Kittens van 8 weken te licht?

[Lillith]

Ja klopt Rik, heb je helemaal gelijk in. Als puntje bij paaltje komt zijn ze in je eigen ogen altijd nog "te klein, te kwetsbaar, etc". Ik denk niet dat de dierenarts bij onze kliniek er in gespecialiseerd is, en dan ga ik de gok ook absoluut niet wagen. Maar ga het wel even met haar overleggen. Om nu met de auto heel ergens anders heen te gaan om speciaal een vroegcastratie te laten doen vind ik nu ook zo wat, zeker omdat de kattenkliniek op twee minuten loopafstand van ons huis zit

[Rik]

Nee, ik zou dat ook hoofdzakelijk af laten hangen van wat de DA zelf normaal doet (en in gespecialiseerd is). Meisjesmama (topicstarter) woont in België en daar zal de DA dus standaard wel aan vroegcastratie doen (zolang de kittens minimaal 1Kg wegen). Ik denk dat het nog wel even duurt voordat de meeste DA's in Nederland beide procedures doen (vroeg en bij 6 maanden). Dus voorlopig zullen de meeste van ons niet echt voor die keuze staan.

[Lillith]

In België zou ons Dalí nu wel in aanmerking komen, eergisteren woog ze keurig 1000 g haha.

[castratenkoor]

In b.v. asiel Drachten worden alle kittens met 12 weken gecastreerd. Ik hoop dat alle asiels dat op den duur gaan doen. Scheelt heel veel overtollige kittens. Kijk eens hoe vaak mensen castratie niet doen of onnodig lang uitstellen. En elk jaar bulken de asiels en de opvang weer van de kittens.

Plus alle sterfgevallen, als mensen de kittens maar van een viaduct kieperen zoals laatst is gebeurd.........

[Meisjesmama]

Oei, zoveel reacties opeens
Ja, hier in België is dit echt wel stilaan ingeburgerd, veel kittens in opvang/asiel worden zelfs bij 8 weken al gesteriliseerd. Mijn DA doet dit al jaren, en heeft er echt genoeg ervaring mee dat ik haar helemaal vertrouw. Ze stelde wel voor om tot 12 weken te wachten, niet alleen voor gewicht, maar inderdaad omdat het bij 8 weken een supergepriegel is, wat wel te doen is, maar voor haar werkt het beter op 12 weken.
Het vergt een aangepaste narcose natuurlijk, maar ze hebben er op jonge leeftijd minder last van dan bv op 6 maanden. Ze gaan ook samen onder narcose en komen samen in één mandje weer bij hun positieven.
Mijn zus had ook haar twijfels bij vroegcastratie. Haar kitten was door de buurkater zwanger gemaakt toen ze met moeite vijf maanden oud was. Ze hebben haar toen moeten aborteren en steriliseren omdat het lieve poesje nog véél te klein was om te bevallen, ze zou het zelf waarschijnlijk niet overleven. De volgende die ze in huis nam, kwam gesteriliseerd uit het asiel op 12 weken en iedereen is een pak geruster.

Trouwens mijn twee meiden vanochtend nog gewogen, en kwamen uit op 782 en 786 gram. Volgens mij waren ze gewoon ondervoed bij de vorige eigenaar. Ik ga dit regime met brokken en natvoer aanhouden, maar denk wel dat ik ze op een kilo of zelfs mee ga zien komen einde van de maand...

[castratenkoor]

- misschien beetje off topic -

In USA worden alle kittens met 8 weken eerst getest op FELV en FIV en als dat negatief is worden ze gecastreerd. Twee zussen van mij vangen er kittens op voor een asiel. Mijn oudste zus had laatst een nest van 5 stuks, wat positief testte en ze moesten allemaal inslapen. Jemig wat een verdriet als je die kleintjes hebt grootgebracht vanaf 3-4 weken.

Ik zou het niet kunnen - kittens tijdelijk opvangen. Ik zou alles zelf houden en in mum van tijd 30 katten in huis hebben. Beter maar niet doen.
En het verdriet als ze het niet redden, ik zou verscheurd raken denk ik....
Van hieruit - dikke pluim voor alle kittenopvangers in alle landen!!!

meisjesmama - succes met het groot brengen van de kitten. Dat komt vast helemaal goed.

[Meisjesmama]

Dat verdriet is echt verschrikkelijk, ik weet ook niet of ik mij er nog aan zou wagen.

De dag voor het hemelvaartweekend, halfweg mei, hoorde mijn dochter een hartverscheurend gepiep in de struiken aan de overkant van onze straat. Gaan zoeken, en een piepklein kittentje gevonden, maar echt piep! Verder gezocht of er nog zaten, of we ergens een mama konden vinden, eentje die de wacht hield bij de struiken om eventueel de mama te zien terugkomen, en ik naar binnen met het wurmpje. Mijn man de buren afgelopen om te zien of er iemand toevallig kittenmelk in huis had, en ik op aanraden van de dierenarts die ik intussen aan de lijn had, ingewikkeld in warme handdoeken en een warmwaterkruik en na opwarmen honing gegeven om toch wat suiker en energie te hebben.
Hij werd geschat op ongeveer een tien daagjes oud, en vanaf dan in een regime gevallen van om de twee uur flesje geven, nachtvoedingen, met watje over buikje tot er ontlasting en plasje kwam... de eerste dagen was ik er dag en nacht mee bezig, daarna is mijn schoonmoeder komen overnemen terwijl ik op mijn werk was. Toen Marcel ongeveer twee weken was, wilde hij niet meer eten, dus echt moeten dwangvoeren, hij maakte niet echt ontlasting meer... Uiteindelijk is hij net vier weken geworden, ben er dikwijls mee naar de DA gegaan, maar helaas op een zondagochtend, na een voeding, bij ons in bed gestorven. Echt waar, ik was er kapot van. Wekenlang ben je bezig met op je klok kijken, voeden, knuffelen en kersenpitten opwarmen, slapeloze nachten, en plots valt dat allemaal weg... De stilte en leegte in huis waren oorverdovend, de kinderen waren zo verdrietig, die wilden zelfs geen andere kat meer hebben, want dat zouden ze niet aankunnen als die weer sterft.
De dierenarts heeft mij toen ook echt moeten geruststellen dat ik alles gedaan had wat ik kon, maar dat sommige kittens het nu eenmaal niet halen, en waarschijnlijk is Marcel al ziek geweest bij de geboorte en heeft zijn mama hem daarom achtergelaten, want in de natuur gaat het er een stuk wreder aan toe. Ik weet niet of ik het nog zou kunnen, weer zo'n weesje in huis nemen...
Tjaaa, ik heb alle spullen, papflesjes, spuitjes, kittenmelkpoeder ed allemaal in een doos in de kast staan, en als er morgen eentje voor mijn deur terechtkomt zal ik het waarschijnlijk toch wel weer doen hoor, maar het verdriet is echt hard.

Dus ik steun je volledig castratenkoor, en zeg volmondig ook: dikke pluim voor de kattenopvang en al z'n vrijwilligers!!!

[Lillith]

Wat een heftige verhalen, verschrikkelijk inderdaad. Je moet uit het juiste houd gesneden zijn om zoiets over te hebben voor zo'n beestje en dat ben jij Meisjesmama! Hartstikke goed gedaan en beter dan je best kun je nooit doen. Zo sneu van kleine Marcel, gelukkig hoeft ie niet meer z'n mama te missen nu.

Drachten is op zich nog best wel dichtbij, maar het asiel doet het zeker alleen voor hun eigen katten? Al zie ik er wel tegen op om met Dalí weer in de auto te klimmen, we hebben haar opgehaald uit Duitsland en dat was al een bijna twee uur durende rit het arme beestje zat te spinnen in een hoek van het reismandje met oogjes zo groot als doppen...

[Dinky]

Je kan altijd even contact opnemen met het asiel in drachten om te informeren

Dierenarts praktijk drachten naast het azc was vriendelijk maar enige ervaring die ik daar heb is het afgeven van een konijntje die al overleden was. Mijn moeder was postief over die praktijk toen konijn voor abces werd behandeld maar geen idee hoe ze zijn met katten het is wel vrij nieuwe praktijk.

[Lillith]

Gisteren ben ik even langs geweest bij de dierenarts om wormentabletten te halen, we hebben tot nog toe alleen nog telefonisch en mail-contact gehad omdat Dalí pas net bij ons is en we volgende week voor het eerst heen gaan om d'r te latten vaccineren. Maar ik ben zeer onder de indruk, het is een ontzettend lieve, vriendelijke, vrouw die een kliniek heeft opgericht speciaal voor katten en het voelt echt heel erg goed daar. Volgende week gaan we even heen voor de vaccinaties, maar ook om even te overleggen alvast over de sterilisatie et cetera. Ik zal het haar vragen over de vroegcastratie en eventueel kan zij misschien als tussenpersoon overleggen met het asiel. Al weet ik nog niet goed hoe ik het vind om met de auto naar drachten te gaan met Dalí als ik ook gewoon wandelend naar de kliniek om de hoek kan.