Overlijden aan leverfalen

[Cari]

De schatting van de dierenarts is meestal heel voorspelbaar: als het dier niet heel jong of heel oud is, komt ie 9 van de 10 gevallen tussen 3 en 8 jaar uit Bij het bloedonderzoek vroeg ik 't m nog eens: "Jaar of 8" was 't antwoord. Het schijnt bij katten echt heel moeilijk te zijn om een leeftijd te schatten.

[tacuma]

Hallo Cari,

Het duimen is al hier begonnen... Nu maar hopen dat ze er in Utrecht wel raad mee weten.
Natuurlijk, het is weer een nare ervaring voor Barney, maar als dat betekent dat je hem
daardoor nog lang bij je zal kunnen hebben, is dat het dubbel en dwars waard, lijkt me.
Hou je ons hier op de hoogte?

Groeten van Laura.

[Ambertje73]

Ik hoop voor je dat Utrecht je kan helpen. Maar ik denk dat het dan wel een HELE kostbare zaak wordt.
Om het maar heel cru te brengen: dat wordt dokken, want ze weten de weg naar je portemonnaie goed te vinden hoor!!!

Hopelijk loopt het allemaal met een sisser af, maar helaas is er op het gebied van dierengeneeskunde eigenlijk nog niet zo veel mogelijk.
En dat wat mogelijk is, is vreselijk duur! Als je weet dat je beestje een goede kans maakt: ALTIJD proberen.
Maar soms geven je ze valse hoop (in Vicky's geval) en dan krijg je een dubbele klap!

Heel veel sterkte ermee!

[Cari]

Ik verwacht er ook niet veel van. Het is voor mij eigenlijk meer een bevestiging vragen dat er niets meer mogelijk is, dan iets anders. De kosten zullen dan inderdaad hoog oplopen. Tot nu worden de medische kosten door de stichting vergoed, maar ook daar is altijd geldgebrek. Als je moet kiezen tussen 1 kat, waarvan je niet eens zeker weet of het zin heeft, of vele katten die met dat geld geholpen kunnen worden, is die keuze snel gemaakt.

[Cari]

Heb antwoord gehad van prof Rothuisen, hepatoloog in Utrecht.
Hij had sowieso nog een foto van de andere kant nodig om te kunnen zeggen of verwijdering überhaupt mogelijk is.
Toen ik hem vroeg wat de geschatte kosten zouden zijn, kreeg ik het volgende antwoord;

"Zonder precies te weten waar het zit is het moeilijk een kostenschatting te maken, in het ergste geval kan het kan bij een grote buikoperatie met intensive care erna echter wel tot 1000 euro of hoger oplopen. Minimaal zal het ongeveer de helft zijn."

En dan weet je nog niet zeker of het allemaal het gewenste resultaat oplevert... Intensive care is voor Barney ook intensive stress...

Nee, ik laat Barney hier genieten van de rust, het niets hoeven, goed gezelschap van mijn honden en katten (en mij ) en de allerlekkerste delicatessen (verse zalm bv) en we zien wel hoelang het manneke op de been blijft. In ieder geval is hij nu op een plek waar hij gewenst is - misschien voor 't eerst in zijn leven .

[tacuma]

Waarschijnlijk doe je daar inderdaad het beste aan, gezien het antwoord uit Utrecht.
Je beschreef al dat Barney geen pijn lijkt te hebben, en dan kan je het hem alleen maar zo fijn
mogelijk maken, in een veilige, warme omgeving, omringd door liefde en voorzien van de lekkerste
hapjes. Ik wil je er toch veel sterkte mee wensen!

Groeten van Laura.

[rieneke]

alle respect voor je keuze cari!

[Ambertje73]

Goed besluit Cari!

Voor mijn Vicky was de opname in die dure kliniek ook vreselijk stress! Als je ziet wat ze allemaal met haar gedaan hebben, terwijl ze zo ziek was...hartverscheurend.
Als de kans op herstel zo klein is, dan zie ik niet in waarom je zo'n beestje moet lastigvallen met al die onderzoeken. Vreselijk dapper van je om de beslissing te nemen, dat de andere katten van de stichting meer aan het geld zullen hebben. Ik weet dat het geen troost is, maar elk beestje dat je kunt helpen is het toch waard?

Als ik vooruit alles geweten had, dan was ik nooit naar die kliniek gegaan. Valse hoop hebben ze ons gegeven en een hoop (blijvende) schuldgevoelens.
Ik zal het mezelf NOOIT vergeven, dat ik haar in die kliniek heb achtergelaten en dat ze alleen is overleden zonder dat we afscheid hebben kunnen nemen.

Krijg géén spijt van je besluit Cari, want ik weet zeker dat je hier goed aan doet! Het kan nl. zoveel anders.
Mocht het nodig zijn, kun je altijd nog ingrijpen. Voor een beest kun je tenminste nog een beslissing nemen.
Een mens laten ze gewoon aan het lot over en als je soms ziet hoe deze aan zijn/ haar einde komt. Verschrikkelijk.
Geniet intens van Barney en je ziet vanzelf hoe het loopt.....

Sterkte ermee

[Cari]

Dank jullie wel voor je berichtjes!
Dit is Barney:


En hier met een paar vrienden (Barney helemaal rechts)

[Camoth]

Wat een knappe man
Hopelijk mag hij nog een tijdje bij jou genieten van het goeie leven.

[rieneke]

het is een lekkertje cari!

[tacuma]

Wat een mooie man, met een prachtig stoer hoofd! Ik hoop dat hij nog een flinke tijd gelukkig
mag zijn bij jou en zijn vriendjes!

Groeten van Laura.

[Cari]

Ik heb Barney moeten opgeven.
Omdat ik steeds meer van Barney ging houden, werd het steeds moeilijker voor mij om hem op te geven. Ik wilde hem zo graag eindelijk een goed leven geven, dat verdiende hij zo.
Vorige week vond ik een laatste strohalm bij da Frans Smeur van dierenkliniek Kortenoord te Wageningen. In het verleden heb ik met hen hele goed ervaringen gehad met mijn oude poes Noes en ik besloot als laatste met hen nog contact op te nemen, eigenlijk zonder hoop.
Frans vond het maar zeer de vraag of die kogel wel de boosdoener was en of die überhaupt wel in zijn lever zat. Hij vermoedde cholangiohepatitis, een ontsteking van de galgangen en lever. Hij zou een 50% kans op overleven hebben, maar dan moest die negatieve energiebalans per direkt omgezet worden in een positieve. De volgende morgen ging ik, vol nieuwe hoop met Barney op weg. Er werden meerdere foto's gemaakt en inderdaad bleek de kogel niet ín zijn lever te zitten, maar er tegenaan. Hij maakte een echo en die bevestigde zijn vermoeden. De galgangen waren verstopt en daardoor extreem verbreed. Barney kreeg een slokdarmsonde, zodat ik hem elke 2 uur vloeibare voeding kon geven, i.c.m. medicijnen. Omdat hij gwoon thuis verzorgd kon worden, zou hem dit nagenoeg geen stress of ongemak geven. Vrijdagmorgen kreeg hij de sonde, maar ik kon hem 's avonds pas weer benaderen om zijn 1e voeding te geven. Dat ging dus niet, ik kreeg er niets doorheen. Ik moest de volgende morgen dus terug en omdat Barney nog steeds niets met vreemden ophad, moest hij opnieuw een roesje krijgen. Uiteindelijk lukte het de sonde weer te laten werken, maar het voeden bleef lastig, omdat de sonde echt flinterdun was en steeds weer verstopt raakte door de miniscule klontjes die ik niet van tevoren uit zijn voeding kon vissen. Barney knapte niet op. Hij bleef misselijk en in de nacht van dinsdag op woensdag gaf hij uiteindelijk ook over. Ik belde Frans, omdat ik dacht dat dit het einde was, maar hij stelde me gerust. Dit was niet abnormaal en ondanks het feit dat primperan ook weer door de lever afgebroken moet worden, besloten we hem dit toch te geven. De volgende morgen (donderdag) kon ik het pas bij de apotheek ophalen. Barney werd inmiddels steeds zwakker. Het braken had veel van zijn krachten gevergd. Ik smeekte hem nog even vol te houden, het zou allemaal beter worden. Hij zou zich met de primperan minder misselijk gaan voelen en dan kon ik hem volop voeding geven om aan te sterken en zijn lever een kans te geven te herstellen. Ik zou hem er ook nog extra colostrum bij geven, voor meer kracht en weerstand.
Een week lang hebben Barney en ik samen gestreden om hem erdoor heen te helpen. Het is een zware week geweest, maar het heeft ons heel dicht tot elkaar gebracht. De laatste nacht kwam hij, ondanks zijn beroerde toestand, toch ineens om 2.00 uur naar boven en sprong op mijn bed, mauwde op zijn geheel eigen Barney-manier en duwde zijn koppie tegen mijn gezicht. Dat had hij nog nooit eerder gedaan. Tegen mijn buik viel hij min of meer in slaap. 's Ochtend droeg ik hem weer naar beneden, want daar leek hij zelf niet meer de puf voor te hebben.
Ondanks de nieuwe middelen ging Barney zich de volgende dag niet beter voelen. 's Avonds moest hij toch weer overgeven. Hij was totaal uitgeput, kon nauwelijks nog op zijn pootjes staan. Al die tijd ben ik blijven hopen op herstel en ben vertrouwen blijven houden in Barney's vechtlust. Keer op keer verzekerde ik hem dat we het wel zouden redden, maar nu ik hem zo totaal uitgeput zag, wist ik dat het niet waar was. Ik zei tegen Barney dat hij niet meer hoefde te knokken, hij had zijn best gedaan en hij was nu toe aan rust.
Ik belde mijn eigen da en vroeg hem om bij mij thuis Barney in te laten slapen. Ik wilde hem een laatste barre rit in een kooitje door de kou besparen. Het was kerstavond, maar Barney verdiende, na alles wat hij doorstaan had, het beste.
Met frisse tegenzin kwam de da en op mijn bed heeft hij, zonder nog enig verweer, zijn laatste prikje gehad.
Ik weet niet of de da heeft zitten klooien, of dat Barney nog steeds niet wilde opgeven, maar toen de da vertrokken was, gebeurde er in Barney nog van alles. Ik voelde zijn hart nog kloppen, zijn oor, zijn bekje, zijn poten, zijn hele lijf leek weer tot leven te komen. Ik hoop dat hij zich niets meer bewust was... het duurde zeker een uur, voordat ik het idee had dat hij dood was.

Misschien had ik Barney kunnen redden, als er eerder een juiste diagnose was gesteld. We zullen het nooit weten.
Barney zal gecremeerd worden op de Grebbehof.

[Kattenbella]

Meid, wat een verhaal, wat heb je geknokt voor je mooie rode man.
Ik ben er eigenlijk alleen maar stil van.

Heel veel sterkte!

Bella en de katten

[Boomer]

Meis , wat een verhaal

Heel veel sterkte !!! En wat heeft je manneke gevochten!