Ik heb er een tijdje over gedacht om een berichtje te plaatsen..
Maar doe het toch, omdat ik iets moet met mijn gevoelens van intens verdriet, en van schuldgevoelens
Mijn lieve kat is nu zo’n drie weken geleden ingeslapen en ik kan dit niet erg goed verwerken
Ik heb haar 6 jaar gehad, daarvoor had ze vele jaren gezworven
Ze was gechipt en gesteriliseerd maar die chip was niet geregistreerd
Ik heb gezocht of iemand haar kwijt was maar niet gevonden
Dus heb ik haar zelf gehouden
Ze was erg op haar hoede, vooral in het begin
Ik mocht haar aaien op haar kopje als ze ging eten, nee sterker, ze at pas nadat ze over haar kopje geaaid was..zo lief
Elk jaar ging het een beetje beter en ze was altijd in de woonkamer en ging de laatste jaren ook graag even naar buiten, vooral van het zonnetje kon ze erg genieten
Ik denk dat ze echt al oud was, ze had zo’n lief krakerig miauwt je
Zij was altijd alleen maar lief, nooit een nageltje of zoiets, ondanks dat ze altijd wat angstig bleef
Het allerliefste karaktertje
In maart vorig jaar is bij de dierenarts geconstateerd dat haar schildklier iets te hard werkte
Daarna kreeg ze vloeibare medicatie daarvoor en dit ging heel goed
Augustus is dat middels een bloedonderzoek gecontroleerd en de waarde was perfect
Zij at ook erg goed, brokjes en natvoer
Alleen haar gewicht nam niet toe, dat bleef 3 kg maar was ok
Tot een paar weken geleden, plotseling liep ze resoluut naar boven, waar ze normaal overdag niet naartoe ging
Een paar uur later hoorde ik luid klagelijk miauwen dus ik rende naar boven
En vond haar onder de bank, spartelend en ze kon niet op haar pootjes meer staan, het leek op een soort epileptische aanval. Het was zo erg om te zien
Ze was helemaal in paniek, en ik ook
Normaal liet ze zich nooit oppakken dat was een brug te ver
Nu heb ik haar zo snel mogelijk in een draag mand gelegd en mee naar de dierenarts
Die zag dat de oogjes snel heen en weer gingen, ze was haar evenwicht helemaal kwijt
Ook had ze onder temperatuur, zo zielig
Haar kopje hield ze scheef
De dierenarts dacht aan vestibulair syndroom (had ik nog nooit van gehoord), middenoorontsteking of een hersentumor
Een mri scan zou kunnen aantonen wat er aan de hand was, maar dat zag ik niet zitten, in deze toestand had ze dat niet overleefd, aangezien ze daarvoor onder narcose zou moeten
Helaas moest ik op dat moment ook nog gaan werken en ik kreeg geen vrij, terwijl ik alleen bij mijn zieke katje wilde blijven
Ze kreeg medicijnen tegen misselijkheid en antibiotica voor het geval het middenoorontsteking zou zijn
De dierenarts hield haar op een warmte matje en toen ik klaar was met werken heb ik haar opgehaald
Heel die nacht bleef ze in dezelfde houding opgerold liggen in haar mandje ik geloof met oogjes open
Die nacht ben ik steeds gaan kijken als ik wakker werd want ik sliep natuurlijk heel onrustig
Ik was steeds bang dat ik haar overleden zou vinden, maar ze leefde nog de volgende morgen
Weer op controle naar de dierenarts
Ze had niets gegeten of gedronken en was uitgedroogd
Temperatuur was nu goed
Ze kreeg vocht onder de huid en weer injectie antibiotica en tegen misselijkheid
Bloeddruk werd gemeten die was goed, wel tegen bovengrens van goed
Advies weer afwachten het zou binnen een paar dagen beter moeten gaan zei de dierenarts
Bij thuiskomst liep ze heel wankel een heel klein beetje om weer te gaan liggen
Eten en drinken helemaal niets, alles wat ze normaal zo lekker vond at ze niets van..
Dwangvoeren lukte ook niet en kon ik ook niet goed over mijn hart verkrijgen, ze zag er zo beroerd uit
Heb het wel geprobeerd maar dat liep erlangs, weet niet zeker of ik het niet goed deed of dat ze niet slikte
De medicijnen die ik had meegekregen kon ik haar ook niet geven
Volgende dag moest ik weer vroeg werken hartverscheurend om mijn lieve zieke katje zo alleen achter te laten
Nog steeds at ze niet..
Heb een warmte plaatje bij haar gelegd en geaaid en kusjes (dat laatste had ze nooit eerder toegelaten..)
Bij thuiskomst meteen naar boven gerend en bleek dat ze zelf naar de kattenbak was geweest voor plasjes en stond ze naast de kattenbak en keek me aan van ik heb je zo gemist
Nog steeds niets eten en kopje hield ze nog steeds scheef
Verder lag ze rustig in mandje, ze spinde
Laat in de middag weer naar de dierenarts, ik dacht dat het niet meer ging
Dit is het punt waar ik het nu zo moeilijk mee heb en mezelf niet snap
Ze wilde niet in de box toen ik haar erin zette..
Toch heb ik doorgezet
Eenmaal bij de dierenarts liet ze zich slap hangen alsof ze het opgaf
Ze duwde haar kopje helemaal in mijn jas..iets wat ze daarvoor nooit had gedaan
De dierenarts zei ze heeft nu een hartruisje en ademhaling is sneller
Toen is ze ingeslapen
Daarna heb ik informatie opgezocht over hersenbloeding of infarct bij katten en heb gelezen dat katten daar weer van kunnen opknappen
Dit heeft dus mijn hart gebroken
Ik blijf denken, misschien was ze de volgende dag weer gaan eten, misschien was ze wel opgeknapt daarna of gedeeltelijk..of niet ?
Ook hier op het forum lees ik over katten die na zoiets zijn opgeknapt
Ik zal het nu nooit weten en voel me hier zo beroerd onder
Ik weet dat het niet terug te draaien is, dat is zo erg
Sorry voor mijn lange verhaal maar moet het kwijt aan mede kattenliefhebbers..
