Mijn 19 jarige poes

[Dafpoetser]

tranen prikken hier.

Iemand...je hebt je retebest gedaan jongen!
en dat weet je lieverd...écht!

Afscheid doet zo'n pijn!

Sterkte joh!

[Iemand20]

Ja, en heel klein. En heel dominant tegen andere katten, ze beschermde haar territorium. Maar met mensen was ze erg sociaal, ze wilde altijd geknuffeld en geaait worden. Vooral dat oranje vacht op haar borst, dat vond ze heerlijk.

Hier heb ik een verhaaltje met herrineringen getypt, is nog niet klaar. Ik herriner me steeds nieuwe herrineringen:

Ik zal wel even een verhaaltje typen over haar, mijn herriningen van haar.

Ze woonde eerst in de dierenwinkel, ze was van de eigenaar van die winkel. Daar was ze al heel speels. Ze wilde altijd geaait worden, en sprong in de nek van mensen als ze knielde, en ging ze lekker liggen in je nek, en spinnen. Trots kijken, en met haar staart heen en weer bewegen.

Maar daar werd ze steeds door haar zus in elkaar geslagen. Dus mochten wij haar meenemen naar huis, gratis. Dus kwam ze hier wonen, was wel even wennen want ze kan niet met andere katten omgaan. En er woonde nog een paar katten hier, dus was ze bang. Maar na een tijde was zij de enige kat die over was. Dus toen werd ze steeds minder bang. En kwam ze bij mij, en wilde ze knuffelen. Toen begonnen we een band op te bouwen. Mijn lieve Kitty, ze was altijd speels, zelfs toen ze oud was wilde ze nog spelen. Met touwtjes, oorwatjes, laserpen etc. Ze kwam altijd bij me slapen in de avond, lekker op me liggen, een paar keer ging ze zelfs op me gezicht liggen, werd ik wakker lag zij opeens op me hoofd.

Toen ik met me laptop op de bank zat, kwam ze altijd bij me zitten. Links, rechts op de leuning, op me laptop. Vind ze heerlijk om de volle aandacht te krijgen.:P Of ze ging op me voeten liggen. Altijd wilde ze bij me zijn, overal waar ik was. En als ze bij me in bed kwam liggen, ging ze met haar pootjes trappelen op me kussen of deken, om het lekker zacht te maken, zodat ze eop kon liggen slapen.

Toen ik een hoogslaper had, moest ze altijd via de doos die naast me bed stond springen, om bij mij te kunnen komen. Ze sprong ze zo omhoog om mij me te kunnen slapen. Soms haalde ze het niet, en als ik dan snel genoeg was kon ik haar omhoog trekken en bij me neerleggen. Dan kijkt ze me aan met haar grote glinsterende ogen. Als ze slaapt gaat ze in een circel liggen, dan gaat ze of schuin met haar hoofd liggen, zodat je haar zachte nek kan aaien, of gaat ze op haar pootje liggen met haar hoofd, of doet ze haar pootje voor haar ogen.:P Ze heeft zelfs een aantal keren via het trappetje van die hoogslapen omhoog getrokken, om bij mij te kunnen komen, mijn gekke wijf.:P

Als ik ging douchen, kwam ze altijd met me mee. Lekker op het kleed liggen, of in de handoekenla. Naar mij kijken of slapen of zichzelf wassen. Ging ze lekker naar me knipogen en miauwen. Ze maakte me altijd blij als ik een dipje had, een paar keer kwam ze gewoon bij me onder de douche, dat gekke wijffie.:P

En ze wordt altijd helemaal wild als ze een vogel ziet, gaat ze heel raar miauwen.:P Maar ze doet niks, een keer stond ze gewoon 1 meter van die vogel te miauwen, totdat die wegvloog. Ze was heel dominant, ze beschermde haar huis tegen andere katten. Ging ze gelijk hissen, en kreeg ze een dikke staart. Ze was zo klein, en toch zo dapper. Maakt niks uit of het een grote hond of kat was, zij beschermde het huis.

Als mijn moeder eten gekookt had, kwam Kitty de hele tijd achter het eten aanlopen, probeerde ze het uit me handen of vork te slaan. Nooit kan je eten laten liggen, want als je even omdraait zie je mijn kat eropeens met een stuk vlees vandaar gaan. Ze was wel heel slim, toen ze nog jonger was kon ze ook zo van de wasmachine naar de ijskast springen, dus dan zocht ik het hele huis af, terwijl zij op de koelkast lag te slapen. Toen ze ouder was kon dat niet, maar ze sprong nog wel via het luikje van de drogen, op de droger, en dan ging ze het fornuis en afwastafeltje doorzoeken naar eten, en dan sprong ze van de wasmachine naar het kastje tegenover het fornuis, niet slecht voor een oudje.

Als je haar kin aaide vond ze dat zo lekker, ging ze spinnen en kwijlen. Heerlijk vond ze dat. Als het lekker weer was, dan hield ik haar goed was, en ging ik naar het balkon, dan liet ik haar over de reling kijken. Dan keek ze terwijl ze met haar hoofd over me schouders keek, heel blij en aandachtig keek ze om haar heen.

Enigste goeie herrineringen van mijn jeugd, gaat over haar. Als ik in elkaar geslagen werd door me broer, kon ik altijd met haar knuffelen, en kreeg ik kopjes en likjes van haar. Als me moeder wegging in het weekend en me alleen achterliet, was Kitty ervoor me om me beter te laten voelen. Als ik terugkwam van school, was zij er om me te begroeten. En als ik dan weer eens zwaar gepest was op school, elke dag, en buikpijn kreeg van de stress. Was zij er nog altijd voor me.

Ik kon ook met haar spelen, als zij achter me aan kwam rennen, ging ik snel achter de deur of achter me bed verstoppen, en kwam zij overal naar mij zoeken tot ze me gevonden had, en ging ze weer wild miauwen en kopjes geven en spinnen. En ze ging dan op me schoot zitten, terwijl ik op de laptop zit, en volgt ze aandachtig mijn muis op het scherm. Zo'n schatje is ze. En soms legde ze haar pootje op me mond, en begon ze te spinnen. Net alsof ze zei "ssstt", grappige meid was ze.

Ik mis haar, ik hou van je Kitty. Daar zat ze dan, lekker op de bank, te zitten en te liggen. Altijd bij mij zijn, soms werd het zo irritant dat ik gewoon even haar in de hal legde en de deur dichtdeed.:P Ze liep vaak voor me voeten, vele malen bijna gevallen. 1 keer stond ik per ongeluk op haar staart, en miauwde ze keihard. Ik zag haar niet.

Mijn lieve poes, ze at zelfs brood, zonder wat erop. Ze werd helemaal wild, net alsof het kip was. Blikjes tonijn vond ze heerlijk, vooral dat sap wat erbij zit. En mijn pak cake kon ik nooit laten liggen,want als ik wakker werd lag er opeens overal cake op de grond, sneaky katje.:P Maarja, was maar eten, ze mag wel verwend worden af en toe.

Waarom kon ze het niet volhouden voor me, ik heb haar nodig. Ik moet constant huilen, als ik naar haar plekjes kijk, bij de verwarming, op het hoekje van de bank, op de leuning van de bank, op de grond, op de stofzuiger in de hal, of op de tassen in de hal, naast me kussen, op me kussen. Op het vensterbank, naar buiten te kijken. Of als het zomer is lekker op het balkon, lekker p de stoel zitten en naar buiten kijken.

Ik hoopte dat ze nog eens lekker naar buiten kon, als we er dan over 3 maanden uitgezet worden, dat ze dan met mijn moeder meekon. Dan kon ze lekker in de tuin lopen, vrijheid. Maar zolang heeft ze het niet volgehouden. Kitty, mijn arme meisje, blijkbaar kon je het niet volhouden. Bedankt dat je er voor me was al die jaren, meer dan 15 jaar waren we bij elkaar.

Ik heb je verzorgd als je ziek was, en geknuffeld en eten gegeven. Ik deed alles voor je, spijt me, dat je niet langer bij me kan zijn. Ik kan niet zonder je. Ik wist dat het de laatste tijd niet goed met je ging, paar dagen geleden plaste je 3x in de huiskamer. Wist dat het niet goed met je ging, maar ik dacht dat de dierenarts je wel kon helpen. Ik wist niet dat het je laaste dag zou zijn, dan had ik je nog kunnen verwennen, en extra veel knuffelen. Waarom overkomt dit mij altijd, jijw as het enige goeie in me leven, nu heb ik niks meer. Enigste die van me hield en bij me wilde zijn. Niemand wilde mij of mij leren kennen, behalve jij.

Nu is er geen Kitty meer, om haar waterbakje leeg te drinken, of om je bakje eten op de eten. Nu is je mand leeg, die je nog maar pas gekregen hebt. Je lag er graag in. Mijn gekke kat, die altijd kwam aangerent met een hele hap eten in haar bekje, om bij mij in de buurt op te eten. Altijd legde je het neer op papieren van mij, altijd bleren om te waarschuwen dat je weer met een bek vol eten aan kwam rennen. Het doet zoveel pijn, om te weten dat je er nooit meer voor me bent.

Dankje dat je ervoor me was, ik weet niet wat ik moet denken. De laatste dag met jou, ik vond het zo zielig. Ik weet niet of het juist goed was van me, dat je nu niet meer hoeft te lijden, dat je eindelijk vredig kon sterven. Of dat het nu mijn schuld is dat je dood bent, ik wil niet dat het voorbij is. Ik wil nog jaren met jou kunnen knuffelen. Kon je het niet voor me volhouden. Misschien is dat egoistisch van me, ik ben blij dat je geen pijn meer hebt, maar ik zou je nog steeds bij me willen hebben. Het doet zo'n pijn, elke dag huilen, elke dag alleen slapen. Geen warme kat om tegen aan te liggen. Helemaal alleen, niemand om mee te praten. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik hou zoveel van je.

Mijn leven heeft geen zin meer, het enigste wat me tegenhield om zelfmoord te plegen was jij. Omdat ik wist dat je me nodig had, dat ik de enige was voor je, en dat jij de enige was voor mij. Maar nu ben je er niet meer, en ik heb geen zin meer om te leven, geen wil meer om te leven.

[Dafpoetser]

ik zit te janken hier iemand.

Jij hebt zoveel kattenliefde...en jouw lieve Lap wist dat.
Jij wil niet dood, jouw lieve Lap zou willen dat je je liefde zou richten op een nieuw lief ander katzeltje.
Goh..*snotter*...ik voel met je mee hoor.

[Iemand20]

Nee, ik hoef geen andere kat.
De ervaringen die ik met Kitty heb opgedaan, kan ik nooit met een andere kat ervaren.
Ik heb haar zien groeien, en zij mij, zoveel dingen meegemaakt. Die ik met een andere kat nooit kan meemaken. Wij hadden een band, en nu is ze weg.

[Dafpoetser]

Lieve Iemand, doe AUB geen domme dingen, je hebt je hele leven nog voor je, en je kan nog ZOVEEL katten gelukkig maken!!!

[jennli]

Dafpoetser heeft gelijk. Jij hebt dieren om je heen nodig. Kitty is niet te vervangen, iedere kat is anders, maar toch een nieuw beestje kan je weer zo veel liefde geven. Daarnaast wil ik je echt adviseren iemand te zoeken om mee te kunnen praten en weer de zin van jouw eigen leven te zien.

[castratenkoor]

Wow wat heb je dat mooi verwoord dat hele verhaal over Kitty.
De oudste kat bij mij is 18.5 geworden. Geloof me 19 jaar is echt heel oud.
Dat halen de meeste katten niet.
Je hebt Kitty een prachtig leven geboden, lang niet elke kat boft met zoveel liefde in het leven.

Kitty leeft door in je gedachten en in je hart, daar komt niemand tussen.

[Iemand20]

Ik wil haar niet vergeten, voor alles wat ze me gedaan heeft.
Ik ben de enige die om haar moet huilen, die haar mist. Me broer en moeder boeid het niet. Zoveel herrineringen, ik kan haar niet zomaar vergeten voorwat ze voor mij heeft gedaan. De herrineringen doen pijn, omdat ik weet dat ik haar nooit meer vast kan houden.

Paar weken terug had ze nog me salade op de grond laten vallen, omdat ze die kip wilde. Toen wilde ik het opruimen, ging ze constant om me heen cirkelen, pakte ik haar op zette ik haar opzij, kwam ze terug, zette ik haar weer opzij. Ging ze naar me kijken hoe ik het opruimde, gaf ik haar nog een kusje, en zei ik dat ze een irritant wijffie was.

Week terug zat ze nog naast me op de bank, film te kijken. Lekker geaait, keek ze heel vrolijk en gelukkig. En nu, mijn laatste herrinering is nu hoe ze op de tafel lag bij de dierenarts. Toen zag ze er niet meer zo energiek en speels uit.

En ik was nog boos toen ze in de huiskamer plaste, op me tas. Toen had ik haar maar even in de hal gedaan, zodat ze dicht bij de kattenbak was, en daarheen kon. Ze kwam nog wel naar binnen en liggen, elke keer als ze begon naar de hoek te lopen, had ik haar snel opgepakt en naar de kattenbak gebracht.

[jennli]

Koester die mooie herinneringen Het is mooi om te lezen hoeveel liefde je voor haar voelt. Ik weet zeker dat Kitty dat ook gevoeld heeft.

[pearlsofpassion]

Wat een groot verdriet... Veel sterkte ermee!

Maar alles wat je vertelt wijst er wel op dat ze heel erg ziek was. Daar kon de DA niets aan doen. En hoe langer je wacht hoe minder kans dat er nog iets aan gedaan kan worden, dat is bij mensen net zo.
Je hebt er echt het beste aan gedaan om haar te laten gaan. Zoals al zo vaak gezegd is 19 echt wel heel erg oud. Dus ze heeft het prachtig gehad.
Iedereen moet ooit gaan. En katten leven niet zo lang als mensen. Het doet heel veel pijn, maar het leven is zo, daar valt niets aan te veranderen. En ze heeft heel veel geluk gehad bij jou. Ze heeft zoveel prachtige jaren gehad. En zovele zaken die vele andere katten niet gegund zijn, die veel vroeger overlijden of nooit zoveel liefde krijgen.
Ze heeft een droomleven gehad, en heeft ook niet moeten lijden op het eind. Dat is het beste cadeau dat je haar kon geven! Een waardig einde, geen maandenlange aftakeling en pijn.

Nu moet je focussen op de mooie herinneringen. En dat ze daarboven ergens is en naar jou kijkt. Ze zal altijd bij je zijn in je hart, en jij in het hare! Ze zou willen dat je verder gaat met je leven, en gelukkig wordt! Ze heeft je hele jeugd bij je geweest, en je steun en toeverlaat geweest. Dat moet je koesteren.
Ze heeft al haar tijd in jou gestoken, en er altijd voor je geweest. Ze heeft dat niet gedaan opdat je zou instorten als ze er niet meer is, maar net omdat je zou gelukkig worden!
Dus koester al de goede momenten en beloof haar in je hart dat je zal gelukkig worden. Dat ben je haar verschuldigd. Wees sterk! Voor haar!

Sterkte!

[Iemand20]

Ik heb net nog wat haren kunnen redden, er lagen alleen zwarte en witte haten op de bank en op me bed. En wat grijs zacht haar. En in haar mand nog een paar oranje haren, en dan krijg ik volgende week haar urn met haar as. Dat zijn dan de enige dingen die ik nog vast kan houden en voelen.

[Anne]

Ik wil je ontzettend veel sterkte toewensen met je verdriet. Zo te lezen was ze je soulmate en een echte vriendin in goede en slechte tijden.
Wat is het voor Kitty fijn geweest om bij iemand te wonen die zoveel van haar hield.
En geloof me maar, dat voelde ze wel, dat wist ze, want dat heb je elke dag uitgestraald.
Sterkte iemand...

[Iemand20]

Ik heb alleen 3 filmpjes van haar, en nog wat foto's, en wat haren.
Ik ben bang dat ik vergeet hoe ze miauwde. Bang dat ik haar vergeet, en niet meer weet hoe ze me liet voelen.

Viel me net op, dat ik naar beneden keek bij me computer, voordat ik de computerkast bewoog, omdat ze daar meestal lag.


Dit herrinerde ik me net:

Vroeger toen Kitty nog jong was, toen was ze heel erg speels. Als ik met mijn handen bewoog onder de dekens, dan ging ze er gelijk achteraan, en slaan op die denken op me hand. Dat vond ze helemaal geweldig. Mijn mooie Kitty.

Ik weet nog dat Kitty lekker vredig sliep, en soms hard snurkte. Ze had elke keer een nieuwe slaapplek, altijd alles onderzoeken en verkennen. Ze kast doorzocht ze uitbreid, de lange opbergkast in de huiskamer vond ze ook leuk, daar verstopte ze zich ook vaak in. Ging ze daar slapen. Overal gingen we haar zoeken, zat ze me opeens aan te kijken van de zijkant van de kast, door het raam heen.

Als Kitty ergens lag, op de bank bijvoorbeeld. Dan zat ze daar, met haar pootjes bij elkaar of naast elkaar. En dan keek ze me aan, en dan gaat ze langzaam met haar ogen open en dicht, soort van knipoog. Dan ging ik naar haar toe, en ging ik haar aaien, over haar hoofd, en met me handen over haar zijkanten aaien, en dan een kopje geven en een kus. En dan gaf ze een hele lieve miauw, een zachte vriendelijke miauw. En als ze met eten aan kwam rennen, dan was het een miauw met haar mond vol, zo van "ga uit de weg ik kom eraan". Soms snurkte ze keihard als ze ging slapen, daar moest ik wel om lachen, zo'n klein katje, die zo hard snurkt. En als ze wilde eten, of ging bedelen, dan ging ze hard miauwen, een hoge miauw, miaaauww. En ging ze hysterisch heen en weer, naar dat eten. Dan plaagde ik haar met een stukje kip, ging ze in een circeltje rennen om die kip te pakken. En dan ging ze lekker eten, meestal kreeg ze de helft van mijn kip, omdat het zo zielig is als ze bedelt. Ze ging zelfs staan, zie je haar opeens op haar 2 poten staan, met die andere 2 pootjes bij elkaar gebogen, net als een hond.:p En dan pakte ze die kip uit me hand, en at ze. Soms was ze te blij en beet ze me halve hand er gelijk af.

Ik wil haar nu weer aaien, zoals vroeger. Weer een kopje geven, en een kus. Maar het enige wat ik nu heb zijn een paar haartjes.

PS:

Mijn moeder zegt al 2 jaar lang dat Kitty zou sterven, maar dat gebeurde nooit. En ze is een hypergonder, zij maakt overal het ergste van, dus ik geloofde haar niet. Maar ze zei dus een paar maanden terug dat Kitty wat aan haar nieren had. Dat ze veel drinkt enzo, zij wist het, en toch wilde ze haar niet naar de dierenarts brengen. Omdat ze dan een spuitje krijgt volgens haar, als ze naar de dierenarts was geweest, had ze het misschien nog kunnen redden. En ze moest blijkbaar ook jaarlijks getest worden, dat deed ze ook nooit.

[MarjanR]

Joh, geloof me... dat soort dingen vergeet je nooit.
M'n eerste kat die ik al 30 jaar geleden (bij m'n ouders) heb verloren, haar "voel" ik nog steeds.
Ze was geweldig, net als Kitty.
Echt mijn kat en m'n schat. Op een gegeven moment werd ze ziek, net als Kitty had ze last van haar nieren. En we moesten pilletjes geven. Ik was de enige wie ze toeliet dat te doen.
Maar dat was niet voldoende, tja... je kunt zo je best doen, uiteindelijk glippen ze toch tussen je vingers.

Ik wil je veel sterkte wensen.
Ik begrijp je verdriet erg goed.
Maar het is wel zaak dat je je gevoelens niet op de loop raken.
Verdriet is goed, en dat is logisch.
Verdere diepere gevoelens zul je echt moeten bespreken met iemand die je vertrouwt.
Want wat ik zo lees is dat je je behoorlijk laat meeslepen in je gevoelens.
En ik begrijp dat wel, je voelt je alleen in je verdriet.

Spreek een goede vriend of een moeder/vader van een goede vriend die je vertrouwt.
Ik denk dat je daar veel baad bij zult hebben.

Sterkte kerel *virtuele knuffel voor anoniem*

[Dafpoetser]

lieve Valerie,

wat zeg je toch weer mooi, en precies wat ik voel!

Iemand, (je hebt vast een naam?) lees goed wat hier geschreven is. het is waardevol.

Rob.