Hoe merk je of een kat rouwt na verlies maatje?

[patiani-guusje]

Afgelopen maandag hebben we onze lieve Patiaan moeten later gaan. nu heb ik er zelf veel verdriet van, heb nu het idee ook bij onze overgebleven kat guusje eea te merken. Ze heeft wel afscheid genomen, afgelopen maandag, door even te snuffelen, maar toonde eerst weinig interesse, leek een beetje bang te zijn. Later kwam ze toch weer even kijken, gaf Patiaan 3 likjes op zijn kopje, en liep daarna weg. Ze heeft daarna niets meer op hem uit gedaan.

Nu vraag ik me af in hoeverre katten rouwen om verlies? Het lijkt mij wel toch? Guusje weet niet beter dan dat Patiaan hier altijd was, en ze waren onafscheidelijk. Het breekt mijn hart dat ze nu geen maatje meer heeft.
als ik met haar speel, met een touwtje, speelt ze wel maar is er met haar aandacht niet helemaal bij, kijkt steeds om zich heen alsof ze Patiaan verwacht, die ook altijd aan kwam stormen op dat soort momenten. Ook zie ik haar vaak rondlopen/kijken en beweegt haar staart steeds zachtjes, alsof ze niet op haar gemak is. Of ze verstopt zich achter een deur, en kijkt om het hoekje alsof ze Patiaan verwacht, was hun favoriete spel..

Ander momenten zoekt ze mij juist veel op. En als ik even weg ben of ze ziet ons niet mauwt ze heel hard volgens mijn zoon, die dan in zijn kamer zit, en ze niet ziet.

Ik geef haar extra veel aandacht nu, speel met haar, borstel haar vee, waar ze wel van lijkt te genieten...

Ben benieuwd naar jullie ervaringen met kattengedrag na verlies, en of jullie dit herkennen, en hoe jullie hiermee omgaan...

[Adriana]

Enzo heeft een dikke maand nodig gehad om weer een beetje onder de mensen te komen na het inslapen van MoMo. dat uitte zich in wegkruipen en weinig tot niks eten, beetje vegeteren.
ik heb hem deels laten gaan deels opgezocht en mogelijkheid gegeven te kroelen/knuffelen.
in de eerste weken moest hij daar niks van hebben, erna werd het een soort van ritueel.
maar hij viel schrikbarend af. in week drie ben ik begonnen met beetje cholodin en spuitjevoeren.
eerst met zijn favo gourmet en later met hoog calorisch a/d.
in week vier begonnen de bengels hem op te zoeken en was hij wat meer in mijn slaapkamer dan onzichtbaar onder het bed in de logeerkamer.
en gaandeweg kwam hij tevoorschijn maar het heeft alles bijelkaar ongeveer 2 maanden gevergd, voordat hij weer een beetje zijn oude zelf werd. in die tijd heeft hij wat destress en cholodin gehad.
van veel aandacht raakt hij snel gestresst, dus het is vooral de combi tijd+geduld die voor het verwerken nodig was. en missch de cholodin.
de bengels zijn geen minuut onder de indruk geweest van het wegvallen van Mo, maar die hadden ook niet zo'n band, hebben elkaar en hadden hem niet langdurig meegemaakt.

ik kan me voorstellen dat als één van een stel van twee katten wegvalt het voor de overblijver extra moeilijk is om weer in het ritme te komen en gewend te raken aan de nieuwe situatie.

[Femmel]

Toen onze Spetter* ingeslapen werd hebben we hem, stom genoeg, niet meer mee naar huis genomen. We hebben hem na het inslapen direkt doorgebracht naar het crematorium.

Toen we thuiskwamen met de lege mand kwam Tiki meteen naar de mand toe. Keek er in, rook er aan en vloog letterlijk in paniek door het hele huis. Dat was zoooo erg. Daar heb ik zo'n enorme spijt van gehad.

Ze is weken uit haar doen geweest, veel verstoppen, niet willen spelen of knuffelen. Gelukkig bleef ze wel goed eten en hebben we haar maar gelaten. Tuurlijk hebben we haar veel opgezocht om even te knuffelen. Ook heeft ze Bach Bloesems gehad en dan met name Star of Bethlehem. Voor haar was het écht een groot verlies, ze is een onzekere kat en trok zich heel erg aan Spetter* op, hij was haar steunpilaar. Langzaam maar zeker trok ze gelukkig wel bij. Ze is echt een rouwperiode door gegaan en dat heb ik geaccepteerd, haar in haar waarde gelaten. We hebben samen gerouwd om Spetter*.

[Sunnetje]

Toen mijn Pinto* vorig jaar heel plotseling overleed, heb ik mijn katten ook aan hem laten snuffelen om afscheid te kunnen nemen.

Isis werd na die tijd heel aanhankelijk, liep me overal achterna en sliep bij me onder de dekens.
Rambo ging zich wat afzonderen, hij klom in de kasten of juist er heel hoog bovenop, wat hij vaker doet wanneer hij bang is of zich gewoon niet fijn voelt.
Mystic sliep veel, heel veel en met hem hebben we maanden erna nog problemen gehad, omdat hij -vermoedelijk als gevolg hiervan- erge blaasgruis kreeg.

Het verschilt dus per kat, maar vaak merkt iedereen wel verschil in gedrag van je kat na het overlijden van hun maatje.

Veel liefde, aandacht, knuffelen en ze even goed in de gaten houden komende tijd.

[Cerna]

Ik denk dat het een groot verschil maakt of de katten dikke vrienden waren en op elkaar aangewezen waren dan zoals hier, dat er vijf rondlopen. Na het overlijden van een van de katten, heb ik de overleden kat altijd een paar uur in een doosje in de woonkamer opgebaard en alle katten kwamen dan wel even nieuwsgierig kijken. Sommige van dichtbij, maar de meeste van een afstand en dan met een lange nek in de lucht snuffelen en dan wisten ze genoeg en renden hard weg.
Daarna bij geen van de katten ooit iets van rouw gemerkt.

Wanneer je er aan toe bent zou je misschien kunnen overwegen om Guusje een nieuw vriendje te geven? Maar het is natuurlijk geen garantie dat ze ook vriendjes worden zoals Patiaan en Guusje.

Gaat het verder weer een beetje?

[patiani-guusje]

Dank voor jullie reacties. Het gaat iets beter, al zijn er nog steeds meer "downs" dan "ups". Kan het wel beter relativeren nu.. Maar het gemis is heel erg.

Ik heb nog even gegoogled op katten in rouw, en las dat het vaak zeker 6 maanden kan duren, vooral als de band tussen de katten erg hecht was, en heel belangrijk: als de kat geen afscheid heeft kunnen nemen.
Nu heeft Guusje dit gelukkig wel gekund, dus hoop dat dit scheelt. Voel me erg schuldig nu als ik even de deur uitga met de honden, en zij alleen achter blijft.. Maar hier zal ze wel weer aan wennen denk ik.
Als ik weer thuiskom krijgt ze meteen alle aandacht, en ook borstel ik haar veel in de hoop evt. stress weg te nemen.
Als we er allemaal klaar voor zijn komt er denk ik wel weer een kat bij, ben bang dat als ik dit nu al zou doen ik dit doe om mijn eigen verdriet te compenseren, en vind dit niet fair to een evt, nieuwe kat.
Ook denk ik dat ik erg zou gaan vergelijken, en dat dat een terleurstelling oplevert, want tja, Patiaan was nou eenmaal heel erg leuk, daar kan geen kat tegenop (in mijn ogen )
Ook voor Guus denk ik dat wachten beter is...

[Adriana]

ken je deze topics? gaat over dezelfde katzel, die voor zijn leeftijd best nog heel speels is en ineens zonder zijn maatje Nero kwam te zitten..
http://www.dekattensite.nl/phpBB2/viewt ... 25&t=24990
http://www.dekattensite.nl/phpBB2/viewt ... 62&t=24967
ik denk dat als je ooit besluit om er een katzel voor Guusje bij te nemen, je beter niet al te lang daarmee zou moeten wachten.. mits je het zelf aan kunt..

[patiani-guusje]

Ik heb ze gelezen, ben er nog niet over uit. Heb nog veel verdriet om Patiaan, maar dat kan nog wel heel lang duren, en vind dit weer niet eerlijk to Guus. Ook heb ik nooit begrepen dat mensen zo snel na hun verlies een nieuwe kat nemen, nu ik dit zelf meemaak heb ik hier wel meer begrip voor. Het is stiller in huis, en heb je meerdere katten, dan hebben ze elkaar. Nu is Guus alleen en hoeveel aandacht ik haar ook geef, dit is niet hetzelfde. Weet het dus nog even niet.

[Sunnetje]

Probeer jezelf in elk geval altijd duidelijk te maken dat geen enkele nieuwe kat een 'vervanging' is van je oude.. Dit is een gevoel wat veel mensen zichzelf aanpraten in zo'n situatie.

Zie het als iets wat je doet voor je kat, omdat die een maatje mist, en voor jezelf, omdat ook jij merkt dat het allemaal toch anders is.

Hoe lang het duurt voordat je toe bent aan een nieuwe kat, verschilt natuurlijk per persoon. Maar ik heb veel ervaringen gezien waarbij mensen binnen een maand á 2 maanden toch voor een nieuw maatje gingen, en er nooit spijt van hebben gehad.

Natuurlijk zullen er nog moeilijke momenten zijn, dingen die je aan Patiaan zullen doen denken, en dat is logisch en hoort er ook bij. Rouwen kost tijd.
Maar in veel gevallen doet een nieuw maatje echt heel veel goeds.

Je zou gewoon eens rond kunnen kijken, er zijn zoveel katten/kittens die een nieuw huisje zoeken, wie weet is er toch 1 bij die nét die ene speciale voor jou is, die ene die jou dat gevoel geeft dat ie bij je hoort


Misschien heb ik hier overheen gelezen, maar hoe oud is Guus? en wat is doorgaans zijn karakter?

[patiani-guusje]

Guusje is pas 6 en nog erg speels. Ook is ze niet anders gewend dan dat Patiaan er was, is nooit aleen geweest..

[Cerna]

Ik ben ook iemand die heel snel na het overlijden van een kat op zoek gaat naar een nieuwe kat. Het is mijn manier om met de rouw om te gaan: afleiding zoeken, je kunnen verheugen op een nieuwkomer.

Toen Tabitha op 15 augustus 2007 overleed zat ik al op 20 augustus bij een fokker in Geldrop en heb voor het eerst kennisgemaakt met Noa, toen 6 weken jong. Ik moest dus nog 7 weken wachten voordat ze bij ons kwam, maar ondanks het intense verdriet om Tabitha die gelukkig 18,5 jaar mocht worden, kon ik me verheugen op Noa's komst. Dit werkte voor mij erg helend. En dat betekende helemaal niet dat ik Tabitha vergeten was, in tegendeel.

En toen Noa kwam en de eerste avond al in Tabitha's mandje ging liggen, wist ik dat Tabitha er ook mee akkoord was want niemand haalde het in zijn/haar hoofd om in Tabitha's mandje te gaan liggen; zelfs niet na haar overlijden.

[castratenkoor]

Ook ik haal snel een nieuw kitten na een overlijden in de groep. Ik merk ook voor de groep dat dat beter is. Het ene overlijden hakt er erger in dan het ander. Hangt er vooral vanaf hoe dominant de kat in kwestie was. Na Guus zijn dood waren de katten allemaal letterlijk ziek, wekenlang. Na Fritz zijn dood was er amper wat te merken, iedereen ging net als anders gewoon zijn gang. Guus was echt de alpha kater, bij hem kwamen ze ook hun gezichtjes laten wassen als ze van buiten kwamen. Fritz was meer een einzelganger, die had alleen wat met Guus. Nu zijn ze weer samen in de hemel.

[Synemios]

Ik heb ook nooit begrepen dat mensen zo snel na het overlijden van een kat een andere kat nemen.
Tot dat ik Nero verloor en Oscar steeds ongelukkiger zag worden.
Ik had dezelfde angsten en twijfels als jij.
Maar ik wist wel dat ik niet te lang moest wachten, ook Oscar was nooit eerder alleen geweest.
Luna en Lizzy zijn geen vervanging, iedere kat is uniek, en ze verdienen allemaal een eerlijke kans.
Ik ben ook nog steeds heel verdrietig maar kan ook genieten van de kleintjes en de interactie die ze met Oscar hebben.
Het kan en mag er beiden zijn.
Maar ik snap ook heel goed dat je tijd nodig hebt.

[nellebel]

toen sjefke stierf was flippie erbij. echter wat "normaal" gesproken gebeurd, gebeurde niet. het kwartje viel niet. flippie bleef bij sjefke en hem wassen en hem aanduwen dat hij moest spelen. zelfs ee ndag later (sjefke lag in zijn mandje in de kamer opgebaard) bleef ze hem speeltje brengen en uitnodigen om te spelen. dan breekt je hart. Zij heeft er echt heel lang last van gehad dat hij weg was. nou hadden ze ook een heeeel speciale band die 2.
wij hebben nog iedere keer heel snel een nieuwe kat genomen. ik weet dat ik me er zelf soms voor schaam wat anderen er van denken. maar voor mij staat een nieuwe kat los van mijn overleden kat. het verlies en verdriet wordt er niet minder om, maar het gaat bij mij vooral om de leegte in huis. daar wordt ik knettergek van. lege mandjes, speelgoed wat niet wordt aangeraakt, verschrikkelijk. en het helpt mij juist omdat ik tegen de nieuwelingen kan blijven vertellen over de overleden engeltjes. ik zal ze nooit vergeten, kan nog steeds janken om alledrie, wens ze nog alledrie welterusten bij hun grafje s 'avonds, maar klets ook nog volop met ze en met guusje en gijs over hun. Ik heb genoeg liefde voor een heel leger aan katjes, dus dat is echt niet minder als er een nieuwe komt.

[patiani-guusje]

Ach die arme Flippie...wat zielig zeg! Ja is wel moeilijk als 2 katten zo hecht zijn geweest hé?

Hier hebben wij altijd even gewacht met een nieuwe kat, alleen toen Patiaan zijn maatje dat was weggelopen heel erg miste en we haar na 2 maanden elke dag zoeken nog niet terug vonden is Guus erbij gekomen. En was Simscha die ontsnapt was toch nog terecht gekomen, was ze weer van harte welkom geweest. Patiaan knapte toen heel erg op door de komst van Guusje.
Daarom twijfel ik zo of ik mijn verwerkingsproces wel voorrang moet geven op een eenzame Guus. Wat jij schrijft Nellebel, herken ik wel hoor, schaam me er ook bijna voor dat ik eraan denk. Maar zoals jij het omschrijft, dit herken ik wel allemaal: en ook ik denk regelmatig: ik heb nog zoveel liefde aan andere katten te geven... en dat doet inderdaad niets af aan je verdriet en het missen want dat zal de komende tijd zo blijven. Maar een Guusje die met haar ziel onder haar "pootjes" loopt, moet ik er dan echt nog mee wachten? Ik bedoel die 2e kat die komt er toch wel, dat weet ik gewoon