Het is nog maar gisteren dat ik een verhaal heb geschreven over het overlijden van Malijntje, en dit op het forum heb geplaatst. Daarom zal dit topic wellicht vreemd overkomen!
Het verdriet van Malijn is nog supervers. Ik heb sowieso het gevoel dat ik de laatste tijd erg veel tegenslagen te verduren krijg.
Ik had me al bedacht dat ik vrij binnenkort weer een kitten bij Pakito zou willen plaatsen, zodat hij niet gaat wennen aan zijn 'alleen-heerschappij' en een volgend huisgenootje wellicht niet meer accepteert.
Gistermiddag was ik vanuit mijn werk op huisbezoek. We zaten goed en wel in gesprek, toen ik iets voelde bij mij been. Bleek dat er drie kittens (acht weken oud) door de huiskamer sjouwden!
Ik vertelde toen (zonder bijbedoelingen) dat ik zelf echt een kattenmens ben, en dat Malijn was overleden en hoe rot ik dit vind.
Mevrouw keek me aan, stond op, pakte een prachtig grijs-wit kitten, zette het naast mijn tas, en zei: "Neem maar mee, meiske. Ze hoort bij jou".
De tranen sprongen in mijn ogen!!!
Het was zo'n apart moment, en het voelde zo bijzonder, dat ik het kitten inderdaad mee naar huis genomen heb.
Ik zeg al: dit kan vreemd overkomen. Vier dagen geleden overleed mijn kat, en nu in een impulsieve bui een nieuw kitten in huis gehaald. En toch weet ik zeker dat het de goeie beslissing was.
Eenmaal thuis heb ik het reismandje en een bakje water in de bijkeuken gezet, zodat het beestje bij kon komen. Pakito en onze hond Bertje konden er dus nog niet bij.
Ik ben toen naar de dierenwinkel geraced, heb kittenvoer en speelgoed gehaald, en weer terug naar huis.
Gisteravond heb ik wat bij het beestje gezeten, lekker rustig. Ik heb toen de naam Lizzy bedacht; meisjesachtig en toch stoer.
Ze liet zich lekker krabbelen en knuffelen, en speelde met haar nieuwe speelgoedmuisjes.
Verder heeft ze gegeten als een bouwvakker!
Op een gegeven moment heb ik Pakito erbij gezet. Hij gromde en mopperde wat, en liep toen weer weg. Hij had niet eens de neiging om zijn territorium te verdedigen!
Lizzy daarentegen blies als een stoomlocomotief, dappere dame
Afgelopen nacht hebben Pakito en Lizzy samen in de bijkeuken geslapen. Lizzy in haar mandje op de grond, en Pakito op de wasmachine waar zijn eigen mandje en voer altijd staat. Het ging perfect!!!
Vanochtend heb ik eerst Pakito naar buiten gelaten. Daarna heb ik de bijkeukendeur open gezet. Lizzy ging gelijk op ontdekkingstocht door keuken en huiskamer. Dapper ding!
Toen de hond erbij kwam (een heeeel actief boerenfoxje die maar al te graag wil spelen) zette ze een hoge rug op en blies en grom. Dat vind ze nog erg eng. Maar we laten ze rustig aan elkaar wennen, en zetten Lizzy af en toe in de bijkeuken om even tot rust te komen.
Wat een dag!
Lizzy is geen vervanging voor Malijn, want dat kan niet. Ze is echter wel een aanvulling voor ons gezin. Ze is een prachtmeid!
