Schuldgevoel na inslapen kat

[DoPuTeNoMo]

Hi allemaal,

Ik lees al vaker 'anoniem' mee, maar nu toch eens besloten om een account aan te maken.

Wij hebben vandaag onze lieve Pukkie in laten slapen. Daar heb ik het zo enorm moeilijk mee.

Begin juli hebben wij een bult ondekt bij haar melkklier. Volgende dag direct naar de dierenarts gegaan en de uitslag was helaas een tumor. Dan voel je je al ontzettend schuldig, want waarom hebben we dat niet eerder opgemerkt? Puk is (of was) een langharige kat met veel haar en geen poes die je makkelijk daar kon aaien. Maar toch, schuldgevoel tot de max.
Gezien de leeftijd en de grote van de bult, vond de dierenarts het niet verstandig om nog een zwarte operatie te ondergaan. Hij was heel eerlijk en gaf aan dat als hij ook maar dacht dat er een kleine kans van slagen zou zijn, hij dit echt voorgesteld zou hebben. Ook had ze een lichte ruis in haar hart, maar dit kan misschien ook de stress zijn geweest?

We hebben ervoor gekozen om haar weer mee naar huis te nemen en haar flink te verwennen. We hadden gehoopt dat we nog een paar maanden van haar mochten genieten. Bult groeide ook wel rap, maar verder merkte je niks aan haar. Ze was ook wat afgevallen de afgelopen tijd, maar de laatste paar weken juist wat aangekomen. Nu kreeg ze ook wel veel lekkers van ons zoals zalm, rosbief, tonijn.

Helaas hebben we afgelopen dinsdag wat bloed gevonden, na verdere inspectie was het duidelijk dat dit van de tumor afkomstig was. Volgende dag dierenarts gebeld voor advies en foto's van de tumor/bult gestuurd. De dierenarts gaf aan dat de tumor aan het open breken is, hierdoor ontstaan er wonden. Omdat dit wonden op 'beschadigd' weefsel zijn, zullen deze niet meer dicht gaan en op termijn juist alleen maar erger worden en/of gaan ontsteken. Dierenarts zei dat we nu toch wel echt moeten nadenken over het loslaten van onze lieve Pukkie.

En tja, wat nu? Gaan we het toch nog even aankijken, want ze eet en drinkt nog met smaak, is levendig en knuffelig. Je merkte wel dat ze wat onder de leden had, constant likken aan de bult, iets meer slapen en als je goed keek zag je ook wel dat haar ogen wat vermoeidheid uitstraalde. Voor ons echter geen reden om haar in te laten slapen, als er geen wonden waren. Maar die waren er nu eenmaal wel, en dan komt de moeilijke beslissing. Waar we al wel over uit waren was dat we haar absoluut niet wilde laten lijden, maar is dit dan nu het moment? We hebben besloten van wel. En man, wat voelde ik me ongelofelijk schuldig en nu nog, nu het 'voorbij' is.

We hadden besloten om de dierenarts thuis te laten komen voor euthanasie omdat we haar de stress van het reismandje/auto/dierenarts niet aan wilde doen. De dierenarts was erg lief en meegaand, legde alles goed uit en gaf ons enorm veel ruimte. Ik neem haar dus niks kwalijk, maar het afscheid verliep totaal anders dan ik had gewild/gehoopt/verwacht.

Puk was helemaal niet zo verzwakt en en dacht dus ook, wat is dit en ik wil dit niet. Bij de eerste prik begon ze al hysterisch te worden toen ze begin van de naald voelde. Prik lukte dus niet, want ze schoot weg en vasthouden lukte niet meer. We hebben even een momentje van rust genomen, dat konden we allemaal gebruiken. Op dat moment werd ik al verscheurd, want zo wilde ik dit helemaal niet. Is dit dan wel de juiste beslissing? Moeten we het toch niet aankijken?
Daarna hebben we haar, onder dwang (gewikkeld in een kleedje en armen), vastgehouden en heeft de dierenarts de eerste spuit gegeven. Ik dacht, dit is het moment dat ze rustig in slaap gaat vallen, maar daar dacht zij heel anders over. Wurmde zich los en had vluchtgedrag, wat voor mij een teken van paniek is. Rammend tegen het gesloten kattenluikje probeerde ze weg te komen. Wat vond ik dat ontzettend erg. Ik probeerde haar te kalmeren en te aaien, maar ik raakte ook volledig verstijfd en wist niet meer hoe te handelen. Nu ik erover nadenk voel ik me zo ontzettend stom dat ik haar niet gewoon opgetild heb en in mijn armen heb gehouden. Ook daar voel ik me zo schuldig over, ik wilde niet dat haar laatste momenten paniek waren.
Ze probeerde weer weg te lopen, de andere kant op, maar viel om en lopen lukte niet echt meer. Dierenarts greep in en pakte haar op en zei (gelukkig) erg duidelijk dat dit het moment is waarop ze ons echt nodig heeft. Ik ben vlug gaan zitten en ze heeft Pukkie in mijn armen/schoot gelegd. Daarna was het geukkig wel rust, we hebben haar veel liefde, knuffels en kusjes gegeven. Het hele proces daarna verliep ook prima, voor zo ver het prima kan zijn natuurlijk. We hebben met zijn allen emmers vol tranen gevuld. Dierenarts heeft achteraf nog even gekeken naar de bult (wilde ze ook vooraf, maar we wilden Puk geen stress geven), en gaf inderdaad aan dat er wondjes zijn ontstaan waar bloed/pus uit komt, en dat dit echt niet meer beter zou zijn geworden. Dat was wel een beetje een geruststelling, maar toch zo achteraf denk je, hadden we haar niet nog even moeten laten genieten van het leven.

We hebben haar vanmiddag zelf naar het crematorium gebracht, daar was gelukkig ook alle ruimte voor laatste knuffels en kusjes. Wat een moeilijk moment om haar dan achter te laten. Ik hoop haar snel weer op te mogen halen zodat ze weer thuis is waar ze hoort.

Het is een heel verhaal geworden, excuses daarvoor. Ik moest het even van me afschrijven, dat helpt nu wel iets merk ik. En ik hoop misschien ook een stukje troost te vinden, dat we juist hebben gehandeld, want zo voelt het nu niet echt.
Ook het eerste gedeelte van het afscheid doet me veel pijn/verdriet. Ik had gehoopt dat wanneer het 'voorbij' zou zijn, ik toch een klein stukje 'rust' zou vinden, maar die voel ik helemaal niet.

Wat een leegte zonder onze lieve Pukkie

Lieve groetjes

[Miloe]

Gecondoleerd en heel veel sterkte met het verlies. Rust zacht lieve Pukkie

Dit soort gevoelens ervaren veel kattenpersoneel, het blijft moeilijk om je dierbare wezen 'los' te laten. Ze blijven voor altijd in je hart. Maak het je niet te moeilijk met schuldgevoelens, Pukkie is nu in de poezehemel en heeft geen pijn meer.

Sterkte nogmaals en heel goed dat je van je afschrijft, dat helpt zeker weet ik uit ervaring

[Dinky]

Gevoelens van schuld zijn heel normaal bij het afscheid van je geliefde huisdier.

De ene vraagt zich af of het niet te vroeg was, een ander voelt zich schuldig omdat die misschien wel te lang door is gegaan met behandelen in de hoop dat het nog beter zou worden.

Wanneer ik jouw verhaal lees dan is het enorm naar dat ze zich zo heeft verzet bij het in laten slapen dit betekent niet dat je te vroeg bent geweest, je hebt haar een lijdensweg bespaard.

Heel veel sterkte met het verlies van je geliefde Puk

[Tiemmie]

Gecondoleerd met het verlies van jullie lieverd. Het is natuurlijk ook wel heel vervelend hoe het ging toen de DA bij jullie thuis was, dat gaat je ook niet in de koude kleren zitten lijkt me.
Heel veel sterkte!

[Jinny]

Gecondoleerd, en ik begrijp je qua schuldgevoel...