In september had ik van mijn dochter een siamees kittentje van 11 weken gekregen om het verdriet van de dood van mijn moeder beter te kunnen verwerken.Ze wist dat ik gek was op siamesen en ik was dan ook in de wolken met die kleine rakker.Alles had ik netjes voorbereid op zijn komst en hij werd warm ontvangen.Hij genoot van de aandacht en was super lief en aanhankelijk, leek heel gezond en was enorm speels.Na zijn tweede verplichte inenting (ongeveer een maand later) viel me op dat hij alsmaar onstabieler werd en tekenen gaf van evenwichtsstoornissen.Met de dag werd het alsmaar erger en na zo'n 14 dagen kon hij amper op zijn pootjes blijven staan zonder te vallen.Ik was in alle staten en durfde mijn huis niet meer uit om hem in 't oog te houden dat hij zich nergens kwetste door te vallen.Na een aantal bezoeken aan verschillende dierenartsen wist niemand me te vertellen wat er mee aan de hand was en het bloedonderzoek gaf ook geen uitkomst was daar was alles normaal.Nachten heb ik opgebleven om te voorkomen dat onze Yentl ergens zich zou kunnen bezeren en in wanhoop belde ik naar de verkoper en mocht ik het poesje terug brengen en in ruil voor een andere.Ik weet niet wat met hem gaat gebeuren of is gebeurd maar ik hoop dat ik de juiste beslissing heb genomen om hem terug te brengen omdat ik vrees dat het diertje op die manier niet verder kan leven. Ik heb in tweestrijd met mezelf geweest omdat niemand me kon zeggen wat de aanleiding was van die evenwichtsstoornissen maar het vermoeden was dat er iets in de kleine hersenen niet pluis was of door een tumor of een blijvend hersenletsel.Ik heb enorm veel verdriet gehad en nog steeds heb ik een krop in de keel wanneer ik over hem praat.Ik kan het maar niet uit mijn hoofd zetten hoe lief en aanhankelijk Yentl wel was.In tegenstelling met onze nieuweling is het de dag met de nacht en het vergelijk gaat niet op.
Nu heb ik in ruil voor Yentl gisteren een siamese kater gekregen van 6,5 maand oud en die moet zich waarschijnlijk ook nog wennen aan ons maar het probleem stelt zich vooral 's nachts wanneer die onophoudelijk begint te huilen.Is het mogelijk dat een kat op die leeftijd al krols kan staan of zou het gemis aan zijn ouders waar hij de hele tijd bij heeft verbleven de reden van zijn gemiauw.Ik ben ten einde raad en weet niet hoe het aan te pakken.Vandaag ga ik naar de dierenarts om hem te laten onderzoeken en misschien kunnen zij me meer vertellen .
Ik weet dat het belachelijk lijkt om zoveel verdriet te hebben om het verlies van een katje die je amper twee maanden hebt gekend maar ik verzeker je dat het pijn doet.
Bedankt dat ik hier even mijn hart kon luchten.
Dit was onze YENTLHier is onze nieuweling:
[/img]
, moeilijk om natuurlijk om opeens afscheid van je diertje te moeten nemen, en dan maakt het helemaal niet uit hoe lang je een katje hebt gehad hoor. 
) en de hond aan elkaar gewend zijn. Van onze vier katjes is er eentje die maar steeds niet kan wennen aan de hond, de andere drie zijn nu volledig gewend, maar zaten de eerste tijd ook veel boven. Zulke dingen hebben ook even tijd nodig 
. Is je hondje katten gewend en druk? 
