Ik wil graag mijn verhaal delen en van de leden die willen reageren horen wat jullie mening/visie is.
Mijn lieve poes Sammie, een halve ragdoll, was nog geen jaar toen ze op 2 mei gesteriliseerd en gechipt is.
Het herstel verliep de eerste dagen goed, maar na een paar dagen wilde ze niet meer eten. Ze sliep veel, had af en toe een opleving en was wel aanhankelijk.
We zijn met haar naar de dierenarts gegaan. Ze was niet uitgedroogd. We kregen een antibioticakuur, pijnstilling en een eetlustopwekkend middel mee.
Ze bleef niet eten dus zijn we weer terug gegaan. Ze hebben haar onderzocht, ook haar bloed. Röntgenfoto's gemaakt en behalve flink verhoogde witte bloedlichaampjes, ergens een infectie dus, kwam er niets vreemds of verontrustends uit de onderzoeken.
Ze hebben haar aan een vochtinfuus gelegd, hiervoor is ze weer onder narcose gebracht omdat zonder niet lukte. Ze heeft pijn-, en ontstekingsremmers gekregen en ze hebben haar dwangvoeding gegeven.
Rond 18.00u belde de dierenarts dat ze haar de nacht daar zouden houden aan het vochtinfuus, en in de zuurstofkooi, omdat ze een oppervlakkige en snelle ademhaling had.
Ik was even overbluft omdat ik in de veronderstelling was dat ik haar weer op kon halen. Maar dacht, jullie hebben de kennis en wijsheid en weten wat het beste voor haar is.
Devolgende ochtend werd ikgebeld met de mededeling dat Sammie overleden was....
Ik was zo ontzettend verdrietig en van slag. We hebben haar opgehaald en afscheid van haar genomen. Een paar dagen later hebben we haar laten cremeren.
Twee weken later heb ik eengesprek met de dierenarts aangevraagd. Omdat ik meer duidelijkheid wilde.
Ik hoorde toen pas dat Sammie helemaal alleen in haar kooi in de praktijk heeft gelegen en dat er niemand was om haar in de gaten te houden. Wel was er cameratoezicht, maar niet met b.v. het concrete verhaal dat ze haar om 23.00u nog hebben geobserveerd en om 24.00u.
In de nacht was er tot +/- 8.00u geen toezicht.
Dit is mij niet verteld. Als ik dit had geweten had ik mijn poes nooit en te nimmer daar alleen achter gelaten. Het allerergste is dat ze ook alleen is gestorven.
Mijn vraag dat als er wel controle was geweest dan had ze misschien gered kunnen worden beaamde ze aarzelend.
Ook gaf ze toe dat dit niet goed was geweest, ze heeft ervan geleerd en denkt voortaan wel heel goed na voordat ze een dier in de praktijk laat overnachten.
Na dit gesprek werd ik nog verdrietiger.
Ik kan het idee niet loslaten dat als.....
Misschien was ze er dan nog geweest.
Afgelopen vrijdag heb ik nog een gesprek gevoerd met de praktijkhouder( tevens dierenarts) en de dierenarts die Sammie heeft behandeld.
Met vooral de vraag hoe kun je mij nou die keuze ontnomen hebben.
Ik had haar gewoon mee naar huis willen nemen, als ik dit had geweten, en haar dan de volgende ochtend weer langs brengen.
Als ze alsnog was gestorven dan was dat in mijn armen, op mij bed, in ieder geval in haar veilige en vertrouwde omgeving bij mij.....
Iedereen was perplex dat ze was overleden. Ze hadden dit nooit verwacht, want zo ziek was ze niet.
Maar waarom moest ze daar dan blijven?
En ze was niet goed. Ze had twee keer een narcose gehad, medicijnen( met evt. bijwerkingen) Ze had dwangvoeding gehad én haar ademhaling was oppervlakkig en onrustig.
Ze hebben tijdens het pré- onderzoek voor de sterilisatie een hartruisje gehoord, na de opratie niet meer. Een maand daarvoor hebben ze die ook gehoord en later was hij weer weg.
Ze was in de late middag, voordat ze is overleden, te onrustig en daardoor hebben ze haar gartje niet meer goed kunnen beluisteren.
In de rapportage, die ik heb opgevraagd, stond: hart niet goed kunnen luisteren vanwege onrust. Misschien toch hartprobleem?
Als ze morgen nog niet beter is dan echo maken van het hart.
Ik snap gewoonweg niet dat je als dierenarts een poesje dat niet oké is, 12 uur lang alleen in een hokje kunt laten liggen.
Ik kan er niet een berustend gevoel in vinden.
Zelfs na het gesprek.
Ze vinden het heel vervelend, ze veranderen hun beleid t.a.v. de opname in de nacht, dat duidelijk is dat er niemand aanwezig is in de praktijk. Fijn maar voor ons te laat...
Ze zien het als pure pech, en volgens hen hadden ze niets anders kunnen doen dan dat ze gedaan hebben.( behalve beleid)
Ik blijf een gevoel houden dat als ze anders hadden gehandeld, toezicht of thuis dat ze misschien gered had kunnen worden....
Ik kan dat idee niet kwijtraken.
Ik zou graag wat reacties willen ontvangen.
Ik twijfel aan hoe ik er in sta, er naar kijk en het ervaar, al is het mijn gevoel en daar kan ik weinig aan veranderen.
Het is natuurlijk ook nog erg vers allemaal.
Graag jullie eerlijke en open mening, wat die ook is.
Alvast bedankt
Lieve groet Céleste
Gecondoleerd met het verlies van Sammie.
