Ik heb Tarzan, met zijn vriendinnetje Lucy uit het asiel gehaald toen ze op ongeveer 4 maanden waren geschat. Ze konden het vanaf het begin goed met elkaar vinden.
Nu is het vrouwtje Lucy in april 2013 ineens plotseling overleden, waarschijnlijk door een hartstilstand

Destijds heb ik er bewust voor gekozen om 2 katten in huis te halen, omdat ik overdag weg ben vanwege mijn werk. Sinds Lucy is overleden, zit Tarzan dus veel alleen thuis. Sinds haar overlijden miauwt hij erg veel en erg klagelijk. Hiervoor had hij ook wel eens van die miauwen, maar dat duurde nooit lang. Soms miauwt hij, en kijkt daarbij veel omhoog en om zich heen, alsof hij Lucy zoekt. De laatste tijd blijft het miauwen, maar het om zich heen kijken lijkt iets minder te worden
Nu heb ik het idee dat hij eenzaam is en daarom zoveel miauwt. Daarnaast ben ik ook nog eens om het weekend niet thuis, het ene weekend ben ik bij mijn vriend thuis, het andere weekend is hij bij mij. Natuurlijk ga ik wel naar huis om Tarzan eten te geven en even met hem te kroelen en te spelen, maar dat is niet hetzelfde als een hele dag thuis zijn. Op het moment is de situatie er niet naar om een nieuw speelmaatje voor hem in huis te nemen.
Ik heb geprobeerd om zijn miauwen te negeren, maar ben daarin niet consequent. Ik heb een beetje medelijden met hem, en voel me schuldig omdat hij zoveel alleen is. Sommige mensen in mijn omgeving zeggen dat katten goed alleen kunnen zijn, en hij er wel aan zal wennen. Maar ik vraag me af of dit waar is...
Wanneer ik hem aandacht geef en aai geniet hij hier van. Soms ben ik hem wel een kwartier aan een stuk aan het aaien. Wanneer ik dan opsta om bvb. even wat drinken te pakken, springt hij ook op en loopt achter me aan. Vaak begint hij dan weer met miauwen.
Graag jullie hulp/advies/tips! Ik word er soms een beetje moedeloos van, en vind het vooral ook heel vervelend voor Tarzan...