonijn of een theelepel shinycat in. Gisteren zelfs een stukje gekookte aardappel. Hij mag nu alles eten wat hij maar lust en zelfs dan is het nog veel te weinig. Iemand nog tips?
Ik laat mijn eigen dieren in principe altijd thuis inslapen, maar ook dat is voor Barney vreselijk. De reis vindt ie niet zo erg, de aanwezigheid van een vreemde, die dan ook nog eens aan 'm wil zitten, wel. Ik hoop op een rustig 'in zijn slaap overlijden', maar zover is 't nog niet..
-
Ambertje73
- Poema
- Berichten: 207
- Lid geworden op: 03 sep 2009 14:06
- Locatie: Drenthe
- Contacteer:
Re: Overlijden aan leverfalen
Afgelopen juni hebben wij onze poes verloren aan een leverziekte.
In 2001 is V. bij ons komen wonen. Ze leefde bij onze overburen achter een container, halfwild en enorm bang!
We hebben haar weten te vangen en ze heeft een tijdje op mijn slaapkamer "gewoond".
Ze kroop 's nachts voorzichtig bij mij op bed en begon langzaam te wennen.
Toen ik 's morgens een keer wakker werd, zat mijn hele slaapkamer onder de bloeddruppels.
Aangezien V. destijds de enige kat op mijn kamer was, moest het dus bij haar wegkomen....
Niets gevonden! De DA kon ook helemaal niets vinden (bloedonderzoeken, van alles).
Op dat moment voelde ze zich ook niet zo lekker, at slecht en zat niet zo goed in haar vacht.
Na een aantal weken knapte ze ineens op en ze heeft nooit meer ergens last van gehad (op wat snotteren en kiezen trekken na).
Begin mei dit jaar begon ze wat slechter te eten, kreeg een drupoogje en begon zwaar te ademen.
Omdat de katten toen al geregeld in de kattenren zaten, dachten we dat ze op de tocht had gezeten en misschien een longontsteking had.
Op dat moment liepen wij bij een andere DA. Die vermoedde een longontsteking.
Ze kreeg een antibioticakuurtje, maar het werd niet beter!
We wilden V. eigenlijk niet laten opnemen omdat ze altijd heel bang was. Ze was echt mijn kat, want daar waar ik was, daar was zij ook. Een hele hechte band dus.
Maar goed: ze moest toch worden opgenomen.
We zaten toen rond de Pinksteren, dus dat was een klote timing.
De DA zou zelf voor haar zorgen, want we konden niet op visite komen (dat was zo geregeld in die kliniek, sorry, maar belachelijk!!!).
Om een lang verhaal kort te maken: Na 4 dagen, zonder wat gehoord te hebben
, moesten we zelf bellen om te vragen hoe het ging. Aangezien we niets hadden gehoord, gingen we uit van: "Geen bericht is goed bericht", toch?
Maar niets was minder waar!
Het ging slecht met V. en ze vermoedden iets met de lever. Dwangvoeren ging niet, want ze kotste al haar voer iedere keer uit.
We zijn meteen naar de kliniek gereden om haar te halen. Wil er niet verder op in gaan, want dan barst ik in tranen uit.
Omdat de DA niet wist wat ze verder kon doen, hebben we V. naar een dure kliniek laten sturen om het probleem op te laten sporen. Wij waren zo in paniek, dat we de DA daar een afspraak hebben laten maken.
We hebben V. nog een paar uurtjes thuis gehad, voordat we naar die kliniek reden. Ze had het zwaar en kroop min of meer weg (dat had ons genoeg moeten zeggen).
Onderweg kotste ze haar vervoersmandje nog vol, zo ziek was ze. Natuurlijk was het die dag erg warm en moesten wij een uur in auto zitten!
Bij binnenkomst werd verteld wat ze eerst konden/ gingen doen.
Een paar simpele dingen en we kregen meteen al een kostenberekening. We zaten toen al op zo'n 550 euro!
Arme V. heeft allerlei onderzoeken moeten ondergaan. Gelukkig waren we erbij.... Het probleem bleek toch de lever.
Ze had een tekort aan iets en ze zou een infuus krijgen en moest dan een dagje blijven. Op de vraag of er nog hoop was, zei de man heel nuchter:"ja hoor!".
De volgende dag belden ze dat V. onstabiel was en dat we rekening moesten houden, dat we haar moesten laten inslapen.
Rond half 6 belden ze mijn moeder (ik was op mijn werk) dat het de verkeerde kant op ging en dat we beter konden komen als we nog afscheid wilden nemen.
Ben hals-over-kop naar huis gevlogen. Daar stonden mijn vader en moeder te wachten en zijn we naar die dure kliniek.
"Heb helaas een vervelende mededeling voor u", was het antwoord. Nou, dan stort je helemaal in elkaar.
Ze hadden haar netjes (zeiden ze) in een apart kamertje gelegd. Ze zat onder de kotst, was knalgeel (leverprobleem) en had haarzelf bevuild. Netjes????
De DA kwam met een volle mond (was iets aan het eten) bij ons in het kamertje staan en maakte domme opmerkingen. Alles wat hij voorheen al eens verteld had, kwam weer te sprake. Vermoedelijk leververvetting. Zoveel dure tests gedaan en wat kwam eruit? Geen duidelijke oorzaak.
Mijn vader stond af te rekenen en kreeg bijna een beroerte. Hij mocht bijna 900 euro (!!!) afrekenen. (V. had nog geen hele dag in die kliniek gelegen)
Ik was zo boos en verdrietig. Mijn V. was daar zielsalleen dood gegaan. Wij waren er niet bij. Misschien dacht ze dat we haar in de steek hadden gelaten....
Wie wee hoe rottig ze daar aan haar einde is gekomen en dan ook nog zo'n VETTE rekening (dat was het enige dat me niet interesseerde).
Geld is niet belangrijk.
Ik heb de DA aan gekeken en zei: "Het was waarschjinlijk humaner geweest om haar gewoon een spuitje te laten geven". "Nu ben ik niet alleen mijn V. kwijt, maar ook nog eens veel geld". Toen zijn we eruit gelopen....
Dit alles had heel anders kunnen verlopen. Als de DA (niet onze eigen dus, maar de andere DA) gewoon eerlijk was geweest en verteld had, dat V. niet meer beter zou worden, dan hadden we haar nog even mee naar huis genomen om afscheid te nemen. We hadden haar gewoon in onze armen kunnen laten inslapen. Was ook verschrikkelijk geweest, maar dan had je het een plekje kunnen geven.
Sorry, ik vergeet een beetje het onderwerp van dit bericht!
V. heeft waarschijnlijk een milde leverbloeding gehad toen ze net bij ons was. Een lever kan zomaar gaan bloeden en dan vind je niets.
Misschien had ze toen al last van iets, wat langzaam sluimerde.
V. heeft op het laatst veel last gehad ook omdat ze het benauwd had door het vocht achter haar longen (komt door de leveraandoening).
Ik wil je niet alle hoop ontnemen Cari! Het feit dat hij weinig of niets eet, is al een slecht teken. Door te weinig eten gaat de lever zijn reserves aanbreken, waardoor de kat leververvetting kan krijgen. Zie verhaal boven.
Geniet zoveel mogelijk van hem en ik hoop voor je, dat als hij het niet zal redden, je hem 's morgens een keer vindt zonder dat je hem hoeft te laten inslapen.
Een kat is een taaie rakker en laat niet zo snel merken dat er wat is. Meestal als je al wat merkt aan een kat, dan is het te laat....
Dwing hem niet om in een kooitje te gaan, zodat hij naar de DA kan.
V. was ook vreselijk bang en ik wou dat het nooit zo gelopen was.
Houd Barney zolang als het kan thuis. Verwen hem, geef hem alles qua voeding. Als hij maar wat eet. Je kunt altijd nog naar de kliniek, mocht hij een lijdensweg tegemoet gaan. Laat hem a.u.b NOOIT alleen, want dat zal ik mezelf NOOIT kunnen vergeven. We hebben V. alleen gelaten en geen afscheid kunnen nemen.....
Iets ergers is er bijna niet (voor ons dan!).
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik heb haar als V. omschreven, want als ik iedere keer Vicky schrijf, dan schiet ik vol.
STERKTE ERMEE!!!!
In 2001 is V. bij ons komen wonen. Ze leefde bij onze overburen achter een container, halfwild en enorm bang!
We hebben haar weten te vangen en ze heeft een tijdje op mijn slaapkamer "gewoond".
Ze kroop 's nachts voorzichtig bij mij op bed en begon langzaam te wennen.
Toen ik 's morgens een keer wakker werd, zat mijn hele slaapkamer onder de bloeddruppels.
Aangezien V. destijds de enige kat op mijn kamer was, moest het dus bij haar wegkomen....
Niets gevonden! De DA kon ook helemaal niets vinden (bloedonderzoeken, van alles).
Op dat moment voelde ze zich ook niet zo lekker, at slecht en zat niet zo goed in haar vacht.
Na een aantal weken knapte ze ineens op en ze heeft nooit meer ergens last van gehad (op wat snotteren en kiezen trekken na).
Begin mei dit jaar begon ze wat slechter te eten, kreeg een drupoogje en begon zwaar te ademen.
Omdat de katten toen al geregeld in de kattenren zaten, dachten we dat ze op de tocht had gezeten en misschien een longontsteking had.
Op dat moment liepen wij bij een andere DA. Die vermoedde een longontsteking.
Ze kreeg een antibioticakuurtje, maar het werd niet beter!
We wilden V. eigenlijk niet laten opnemen omdat ze altijd heel bang was. Ze was echt mijn kat, want daar waar ik was, daar was zij ook. Een hele hechte band dus.
Maar goed: ze moest toch worden opgenomen.
We zaten toen rond de Pinksteren, dus dat was een klote timing.
De DA zou zelf voor haar zorgen, want we konden niet op visite komen (dat was zo geregeld in die kliniek, sorry, maar belachelijk!!!).
Om een lang verhaal kort te maken: Na 4 dagen, zonder wat gehoord te hebben
, moesten we zelf bellen om te vragen hoe het ging. Aangezien we niets hadden gehoord, gingen we uit van: "Geen bericht is goed bericht", toch?Maar niets was minder waar!
Het ging slecht met V. en ze vermoedden iets met de lever. Dwangvoeren ging niet, want ze kotste al haar voer iedere keer uit.
We zijn meteen naar de kliniek gereden om haar te halen. Wil er niet verder op in gaan, want dan barst ik in tranen uit.
Omdat de DA niet wist wat ze verder kon doen, hebben we V. naar een dure kliniek laten sturen om het probleem op te laten sporen. Wij waren zo in paniek, dat we de DA daar een afspraak hebben laten maken.
We hebben V. nog een paar uurtjes thuis gehad, voordat we naar die kliniek reden. Ze had het zwaar en kroop min of meer weg (dat had ons genoeg moeten zeggen).
Onderweg kotste ze haar vervoersmandje nog vol, zo ziek was ze. Natuurlijk was het die dag erg warm en moesten wij een uur in auto zitten!
Bij binnenkomst werd verteld wat ze eerst konden/ gingen doen.
Een paar simpele dingen en we kregen meteen al een kostenberekening. We zaten toen al op zo'n 550 euro!
Arme V. heeft allerlei onderzoeken moeten ondergaan. Gelukkig waren we erbij.... Het probleem bleek toch de lever.
Ze had een tekort aan iets en ze zou een infuus krijgen en moest dan een dagje blijven. Op de vraag of er nog hoop was, zei de man heel nuchter:"ja hoor!".
De volgende dag belden ze dat V. onstabiel was en dat we rekening moesten houden, dat we haar moesten laten inslapen.
Rond half 6 belden ze mijn moeder (ik was op mijn werk) dat het de verkeerde kant op ging en dat we beter konden komen als we nog afscheid wilden nemen.
Ben hals-over-kop naar huis gevlogen. Daar stonden mijn vader en moeder te wachten en zijn we naar die dure kliniek.
"Heb helaas een vervelende mededeling voor u", was het antwoord. Nou, dan stort je helemaal in elkaar.
Ze hadden haar netjes (zeiden ze) in een apart kamertje gelegd. Ze zat onder de kotst, was knalgeel (leverprobleem) en had haarzelf bevuild. Netjes????
De DA kwam met een volle mond (was iets aan het eten) bij ons in het kamertje staan en maakte domme opmerkingen. Alles wat hij voorheen al eens verteld had, kwam weer te sprake. Vermoedelijk leververvetting. Zoveel dure tests gedaan en wat kwam eruit? Geen duidelijke oorzaak.
Mijn vader stond af te rekenen en kreeg bijna een beroerte. Hij mocht bijna 900 euro (!!!) afrekenen. (V. had nog geen hele dag in die kliniek gelegen)
Ik was zo boos en verdrietig. Mijn V. was daar zielsalleen dood gegaan. Wij waren er niet bij. Misschien dacht ze dat we haar in de steek hadden gelaten....
Wie wee hoe rottig ze daar aan haar einde is gekomen en dan ook nog zo'n VETTE rekening (dat was het enige dat me niet interesseerde).
Geld is niet belangrijk.
Ik heb de DA aan gekeken en zei: "Het was waarschjinlijk humaner geweest om haar gewoon een spuitje te laten geven". "Nu ben ik niet alleen mijn V. kwijt, maar ook nog eens veel geld". Toen zijn we eruit gelopen....
Dit alles had heel anders kunnen verlopen. Als de DA (niet onze eigen dus, maar de andere DA) gewoon eerlijk was geweest en verteld had, dat V. niet meer beter zou worden, dan hadden we haar nog even mee naar huis genomen om afscheid te nemen. We hadden haar gewoon in onze armen kunnen laten inslapen. Was ook verschrikkelijk geweest, maar dan had je het een plekje kunnen geven.
Sorry, ik vergeet een beetje het onderwerp van dit bericht!
V. heeft waarschijnlijk een milde leverbloeding gehad toen ze net bij ons was. Een lever kan zomaar gaan bloeden en dan vind je niets.
Misschien had ze toen al last van iets, wat langzaam sluimerde.
V. heeft op het laatst veel last gehad ook omdat ze het benauwd had door het vocht achter haar longen (komt door de leveraandoening).
Ik wil je niet alle hoop ontnemen Cari! Het feit dat hij weinig of niets eet, is al een slecht teken. Door te weinig eten gaat de lever zijn reserves aanbreken, waardoor de kat leververvetting kan krijgen. Zie verhaal boven.
Geniet zoveel mogelijk van hem en ik hoop voor je, dat als hij het niet zal redden, je hem 's morgens een keer vindt zonder dat je hem hoeft te laten inslapen.
Een kat is een taaie rakker en laat niet zo snel merken dat er wat is. Meestal als je al wat merkt aan een kat, dan is het te laat....
Dwing hem niet om in een kooitje te gaan, zodat hij naar de DA kan.
V. was ook vreselijk bang en ik wou dat het nooit zo gelopen was.
Houd Barney zolang als het kan thuis. Verwen hem, geef hem alles qua voeding. Als hij maar wat eet. Je kunt altijd nog naar de kliniek, mocht hij een lijdensweg tegemoet gaan. Laat hem a.u.b NOOIT alleen, want dat zal ik mezelf NOOIT kunnen vergeven. We hebben V. alleen gelaten en geen afscheid kunnen nemen.....
Iets ergers is er bijna niet (voor ons dan!).
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het even kwijt. Ik heb haar als V. omschreven, want als ik iedere keer Vicky schrijf, dan schiet ik vol.
STERKTE ERMEE!!!!
Re: Overlijden aan leverfalen
Hallo Cari,
Wat een ellendig probleem, en wat ongelooflijk zielig voor Barney. Helaas kan ik over voeding
e.d. niets zinnigs zeggen. Is het echt niet mogelijk om dat kogeltje te verwijderen, of evt. een
deel van de lever? Ik weet nl. dat mensen met gemak de helft van hun lever af kunnen staan
ter transplantatie: de lever kan wonderlijk genoeg nl. weer zelf aangroeien. Zou een second
opinion misschien een optie zijn? Wie weet vinden ze dit in Utrecht wel een interessant 'project'
voor studenten. Ik hoop zowel voor Barney als voor jou dat er echt dat er een oplossing komt!
Groeten van Laura.
Wat een ellendig probleem, en wat ongelooflijk zielig voor Barney. Helaas kan ik over voeding
e.d. niets zinnigs zeggen. Is het echt niet mogelijk om dat kogeltje te verwijderen, of evt. een
deel van de lever? Ik weet nl. dat mensen met gemak de helft van hun lever af kunnen staan
ter transplantatie: de lever kan wonderlijk genoeg nl. weer zelf aangroeien. Zou een second
opinion misschien een optie zijn? Wie weet vinden ze dit in Utrecht wel een interessant 'project'
voor studenten. Ik hoop zowel voor Barney als voor jou dat er echt dat er een oplossing komt!
Groeten van Laura.
Noah (2002), ET (2005), Indy (2005), Dolfje (2007) en de buitenkatten Zola en Bob de Rooij.
R.i.p. Tacuma, Rossi, Koenda en Nox.
R.i.p. Tacuma, Rossi, Koenda en Nox.
Re: Overlijden aan leverfalen
wat droevig allemaal..
prednison kan acute diabetes veroorzaken, dat gaat met een paar dagen en dan is het behoorlijk mis. misschien met simpele bloedsuikertest even de bloedsuikerwaarde controleren en als die erg hoog is ook ketonen meten (bayer strips in verse urine, kun je zelf doen).
de betreffende dierenarts hoort te weten dat diabetes een ernstige en redelijk vaak voorkomende bijwerking van prednison (en dan met name injecties) is. soms moet je kiezen tussen twee kwaaien, maar ..
ben het helemaal eens met laura:
ik heb wel vaker dierenartsen horen zeggen: kan niet, bestaat niet, komt niet voor, klopt niet, doen we niet
de enige remedie daartegen is vriendelijk afscheid nemen en op zoek naar een goed bekende andere dierenarts.
zou je een mailtje naar de veterinaire club in Utrecht kunnen sturen of even kunnen bellen of het indd onmogelijk is een kogeltje uit een kattenlever te halen?
veel wijsheid en sterkte intussen, adriana
prednison kan acute diabetes veroorzaken, dat gaat met een paar dagen en dan is het behoorlijk mis. misschien met simpele bloedsuikertest even de bloedsuikerwaarde controleren en als die erg hoog is ook ketonen meten (bayer strips in verse urine, kun je zelf doen).
de betreffende dierenarts hoort te weten dat diabetes een ernstige en redelijk vaak voorkomende bijwerking van prednison (en dan met name injecties) is. soms moet je kiezen tussen twee kwaaien, maar ..
ben het helemaal eens met laura:
ik heb wel vaker dierenartsen horen zeggen: kan niet, bestaat niet, komt niet voor, klopt niet, doen we niet
de enige remedie daartegen is vriendelijk afscheid nemen en op zoek naar een goed bekende andere dierenarts.
zou je een mailtje naar de veterinaire club in Utrecht kunnen sturen of even kunnen bellen of het indd onmogelijk is een kogeltje uit een kattenlever te halen?
veel wijsheid en sterkte intussen, adriana
groetjes van Adriana en prrrrts van Enzo, Maks&Bolle, van Miesje en van (i.m.) MoMo
avonturen grijstijgers
avonturen grijstijgers
Re: Overlijden aan leverfalen
Geen ervaring maar ik wil je wel veel sterkte wensen!
Re: Overlijden aan leverfalen
@Ambertje:
Wat een vreselijk verhaal! Maar het is precies wat je zegt: ik laat hem niet alleen of ergens achter voor onderzoek met een 0,1% kans dat dat iets oplevert. Ik ben de enige mens die hij vertrouwt en ik hoop ook heel erg dat hij op een dag hier gewoon niet meer wakker wordt uit zijn slaap. Ik heb alleen geen idee hoe lang hij het nog volhoudt en hoe hij zich nou werkelijk voelt. Het weinige dat hij eet, levert hij later in keurige drolletjes weer af - hij geeft nooit over. Echt misselijk is hij volgens mij dus niet. Op dit moment is laten inslapen nog helemaal niet van toepassing. Als ik merk dat hij zich echt beroerd gaat voelen, neem ik 'm wel mee.
@Laura en Adriana
Het aangetaste stukje lever weghalen was ook mijn eerste reaktie. De da vertelde me dat dit een drama zou worden en hij er niet aan begon. Op mijn vraag of een specialistische kliniek dat wel zou doen, was zijn antwoord ook ontkennend - dat geloofde hij niet.
Ik heb mijn eigen oude dierenarts de foto en het bloedonderzoek doorgemailed voor een second opinion en die kwam ook met het voorstel van prednison en gaf me ook erg weinig hoop op herstel.
Ik zou Utrecht nog kunnen proberen, maar alleen als ze via de mail kunnen antwoorden en niet met de tekst komen "we moeten de kat eerst zien, anders kunnen we niets zeggen." Ik heb daar een drama meegemaakt met een kitten, waarbij ze op zoek waren naar een levershunt. Het diertje was al niet goed, maar door de stress kwam hij die avond alleen nog maar met valium uit zijn epileptische aanvallen. Maar je hebt wel gelijk. Er kan soms meer dan de gemiddelde dierenarts weet. Ik ga eens informeren, bedankt.
Prednison heeft inderdaad akelige bijwerkingen en ik was ook van plan hem nog maar 1 keer een injecie te laten geven en dan opnieuw zijn bloed te testen.
Bedankt voor al jullie medeleven!
Wat een vreselijk verhaal! Maar het is precies wat je zegt: ik laat hem niet alleen of ergens achter voor onderzoek met een 0,1% kans dat dat iets oplevert. Ik ben de enige mens die hij vertrouwt en ik hoop ook heel erg dat hij op een dag hier gewoon niet meer wakker wordt uit zijn slaap. Ik heb alleen geen idee hoe lang hij het nog volhoudt en hoe hij zich nou werkelijk voelt. Het weinige dat hij eet, levert hij later in keurige drolletjes weer af - hij geeft nooit over. Echt misselijk is hij volgens mij dus niet. Op dit moment is laten inslapen nog helemaal niet van toepassing. Als ik merk dat hij zich echt beroerd gaat voelen, neem ik 'm wel mee.
@Laura en Adriana
Het aangetaste stukje lever weghalen was ook mijn eerste reaktie. De da vertelde me dat dit een drama zou worden en hij er niet aan begon. Op mijn vraag of een specialistische kliniek dat wel zou doen, was zijn antwoord ook ontkennend - dat geloofde hij niet.
Ik heb mijn eigen oude dierenarts de foto en het bloedonderzoek doorgemailed voor een second opinion en die kwam ook met het voorstel van prednison en gaf me ook erg weinig hoop op herstel.
Ik zou Utrecht nog kunnen proberen, maar alleen als ze via de mail kunnen antwoorden en niet met de tekst komen "we moeten de kat eerst zien, anders kunnen we niets zeggen." Ik heb daar een drama meegemaakt met een kitten, waarbij ze op zoek waren naar een levershunt. Het diertje was al niet goed, maar door de stress kwam hij die avond alleen nog maar met valium uit zijn epileptische aanvallen. Maar je hebt wel gelijk. Er kan soms meer dan de gemiddelde dierenarts weet. Ik ga eens informeren, bedankt.
Prednison heeft inderdaad akelige bijwerkingen en ik was ook van plan hem nog maar 1 keer een injecie te laten geven en dan opnieuw zijn bloed te testen.
Bedankt voor al jullie medeleven!
Re: Overlijden aan leverfalen
Ik heb met Utrecht gebeld. De baliemedewerkster heeft 't even voorgelegd aan de hepatoloog en die sluit weghalen niet per definitie uit. Ik heb hem de röntgenfoto en uitslag van het bloedonderzoek gemailed en wacht nu af.
Re: Overlijden aan leverfalen
ik ben benieuwd cari, hopelijk is er een oplossing.
weet je hoe oud de kat is?
weet je hoe oud de kat is?