Herplaatsen met verdriet

[kwisse]

Hallo allemaal,

Wij hebben / hadden twee katers (Britse korthaar). We zijn in 2015 met de oudste verhuisd naar het buitenland. Echter, omdat we veel reizen, dachten we dat het goed zou zijn om een vriendje te hebben voor hem. We hebben dan een tweede kater geadopteerd uit dezelfde cattery. Ze hadden dus een bloedband. De cattery zei dat we ze meteen bij mekaar mochten zetten, wat we niet hadden mogen doen. De oudste aanvaarde de kitten niet. Het zijn nooit vrienden geweest en de oudste kater is meteen veranderd van een speelse kat naar een kat die constant op zijn hoede was en die de nieuwe kater niet lief behandelde. De nieuwe kater was een levendige kitten die van niets bang had. Maar na enkele maanden werd hij een kat die steeds bang had van alles en iedereen (bezoek, stofzuiger, lawaai… altijd kroop hij weg onder een bed of sofa). Van ons had hij net geen bang als we maar geen al te bruuske bewegingen zouden maken.

Twee jaar zijn zo voorbij gegaan zonder al te veel grote problemen maar dan is de nieuwe kat zich beginnen te verzetten tegen het gedrag van de eerste kat en ze zijn beginnen vechten. We zijn serieus geschrokken van het vechten met luid geschreeuw en gekrijs en met verwondingen. Vaak werden we ´s morgens ook wakker met allemaal plukken haar op de vloer. We hebben de katten dan enkele weken apart gezet maar dat hielp niet. We hebben een kattentherapeut gehad (alles wat we deden was juist volgens haar en beide katten hebben veel ruimte, veel plekjes, veel speelgoed, gescheiden toilet en eetgelegenheden). Op de duur heeft onze dierenarts fluoxetine voorgeschreven (anti-depressiva ). Dit werkte goed na een tijdje maar we vonden het sneu voor de katten dat ze aan de anti-depressiva moesten. We hebben dit na 6 maand proberen af te bouwen maar al snel waren ze weer agressief naar mekaar. Enkele weken geleden hebben we ze weer moeten scheiden omdat ze serieus aan het vechten waren met veel gekrijs en geblaas en gekrab. Beiden hadden ook een maagontsteking door de stress, De oudere kater gaf vaak over (wat na de juiste medicatie wel gestopt is).

We hebben het met veel specialisten besproken en van ons hart een steen gemaakt. De twee katten met fysische problemen, stress en angst, doe je ze daar nu echt een plezier mee ? We hebben toen besloten om een nieuwe thuis te zoeken voor de jongste. Waarom de jongste, omdat het degene is die het meeste stress heeft en die het meeste zou lijden onder een verhuis die we binnen twee maanden gaan maken (met het vliegtuig). We hebben een lief gezin gevonden die een jaar geleden hun kat verloren hebben aan een nierziekte. Dit gezin werd ons aangeraden door onze dierenarts die ze goed kende (het waren haar patiënten vroeger). We voelden ons goed met die mensen maar zijn door COVID nooit bij hen thuis geweest tot het moment dat we onze kleine zijn gaan afzetten. Ze wonen mooi en proper maar SUPER klein en zonder buitenruimte. Hier in ons appartement had onze kat veel ruimte en kon hij af en toe eens flink lopen achter balletjes die we van links naar rechts gooiden.

We hebben het beiden heel moeilijk en hebben vandaag al bijna 20 keer een sms gestuurd om te zeggen dat we hem terug gaan halen. We voelen ons verschrikkelijk en hebben veel pijn en verdriet. Kan niet slapen, noch eten. Onze kat heeft zich in het appartement meteen verstopt onder een kast. Enkele uren later heeft hij zich verstopt onder het bed. Hij heeft wel al tweemaal gegeten en gedronken en is al naar het toilet gegaan. Maar we kennen hem …. Het is zo een angstige kat die van alles schrik heeft. Wat doen we hem aan ?????? We vragen ons af, zijn we niet te snel geweest? Hadden we nog meer kunnen proberen? Hadden we geen professionele hulp moeten inschakelen om te zoeken naar een nieuw baasje. Misschien voor de rest van hun leven anti-depressiva blijven geven ? En hebben we wel de juiste kat opgegeven ?

We hebben de nieuwe eigenaars ervan op de hoogte gebracht en ze begrepen ons en nemen ons niets kwalijk. We hebben tot vandaag om te beslissen wat we willen. Ze willen ons liever niet langer geven omdat ze ook schrik hebben dat ze zich aan het beestje gaan hechten.

Enige reactie is meer dan welkom. Als we hem terug gaan halen, gaan we ze beiden verhuizen naar Belgie en zullen we daar voor een van hen een nieuwe thuis moeten zoeken. Want hen houden zou voor ons het makkelijkste zijn (ook al is het niet simpel om twee kanten van het huis afgescheiden te houden) maar voor hen is het geen leven. Dus doen we daar het beste aan ? De nieuwe baasjes zijn super lief voor hem. Het enige waar ik het zo moeilijk mee heb is dat hij in zijn nieuwe appartement zo klein woont ten opzichte van waar hij bij ons woonde (60m2 vol met meubels dus wieing spurt ruimte en zonder terras tov onze 150m2 met een terras). Is dat het belangrijske volgens jullie ?

We denken nu ook misschien dat we ze misschien toch beiden kunnen verhuizen naar Belgie en daar toch proberen samen te laten al hebben 3 katten therapeten ons al gezegd dat dat heel wsch niets gaat uithalen omdat hun haat zo diepgeworteld zit ...

Bedankt voor jullie commentaar ! Een heel droevige katten eigenaar ....

[kittentjes]

Ik denk dat jullie een goede keuze hebben gemaakt de kat te herplaatsen. Het klinkt als een ongezonde situatie voor beide katten en daarnaast voor jullie veel stress. Misschien hadden jullie beter eerst kunnen vragen hoe de mensen woonden voor je hem daar herplaatste nu je je daar niet prettig bij lijkt te voelen. Echter zijn er genoeg mensen met katten op een appartementje en dat moet ook gewoon kunnen. Ik neem aan dat die mensen zich ook verdiepen in het welzijn van de kat en wat hij nodig heeft. Misschien kan je deze zorgen ook uitten aan hen. Ik denk dat het aan liefde niet ontbreekt en ze het vast het beste met hem voor hebben. Als de kat genoeg klimmogelijkheden heeft kan hij zich op een kleine ruimte ook prima uitleven.

Ik zou zeker niet de kat wederom weer terug nemen en ook nog verhuizen. Ik denk dat je daar hem erg ongelukkig mee maakt.

Verstuurd vanaf mijn octopus met Tapatalk

[Synemios]

Ik sluit me aan bij kittentje.
Ruimte is het probleem niet en nu weer terug verhuizen en dan later weer naar België ga je hem niet gelukkig mee maken.

Sterkte, soms kun je van alles proberen maar komt het niet meer goed helaas.

[Cerna]

Ik sluit me ook aan bij de twee vorige berichten. Jouw Britje is nu nog angstig en het zal nog wel even duren voordat hij zijn vertrouwen weer terugkrijgt, maar dit is echt de verstandigste keuze.
Deze mensen hebben ervaring met een kat en wanneer ze het rustig aanpakken en beslist niets forceren, dan zal de kat minder angstig worden. Of de angst ooit helemaal weg zal gaan, moet de tijd uitwijzen.

En die 60 vierkante meter? Wanneer die mensen een hoge klimpaal hebben (tot aan het plafond) die niet teveel ruimte inneemt en wat plankjes aan de muur maken dan kan Britje klauteren wanneer hij dat wil. En voor wat balletjes en een speelhengel is toch altijd wel plaats
Maar Britten (ik heb er 5) hebben niet zoveel ruimte nodig. Natuurlijk hebben zij ook beweging nodig, maar dat krijgt hij ook wel bij de nieuwe eigenaars.

Ik begrijp ook je gevoel.
Je hebt alles gedaan wat mogelijk was en toch is het niet gelukt. Dat voelt als falen, maar dat moet je van je afzetten. Net als in de mensenwereld matchen sommige karakters gewoon niet met elkaar en mensen kiezen er dan voor om elkaar niet meer te zien, maar dat ligt bij katten die tot elkaar veroordeeld zijn natuurlijk anders.
En daarom was het een goede keus. Voor alle partijen.
Je zit nu in een soort van rouwverwerking en daar moet je doorheen, maar over een tijdje zul je zien dat dit echt het beste was.

Sterkte!

[kwisse]

Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik ben al drie dagen aan een stuk aan het huilen, kan niet eten en het lukt me niet om te werken. Mijn ouders zouden zeggen "en dat voor een kat". Ik zal er door moeten maar makkelijk is anders...

[Rik]

Ik ben het inderdaad ook met de andere eens. En 60m2 is inderdaad echt niet klein. Daar kunnen ze echt wel wat van maken. Misschien kun je afspreken dat je af en toe (zeker het eerste jaar) van hun een berichtje met foto krijgt hoe het met hem gaat.

Maar het voelt inderdaad als een verlies. Daar moet je doorheen. Hopelijk kan het vooruitzicht van wat contact met hun en het idee dat hij nu toch rust heeft dat wat verzachten. Denk ook niet aan hem 'onder de kast of bed'. Dat is een momentopname in het begin en met wat geduld en rust zal bij zich daar echt wel veilig gaan voelen.

Sterkte.

[Synemios]

Ik kan me voorstellen dat je erg verdrietig bent.
Uiteindelijk heb je voor het welzijn van de katten gekozen.
Misschien helpt het als ze over een tijdje foto’s sturen want zoals Rik al heel goed aangeeft is dat onder het bed, kast kruipen tijdelijk.

[nellebel]

het belangrijkste wat je voor je kat wilt is dat hij uiteindelijk gelukkig word. de mensen waar hij nu is kennen zijn verhaal en wilden hem toch in huis nemen, dat is al goed nieuws. je DA kent hun, dus ik denk eerlijk gezegd niet dat je een beter plekje voor hem vind. kleiner betekend voor hem ook veiliger. hij heeft tijd nodig om te wennen.