Help! Gizmo is ziek!

[DaVinci]

Dank je wel Mariska... Fijn om hier gesteund te worden in je verlies en het grote verdriet dat dat met zich meebrengt. Dat is van sommige mensen om je heen wel anders. Mijn huisarts zei bijvoorbeeld dat ik maar een andere kat moest kopen...

Sommige mensen begrijpen gewoon niet hoeveel ik van Gizmo hield en houd, dat wij samen bijna één waren. Ik kon niks fout doen, hij hield ook altijd van mij, onvoorwaardelijk, zonder oordeel, zonder dubbele bodem. Ik kan niet eens goed onder woorden brengen wat hij voor mij betekent... Als ik sommige anderen hier zie vertellen over hun maatje dan wilde ik dat ik het ook zo mooi kon verwoorden.

Treffend wat Femke zei: ik voel me geamputeerd... Zo voel ik me ook...

Ik ben met van alles bezig om Gizmo bij me te houden en te herdenken. Eén van de dingen die ik graag zou willen doen is een dierentolk consulteren om contact met Gizmo te maken. Nu heb ik er één gevonden en ik vraag me af of er hier mensen zijn die ervaring met deze tolk hebben. Je kunt hier haar website bekijken: http://www.dierencommunicatie.info/index.htm

Ik worstel er een beetje mee... Er zijn allerlei gevoelsmatige redenen om het wel te doen en allerlei rationele redenen om het niet te doen. Nu ben ik een enorm gevoelsmens dus ik neig ernaar het wel te doen, al ben ik wel 'bang' voor reacties van anderen (met name mijn vriend, die hier helemaal niets maar dan ook echt helemaal niets mee heeft). Daarom ben ik heel benieuwd naar ervaringen van anderen die een tolk of medium hebben ingeschakeld nadat hun liefste maatje is overleden.

[Ms Maaike]

Als eerste wil ik je oprecht veel sterkte toewensen na dit grote verlies. Moet er niet aan denken dat ik mijn katten verlies, maar die dag komt ooit ook...

Zelf heb ik nog nooit contact gezocht met overleden maatjes. Dit omdat ik misschien wel (te) rationeel ben ingesteld. Als jij dit graag wil maakt het toch niet uit wat de rest vindt. Maar begrijp wel dat je je daar zorgen over kunt maken. Persoonlijk zou ik zeggen: doe waar je je goed bij voelt, dat heb je nodig. Zeker nu. De mensen die je kennen begrijpen dat naar alle waarschijnlijkheid wel. En anders: het is jouw kat, en jouw gevoel. Dat moet je zelf een plekje geven, dat kan een ander niet voor jou bepalen.

[Brittenbolletje]

Heb het hele verhaal gelezen van je kanjer. Sterkte met het verlies van hem.

Ik ben ook zo'n gevoel mens. Als er een kanjer van mij overlijd komt er altijd een gedicht die ik zelf maak. Heb laatst zelfs een ashanger genomen om maar dicht bij mijn hart te houden.

Als jij je goed voelt met een dierentolk lekker doen.

[Dinky]

Wij hebben zelf na het verlies van loulou redelijk snel een nieuwe poes in huis genomen omdat het zo enorm stil in huis was. Zeker voor mij overdag als ik alleen thuis was. Hierbij hebben wij altijd wel in het hoofd gehouden dat je hiermee niet de vorige kan vervangen want iedere poes is uniek. Mij heeft het toen wel enorm geholpen omdat ik toen een andere lieverd had om voor te zorgen maar het gevoel moet wel goed zijn Het heeft toen ook wel 3 maanden geduurd voordat ik onvoorwaardelijk van Dinky kon houden omdat toen de blaasgruis over was en de angst om ook haar te verliezen toen is verdwenen.

Wanneer jij het idee hebt dat je behoefte hebt aan een medium/tolk dan zou ik dat zeker doen. Dat je vriend hier te rationeel voor is, is wel erg jammer. Maar wanneer jij daar wel baat bij hebt dan heeft hij daar indirect ook weer baat bij

[DaVinci]

Ik heb net wat foto's van Gizmo gemaild en als het goed is gaat ze woensdag contact met hem maken. Ben heel benieuwd, en weet ook niet zo goed wat te verwachten, maar ik wacht het af.

Ik zou nog vertellen wat er precies gebeurd is vrijdag, ik kan het nog steeds niet geloven...
Donderdag waren we dus in Gouda geweest waar bloed is geprikt en een dunne naald biopt genomen. Zijn bloedwaardes waren prima, maar het dunne naald biopt wees in de richting van opnieuw een bloedvattumor. Ik voelde me verslagen en verdrietig, ik wist dat de tijd eraan zat te komen om afscheid van elkaar te nemen. Hoewel ik heel erg tegen de tijd opzag die ons tegemoet zou komen, nam ik me voor om nog meer van hem te gaan genieten en me voor te bereiden op wat komen zou.

Die tijd kwam vele malen sneller dan ik, of wie dan ook, had voorzien. Donderdagavond kwam Gizmo weer als vanouds even op bed bij me liggen, wat een heerlijk, maar ook droevig moment. Droevig omdat ik me realiseerde dat ik dit zou moeten gaan missen. Vrijdagochtend toen ik wakker werd sprong Gizmo op bed om me goedemorgen te zeggen, ook zoals hij altijd deed. God, wat genoot ik daarvan! We wikkelden ons ochtendritueel af, ik ging me wassen en aankleden terwijl Gizmo op bed op me zat te wachten samen met Eusie en Sara. Ik geef eerst Eusie en Sara een dikke kroel en kus en geef ze een zetje het bed af. Daarna knuffel en kus ik Gizmo en til hem van het bed af waarna we met z'n viertjes naar beneden gaan. Gizmo draait ongeduldig om mijn benen als ik wat eten in drie bakjes doe. Eusie en Sara kijken er nauwelijks naar om, zoals gewoonlijk. Als ik met de bakjes de gang in loop begint Gizmo ongeduldig te miauwen en rondjes te draaien. Wanneer ik ze neerzet begint hij meteen heerlijk te eten. Ik ga aan tafel met koffie en sigaret mijn krantje lezen. Als Gizmo uitgegeten is, gaat hij heerlijk op zijn dekentje op de bank liggen. Als ik later boodschappen ga doen, ligt hij heerlijk te slapen. Ik neem me voor om die middag even Gizmo-tijd te maken, even lekker samen op de bank kroelen. Als ik weer thuiskom is Gizmo op de hoek van de bank gaan liggen, waar het zonnetje schijnt. Hij ligt heerlijk te genieten in het warme najaarszonnetje! Ik vind het zo'n mooi plaatje dat ik een paar mooie foto's van hem maak. Ik bedenk me dat mijn gemaakte filmpjes van de poezels verloren zijn gegaan met mijn oude telefoon en neem me voor om snel nieuwe filmpjes te maken. Ik eet wat, schrijf condoleancekaarten voor onze beste vriend wiens vader is overleden, zijn moeder en broer en ben van plan om deze 's middags lopend naar de brievenbus te brengen. Dat is best een stukje lopen, maar dat is wel even goed voor me, even de wind door de haren. Ondertussen bedenk ik me dat Gizmo nog niet opnieuw om eten heeft gevraagd. Meestal doet hij dat wel rond een uur of 12, soms later. Het is inmiddels 2 uur en ik heb het idee dat Gizmo niet zo lekker is. Ik maak me niet al teveel zorgen, want hij heeft vanmorgen nog heerlijk al zijn eten op. Ik zit wat te internetten (voornamelijk te zoeken naar het middel DCA) en maan mezelf om de kaarten op de bus te gaan doen. Om 3 uur sta ik op van de keukentafel en als ik naar Gizmo kijk zegt mijn gevoel dat er iets mis is. Als ik bij hem kom, zie ik dat hij vrij snel en onregelmatig ademt. Ik ga bij hem zitten, aai hem en fluister wat geruststellende woordjes. Maar al vrij snel krijg ik in de gaten dat het goed mis is... Gizmo ademt steeds sneller en begint op een gegeven moment ook te blazen. Het is duidelijk dat mijn ventje het erg zwaar heeft en mijn hart breekt... Ik pak de telefoon en bel meteen mijn dierenarts die gelukkig zelf de telefoon aanneemt. Ik vertel haar in paniek wat er aan de hand is en vraag haar of ze meteen kan komen. Omdat ze dit weekend dienst heeft, staat ze net op het punt om haar moeder van het station te halen, dus ze kan niet direct langs komen. Om half 5 heeft ze spreekuur, maar ze zal om 4 uur de praktijk voor me openen zodat ik langs kan komen. Ze vraagt me naar Gouda te bellen om te vragen of zij een idee hebben wat het zou kunnen zijn. Dat doe ik en de liefste assistente die daar werkt neemt de telefoon op. Nog steeds in paniek vertel ik wat er aan de hand is. Ze raadt aan om een foto van de borstkas te laten nemen om te kijken of er sprake is van uitzaaiingen of vocht achter de longen. Wanhopig hang ik op en bel mijn buurvrouw of ze wil komen, die gelukkig een seconde later naast me staat. Ondertussen gaat het steeds slechter met mijn kereltje, hij is zo aan het vechten om aan lucht te komen. Ik blijf hem aaien en geruststellen. Mijn buurvrouw belt nogmaals met de dierenarts en belt ook mijn vriend om te vragen of hij naar huis wil komen. Gizmo is langzaamaan het bewustzijn aan het verliezen en ik realiseer me dat hij het niet gaat redden... Een groot paniekgevoel overvalt me en ik weet niet wat ik moet doen. Ik zeg tegen Gizmo dat hij niet meer hoeft te vechten en dat het goed is als hij gaat. Ik aai, kroel en kus hem zoveel als ik kan en blijf maar herhalen hoeveel ik van hem hou. Hoewel Gizmo nooit op schoot lag en er ook niet van hield om vastgehouden te worden, pak ik hem in zijn kleedje op en houdt hem vast met alle liefde die ik in me heb. Ik zie dat hij ondertussen zijn ontlasting heeft laten lopen, en besef daarmee dat alle hoop nu werkelijk vervlogen is. Om tien voor 4 rijdt mijn lieve buurvrouw ons naar de dierenarts, maar Gizmo heeft al zowat een half uur geen teken van bewustzijn meer gegeven. Zijn oogjes zijn open, maar ze zien niets... De dierenarts stelt vast dat Gizmo bezig is met sterven en geeft me een stoel. Daar zitten we dan, saampjes, te wachten... Gizmo's adem stokt af en toe en soms maakt hij een snurkend geluid. Omdat hij oncontroleerbaar met zijn achterpootje begint te trappen geeft de dierenarts hem een kalmerend middel. Gizmo wordt rustiger en laat even later zijn plas lopen. Rond kwart over vier blaast hij zijn laatste adem uit... Een allesoverheersend verdriet overspoelt me, mijn lieve ventje is niet meer...

Ik krijg alle tijd van de dierenarts en wanneer de mensen in de wachtkamer ongeduldig worden omdat ze om half 5 een afspraak hebben, spreekt ze hen vermanend toe dat ze èn te vroeg zijn èn dat er iemand zit wiens kat net is overleden. Gek genoeg doet dat me goed.
Mijn vriend is inmiddels in de praktijk aangekomen en zodra hij me ziet zitten met Gizmo, lopen ook bij hem de tranen over zijn wangen. Even later gaan we naar huis, Gizmo ligt nog steeds in zijn dekentje in mijn armen. En zo ben ik op de bank gaan zitten, met mijn lieverdje in mijn armen. Ik blijf hem kussen en kroelen. En terwijl de tranen over mijn wangen blijven stromen, zoek ik op internet naar crematoria. Ik wil graag naar het crematorium waar ook Asra, de kat van mijn ouders, is gecremeerd. Mijn vriend belt en ik mag hem zaterdag komen brengen, en dan wordt hij maandag gecremeerd. Nou, dat wil ik dus niet! Ik laat hem daar niet 2 dagen in zijn eentje liggen! Dan zoek ik het crematorium van de folder die ik van de dierenarts kreeg. Mijn vriend belt en de volgende morgen kunnen we om 10 uur terecht.

Nadat ik uren met Gizmo in mijn armen heb gezeten, leg ik hem naast me op de bank, op zijn eigen vertrouwde plekje. We kijken The Voice, zoals altijd op vrijdagavond. Het is vreemd, zoals hij daar ligt. Net of hij ieder moment kan gaan ademen, of kan gaan verliggen. Maar dat kan niet, realiseer ik me telkens pijnlijk. Het is vreemd, om zijn lijfje te voelen, dat nu koud is... Als mijn vriend naar bed gaat, pak ik Gizmo op en houdt hem heel dicht tegen me aan. Ik vertel hem dat ik hem vreselijk ga missen, dat ik zo dankbaar ben voor de mooie tijd die we samen hebben gehad, dat ik blij ben dat hij in mijn leven is gekomen en dat het goed is zo. Dat hij geen pijn hoeft te hebben, dat hem een lijdensweg bespaard is gebleven. Maar jemig, wat doet het zeer! Zo blijven we een uur zitten, zijn lijfje tegen me aan, mijn neus in zijn vacht in dat lekkere plekje achter zijn oortje. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem 's nachts alleen op de bank te laten liggen, dus neem ik hem mee naar boven en leg hem in zijn mandje naast mijn bed. Ik wil niet slapen, want elke minuut die ik slaap kan ik hem niet voelen en na morgen zal ik hem nooit meer voelen.

Dan is het zaterdagochtend en neem ik Gizmo mee naar beneden waar ik hem op zijn eigen plekje op de bank leg. En dan is het, veel te snel, tijd om weg te gaan. Ik pak Gizmo op, die nog steeds in zijn lekkere kleedje ligt, en we gaan op weg naar Rotterdam. De hele rit houd ik hem in mijn armen en ook in het crematorium laat ik hem niet meer los. We worden zeer respectvol en met alle compassie ontvangen en mogen in een kamertje plaats nemen waar we koffie krijgen. Er staan allemaal mooie urnen en ik zoek er vast één uit. Het is een mooi donkerbruin urntje geworden met koperkleurige kattenpootjes. We krijgen alle tijd en mogen net zo lang blijven zitten als we willen. Mijn vriend laat me even alleen en ik probeer afscheid te nemen van Gizmo. Ik kroel hem, kus hem en neem het moment heel bewust in me op. Ik vertel hem dat hij al afscheid van mij heeft genomen en dat het nu tijd is dat ik afscheid van hem neem. Maar ik wil geen afscheid nemen, ik wil hem voor altijd bij me houden. Maar dat kan niet... Ik zou nog wel uren zo kunnen blijven zitten, maar ook dat kan niet... Het moment om definitief afscheid te nemen is aangebroken.

Eigenlijk als vanzelf loop ik met Gizmo in mijn armen achter de man van het crematorium aan. Hij vraagt me of ik Gizmo zelf neer wil leggen of dat ik hem toesta dat hij het voor me doet. Maar ik wil het zelf doen, om allerlei redenen die ik niet uit kan leggen. Samen met mijn vriend leg ik Gizmo neer, aai hem nog een paar keer over zijn lieve lijfje en zeg hem gedag, dag ouwe scheet... Mijn vriend pakt me vast en ik kijk door mijn tranen heen nog even naar mijn lieverd. Daar ligt hij dan, op zijn eigen kleedje... Het voelt alsof er een deel van mezelf ligt... De deur wordt dicht gedaan en die lieve meneer van het crematorium vraagt of ik zelf het proces wil starten. Nou is willen een groot woord, maar ik vind het een mooi gebaar en druk op de knop... Dag ouwe scheet, dag lieve koekenbakker...

[Adriana]

toch veel sneller dan je missch dacht heb je het verhaal van je lieve Gizmo's laatste etmaal op kunnen schrijven en daar missch een beetje troost uit geput. tot een paar uur heerlijk in de zon liggend, lekker genietend en jij genietend van hem.
en dan gaat het goed mis en met een paar uur is Gizmo niet meer..
wat een geweldige dierenarts heb je en zo fijn dat iedereen in je omgeving stand-by was en aanwezig en helpend en troostend. dat maakt het niet minder verdrietig maar helpt altijd wel..
Gizmo heeft zelf aangegeven dat het niet meer ging en jij hebt hem geholpen te gaan..
en nu straks, als het verdriet een beetje is gesleten is Gizmo herinnering geworden aan een vreselijke lieve kater waar je een heel speciale band mee had.
wens je veel sterkte de komende tijd en iedereen die ooit een lief huisdier heeft moeten missen kan invoelen hoe het voelt en weet hoeveel pijn dat doet..

[Dinky]

Wat een mooie foto waar Gizmo eigenlijk twee keer op staat Zowel op de voorgrond in de vensterbank als in de spiegel

Heb de tranen in mijn ogen staan na het lezen van je verhaal over de laatste dag(en) van Gizmo Je wilt geen afscheid nemen en toch moet je

[DaVinci]

Dank je wel voor je lieve woorden Adriana. En jij ook Mirjam.

Ik barste gisteren haast uit mijn voegen en moest mijn verhaal kwijt. Tijdens het typen heb ik heel erg zitten huilen... Maar het hielp wel een klein beetje. Daarna ben ik een stukje gaan lopen. Daar knapte ik ook iets van op.

Vandaag is het weer helemaal bal. Ik werd wakker met een naar zenuwachtig soort gevoel. Een brandende bal in mijn borstkas. Soms kan ik gewoon niet geloven dat Gizmo er niet meer is en voel ik me verschrikkelijk verloren en verdrietig en lijkt dat gevoel zich in me op te sluiten. Op sommige momenten is er ook berusting. Dan ben ik nog steeds verdrietig, maar anders. De berusting leek de laatste dagen de overhand te krijgen, maar sinds gisteravond overheerst het verloren en machteloze gevoel. Ik heb het zo verschrikkelijk moeilijk... Niet alleen door het overlijden van Gizmo, hoewel dat een grote plaats inneemt, maar ook de situatie op mijn werk waarvan ik niet weet welke kant dat opgaat. Daarnaast moet ik helaas ook zeggen dat ik me weinig gesteund voel door mijn vriend. De dag van Gizmo's overlijden en zijn crematie was hij heel erg lief voor me, en maandag leek het wel of hij een knop had omgezet. Zo van, hup, terug tot de orde van de dag, het verdriet is klaar en we doen weer 'normaal'. Ik kan dat niet... Ik doe wel mijn dingetjes, het huishouden, boodschappen enzo. De dag dat Gizmo gecremeerd werd ben ik zelfs mee geweest naar het concert van Doe Maar. Ik wil maar zeggen dat ik het dagelijkse leven weer probeer op te pakken, maar dat het me zwaar valt. Maar ik doe het wel. Het verdriet heeft op dit moment de overhand, maar ik lig niet de hele dag te huilen op bed of op de bank.

Dit is toch normaal wat ik voel...? Mijn vriend vindt het namelijk niet normaal. Ik probeer hem uit te leggen hoeveel pijn het doet als je je maatje, waar je bijna 15 jaar intens mee hebt samengeleefd en een hele speciale band mee had, moet missen. Hij zegt dat hij zich zorgen maakt over de toekomst, als dit al zoveel impact op me heeft, hoe moet dat dan als je oma of je ouders overlijden...

Het lijkt wel of ik geen verdriet mag hebben, geen pijn mag voelen, niet ziek mag zijn. En dat zorgt ervoor dat de hopeloosheid en machteloosheid die ik voel, versterkt wordt... Mijn vriend heeft heel veel moeite met zijn eigen emoties, die stopt hij dan ook weg. Hij kan nooit eens uitgesproken verdrietig zijn, of uitzinnig van blijdschap. Het is altijd maar oppervlakkig. De enige emotie waar hij uiting aan geeft of kan geven is woede.
Ik ken die achtbaan van emoties wel en laat ze ook toe. Ik ben er ook van overtuigd dat als je geen intens verdriet kunt voelen, je ook geen intense blijdschap kunt voelen. Zonder dag, geen nacht. Zonder verdriet, geen blijdschap.

Het lijkt wel of hij mij alleen maar leuk vindt als ik vrolijk ben... En dat doet pijn. Het lijkt wel of hij parasiteert op mijn vrolijkheid, en dat put me uit en zorgt er ook voor dat ik me steeds minder vaak vrolijk voel. Maar mag ik me verdikkeme verdrietig voelen?! Het is de laatste jaren ook niet makkelijk geweest, er is veel gebeurd waar ik het moeilijk mee heb of heb gehad. En ik kan me wel voorstellen dat hij zoiets heeft van 'wanneer stopt dit?', maar ik heb er ook maar mee te dealen. Je zou er samen voor kunnen zorgen dat die ellendige dingen die op je pad komen, je naar elkaar toe groeit, dat je er samen sterker uitkomt. Maar als je achterover geleund op de bank met je armen over elkaar gaat zitten wachten tot het voorbij is en je gaat zitten ergeren aan het verdriet van een ander, dan groei je uit elkaar. Maar hij ziet dat niet...

Sorry voor het geklaag, maar ik weet even niet waar ik naartoe moet met al deze gevoelens... Ik hoop een beetje steun van jullie te krijgen. Jullie weten als geen ander hoeveel pijn en verdriet het doet als je je maatje moet missen... Of ben ik inderdaad rijp voor het gesticht...?

[Dinky]

Ten eerste: het is juist goed om ergens je verhaal kwijt te kunnen. Voor jou is dat hier op het forum op moment Vind het zo verschrikkelijk jammer om te horen dat je niet de steun kan vinden bij je vriend die je nodig hebt

Weet nog dat toen loulou (onze vorige poes die na 5 maanden bij ons helaas onder een auto is beland) er niet meer was ik en mijn vriend ook zeker meerdere dagen hebben zitten huilen. Daarna droogden de tranen maar het gemis was er zeker niet minder om. Heb toen nog overdag als mijn vriend naar het werk was regelmatig zitten huilen omdat het zo enorm leeg was in huis en ik op die momenten echt alleen was. Ook vaak richting het raam gekeken in de hoop dat ze stiekem was weg gelopen en het om een andere poes ging (maar wist dat dat niet mogelijk was want waren getraceerd aan de hand van de chip).

Hier ging het dus om een poes die 5 maanden bij ons was. Het is nu zo'n 10 dagen terug dat jij afscheid hebt moeten nemen van Gizmo dus dat je hem nog enorm mist en daar nog verdrietig over bent is niet meer dan logisch! Jullie hebben 15 jaar lief en leed gedeeld samen! Dus rijp voor het gesticht? Zeker niet!
Dat je dan ook nog een moeilijke periode hebt op het werk maakt het er niet makkelijker op om het verlies (rustig) te verwerken.

Ben benieuwd hoe het vandaag zal gaan met het contact maken door het medium
En kop op! Je hoeft je zeker niet te schamen voor je enorme verdriet want het is een soulmate die je bent verloren die onvoorwaardelijke liefde gaf en kreeg!

[Robijn]

Natuurlijk ben je niet rijp voor het gesticht, Jeannette!!!!! Wat jij voelt, als kattenliefhebber, is heel normaal; en natuurlijk is het verdriet immens, vooral omdat je Gizmo ook al zo lang kende; dan is het net een broertje van je! Dit rouwproces kan weken, maanden, zelfs een leven lang gaan duren; hoewel de scherpe kantjes uiteindelijk wel er af zullen gaan; maar het gemis is er natuurlijk niet minder om.
Jouw vriend, en mannen in het algemeen, zijn vaak wat minder emotioneel dan vrouwen en gaan inderdaad sneller over tot de orde van de dag, maar dat wil niet zeggen dat hij er geen verdriet van heeft. Hij was toch ook gek op Gizmo; of niet? Het is voor mannen ook een soort zelfbescherming om alles weg te stopen, en het zal voor hem ook moeilijk zijn om jou zo verdrietig te zien, want hij kan dit verdriet niet 1 2 3 zo wegnemen, terwijl hij dat wel graag zou willen. Ik praat zijn gedrag niet goed, maar vaak is het ook een kwestie van opvoeding; meisjes mogen (moeten) wel huilen, jongens niet; die moeten ten alle tijden stoer en nuchter blijven..
Iedereen heeft weer zijn eigen karakter, met positieve en negatieve trekken, en niemand is perfect; probeer dat ook te accepteren. Ik hoop dat jullie allebei een stapje naar elkaar kunnen doen, en dat er van beide kanten begrip is voor de manier waarop jullie beiden op een andere manier met het verdriet om het verlies van Gizmo om gaan.

[BloemTetsu]

Het maakt niet uit wat normaal is. Het gaat erom dat jij tijd nodig heb om het een plekje te geven.

Jij mag verdriet hebben!

Kan het niet zo zijn dat je vriend uit onmacht van zijn verdriet en het verdriet van jou, zo reageert?
Nu de kloof tussen jullie groot is, ga je op alles letten en ?verbeeld? je je van alles in.
Ik zou zeggen focus op jezelf en praat het later uit met elkaar als er rustig over nadenkt. Nu heeft het geen zin, want dan zou het neer kunnen komen op hysterisch mens moet niet zo moeilijk doen.

Ik heb ooit gelezen dat een kat verliezen anders is dan een het verlies van een familielid. Omdat de verdriet bij het wegvallen van familie te groot is om te omvatten. Terwijl het wegvallen van een kat aan alle kanten voortdurend op je inslaat.

Ik heb zitten huilen bij je verhaal. Fijn dat de mensen om je heen er voor waren. De band tussen jullie was erg bijzonder, ik kan me een voorstelling maken van hoe het is voor je.

[LoeMaClaBoBla]

Jeetje wat een heftig verhaal.. kan me jou verdriet heel goed voorstellen!
Het afgelopen jaar heb ik mijn twee allerliefste honden(14jr en 12,5jr) moeten loslaten en 7wk geleden ook mn oudste kat. (16,5jr)
Ik heb een gedicht waar ik veel kracht en troost uit haal, misschien ken je m al wel..

Regenboogbrug
Aan de andere kant van de hemel is een plek die de Regenboogbrug genoemd word
Als er een dier dood gaat waar heel veel van gehouden werd door iemand hier op aarde
dan gaat dit dier naar de Regenboogbrug

Daar zijn de weides en heuvels voor al onze speciale vriendjes
zodat ze samen kunnen rennen en spelen

Er is daar voldoende eten, water en zonneschijn,
Onze vriendjes hebben het daar lekker warm en hebben het goed daar

Al de dieren die oud en ziek waren worden weer gezond en sterk,
Zij die pijn hadden en verminkt waren worden weer helemaal gezond en sterk,
Net zoals we ze herinneren in onze dromen over de voorbijgaande tijd

Ze rennen en spelen allemaal samen, maar de dag zal komen waarop er 1 stopt en in de verte kijkt,
zijn heldere ogen kijken aandachtig,
Zijn verlangen vliegt bijna over het groene gras, zijn pootjes gaan sneller en sneller en sneller

Hij heeft jou gezien en hij vliegt jou in de armen en jullie knuffelen elkaar innig, jullie zijn weer voor altijd samen

Tranen van geluk vallen op je gezicht en je handen strelen het geliefde hoofdje
dan kijk je weer in de vertrouwde ogen van jouw huisdier,
Die zolang uit je leven is geweest, maar nooit uit je hart..
(auteur mij onbekend)

Heel veel sterkte!
De tijd zal de scherpe randjes wegnemen, maar nooit de mooie herinnering waar Gizmo in verder leeft..

[nellebel]

wat een aangrijpend verhaal jeanette. zit erbij te janken en voel met je mee.
wat is normaal. jij moet dit proces door, wat anderen er ook van denken.
je moest eens weten wat ik heb geworsteld met schuldgevoel. ik heb zitten lachen, schuldgevoel. ik ben doorgegaan met mijn leven..schuldgevoel. ik heb geknuffeld met de nieuwe katjes en ervan genoten....schuldgevoel. op een gegeven moment lukte het me om tegen mezelf te zeggen dat nellie, flippie en sjefke niks liever zouden willen als dat ik mijn liefde nu aan andere katjes zou geven. dat het zonde zou zijn als ik dat voor mezelf hield. dat nu anderen aan de beurt zijn om lekker verwend te worden. en dat het zo goed is nu.
ik kletst volop tegen de "nieuwe" katten over tante nellie, ome sjefke en tante flippie. wat voor streken ze uithaalde, hun geknuffel, wat hun favo eten was enz. dat helpt mij.
jij moet doen wat voor jou goed voelt. en als je vriend er anders mee omgaat is dat prima, als hij jou maar in je waarde laat hierin. zorg dat je daar geen spijt van krijgt. ik wilde namelij kook niet nar een medium, maar mijn man wel. ben achteraf superblij, maar ook al ben ik zo sceptisch als de pest ik deed het iei voor hem. ik moest ook respect hebben voor zjin verdriet en hij vroeg hierin mijn steun. achteraf de beste keuze die we konden maken om het een plekje te geven.
die lieve gizmo, wat een kanjer was het en wta hefet hij jou, en jij hem toc heen heerlijk jaren gegeven. er is een stukje van je weg nu, maar ik hoop dat je later gaa tbeseffen dat het niet weg is, maar in herinneringen ligt opgeslagen.

[DaVinci]

Wat een fijne reacties, dank jullie wel!

Ik geloof ook wel dat hij reageert vanuit onmacht, omdat hij het moeilijk heeft met mijn verdriet. Maar dat is iets waar hij zelf mee moet dealen, dat kan ik er niet bij hebben. Ik kan niet mijn verdriet wegstoppen of sneller verwerken omdat hij het daar moeilijk mee heeft.

Ik probeer me ook te focussen op mezelf en het verdriet toe te laten. Ik vind ook dat ik daar recht op heb en dat Gizmo het verdient heeft en waard is om verdriet om te hebben. Ik denk dat hij zich daardoor ook aan de kant geschoven voelt. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat hij zijn aandacht zelf "op kan eisen" door lief voor me te zijn, me troosten op moeilijke momenten door me vast te pakken, een knuffel, een kus. Door iets te verzinnen om erop uit te gaan, wat dan ook. Ik heb daar op dit moment de kracht en energie niet voor. En misschien zeg ik soms nee, daar heb ik geen zin in. Maar ik zal soms ook echt wel ja zeggen. Maar na één keer nee, geeft hij het al op. "Je wilt niks" is dan zijn conclusie. Ik snap echt wel dat hij het ook moeilijk heeft, maar ik heb echt de puf niet om nu de kar te trekken... Ik heb zoveel ijzers in het vuur, dan is het toch niet teveel gevraagd om het stokje "relatie" even van me over te nemen...?

Dat hij anders omgaat met verdriet en emoties, dat accepteer ik wel. Toen zijn zus 2 jaar geleden overleed heb ik hem ook de ruimte gegeven om het op zijn manier te doen. Ik ben bang dat hij niet kan accepteren hoe ik met verdriet en emoties omga... Ik ben hooggevoelig, en weet echt wel dat dat moeilijk is om mee om te gaan. Ik ga ook hulp zoeken om daar beter mee om te leren gaan. Maar hij heeft er weinig vertrouwen in. Ik heb ook hem gevraagd of hij open staat om hulp (op wat voor manier dan ook) te vragen om anders met zijn emoties om te gaan. Dit kan de indruk wekken dat ik niet accepteer hoe hij is, maar dat is niet zo. Ik zie hoe hij worstelt met gevoelens, en ze dan maar wegdrukt en wat dat voor weerslag heeft, en dat lijkt me niet gezond. Ik weet dat hij een gevoelig mens is, maar hij staat het zichzelf niet toe omdat hij bang is voor gevoelens.

Dit lijkt nu een psychologendraadje te worden wat niet mijn bedoeling is, maar ik heb het er erg moeilijk mee.

[Chiquita98]

Jemig Jeanette wat een verhaal. Ook ik zit hier met traanoogjes alles te lezen. Wat een verdriet heb jij op dit moment. Het enige wat je kan doen is inderdaad het verdriet maar laten komen en schrijf alles maar op wat in je opkomt. Je zit nu midden in het rouwproces en dat is niet niks. Toen mijn eerste kat overleed was ik echt gewoon ziek van verdriet. Ik woonde alleen, maar mijn lieve moeder kwam elke avond langs om me te ondersteunen en te kijken hoe het met me ging.
Wat betreft je vriend: op dit moment moet je je niet te druk maken over hoe hij er in staat denk ik. Op dit moment ben je volgens mij niet in staat om nu rationeel te denken. Je emoties hebben nu de overhand en gun jezelf dat ook. Ik zou zeker geen discussies of voorstellen doen naar hem over je suggesties. Dat loopt op dit moment op niks uit, omdat jullie beiden anders in jullie gevoel staan en het allemaal nog zo vers is. En misschien kan hij je op dit moment ook wel niet dat bieden wat jij nodig hebt. Hoe lullig dat ook is. Vooral je heil zoeken nu bij mensen waar je op dit moment wel op terug kan vallen.
Ik wens je heel veel sterkte toe en ik hoop dat Gizmo vanuit zijn kattenhemeltje jouw de kracht kan geven om je verdriet een plekje te geven.