Kittens terug naar gezin?

[Darkrose]

Ik ga gewoon mijn verhaal hier neerzetten, degenen die graag een mening over mij als persoon willen geven ga je gang ; bedenk wel even dat je me niet kent en wie ben jij om over mij te oordelen?

Ik werk fulltime als juf in een groep 5/6. Een meisje uit mijn klas kregen jonge poesjes en enthousiast als ik was wilde ik er ook graag twee hebben. Ik ben vaak op 'kraamvisite' geweest en heb me erg ingelezen over de kittens. Sinds woensdag zijn ze nu bij me en ik moet zeggen dat ik het eigenlijk helemaal niet zo leuk vind .....

Ik maak me zorgen en voel me ontzettend verantwoordelijk. Ik heb nogal een druk sociaal leven en werk dus fulltime en ben bang dat ik niet de zorg kan bieden aan deze kleintjes die ze verdienen.
Ik kan het niet echt kwijt bij mensen want immers : Als je kittens krijgt dan vind je dat geweldig, lief leuk en schattig en wil je ze nooit meer kwijt. Ik voel dit helemaal niet zo!

Ik ben geen opgever en wil ook zeker niet de poesjes morgen al terug brengen. Ik ga het nog even aanzien maar wel mijn twijfels aangeven bij het gezin waar ze vandaan komen. Hoe ga ik dit brengen? Ik kan toch moeilijk aankomen met; Ik vind ze toch niet zo leuk als ik dacht, hier zijn ze terug?

Iemand tips, suggesties, rake opmerkingen?

[Camoth]

Had je niet toevallig net zo'n bericht op een ander kattenforum geplaatst? Daar zei je vanmiddag nog dat het alweer veel beter ging? Snap het niet helemaal

[Darkrose]

Ja dat klopt. Het is alleen zo dat ik op een ander forum waarschijnlijk andere mensen tref die weer andere meningen/suggesties hebben.
Het is nu bijna maandag, de dag dat ik weer moet werken. Het gaat wel beter maar het voelt gewoon niet anders dan gister. Mijn moeder was hier vanmiddag en die zag ook dat ik gewoon niet gelukkig ben met de huidige situatie ( en niet alleen voor mezelf maar ook voor deze ukkies )

[Anaheim]

Misschien is het gewenning voor jezelf?
Dat ik 3 jaar terug voor het eerst 2 poezen kreeg vond ik het in het begin ook helemaal niet leuk.Ook inderdaad dat je toch meteen al dat verantwoordelijkheidsgevoel hebt.

Ik moest er echt enorm aan wennen en dacht constant bij mezelf 'waar ben ik aan begonnen?!'.
Zeker ook omdat ik onregelmatige diensten draai en daardoor ook niet te vaak thuis ben.
Na een week of 2/3 ging het al een stuk beter en merkte ik dat ik het steeds leuker begon te vinden.Nu 3 jaar later ben ik nog steeds hartstikke blij met ze (ondanks al hun kattenkwaad )

Is het de enige reden dat je niet vaak thuis bent die je kunt bedenken of zijn er nog meer dingen?Zoals ritjes naar de dierenarts?Angst dat ze je spullen slopen?
Ik noem maar iets op.Als de enige reden is dat je weinig thuis bent zou ik er toch nog even over nadenken.Zeker omdat ze met z'n 2-en zijn en elkaar dus hebben.
De meeste katten kunnen prima alleen zijn mits je ze natuurlijk wel even lekker aanhaalt en knuffelt als je thuis komt/bent.

[MoniqueAmsterdam]

Allereerst wil ik je meegeven dat het bijzonder is dat je hier zo open over bent. Wij hebben onze eerste kitten nu 4 weken en de tweede 3 weken. De eerste dagen waren erg leuk, maar ook anders dan dat we verwacht hadden. Ook ik ben een overbezorgde kattenmoeder en belde zelf mijn vriend op of ze mooie drolletjes hadden.
Vele slapeloze nachten (rennende kittens) en drukmaken over het voer, over de kattenbakvulling, over onze eigen 'qualitytime'. Dus ik kan het me goed voorstellen hoe jij er nu in moet staan. Wij hebben vrij snel besloten dat we voor onze kittentjes gekozen hebben en ze ook bij ons zullen houden. Er gaat nog steeds veel tijd, energie en geld naar ze toe, maar het gaat steeds gemakkelijker.
Het scheelt ontzettend dat ze met z'n tweeën zijn. Ik geef ze als ik net opsta wat te eten en vlak voordat ik de deur uitga. Ze liggen dan meestal te slapen en als ik terugkom slapen ze nog steeds. Nadat ik thuis ben gekomen gaan ze spelen met elkaar, door het huis heen rennen en af en toe een aai halen. Ik ben erg blij dat we ze gehouden hebben en ik merk dat het steeds gemakkelijker gaat, de dag begint routine te worden en je schrikt niet overal meer van. Over een paar maanden zijn ze al stukje volwassener en zal ik ze in ieder geval met een wat geruster hart alleen laten.

Of dit zo voor jou ook zal gaan kan ik niet zeggen. Ik weet dat er een boel gewenning aan vooraf gaat, maar als je het echt niet ziet zitten kan je hier het beste eerlijk over zijn. Voor de kittens is het ook belangrijk dat je wel voor ze wilt gaan.

Veel succes & sterkte!

[Umimeis]

Ook ik moest heel erg wennen toen ik Flea kreeg, ook al was het al omdat ik honden gewend was .
Dit heeft bij mij ook wel een paar weken geduurd voordat ik het echt leuk begon te vinden
Het is een hele verantwoordelijkheid alles komt op mij aan want ik woon alleen.
Gelukkig gaat mijn moeder of vader altijd mee naar de dierenarts (moet ook wel, ik heb geen auto)

Toen ik Sam kreeg, moest ik ook weer opnieuw wennen.
Ik moest weer even wennen dat ik een kittentje in huis had. Flea was inmiddels toendertijd bijna 1 jaar en dus al weer wat rustiger geworden.
Maar bij Sam was ik sneller gewend, 2 weken ofzo. Maar het waren wel 2 zware weken met weinig slaap.

Ik zou als ik jou was de kittens houden, het word echtwel leuker.
Ze worden rustiger, helemaal na de castratie.
En bovendien zijn ze met z'n tweeen, dus ze vermaken zich overdag wel als jij aan het werk bent.
En het is gezellig als je thuiskomt na een drukke dag, even lekker chillen op de bank met de kittens of even spelen.

[Cari]

Hallo Darkrose,
Om te beginnen: ik vind het heel goed en dapper van je om je dilemma op dit forum te zetten.
Ik denk dat je voor jezelf moet nagaan, wat jouw twijfels eigenlijk zijn. Het kan zijn dat je moet wennen aan de verantwoordelijkheid of dat je je nu afvraagt of je die verantwoordelijkheid eigenlijk wel wilt. Het betekent toch een beetje van je vrijheid inleveren. Zijn de kittens en straks de volwassen katten je dat waard? De katten kosten ook geld, zeker als ze ziek worden. Misschien gaat er eens iets in je huis stuk door hen. Als die belasting te groot voor je is - en daar moet je echt heel eerlijk in zijn tegenover jezelf en niet laten meespelen wat de rest van de wereld hiervan vindt - dan is het 't beste om voor de kittens een ander thuis te vinden. Beter ten halve gekeerd, dan ten hele gedwaald.

[loek]

Hoi Darkrose
Ik heb mijn kittens nu ruim 4 maanden. Ik kan me de eerste nacht herinneren dat ik dacht: waar ben ik aan begonnen! Daarna niet meer om 1 of andere reden, was snel over dat gevoel heen. Maar kan me wel degelijk voorstellen dat je dat gevoel wat langer hebt. Ik vond het vervolgens wel een grote verantwoordelijkheid. En had niet verwacht dat ik dat zo sterk zou voelen, zo'n zorgen over ze zou maken, moeite hebben met weggaan etc. Soms vind ik dat wel vervelend dat ik nog steeds niet 'gewoon de deur achter me dicht kan trekken'. Wel als ik naar mijn werk ga trouwens hoor, (werk ook full time) maar als ik dan weet dat ik direct daarna een afspraak heb en ze pas ' s avondslaat weer zie, dan vind ik dat best moeilijk. (en dat vind ik dan weer irritant)

Ik ben even aan het peilen of het ook zoiets is bij jou, want dan denk ik: 'gewoon houden die beestjes'. De leuke kant van het verhaal weegt dan als snel op tegen de paar 'nadelen'. (die meer met jezelf te maken hebben dan met die katten waarsch.)
Ik moet er persoonlijk niet aan denken dat ze weg zouden gaan bij me. Zou ik echt heel erg vinden. Dus wat dat betreft vraag ik me af je de 'normale gevoelens/ twijfels' hebt die we waarsc. allemaal in meer of mindere mate hebben gevoeld. Of dat er iets anders aan de hand is waarom je twijfeld om ze te houden.

Kun je daar iets meer over vertellen. Wat vind je dan precies niet leuk? Het verantwoordelijkheid gevoel, de verzorging, de kittens (zijn ze bijv. niet aanhankelijk of juist wel...wat je je anders had voorgesteld?) Of?

Als je ze terug brengt is het denk ik wel goed om (als je er echt zeker van bent) daar niet te lang mee te wachten. Zolang ze nog kittens zijn zijn ze nog heel goed ergens anders te plaatsen denk ik.

succes met je overwegingen.

[Darkrose]

Bedankt voor alle eerlijke en lieve reacties!

Nou vandaag mijn eerste werkdag gehad en ik ben net thuis. Toen ik de deur opendeed waren ze druk aan het spelen en daar zijn ze lekker mee doorgegaan toen ik ze het hele huis weer gaf!
Ze rennen op het moment dat ik dit schrijf achter elkaar aan, leuk gezicht hoor!

Toch heb ik weer sterk het gevoel dat dit het gewoon niet voor mij is. Ik ben ook niet opgegroeid met katten maar vooral de verantwoordelijkheid die ik nu heb vind ik moeilijk. Ik vind het tegenover de kittens niet eerlijk om de hele dag weg te zijn en dat ben ik wel 5 dagen in de week. Zorgen maak ik me niet echt maar ik kan ook niet echt beschrijven hoe dit voor mij voelt.

Het probleem is eigenlijk dat ze uit een gezin komen waarvan ik het meisje dus in de klas heb. Het is één grijze en een zwarte die erg in trek waren ( vooral de grijze ). Ik was zo enthousiast en had er zo'n zin in en om dan na een week te vertellen dat ik ze liever niet meer heb dat kan ik toch eigenlijk niet maken?

[Anaheim]

Ik denk dat de meeste hier wel 5 dagen in de week weg zijn met school en/of werk.
Misschien kun je het nog een weekje aankijken en de mensen waar ze vandaan komen opbellen en eerlijk vertellen wat je gevoel is en dat je ze misschien wilt terug brengen.
Denk wel dat het belangrijk is om eerlijk te zijn ook tegenover jezelf.Als je na een week nog denkt dat dit het niet is voor jou zijn de vorige eigenaars in ieder geval op de hoogte en geeft het jou ook wat rust als je weet dat je ze terug kunt brengen.

Denk er wel aan dat als ze straks volwassen zijn ze niks anders gewend zijn dan dat jij 5 dagen p.w weg bent.Ze hebben elkaar en zitten dus niet de hele dag alleen.
Zelf ben ik ook niet opgegroeid met katten (m'n vader had een hekel aan katten en moet je m nu zien als hij hier is kan niet van Pinky afblijven) en wilde eigenlijk liever een hond maar dat ging niet omdat ik 2 hoog woon en dus toch maar 2 katten genomen.

[daantje_xxx]

ik kan niet in jouw gevoel kijken, maar zoals ik het nu lees is het een kwestie van wennen.

Je hebt ineens 2 kittens waarvoor je moet zorgen en bent dit niet eerder gewend, en daarnaast werk je ook full-time... dan voel je je inderdaad heel verantwoordelijk en misschien zelfs wel schuldig omdat je zoveel weg bent.

Maar -> wees blij dat je er 2 hebt, als jij er niet bent kunnen ze in ieder geval lekker met elkaar stoeien ipv je gordijnen.

Wij hebben ook 2 kittens in huis genomen, van 4 en 5 maanden. Harrie van 4 mnd, is na 3mnd komen te overlijden. een maand later hebben Loekie van 9 mnd in huis genomen (toen net zo oud als Saartje).
Kan je vertellen dat wij (nouja ik) er ook moeite mee hebben gehad hoor. Doe ik het wel goed etc... 2 katjes die totaal van jou afhankelijk zijn.
Mijn vriend en ik werken allebei fulltime, ik regelmatig, hij onregelmatig. De katjes zijn bij ons ook veel alleen. En hier hadden wij zelf in het weekend erg moeite mee. We probeerden zoveel mogelijk voor ze thuis te zijn. Nu valt dat ook wel mee.
Gewoon zorgen dat ze eten, drinken en een schone bak hebben, speeltjes en een paal, een huis dat kittenproof is en op tijd naar de dierenarts. dan komt het helemaal goed.

En als je het na een tijdje nog steeds niet ziet zitten, dan is het waarschijnlijk niets voor jou. Maar dan heb je wel je best gedaan!

succes

[loek]

Darkrose,

Ik werk ook full time, meeste dagen van 9.00-17.00. Ik vind het niet zielig om ze alleen te laten als ik naar mijn werk ga. In het begin een beetje. De eerste week heeft is een vriendin van mij af en toe langs gegaan. (en die was er dan gelukkig niet weg te slaan, met als resultaat dat ze een halve dag volop aandacht kregen. Misschien heb je ook iemand in je omgeving die dat kan doen?)
Maar als snel heb ik ze gewoon thuisgelaten gelaten hoor, zonder tijdelijke oppas. En dat gaat prima.

Ik vraag me wel af, hoe had je het je voorgesteld en wat is er nu dan anders? Kun je dat uitleggen?

Wel extra lastig inderdaad dat de katjes van een kind uit je klas zijn. Daar heb je dan iniedergeval al van geleerd Ik werk zelf ook met kinderen. En had ook een kind die een nestje had en ik had daartegen verteld dat ik een kat wilde. Dus voordat ik wist kreeg ik een aanbod om er van hun 1 te krijgen. Dat heb ik bewust niet gedaan moet ik eerlijk zeggen. (stel je voor ze zijn niet helemaal gezond etc. Buiten het feit dat ik dan bij deze jongen thuis moest komen voor privedingen wat in mijn beroep not done is) Maar goed, da's achteraf daar heb je nu niet zoveel meer aan.

[daantje]

Ik kan me er toch ook alles bij voorstellen, hoor. Maar weet je, je hebt gewoon een poosje de tijd nodig om aan de nieuwe situatie te wennen, denk ik. Sowieso is het een behoorlijke aanslag op je normale patroon van leven om opeens twee van doerakjes in huis te hebben. Daar moet je aan wennen, ik denk dat de meesten van ons hier even doorheen gegaan zijn.
Je hebt een grote verantwoordelijkheid op je schouders genomen en dat gevoel is in het begin best heel drukkend. Pas als het allemaal wat lekker loopt en er een soort van gewoonte in je "nieuwe" leven komt dan kan het echte genieten pas gaan beginnen.

Ik heb dit gevoel overigens heel sterk gehad met onze laatste twee honden. Allebei herplaatser. Bij de eerste (die op mijn avatar) heb ik me regelmatig afgevraagd waar we aan begonnen waren. Ze rook niet naar ons, ze deed niet de dingen die we gehoopt hadden, maar aan de andere kant was ze vreselijk schattig. Pas op het moment toen ik het echt helemaal niet meer zag zitten, kwam de ommezwaai en heb ik besloten om voor de volle 100% voor haar te gaan. En toen kwam het helemaal goed. Toen dit hondje totaal onverwacht overleed was ik er behoorlijk stuk van. Toch besloten we al snel weer een herplaatser te zoeken. Dit werd onze Bo, een oudere Labrador. Ook met hem heb ik tijd nodig gehad om aan hem en zijn dingetjes te wennen. Door mijn ervaring met de andere hond wist ik dat ik erdoor zou komen. Ook Bo is nu ook helemaal een grote vriend die ik nooooooooit meer zou willen missen.
Ik snap je gevoel, maar zou je toch willen adviseren om alles te halen uit de leuke momenten die je met je mormeltjes hebt, misschien komt het dan nog helemaal goed in je gevoel. Succes!

[Kattenbella]

Moest wel een beetje lachen om je eerste zin. Niemand is erop uit om jou te veroordelen, want inderdaad, we kennen je niet.

Maar nu je verhaal. Is het zo dat je tegen de verzorging van de kittens en later katten aankijkt of is het echt zo dat je eigenlijk niets hebt met katten, dat kan.
Blijf eerlijk tegen jezelf ook. Ik vind het knap dat je het hier gewoon lekker van je hebt afgeschreven en die kattenmensen krabben niet direkt

Ga je het aankijken, wil je echt wel katten en anders hoe ga dit dit vertellen aan dit gezin? Moeilijk.

Sterkte en wijsheid.

[Sannie_xx]

Allereerst inderdaad dapper dat je hier zo eerlijk voor uit komt, ik vind het juist goed dat je er goed over nadenkt; zeker als het nog kittens zijn, zijn ze makkelijk herplaatsbaar als jij je bedenkt.
Maar doe dat zeker niet om de verkeerde redenen. Als het vooral is dat je het oneerlijk voor ze vind dat jij veel werkt; dat heb je al goed opgevangen door er twee te nemen. Ik zit ook vijf dagen per week op school. Maar ze spelen veel met elkaar en als ik thuiskom krijgen ze lekker veel aandacht. Ik heb het idee dat ze het heerlijk naar hun zin hebben.
Maar ik had in het begin ook erg last van de verantwoordelijkheid; ineens twee 'babies' in huis, angst dat er dingen fout zouden gaan. Ik was ook heel bang dat het niet goed zou komen tussen deze twee, want ze kwamen niet uit hetzelfde nestje en moesten erg aan elkaar wennen. Ik heb er tranen om gelaten, bang dat ik het niet goed zou doen.

Dit is een kwestie van wennen, je leert er vertrouwen in krijgen dat ze veel hebben aan elkaar en dat het allemaal wel los loopt. Een kat kan een veel slechter lot bevallen dan in een comfortabel huis met zijn broertje of zusje ravotten de hele dag, tot 's avonds het baasje thuis komt om hen eten te geven en te knuffelen....

Maar de grote vraag is inderdaad; heb jij het idee dat katten zélf niks voor je zijn? Of is het alleen het verantwoordelijkheidsgevoel van nu wat je niks vind? Het eerste zal waarschijnlijk niet wennen. Het tweede wel.