Hoe neem ik afscheid?

[puksji]

Het is heel raar, maar ik heb mij nooit gerealiseerd dat ze al zo 'oud' was (bijna 16). Voor mijn gevoel was ze onsterfelijk. Dat is natuurlijk heel naief van mij geweest, en dat maakt een afscheid nog moeilijker. Wanneer een kat deze leeftijd bereikt moet je natuurlijk ook zo realistisch zijn om te weten dat het de laatste jaartjes zijn. Maar als je zoveel van een dier houdt wil je daar helemaal niet aan denken, dan duw je dat weg. Ik heb dat veel te veel gedaan, en als een dier dan ziek wordt en je weet dat je afscheid moet nemen over niet al te lange tijd, dan komt dat dubbel zo hard aan.
Maar wees niet bang, wanneer je zoveel van je kat houdt, is het mogelijk haar haarscherp voor je halen, daar heb je geen foto voor nodig.
Dat vind ik ook zo moeilijk hiervan, je kan haar zien, maar niet aanraken. Ik heb een foto naast mijn bed staan, maar naar andere foto's kijken verscheurd mij gewoon, ik kan het niet.
Daarom, leef nu bij de dag met haar, en geniet dubbelop van alle mooie momenten die je nog mag hebben, dat helpt je daarna ook om het te verwerken.

[connyf]

Heel erg bedankt Inge, ik kan aan je bericht wel merken dat je er net zoveel moeite mee hebt als ik. Je kent mijn pijn. En inderdaad, voor mijn Poekietje, die altijd taai als onkruid is geweest, had ik ook nog een jaartje of 10 extra in gedachten. 2x ziek geweest in heel haar leven en meteen ook foute boel. Verschrikkelijk. Het zal nog heel lang duren voor ik dit een plekje kan geven. Morgen naar kantoor en komende wk een congres op de agenda. Ik weet niet hoe ik het ga doen en wil helemaal niet een dag op pad zijn en gastvrouw lopen spelen ver van huis terwijl ik grote angst uitsta of ik mn schatje nog wel zie aan het eind van de dag. Het worden taaie dagen nog...

[puksji]

Gelukkig hoeven we hier op het forum niet stoer te doen, en kan je je hart uitstorten. Dat helpt ook, in het Pluisjetopic worden regelmatig de toetsenborden natgehuild.
Ik weet hoe moeilijk het is om naar de buitenwereld mooi weer te spelen. Helaas moet je wel, want ik heb op momenten dat ik wat er over zei, toch wel opmerkingen te horen gekregen die nou niet bepaald opbeurend waren. Veel mensen begrijpen niet dat je een kat als je kind kan zien.
Simba was mijn kind, mijn beste vriendin, mijn alles (net zoals jouw Poeki). En daar werd ik toch regelmatig meewarig op aangekeken.

[connyf]

Ik heb het gelukkig altijd van de daken geschreeuwd, dus mijn vrienden weten hoe heftig dit voor me is en reageren er ook erg meelevend op. Ze onderschatten de impact die dit heeft op mij niet (niveau de wereld staat even op zn kop en wordt nooit meer hetzelfde).

[puksji]

Dat is fijn, als je mensen om je heen hebt die begrijpen wat je doormaakt. Diezelfde mensen heb je ook hard nodig hierbij.
Ik heb tot een bepaalde hoogte wel begrip van mijn man, die haar ook erg mist, maar ik geloof dat hij nu wel vind dat ik er klaar mee moet zijn. Gelukkig kwam er eergisteren een vriendin naar mij toe, en die liet mij urenlang mijn hart uitstorten. Ze had hetzelfde meegemaakt met haar hondje en begreep ook iedere emotie die er nog in mij zit. Het heeft wel even goed geholpen.
Maar dat is allemaal erna, je hebt nog even te gaan. Je kan nu ook beter bezig zijn met nu, en het daarna, komt daarna.
Nu moet je genieten, maar ook nadenken over hoe je het echte afscheid wil doen. Als dat ineens komt, en je hebt er niet over nagedacht, dan is het nog moeilijker.
Voor mij was dat al snel duidelijk, niet naar de DA, maar hier. Ik wilde dat ze geen moment stress zou hebben voordat het zou gebeuren. Het moest in alle rust hier in huis op een plekje waar ze zelf wilde liggen op dat moment. We hadden ook besloten dat wanneer dat in het weekend zou zijn, dat het dan ook zo moest gaan. Eventueel net zo lang rondbellen tot er een DA toe bereid was om te komen. Gelukkig hoefde dit allemaal niet omdat ik het van tevoren met mijn DA heb besproken. Het is heel moeilijk, maar ook dat hoort bij het afscheid.

Ik herken dat, de wereld op z'n kop en niets is nog hoe het was. Ik ben door een diep dal gegaan, en ben nog steeds niet boven.

[MarjanR]

Oh, ik zit dit met tranen in m'n ogen te lezen.
Jongens! Ik had het vanmiddag nog over m'n Moos; "ja, maar 18 is al veel te oud voor een kat".
Ja, jemig. Dat weet ik ook heus wel. Maar hij doet zo goed nog mee.
(m'n katten werden 19, 18 en 16).
Mensen die m'n Moosje zien schatten hem niet zo oud. Ja, dat weet ik ook.
Maar morgen kan het over zijn.
En het voelt alsof er een rib uit je lijf wordt gerukt.
Ik mis m'n Joop, Rox en Puk nog elke DAG!!!!
En ik huil nu al voor de dag dat Moos me gedag zal zeggen. Oempffff.
*pak Moos ondertussen in zijn nu al welbekende *Marjanwurggreep* want ik weet dat elke greep de laaste kan zijn.*

Ik weet ook, zoals elke kat-bediende weet, we leven langer dan onze kinderen.
Afscheid. Vreselijk.
Maar loslaten is ook houden van.
Och, het doet me nog pijn.
Het verdriet van Puk lijkt nog zo vers, terwijl ze in augustus pas is gegaan.
Al bijna een jaar geleden... ik ruik haar nog. Ik hoor haar nog.
Afscheid genomen, zeker wel.
Maar nooit genoeg. Ik wil haar nog steeds roepen, aaien, ruiken, kussen.

Ik heb geen afscheid genomen. Ze vormen nog steeds een deel van m'n leven.
Ik VIER hun leven ook. We hebben een periode samen geleefd, samen gedeeld.
Dat gaat nooit voorbij. Dat IS er gewoon.
Soms voel ik ze nog (is dit te zweverig??? Mag hoor )

Wat ik heb gedaan is ze de laatste dagen gegeven wat ze wilden.
Wat ze lekker vonden had ik in huis.
De gezonde katten moesten plaats maken op mijn schoot voor de kids die er niet lang meer zouden zijn.
Een extra aai, een extra boen-beurt, een extra lekkers.
Alle foto's verzameld die ik had, en de mooiste hangen aan m'n muur.
Maar ik heb ze ook (Roxy iets te laat. Sorry wijffie) op tijd laten gaan.
Geen lijdensweg, op z'n top heb ik een afspraak gemaakt.
Oh, en dat is zo verschrikkelijk moeilijk....

Sterkte de komende tijd.

[puksji]

Nee Marjan, je bent niet zweverig. Ik zeg Simba iedere avond welterusten in haar mandje op de koelkast.
En zeg nou zelf, er hangt toch ook iets zweverigs om een kat, er is geen dier met een grotere mystiek dan een kat!

[Spookysil]

Hey welkom op het forum maar wat een naar bericht!
Om eerlijk te zijn kan ik niets zeggen wat al gezegd is, alleen maar dat de pij herkenbaar is. Anderhalfjaar (gaat het al zo snel?) geleden is mijn oude dame Gizmo overleden. Het doet nu nog pijn, maar een groot gedeelte van de pijn is toch wel dat het onverwachts was. Ik hoop met hart en ziel dat ze nog lang bij je blijft en dat elk moment een zegen is!

[patiani-guusje]

3 weken geleden ging het heel slecht met Patiani (nierfalen) en ik dacht echt dat t einde voor hem ook naderde. Het was zondag, de hele dag huilen en panieken. Mijn vriend die meestal wel geduld en berip heeft (hij weet hoe ik ben) kon hier slecht mee om gaan. Hij is best gek op Patiaan maar niet zoals ik, de band die wij hebben is uniek en intens. Ik voelde me heel alleen die dag Ik merk sowieso dat mensen in mjn omgeving een beetje een houding krijgen van: ja de vorige keer was je ook in paniek en Patiaan leeft nog, dus het zal allemaal wel meevallen. Maar ik weet dat het niet meevalt, en ik elke dag met Patiaan als een groot kado mag zien, want het kan inderdaad ook opeens afgelopen zijn. 3 weken terug is hij niet over de regenboogbrug gegaan, gelukkig!!! Het ging om een extreem laag kalium tekort, en dan lijkt t of het einde nadert maar gelukkig kan dit tekort aangevuld worden dmv suppelementen.

Maar o wat ben ik ook bang net als iedereen met huisdieren om afscheid te moeten nemen. Niet alleen van Patiaan maar ook van Guusje, Luna en Sophie. Ik weet hoe het verdriet je kan overvallen, heb het helaas al een aantal keer meegemaakt, maar "gelukkig" bij allen zonder lange lijdensweg.
Maar ook weet ik dat je na een tijd, vaak een lange tijd, het verdriet toch wat slijt, de scherpe randjes gaan eraf. Er komt een tijd, ookal is dat nu zo moeilijk te geloven, dat je met een glimlach en een warm gevoel naar een foto kijkt, en het gevoel van liefde en warmte overheerst, zonder het intense verdriet dat je nu voelt. Dit is overigens ook peptalk voor mezelf hoor, want ik weet t wel mooi te verwoorden maar de praktijk.... Ik wens je in ieder geval veel sterkte en geniet van de tijd die jullie nog samen hebben!

[Seetje1980]

Lieve Conny en alle andere forumlezers,

Ik wil jou veel veel sterkte wensen met deze moeilijke beslissing. Het lijkt me erg moeilijk om deze keuze voor jouw pluizebolletje te moeten maken. Mijn moeder heeft op 1 maart ons Bulletje in de tuin gevonden. Ze was altijd graag in de tuin dus was vaak buiten. Mama was de hele ochtend druk bezig geweest met het huishouden en diverse telefoontjes. Op een gegeven moment dacht ze waarom hoor ik bulletje toch niet die was normalerwijze allang een keer aan de deur geweest want ze miauwde altijd heel hard en klagelijk als ze naar binnen wou. Dus ze ging kijken toen lag ons meisje daar heel vredig tussen de rozen en de lavendel in. In alle paniek nog naar de dierenarts geweest om te laten constateren of ze echt overleden was maar de harde booschap was echt gekomen. Ik had men pc uitgezet en men werk laten vallen (zit ook op kantoor) en ik zei ik ben weg. Werk in een mannenwereld, kreeg wel enigsinds begrip maar de dag later waren ze al helemaal vergeten wat jou overkomen is. Heb gelukkig heel veel steum gehad aan ons mam, ons pap en men familie. Alles leek wel een film ineens en je bent er NOOIT op voorbereid. Maar ons meisje was ook al 19 jaar dus je praat er veel over dat het wel zou kunnen gebeuren maar als dat moment er is dan komt het altijd onverwacht. Ze was daar zo vredig gaan liggen en is gewoon ingeslapen. Ze had ook wel al wat gebreken, ze was slechthorend / doof geworden van ouderdom, kreeg staar op der oogjes en moest voort vaak plassen. Het kwam als een donderslag bij heldere hemel maar achteraf ben ik blij dat ze boven zelf de beslissing hebben gemaakt dat het haar tijd was en dat wij dat niet hebben hoeven doen dat lijkt me onmogelijk bijna. Ik heb het echt met je te doen ik weet niet hoe ik het moet verwoorden. Maar denk eraan dat ze altijd bij je zou zijn. Haar lichaampje is er niet meer maar haar zieltje blijft altijd bij jou en in je hart en dat neemt niemand je meer af. Het is heel apart en klinkt heel zweverig maar sinds Bul er niet meer is knipperen de lichten nogal als ik met ons mam alleen in de kamer zit. En niet alleen in de kamer ook in de berging of badkamer. We hebben een nieuwe poes nu die er precies hetzelfde uitziet als ons Bul en ze is gewoon terug gekomen want ze heeft dezelfde streken als Bullie. Mam en ik zeggen dan tegen elkaar dat Bul een verjongingskuurtje heeft ondergaan en gewoon bij ons terug is. Ik denk ook dat bul "gehaald" is om chopinneke een kans te geven want die is rond die tijd in het asiel terecht gekomen. Het is allemaal erg moeilijk maar denk eraan dat alles van boven wordt geregeld en dus dat zorgt ervoor dat jij de juiste beslissing kan nemen. Heel veel sterkte!!!

[connyf]

Lieve lieve meelevende mensen,

Vanavond om iets voor zes uur is Poekie overleden. Ik heb behoefte om te vertellen hoe dat is gegaan, dus doe dat hieronder.

Zoals verteld kreeg ik gisteren de fatale diagnose. Vorige week was Poekie nog heel actief, rende nog door de kamer (wat mij heel trots maakte steeds) maar vanaf ong. zaterdagavond begon er iets te veranderen. Zijn buik werd heel erg dik en ik dacht dat het verstopping was van het nieuwe blikvoer dat ie sinds kort (met veel smaak) at, omdat ie van zijn brokjes steeds ging braken. (tekenen aan de wand, ik weet het, en die zijn er nog veel meer). aan de slag met laxeerspul, wat weinig leek te doen. maandag aangekeken, dinsdag al ongeruster, want t werd er niet beter op, maar misschien moest t nog gaan werken? en op woensdag na mn werk duidelijk de tekenen dat ie last had en er iets moest gebeuren. de ontkenning moet dan gaan wijken, onvermijdelijk. donderdag bij de dierenarts de schokkende diagnose gekregen, de volslagen paniek en doodsangsten vooraf en naderhand en de vraag: wanneer kickt de toegediende prednison in en kan ik nog een momentje afscheid nemen van mijn ouwe poekie en m in mn armen houden?

Maar dat gebeurde niet. Na weer een hele onrustige nacht waar poekie steeds n nieuw plekje zocht om te gaan liggen, maar nog wel naast elkaar in slaap gevallen, op t kussen naast me zoals de laatste tijd en helaas niet in mn armen zoals we de afgelopen anderhalf jaar bijna elke avond gingen slapen en wakker werden. Mn hoofd tollend van herinneringen aan ieder klein geluidje, beweginkje, blik, knuffel, kopjes, likken, alles van Poekie en tegelijk beseffend dat je met stormkracht 12 in n rouwproces terecht bent gekomen en van dan af alles onherroepelijk leidt tot afscheid. Ik ben al heel lang afscheid aan het nemen. En me aan het voorbereiden op deze gebeurtenis. Al 17 jaar ben ik hier bang voor en nu is het gebeurd.
Poekie ging vandaag zienderogen achteruit. Voelde koel, oogjes glazig, geen eetlust meer, moeizaam strompelend en een paar uur later zelfs niet meer de kracht hebben om overeind te komen waardoor dr plas maar moest lopen waar t liep. en dan ik: naast haar op de grond, haar aaiend, wat ze misschien niet eens zo fijn meer vond. Nog later op de dag haar nóg verder achteruit zien gaan en vervolgens een aantal keer klaaglijk miauwen met een stem die niet van haar meer was. Ik hoopte op een wonder, maar had 's ochtends de onder voorbehoud geplande afspraak bij de kliniek voor chemo al maar afgebeld. dat ging poekie niet meer redden. dan steeds verder de twijfel en paniek: wat moet ik doen? wat kán ik doen? Vervolgens een hele bende mensen gebeld (ben me al twee dagen suf aan het praten, door het afscheid nemen van poekie heen) en hen gevraagd of ze me wilden bijstaan bij het nemen van het besluit om poekie te helpen om te sterven. tegelijk ook nog een bekende gebeld die dierenarts is en gevraagd of ze me wilde helpen de plasmedicijnen toe te dienen die waren voorgeschreven. Voordat ze kwam was ik volop bezig met de knop in mijn hoofd om te zetten dat ik de loodzware beslissing niet langer uit zou kunnen stellen. Poekie zou geen nacht nog door moeten hoeven maken zoals ze er nu bij lag. Hartverscheurend. Mijn kennis-dierenarts arriveerde, na al diverse andere lieve mensen, waardoor het nu echt een officiele wake was geworden, die mij het gevoel gaf dat poekie's leven waardevol gevonden werd. tot mijn redelijke verbazing wilde ze na een korte check-up van poekie nog enkele middelen toedienen als een soort paardemiddel en uiterste poging om te zien of we haar lijden konden verlichten. de prednison die was toegediend eerder was van langdurige werking, dus nu nog even een dosis snelwerkend spul, vitaminen tegen de ondervoeding door het niet meer eten en het plasmedicijn. Poekie was al uitgedroogd, onderkoeld, keek glazig uit haar oogjes, en was apatisch. de keuze was gemaakt: oke, we dienen dit toe, en óf het helpt haar om nog wat op krachten te komen zoals bedoeld was, en een enigszins draaglijk eind tegemoet te gaan, waarna wel de bedoeling zou moeten zijn dat ik morgen met poekie naar een kliniek zou gaan om haar sondevoeding toe te laten dienen en zodoende wat op te lappen. ook niet het beste vooruitzicht. óf het helpt niet, en dan wist ik wel in elk geval dat ik alle laatste mogelijkheden geprobeerd had, en zou het besluit om haar te laten inslapen onvermijdelijk zijn en vanavond hebben moeten gebeuren. Beide situaties zijn niet aan de orde geweest. Gelukkig zeg ik maar, tussen dikke aanhalingstekens. Wat wel gebeurde is dat de stress van de handelingen en de toegediende middelen teveel waren voor haar al kleine kwetsbare lijfje. tegen de onderkoeling had ik poekie in een vest gewikkeld en een kruikje erbij gelegd, op de plek op de grond waar hij lag. om het half uur moesten we poekie omkeren, tegen doorliggen en voor de doorbloeding. Na het eerste half uur pakte ik haar voorzichtig op samen met mijn vader. terwijl we haar draaiden leek het me beter om haar op bed te leggen, zodat ze wat warmer zou worden. met poekie nog in onze handen volgde een korte stuip met twee kleine trekjes direct erna. ik schrok en wist meteen: dit is het. pa ze gaat nu dood. ik legde mijn oor op haar borst om te horen of haar hartje was gestopt en hoorde heel in de verte een paar kleine klopjes, maar direct had poekie nog een derde kort stuipje. ik schrok en toen was het stil. je ziet het dan: het is gebeurd. een vreemd soort rust kwam over me heen en ik heb mijn schatje na een tijdje wachten, aaien, kussen op mijn schoot genomen en vastgehouden, terwijl ik voelde hoe ze langzaamaan verstijfde in mijn armen. een hele tijd zo gezeten, het bezoek verdween langzaam, waarschijnlijk ook gerustgesteld door mijn enorme kalmte en daarna nog even op de bank gaan zitten met poekie op schoot, net alsof ze lag te slapen als anders. en wat een warmte tussen haar lijfje en dat van mij! Heel even net doen of ze er nog is. Eventjes maar. Haar knuffelen, tegen haar praten, kussen en zeggen dat ik van haar houd, voor altijd. En dat ik hoop dat ze me de dingen vergeeft die ik haar heb aangedaan deze week. Ze ligt nu hier op de bank, op een plekje waar ze vaak lag. van hieruit lijkt het ook of ze gewoon slaapt. het is niet zo, ze is dood. ik voel me apatisch, doodmoe, leeg en snap mijn eigen reactie niet. heb ik al zoveel gehuild de laatste dagen en ben ik zoveel en zo intens met het afscheid bezig geweest dat het even op is? en toch merk ik dat ik nerveus en rusteloos ben. in de war misschien. er komt nog een afscheid aan: ik moet haar definitief afgeven. haar lichaampje dat ik duizenden keren geknuffeld heb in ruim 17 jaar. Geboren (waarschijnlijk) op 1 mei 1994, bij mij gekomen op 14 juni 1994 tot vandaag, 24 juni 2011. de datum staat vast en zal nooit meer veranderen. ik houd haar nog een nachtje bij me. nog even naar haar staren, haar aaien, een plukje haar bewaren en haar duizend keer vertellen dat ik van haar houd, altijd heb gehouden en altijd zal blijven doen. dat ze mijn beste vriendje is, dat ik haar onnoemelijk ga missen en al mis en dat ik me nu nog niet kan voorstellen dat ik haar na dit weekend NOOIT meer zal kunnen zien of aanraken. Zou haar zieltje hier nu rondhangen? Blijft ze bij me? Ga ik haar voelen om me heen? Neemt ze me niet kwalijk dat ik die laatste dag van haar leven nog wat tijd nodig had om het besluit te kunnen nemen? Goddank is dat me bespaard gebleven en goddank is het lijden niet verlengd. Vredig kan ik niet zeggen, dat niet. ze heeft het vandaag heel zwaar gehad. al met al is het ra-zend-snel gegaan. tussen het definitieve doodvonnis en haar overlijden zitten welgeteld 30 uur. In die 30 uur (maar ook voorafgaand!) in een emotionele achtbaan van formaat terechtgekomen. Nu lijkt dat heel abrupt gestopt, maar ik vraag me af of ik in op het klimpunt van de baan zit, tergend langzaam, ijzig stil, om zometeen met een gillende rotvaart alsnog naar beneden te storten, geveld door emoties. Misschien, misschien niet. we gaan het ontdekken. het is onwerkelijk, ik leef al dagen in een ellendige roes, en niks eraan is leuk of goed. de avond valt nu, straks breekt een nieuwe dag aan en begint mijn nieuwe leven, een nieuw hoofdstuk, voortaan zonder mijn levensmaatje. ik zal ontdekken hoe het gaat, geen ontkomen meer aan. ik schrijf het van me af, praat me suf en dan wordt het stil.... en springt pino om me heen, mijn andere katje, van 12 jaar. hoe zal die zich gaan gedragen? hoe gaat pinotje het redden voortaan alleen thuis, zonder de altijd aanwezige poekie in zijn leven (ondanks dat het geen maatjes waren)? ook dat gaan we ontdekken. mijn band met pino is anders. poekie en ik waren onafscheidelijk en konden knuffelen dat de stukken eraf vliegen. dat is voorbij en moet ik een plek zien te geven. Mijn god wat kan ik lang schrijven zeg. Als je nog door hebt gelezen tot hier: mijn welgemeende hartelijke dank voor jullie steun tot zover. Ik hoop de komende tijd nog af en toe op jullie te mogen leunen en mijn emoties te mogen delen. De herkenning is me tot steun geweest de afgelopen dagen, net als jullie allerliefste reacties. ik ga nog even wezenloos rondlopen, mn ogen op poekie gericht, 'blij' dat ie feitelijk in mijn handen is overleden en ik zijn laatste harteklopjes heb opgevangen. nu begint het koele praktische regelhoofdstuk. morgen de crematie gaan verzorgen. wish me strength....

Liefs, Conny

[daantje]

Sterkte!

[Ilone]

Heel veel sterkte met dit verlies.
Het moet fijn zijn geweest voor Poekie om in jouw armen ingeslapen te zijn.
Omringd met alle liefde van de wereld.
Verder lijden is bespaard gelukkig.
Waarschijnlijk ben je nu zo rustig omdat je voor jezelf weet, het is beter zo...Natuurlijk ga je Poekie keihard missen, maar ze hoeft in ieder geval niet meer te lijden...
Sterkte!

[castratenkoor]

Bedankt voor het delen van de laatste uren met Poekie.

Sterkte met het regelen van de crematie en de enorme leegte die ze achterlaat.
Wat rest zijn de mooie herinneringen en foto's.

Sterkte en een knuff voor jou!

[Adriana]

je hebt alles voor haar gedaan en bent tot aan het laatste moment bij haar geweest.
nu crematie en bijkomen en verdriet en wens je sterkte.