Hoi Tiemmie,
Ik weet dat er hier mensen zijn die daar anders over denken, maar ik zou zelf nooit een eetlustopwekker geven als ik niet ook de misselijkheid zou behandelen.
Stel je voor dat je hardstikke misselijk bent (braken hoeft daar niet eens een onderdeel van te zijn trouwens) en dat je door een prikkel in je hoofd je gedwongen voelt te eten!
De laatste maanden heb ik enorm veel informatie opgedaan in een Amerikaans forum voor mensen met katten met alvleesontsteking. Daar zijn ze er heilig van onvertuigd dat je beide altijd tegelijkertijd moet gebruiken en ik ben het daarmee eens.
Er zijn katten die misselijk worden van een lege maag, dat kan natuurlijk wel, maar als hij wel eet (of voldoende gevoerd wordt) is dat bij Timon niet aan de orde.
Reactiv is geen eetlustopwekker. Het is een vloeibaar voedingssupplement dat door veel katten zo lekker wordt gevonden dat ze het zelfstandig zullen drinken. Het idee is dan dat daardoor ze ook wellicht zelf weer andersoortige voeding zullen eten.
Er zijn eigenlijk in Nederland drie soorten veelgebruikte eetlustopwekkers voor katten:
- Periactin (humane anti-histamine) die als bijwerking de eetlust bij veel (niet alle) katten aanwakkert.
Helaas als humaan medicijn niet meer in Nederland verkrijgbaar maar er zijn dierenartsen die nog een voorraadje hebben.
- Mirtazipine (humaan anti-depressivum) ook wel bijgenaam miauwzipine omdat veel katten er zo van gaan mauwen als extra bijwerking.
- Cortico-steroiden (prednison etc), wekt enorm de eetlust op.
Alle drie hebben ze voor- en nadelen:
Cortico's zijn mijns inziens veels te grof geschut om als eetlustopwekker in te zetten, met name vanwege b.v. risico op diabetes, inwendige bloedingen en soms zelfs hartfalen e.d.
(Injecties leveren overigens een groter risico op diabetes als bijwerking dan een orale kuur die snel wordt afgebouwd.)
Periactin kan een kat suf maken, of juist een beetje geagiteerd (1/8 tot 1/4 tablet, 1 tot 2 x per dag)
Mirtazipine maakt veel katten nogal van slag, in de zin van dat ze een in mindere of meerde mate hyper worden en veel gaan mauwen.
Voordeel in theorie is dat de dosering die dierenartsen voorschrijven (1/4 tablet) maar 1x in de 3 dagen gegeven hoeft te worden.
Boris kreeg tot voor kort ook Mirtazipine omdat ik nergens meer Periactin kon krijgen. Bij hem kon ik in eerste instantie volstaan met 1/8 tablet per 2 dagen maar naarmate hij het langer slikte, werkte het niet meer zo goed.
Het werkte alleen nog als ik het net gegeven had.
Tot vorige week kreeg hij 1/32 (enorm gedoe om dat te splitsen, dat begrijp je ;-, ik doe dat met een los scheermesje nadat ik de tablet met een pillensnijder in achtsten heb gesneden) tabletje per dag. Op zo'n lage dosering at hij net genoeg en had nagenoeg geen bijwerkingen.
Op de dosering die de dierenarts hem voorschreef (1/4 voor 3 dagen) heeft hij nooit gegeten. Ik denk dat hij er teveel van in de war raakte, met 1/8 per twee dagen ging het gelijk goed (in het begin dus).
Een hele interessante pagina met een beschrijving van alle medicatie en tips om je kat te proberen te laten eten is
http://www.felinecrf.org/persuading_cat_to_eat.htm. Dat is op een site die bedoeld is voor katten met CKD (nierfalen) maar alle tips zijn net zo toepasbaar op katten die om een andere reden niet eten.
Mijn prioriteit zou eerst liggen bij misselijkheidsbestrijding, wat weegt Timon en welke Cerenia tabletten gebruikte je? Ze zijn er namelijk in twee maten.
Zie je een of meerdere tekenen die kunnen wijzen op misselijkheid:
- interesse in eten, maar weglopen als je het hem voorzet
- smakken of langs de lippen likken
- braken
Pas als je dat onder controle hebt, zou ik met de dierenarts overleggen over eetlustopwekkers. Daarvoor moet je natuurlijk toch naar de da, het zijn allemaal medicijnen die hij/zij je kan leveren of een recept kan voorschrijven. Zoals ik al eerder noemde kan pijn ook misselijkheid veroorzaken.
Er is trouwens ook nog metaclopramide (ook wel reglan genoemd soms) tegen misselijkheid, maar bij Boris leverde dit zoveel bijwerkingen (agressie) dat ik er snel mee gestopt ben. In de artikelen van IDEXX trouwens, raden ze deze ook af. Het schijnt op een andere manier te werken die voor de meeste katten met pancreatitis niet zo geschikt is.
Voor alle opties geldt wel dat je een lange adem moet hebben. Er zijn geen wondermiddelen en alvleesklierontsteking vraagt een op de individuele kat afgestemde behandeling.
Sommige medicijnen hebben wat meer tijd nodig om aan te slaan en soms moet het lijfje van een kat daar ook eerst even aan wennen.
Boris eerste episode duurde 4,5 maand. Toen de ontsteking toen weg was, heeft hij welgeteld 14 dagen zelfstandig gegeten, daarna vlamde het helaas weer op en nu zijn we al weer ruim 2 maanden verder en de ontsteking nu is nog niet over.
In die eerste periode heb ik hem meer dan 80 dagen volledig moeten dwangvoeren. Ik heb toen overigens geen eetlustopwekkers gebruikt maar wel medicijnen tegen misselijkheid en pijn.
Ik snap dat je vakantie ook wellicht een beetje extra onrust veroorzaakt? Ik hoop voor je dat het zo snel met Timon beter gaat, maar misschien is het beter uit te gaan van worst case scenario en rekening te houden met de mogelijkheid dat het niet zo snel zou lukken?
