Hoe neem ik afscheid?

[puksji]

"dat weet je nou eenmaal als je aan beesten begint, die leven nou eenmaal korter dan jij"

Een kat heeft gewoon te korte levensduur voor de enorme waarde die ze hebben!
(is helemaal van mezelf)

[Spookysil]

Mooie zin zeg! En helemaal waar!

[nellebel]

lieve conny, lees nu pas het hele verhaal. zit erbij te janken. zoals jij je liefde voor poekie beschrijft dat voelde ik voor mijn nellie. zij overleed vorig jaar 24 september, ook na een gruwelijke ziekte en veel leed (door onze DAbeul).
ik heb in februari mijn kleine sjefke ook moeten inleveren, hij was pas 7 maanden en kreeg toen te horen dat mijn flippie ook ongeneeslijk ziek is. ik geniet van haar nu elke dag, maak er het mooiste van.
En nellie, dat blijft mijn kindje, 2x per dag,minimaal ga ik naar haar grafje, wens haar goede morgen en welterusten. ik heb haar foto binnen staan en brand kaarsjes. ik zing nog regelmatig voor haar foto en praat nog met haar. ik heb haar pootje op mijn enkele getatoeerd met haar initiaal. ik voelde in het begin heel erg haar aanwezigheid (ben ook bij een medium geweest, zie mijn topic als je wilt, jansen en co)
nu weet ik dat ze er nog steeds is. minder prominent maar vooral zie ik het aan flippie. alsof ze soms dingen ingefluisterd krijgt van nellie. typische nellie dingen.
heel veel sterkte.

[samson]

Heel veel sterkte gewenst...Ik weet maar al te goed hoe je je voelt,onze poes is een dikke week geleden ingeslapen. Ze was nog zo fit en mooi,ik dacht dat ze wel minstens 20 zou worden.Helaas gooide een kaaktumor roet in het eten.Ze was bijna 16 jaar. Nu heb ik nog een oudje van 19 jaar,waarvan ik eigenlijk dacht dat ze eerst zou gaan.Kun je zien hoe het kan gaan....Je blijft je kat missen,maar er komt een moment dat je met een glimlach terugdenkt i.p.v.met tranen.(ik zit nu al weer te grienen,dus makkelijk is het zeker niet) Nogmaals heel veel sterkte!

[connyf]

En toen ging er steeds weer een dag en een nacht voorbij... elke keer weer een beetje verder van mijn leven met Poekie. Ik vlieg van de ene naar de andere emotie, maar hele stukken tijd voel ik ook niets. En dan ga je aan jezelf en je onnoemelijk grote liefde voor je kleintje twijfelen, word je boos op jezelf, voel je je schuldig, totdat iemand even vraag hoe het nu gaat en de tranen direct er weer zijn. Ik ben behoorlijk in de war van alles en zoek dus hulp, goede raad, steun enz enz. Die steun is er gelukkig, bij vrienden en hier. Ik ben ook een site tegengekomen die over het verlies van cavia's gaat en al is het een ander dier, de emoties zijn 100% herkenbaar. Misschien kan iemand anders die dit forum bezoekt er ook iets aan hebben, dus hierbij de link: http://www.degrotecavia.nl/rouw.html#zes.

De grootste acute uitdaging is dat ik gisteren, vandaag en morgen 1000% heb/zal moeten geven op mijn werk, wat ik nog helemaal niet kan. Er zijn mensen die totaal niet vragen hoe het met me gaat, wetende wat er speelde donderdag, en vrolijk naar me lachen en het over werk hebben. Ik ga even bot zijn nu: flikker hard op, denk ik dan, en dan zeg ik het nog heel netjes nu. Ik heb vandaag alles op alles moeten zetten om niet finaal te ontploffen en ik moet nog een dag. Ik ben op, midden in een rouwproces, heb sterk het idee dat dat 'niks voelen' alleen maar is om me te beschermen tegen teveel voelen nu, maar ik functioneer niet. Ja ik regel dingen. En dan loopt e.e.a. Wat fijn zeg, zie je wel dat je gewoon kunt werken... Maar wat aan de binnenkant gebeurt is met geen pen te beschrijven. En morgen nog een hele lange werkdag te gaan, vanaf ca half 6 in de auto en waarschijnlijk rond 20u weer terug. En al die tijd onafgebroken een masker op. Duim alsjeblieft maar hard voor me dat ik me er redelijk doorheen sla en niet als een bom tegen iemand ontplof...

[nellebel]

ach lieve conny, wat een onbegrip soms bij mensen he. die snappen niet wat een kat voor je kan betekenen (of welk dier dan ook). en hoe pijnlijk als ze dan zeggen, ja maar je hebt toch een nieuwe kat. onze nellie was erg ziek, er waren zelfs mensen die toen ze een jaar ervoor ziek werd, laat haar maar inslapen. zo boos werd ik dan, ik zal jullie ook laten inslapen zodra je iets gaat mankeren, is goedkoper voor het ziekenfonds.
Gelukkig weten de mensen in mijn buurt (fam en vrienden) nu wel hoe belangrijk onze flippie voor ons is (door alles wat we hebben meegemaakt) ze kreeg zelfs van mijn moeder stiekum een envelop met €100,- voor haar behandelingen. ik heb het geluk dat ik een collega heb die zelf haar kat ook vorig jaar is verloren en hier ook regelmatig zat te janken. die kan ik nog steeds opzoeken en dan hebben we het over onze engeltjes. en de rest. totaal negeren en worden ze onbeschoft....flink uitvlammen. mijn zegen heb je.

[BillyJean]

Hoi Conny
wat een indrukwekkend verhaal, wat een verdriet, wat een gemis...
Mooi van die kaars, het lijkt een laatste groet van je geliefde Poekie.En ja, er is veel meer tussen hemel en aarde. Koester dit...
Helaas kunnen veel mensen niet snappen wat een verdriet je kunt hebben van de ziekte en overlijden van een huisdier. Die mensen snappen echt niets van de onvoorwaardelijk liefde die je van een dier krijgt, en deze liefde is zoveel echter dan wat mensen elkaar geven.
Mensen hebben overal een reden voor, dieren zijn er gewoon en houden van je...
Heel veel sterkte en je verhalen zijn een prachtig monument voor Poekie!

[connyf]

Ik mis r...... heel erg veel. Ben in 17 jaar nog nooit zo lang zonder haar geweest.....

[puksji]

Hier hetzelfde gevoel, en ik weet niets te zeggen wat je op kan peppen. Iedereen roept maar dat het slijt, maar ik kan me het bijna niet voorstellen. Tot nu toe merk ik daar weinig van

Ik bedacht vandaag dat Simba er al bijna een maand niet meer is. Mijn vader kwam langs om foto's uit te zoeken, hij gaat haar tekenen. Bij het bekijken van die foto's kan ik me niet voorstellen dat ik al een maand zonder haar ben. Het langste ooit was 10 dagen, en dat vond ik dan al veel te lang.

[connyf]

Dus ik kruip weer achter internet op zoek naar houvast. Iets dat me weer even de weg wijst in het rouwproces. Eindelijk weer even tranen. Letterlijk het moment dat Poekie doodging verdween elk gevoel uit mn lijf en functioneerde ik heel nuchter. De dag erna, toen ik mn kleintje liet cremeren (ik geloof nog steeds niet als ik t schrijf dat t echt gebeurd is...) was ik één vulkaan van emoties. Later thuis was t weer weg en bleef een aantal dagen weg, waarschijnlijk omdat ik 3 hele zware lange werkdagen voor de boeg had en overeind moest zien te blijven tussen de slapeloze nachten door. Daarna, donderdag, een dagje vrij om te herstellen (wat echt niet lukt in een dag hoor, geloof dat maar) en vooral geslapen geslapen geslapen om vrijdag weer te kunnen werken. Maar steeds maar mondjesmaat emoties gevoeld. Nu, anderhalve week (al) later, merk ik dat ik pas begin met te vóelen wat er gebeurd is. Ik wíst het al wel, maar het valt nog niet binnen. Ik verwacht bij elke beweging die ik maak nog een reactie van Poekie. Ze zit na 17 jaar dag en nacht samenzijn verweven met elke vezel in mn systeem. De rol die ze voor me heeft (ja verdomme, hééft) is mn maatje, mn kind, mn partner. Ik kén nu het gevoel van het thuiskomen bij een definitief lege plek. Ik heb al allejezus veel verliezen geleden in mn leven, maar zo in my face, zo tastbaar ontastbaar is nog nooit iemand geweest voor me. En ik praat en schrijf en slaap en lig wakker om te proberen hiermee om te gaan. Dan is het fijn om internet te hebben en op elk moment dat ik er behoefte aan heb mijn verhaal te kunnen doen en hulp te kunnen zoeken. En dan is het fijn als je weer bij een site terecht komt waar je die houvast een beetje vindt. Waarin je alles herkent wat je nu meemaakt. Dat het heel normaal is dat je jezelf onder druk zet om 'eroverheen te zijn' omdat je denkt dat je omgeving het daar tijd voor vindt worden (en ja, die druk ís er ook, er zíjn er in mijn omgeving die dat laten merken en zelfs die compleet doen of hun neus bloedt. Zouden ze dat ook doen als ik een nabij mens verloren was...?). Ik heb soms het gevoel dat ik mijn verdriet, mijn rouwproces om mijn huisdier bijna moet verantwoorden. Al zijn er ook reacties van begrip van mensen waar ik de inschatting niet bij kan maken. Dat is dan steeds even een opluchting.
Wat ik vermoedde dat ook aan de hand was en wat ik 100% herken op een site is de shock, de verdoving. De dikke wattendeken die maakt dat er af en toe maar een beetje van de emotie doorheen sijpelt, zodat je het gedoseerd voor je kiezen krijgt. Wat is de natuur toch mooi.... Zonder dat ik het in de gaten had zorgt mijn lijf voor me.... Nu nog voor mn lijf gaan zorgen. Mn nek staat strak van de spanning. Toch maar wat gaan slapen nu. Ben er moe genoeg voor, dat wel.
Voor de belangstellenden de site: http://www.verwerk.nl/

Welterusten

[mac man]

sterkte weet wat het is en hoe het voelt
1x een hond moeten missen na 16 jaar
1x een poes
en zit nu met een poes ook poekie 16 jaar oud
die ondanks alle behandelingen achter uit gaat
te snelwerkende schild klier al 2 jaar
sinds kort behandeling met carbimazol oorzalf
iemand ervaring met deze zalf ?? / behandeling

[Adriana]

welkom op het forum!
rechtsboven zit een zoekfunctie en als je daar carbimazol oorzalf en/of carbimazol intypt dan krijg je de berichten daarover.
http://www.uu.nl/faculty/veterinarymedi ... 003182.pdf
bovendien hebben we een aantal topics over de behandeling van schildklierproblemen, even zoeken op schildklier en op felimazole. en het is handiger om in éen van de schildkliertopics over dit onderwerp verder te schrijven..

[mac man]

bedankt voor je reactie
mvg