Acute trombo-embolie bij 16 jarige diabetische kat

[SMP_90]

Hallo iedereen,
Dit bericht gaat over Queenie, Queenie was (ja, was) een Europese korthaar van 16 jaar oud.
Ze was eigenlijk de kat/poes van mijn oma, maar die kwam op een gegeven moment in een verzorgingshuis terecht en rond die tijd kwamen we erachter dat ook Queenie diabetes had, net als oma.
Omdat het personeel volgens protocol niet voor de dieren mocht zorgen met een rugzakje, op zich begrijpelijk vanwege de ouderen die al behoorlijk hulpbehoevend zijn, is Queenie 3 jaar geleden bij toen nog mn moeder en ik (naderhand m’n moeder) komen wonen.
Ondanks haar diabetes die goed onder controle werd gehouden door de insuline, heeft ze best nog een redelijk actief leven gehad bij ons.
Afgelopen maandag kwam mijn moeder thuis van haar werk, en trof ze Queenie in het berghok aan, uitgeput, semi-bewusteloos dus en ze kon niet meer lopen (verlamd aan haar achterpootjes).
Ze is toen direct naar een kliniek in België gegaan waar ze geconcludeerd hebben dat het om een acute trombo-embolie ging.
Ze zeiden eigenlijk meteen dat ze normaal gesproken een kat meteen laten inslapen, maar dat ze haar zouden behandelen voor 2 dagen zodat m’n moeder het alsnog met haar eigen dierenarts kon bespreken.
In eerste instantie konden ze op het eerste gezicht niets zien aan haar hartje met onderzoek, maar de tweede keer waren er wel degelijk verdikkingen of een verdikking te zien…
Wat we op het internet lazen, werden we niet blij van, zachtst gezegd en ook de Belgische arts gaf ons weinig hoop…
Mijn moeder is toen tot het besluit gekomen dat het hoogstwaarschijnlijk beter was om Queenie te laten inslapen, omdat ze zeiden dat de kans op weer een “aanval” erg groot was en omdat het schijnbaar erg pijnlijk is.

Woensdag ben ik afscheid van haar gaan nemen, ze at en dronk goed (drinken was moeilijk omdat ze haar hoofdje niet helemaal kon buigen zoals normaal), ze sprong op kasten en tafels zoals ze altijd deed en liep hooguit een beetje wankel.
Wat ons wel meteen opviel was dat ze geen geluid meer maakte, en dat heeft waarschijnlijk te maken gehad met het feit dat ze gekermd of geschreeuwd heeft van de pijn die maandag voordat m’n moeder thuis kwam van haar werk en ze die acute aanval kreeg.
Ook moest ze vaker liggen na inspanning wat ze normaal nooit deed.
Uiteindelijk hebben mijn moeder en haar eigen dierenarts besloten haar die middag om half 3 in te laten slapen, vooral ook omdat mijn moeder niet wilde dat ze die pijn niet nog een keer mee zou moeten maken, en wie weet wat de uitkomsten of beperkingen zouden zijn ook na weer zo’n “aanval”.

Ze voelt zich wel enorm schuldig, was ze er te vroeg bij?
We hebben er allebei ontzettend veel verdriet van want we hebben zoveel plezier aan haar beleefd in die 3 jaar dat ze bij ons woonde.

Herkent iemand zich in die schuldgevoelens? Hebben we haar te vroeg laten inslapen?
Of was het ondanks dat ze er normaal uit zag die woensdagmiddag en zich redelijk normaal gedroeg, toch het beste uiteindelijk voor haar?
Want dat is nog het meest vervelende, als je Queenies achtergrond niet zou weten zou je die middag gedacht hebben, dat is gewoon een kat op leeftijd…

Met vriendelijke groet, Sharon

[Asse-Poes]

Wat een enorm verdrietig verhaal.
En heel herkenbaar die schuldgevoelens. Dat kennen we allemaal hier op het forum.
Wat als...? Hadden we niet toch nog...?
Wat is het goede moment? Dat weet je nooit 100% zeker. Soms weet je dat pas achteraf.

Ik heb een poes gehad, waarvan ik nu denk: het was te vroeg. Ik heb ook een poes gehad waarvan ik achteraf moest concluderen: het was te laat.
Je neemt een beslissing op basis van wat je dierenarts zegt (de feiten) en dat moet je in korte tijd in overeenstemming zien te krijgen met je gevoel. Dat is ontzettend moeilijk, omdat je gevoel zegt: ik wil poes niet kwijt.

In dit geval had je eigenlijk geen keus.
Een acute trombo embolie is heeeeel erg pijnlijk en de kans op herstel is heel klein.
Zelfs als jullie besloten hadden om Queenie te laten behandelen, dan was de kans groot dat zo'n trombo embolie nog eens op een andere plek optreedt.

Je hebt het enige juiste gedaan door Queenie verdere pijn te besparen.
Voel je daar niet schuldig over!
Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie lieverd.

[SMP_90]

Wat een enorm verdrietig verhaal.
En heel herkenbaar die schuldgevoelens. Dat kennen we allemaal hier op het forum.
Wat als...? Hadden we niet toch nog...?
Wat is het goede moment? Dat weet je nooit 100% zeker. Soms weet je dat pas achteraf.

Ik heb een poes gehad, waarvan ik nu denk: het was te vroeg. Ik heb ook een poes gehad waarvan ik achteraf moest concluderen: het was te laat.
Je neemt een beslissing op basis van wat je dierenarts zegt (de feiten) en dat moet je in korte tijd in overeenstemming zien te krijgen met je gevoel. Dat is ontzettend moeilijk, omdat je gevoel zegt: ik wil poes niet kwijt.

In dit geval had je eigenlijk geen keus.
Een acute trombo embolie is heeeeel erg pijnlijk en de kans op herstel is heel klein.
Zelfs als jullie besloten hadden om Queenie te laten behandelen, dan was de kans groot dat zo'n trombo embolie nog eens op een andere plek optreedt.

Je hebt het enige juiste gedaan door Queenie verdere pijn te besparen.
Voel je daar niet schuldig over!
Ik wens jullie heel veel sterkte met het verlies van jullie lieverd.

Dankjewel voor je reactie!
Ik denk dat we het rationeel gezien ook wel weten, je wilt niet nog een keer dat ze gillend van de pijn ofzo hetzelfde moet meemaken en volgens de arts was de kans groot dat dit op korte termijn ook wel zou gebeuren.
En door de pijn en de stress kreeg ze door haar diabetes ook nog een hypo toen dit gebeurde blijkbaar bleek achteraf, dus misschien was dit inderdaad het beste.
Maar gevoelsmatig blijft het zo rot en vervelend, vooral ook omdat ze op de dag van de euthanasie zelf niet echt ziek overkwam.
Denk dat dat het nog lastiger maakte.
Hoe dan ook, ze heeft in ieder geval geen pijn meer, dat is ze zeker en die zal ze uiteraard ook nooit meer krijgen.
En ik geloof niet echt in de regenboogbrug ofzo zoals ze het noemen, maar gisteren heb ik zeker 20 minuten tegen haar foto gepraat om maar proberen uit te leggen waarom en dat we hoopten dat ze niet boos op ons zou zijn.
Voelt ook erg gek achteraf…
Nouja rouwen heeft tijd nodig, dus ik ben benieuwd…