Even van me af schrijven. De DA wordt inmiddels gek van me denk ik
Gister is Stitch weer bij de DA geweest, hij zat weer compleet vol. Katheter gekregen die er heel makkelijk inging, dus geen verstopping. Hij is dus gewoon verkrampt. De katheter moet tot dinsdag blijven zitten. Vanavond hebben we even een katheter en blaascontrole bij de weekendarts. Mijn jochie eet goed, drinkt, speelt, was ook het eerste wat hij deed toen hij gister thuiskwam, met een schoenveter spelen. Er druppelt bloed uit de katheter, maar dat schijn normaal te zijn? Soms gaat hij in de likhouding zitten, maar door de kap komt hij er niet bij natuurlijk. Af en toe gromt hij daarbij.
Ik ben zo onzeker en bang. Hij blijkt dus geen verstopping meer te hebben, maar hij is zo bang voor pijn of heeft nog pijn dat hij het ophoudt. De DA zei gister dat het straks zo kan zijn dat zijn blaas zo is opgerekt dat hij blijft overlopen. Wat dan? Hij zit aan de blaasontspanners, heeft pijnstilling en antibiotica. Nu dus die katheter. Maar ik ben bang als die katheter eruit gaat. Daarmee is de angst om te plassen natuurlijk niet weg. Heb een lege bak met plastic snippers voor hem gemaakt voor als hij moet poepen. Het leek erop dat hij moest maar dat ook niet durfde...*zucht*. Hij doet het voor de rest prima, die kap irriteert hem alleen mateloos.
Ook heeft de DA gesproken over een penisamputatie, maar als hij verkrampt door angst heeft dat toch geen zin? Ik probeer hem met rust te laten, want mijn stress heeft natuurlijk invloed op hem, maar ik wil hem ook niet uit het oog verliezen. Hij ligt nu te soezen op de vensterbank in de slaapkamer, en vannacht heeft hij de hele nacht bij ons op bed geslapen, heel relaxed, languit, en ontspannen, maar wanneer is het nu relaxed en ontspannen slapen, en wanneer is hij suf?
Ik word echt helemaal gek van mezelf, en van de zorgen, loop al dagen met een knoop in mijn buik, en de tranen zitten gewoon heel erg hoog. Kan mijn ventje nog niet missen
Iemand ervaring met verkrampte blaas, katheter en de weg daarna?