Poes eet eigen staart op

[nalapoes]

Wij hebben negen jaar geleden een poes via een asiel bij een vrijwilliger thuis opgehaald. Het jonge poesje was erg schuw, de vrijwilliger wist ons te vertellen dat Nala( zo hebben wij het poesje genoemd) in een plastic zak langs de slootkant was gevonden. We waren op slag verliefd, ondanks het feit dat Nala niets van ons wilde weten. Met veel liefde, geduld en aandacht hebben wij het voor elkaar gekregen dat Nala ons accepteerde, al was het alleen maar om het eten dat ze kreeg. Zoals alle katten is Nala flink eigenwijs en komt alleen bij je op schoot zitten wanneer zij dat wil. We hebben altijd al veel problemen gehad om Nala in zijn reiskrat te krijgen en hebben nadat Nala werd gesterriliseerd ( nu 7,5 jaar geleden) haar nooit meer zonder kleerscheuren of krassen op handen in haar kooitje weten te krijgen. Nala accepteerd nog steeds geen contact met andere mensen, behalve van mij en mijn vrouw. Wij moeten zelfs uitkijken wanneer en hoe we haar aaien, anders krijgen we een haal. Ongeveer 5 jaar geleden kreeg Nala een open wondje achter haar rechteroor. We hebben meerdere malen geprobeerd om haar bij een da te krjgen, maar helaas zonder succes. Gelukkig is het plekje redelijk snel overgegaan, dus was een bezoek aan een da niet meer nodig.
En op 12 februari 2009 ging het helaas echt fout. Ik kwam om 18.00 thuis van werk en zag bloed op de trap, behang, bovenverdieping,etc etc. 1 grote ravage en in lichte paniek mijn vrouw gebeld dat ze maar snel naar huis moest komen. Vervolgens samen naar Nala op zoek gegaan en gevonden met een open topje van haar staart. Zelfs toen we naast haar zaten haalde ze diverse malen uit naar haar staart en gromde daarbij als een rotweiler.
Omdat Nala ondertussen redelijk verzwakt was door vermoeidheid en vermoedelijk bloedverlies, kregen we haar redelijk makkelijk in haar kooitje om vervolgens bij de da een koontje te laten verwijderen, hechting erin en verbandje ( tape ) eromheen. Nog steeds lichtelijk duf van narcose mee naar huis met het verzoek om 2 weken later terug te komen om verband er af te halen. 2 weken later teruggegaan met betrekkelijk weinig problemen. Verband ging eraf, maar helaas, wond was niet goed genezen, topje was aan het afsterven. Wederom verband erom, ditmaal met betadinegaasje. Of het nu de betadine was, of irritatie van Nala, maar na 2 dagen wist Nala tape er van af te klauwen, dus op zaterdagavond om 23.30 naar spoed da gegaan. Volgende ochtend opgehaald, nu met een nog kortere staart en jawel, een lampekamp en geen verbandje. Advies gekregen om 2 weken kap erop te laten en hechtingen zouden vanzelf oplossen. Daar we wisten dat Nala anders was dan andere katen hebben we 4 weken gewacht met het verwijderen van de kap. Dit was dus gisteravond. Hadden we die kap nou maar niet afgedaan, want we zijn de hele nacht wakkergehouden en bezig geweest met bloed verwijderen van vloer, muur etc, want Nala had binnen no time de wond alweer open. Nala zit nu bij de dierenarts die eigenlijk ook niet meer weet wat hij er mee aan moet. Heeft in ieder geval het nummer van een kattenpsych gegeven, maar ik weet niet of dat nog zin heeft daar we al 9 jaar geduld hebben. Soms lijkt het wel of het jekyll en hyde is.We zijn ondertussen beiden redelijk geintimideerd(bang) geworden door de felheid en boosheid van Nala en weten niet goed meer wat we er mee aan moeten. Heeft iemand raad?

[beestenbende]

Jeetje wat een heftig verhaal zeg! Ik denk dat een bezoek aan een psych toch wel raadzaam is, misschien geeft een andere kat de juiste afleiding?? Maar ik heb dit ook nog nooit meegemaakt of uberhaubt van gehoord, lijkt wel een psychische stoornis, sommige mensen hebben ook die drang om zich zelf pijn te doen, uit een soort frustratie, mogelijk heeft je kat dit ook. Maar ja, hoe je dat kan oplossen, ik heb geen idee om eerlijk te zijn. Sterkte en ben benieuwd wat een kattengedragsdeskundige zegt...

[rieneke]

wat een ellende zeg!
ik lees niets over medicatie, krijgt ze wel pijnstillers?
verder zou ik zeker contact zoeken met een (gediplomeerde!) gedragstherapeute.
succes, en sterkte!

[nalapoes]

Hoi Sandra en Rieneke, Bedankt voor jullie reactie.
wat betreft medicatie, de enige mogelijkheid om Nala iets toe te dienen is als het geurloos, en smaakloos is met behulp van slagroom, of via de da met een injectie. Nala weigert oraal iets in te nemen en met 'brute' kracht is alleen mogelijk als je haar in een houtgreep neemt. En dan nog slikt ze het niet door. Gedragstherapeute moeten we even inkijken, daar naartoe leverd denken we alleen maar meer stress op. Zij zou dan hier moeten komen.
We zijn trouwens net weer naar de da geweest, staart wordt nu tot 1 cm ingekort, dan kan Nala er in ieder geval niet meer bij.
Andere kat erbij lijkt ons geen goed plan. De weinige keren dat Nala in onze afgesloten achtertuin een andere kat ziet, gaat ze gelijk over op battle mode. Blazen en door de schutting met pootjes proberen te klauwen.

[rieneke]

wat betreft de pijnstilling; metacam wordt hier grif gegeten over het natvoer, het is smakelijk spul.
het proberen waard mss?

als jullie besluiten een therapeute te raadplegen, moet je eerst een ellenlange vragenlijst invullen.
daarna komt de therapeute bij je thuis op consult.
ze neemt dan urenlang de tijd om de kat te observeren, en met jullie het behandelplan door te spreken.
ook over de vorderingen houdt ze nog contact.
gedrag wat al zo lang bestaat, valt uiteraard niet totaal te veranderen, maar ze zal jullie zeker handvatten geven om de ergste rimpels glad te strijken.

[nalapoes]

Nala is helaas niet meer onder ons, we hebben haar vorige maand de eeuwige rust geschonken.

[Umimeis]

Ach wat sneu zeg! Ik wens je veel sterkte toe.

[sil72]

Dit is een topic van vorig jaar maar dit is zo herkenbaar voor me. Heb heel veel verdriet omwille van mijn jonge katje die ik deze week heb laten inslapen. Beetje zelfde verhaal als Nalapoes. Vorige week op een avond huis vol bloed gevonden, vloer, behang, trap, net een horrorfilm. Katje had een wonde ah topje van haar staart. Dus naar de dierenarts. Moest een stukje worden geamputeerd omdat de wonde tot op het bot zat. 's Avonds poes gaan afhalen, had mooi verband rond staart, echter geen kraag meegekregen. Verband heeft ze zelf na 15min verwijderd, en je je kan je voorstellen hoe pijnlijk het was om met dat topje van haar staart telkens tegen vloer en muur te botsen. Ze werd helemaal hysterisch door de pijn. Ik kon die dierenarts wel vermoorden omdat die geen kraag had omgedaan. Ben dan teruggegaan voor een kalmeerspuitje, echter in de kooi op weg naar huis viel ze zichzelf aan en het bloed spatte in het rond. Eenmaal thuis werd ze helemaal wild en moest ik haar het huis uitlaten omdat ze ons en haarzelf aanviel. Verschrikkelijk was het. Ik heb die nacht geen oog dichtgedaan en gehuild. 's Anderdaags rond de middag is ze thuisgekomen, nog steeds zo overstuur. De hele tijd viel ze haarzelf aan. Ben 's avonds naar een andere dierenarts gegaan en opnieuw moest een stuk staart worden geamputeerd omdat ze die zelf had opgegeten. Eenmaal we een kraag aandeden werd ze helemaal wild en het enige waar ik nog kon aan denken was het beestje uit haar lijden verlossen. Heb haar dan ook doen inslapen. Al enkele dagen twijfel ik of ik niet opnieuw die amputatie had moeten laten doen en dan was ze nog bij ons geweest, maar nu ik het verhaal van Nalapoes lees, dan was het misschien uitstel van executie geweest.
Het doet me in ieder geval goed het verhaal nog eens van me af te schrijven, ik huil wel 3 keer per dag om mn katje, ben echt heel verdrietig, niet zeker of ik de juiste keuze heb gemaakt. Ze was ook nog zo jong..

[Anne82]

Wat een ontzettend verdrietig verhaal!! Ik wens je heel veel sterkte met dit moeilijke verlies!!!

[castratenkoor]

Vreselijk verhaal, sterkte met de leegte die ze achterlaat.

[sil72]

Dank je wel. Soms denk ik: er zijn toch genoeg succesverhalen over katjes die wel met succes een staartamputatie hebben ondergaan. Ons katje had een beetje het karakter van Nalapoes, beetje wild, het leek wel of ze iets in haar hersentjes heeft gekregen door die amputatie. Ze was van nature vrij wild, we hadden ons handen vol met haar, maar het karakter van je katje kies je nooit zelf he. Mijn andere kat miauwt de hele tijd, denk dat ie zich eenzaam voelt. Ook dat verdriet moet ik nu aanzien. Het is de eerste keer in mijn leven dat ik tegen mezelf zeg dat ik nooit geen katten meer wil, ben echt een beetje getraumatiseerd door dit lijden van dichtbij mee te maken, en ik wil zoiets nooit meer meemaken. Ik verwacht ook mijn eerste baby in september, hoop dat het verdriet niet te erg inwerkt op mijn baby. Maak me daar wel zorgen over.

[MarjanC]

jeetje wat schrik ik van deze berichten,

van de week heeft onze kat het punt je van zijn staart afgebeten, ben meteen met hem naar de DA geweest en die geloofd mijn verhaal niet echt en had meer het vermoeden dat hij met zijn staart ergens tussen had gezeten.. puntje werd gehegt en kat weer mee.. ja en toen de volgende ochten was er 1/3 van zijn staart weg en zag ik hem er steeds naar grommen, blazen en bijten...
Meteen weer naar de DA gegaan, hadden dit echt nog nooit meegemaakt,
er zijn foto's van zijn staart gemaakt maar konden ze niks opzien en ze vermoeden dat er een zenuw klem heeft gezeten.. daarom hebben ze de staart nu geamputeerd en is er nog 1/3 over..
Hij loopt nu ook met een kap op zodat hij niet bij zijn staart kan komen..

maar nu, vandaag heb ik heel even zijn kap af gedaan, het leek allemaal goed te gaan maar na een kwartier beet hij weer enorm in zijn staart tot schreeuwens toe, ik heb nu een beetje het gevoel of de amputatie niet geholpen heeft.. of ben ik te snel met mijn conclusie??

Toppy (doet zijn naam nu wel eer aan) hebben we net een maandje, maar verder nooit iets gemerkt aan hem, het is gewoon spontaan van de week begonnen dat met zijn staart,
ik ben echt een beetje wanhopig, want wanneer Toppy dit gedrag blijft houden willen ze zijn staart amputeren tot zijn stuitje.. en daar heb ik een heel slecht gevoel bij of het dan wel over gaat.. Het zou echt vreselijk zijn als ik Toppy zou moeten laten inslapen.. overigens met zijn kap op kijkt hij nauwelijks naar zijn staartje om en is het een gewoon speels, vrolijk en lief katje.. ik ben hier echt ziek van..

[pearlsofpassion]

Laat die kap dan maar aan tot het helemaal genezen is!
Hij heeft er waarschijnlijk geen pijn in tot hij eraan kan gaan likken. Dan zal het erg pijn doen en daarom zal hij zo reageren. Dat denk ik toch...
Dus eerst wonde volledig genezen, dan pas kap af. Het is dat of geen staart meer...

[MarjanC]

die kap laat ik ook aan.. volgende week gaan de hechtingen eruit.. maar of het probleem dan opgelost is heb ik mijn twijfels over.. misschien moet ik daar gewoon maar eerst afwachten... maar schrik toch wel van bovenstaande berichten..

[pearlsofpassion]

Misschien toch even nog een paar dagen de kap aanlaten nadat de hechtigen eruit zijn, tot de wondjes en de pijn!! helemaal weg zijn.
Kan je er eigenlijk aankomen? Hoe reageert hij dan? En als je erin knijpt? Daar kan je al veel uit opmaken. Dat is natuurlijk niet leuk om te doen (je katje even pijn doen) maar je kan er wel veel uit leren...
Ik denk echt dat het ofwel van de pijn is, ofwel omdat hij er geen gevoel meer in heeft en daardoor als vreemd beschouwd. Dus even nagaan of hij er erge pijn aan heeft, en als dat niet zo is, of hij er nog gevoel in heeft...