Kat overleden, ik gebroken

[HDDBB90]

Hallo allemaal,

Vrijdag heb ik mijn kat moeten laten inslapen. Dit was best abrupt en snel, woensdag klachten, donderdag naar dierenarts en daar het nieuws gekregen dat inslapen de beste optie was. Vrijdag dus laten inslapen, hij is maar 13 jaar geworden. Ik ben er helemaal gebroken van. Ben al sinds donderdag aan het huilen, mijn huid is ondertussen helemaal geïrriteerd en uitgedroogd door alle tranen.

Hij was een aanwezige gezelschapskat, overal graag bij, vocaal, als ik thuis kwam kwam hij naar me toe, sliep regelmatig bij mij. Dat is sowieso een groot gemis, een enorme leegte. Ik heb nog een andere kat waar ik net zo gek op ben, die mij wel echt opzoekt en steunt nu. Maar of ze het begrijpt dat weet ik niet.. ze waren ook geen dikke vriendjes maar tolereerden elkaar.

Ik had niet gedacht dat ik er zó gebroken van zou zijn. Al 4 dagen non stop aan het huilen, aan het staren, krijg niks meer gedaan. Het ene moment is er pure ontkenning, wil ik het niet geloven, kán ik het niet geloven. En het andere moment slaat het besef in en dan is het weer huilen als een baby. Ik zonder me af, wil met niemand meer praten. Enige wat iedereen te horen krijgt is dat ze met met rust moeten laten. Die behoefte heb ik nu even dus geef ik even aan toe. Omgeving snapt het wel, kent mij ook goed genoeg om te weten hoe intens mijn band met mijn dieren is. Ik ga zonder twijfel voor ze door het vuur. Maar toch merk ik een beetje een houding op bij sommige dat het al 4 dagen geleden is en nu tijd is om door te gaan. Ik kreeg van iemand bijvoorbeeld te horen of ik mijn mindset niet een beetje moet aanpassen, zodat het makkelijker wordt. Vast goed bedoeld, maar dat lukt mij nu niet. En van een andere vriendin dat zij dit jaar na een ernstige gebeurtenis ook niet zolang heeft gehuild.. komt allemaal best wel binnen en dat zorgt er dus ook voor dat ik het liever alleen verwerk zonder de goedbedoelde adviezen van anderen. Ik krijg ook het idee dat er iets mis is met mij, dat ik er te lang in blijf hangen misschien of het toch te intens voel allemaal.

Maar man man man wat een ellende is dit.. het lijkt wel of het verwerken helemaal niet lukt en het verdriet met de dag erger wordt.. zelf ben ik hoogzwanger en met verlof dus ik heb alle tijd om voor me uit te staren, te huilen, te slapen, terug te trekken. Maar ik moet juist nu ook goed voor mezelf en die kleine zorgen. Maar mijn wereld staat nu compleet stil. Ik ben depressie gevoelig, de kat die is ingeslapen en de kat die nu mij zo steunt hebben mij door 2 depressies, een nare break up en een burn out gesleept. Ze voelden het echt aan, waren dan wat intensiever bij mij. Op het moment dat ik zwanger was maar dit zelf nog niet wist lagen ze beide tegen mijn buik aan, terwijl ze nooit samen lagen, maar toen ineens wel. Het was mijn magische duo, al ruim 10 jaar lang en het voelt nu niet meer compleet. Ze zijn mijn steun en toeverlaat geweest en zo'n kat zoals hij vind ik sowieso nooit meer. Niet dat ik hem wil vervangen, ik wil gewoon mijn kat terug..

Ik vind het echt een vreselijk idee dat ik zijn leuke koppie nooit meer kan zien, nooit meer kan aaien, nooit meer het vrolijke gekletst en het geknor, nooit meer gezellig samen eten, nooit meer over m struikelen als hij weer tussen mijn benen door liep, nooit meer samen blokje om, nooit meer... En ik kan er echt niet mee omgaan. Ik ben er letterlijk ziek van. Ik krijg nu ook een schuldgevoel omdat ik vrijdag compleet in een roes heb beleefd, en ik niet meer tegen hem heb gepraat op het moment dat hij ging..wel geaaid, maar niet meer kunnen praten. Ik was verdoofd... ook komt er nu allemaal schuldgevoel boven drijven van de keren dat ik eens een wat korter lontje had, of te moe was om uitgebreid te knuffelen, of hem eens voorbij liep bij thuiskomst omdat ik mijn handen vol had terwijl hij enthousiast spinde en tegen me aan schuurde, of eens boos op hem ben geworden omdat hij alle kipfilet had opgegeten.. allemaal schuldgevoelens... Meer die dit zo gehad hebben en wat heeft jullie geholpen? Ik wilde het ook even gewoon van me afschrijven..

Ik wil geen andere kat aanschaffen want deze pijn wil ik echt nooit meer doorheen. Het is echt vreselijk.. ik ben er nog erger van overstuur dan toen er een goede vriend overleed, of mijn grootouders.. en dat klinkt misschien heel hard, maar het is wel zo.. en ergens schaam ik me voor dat gevoel. Dat ik erger rouw en overstuur ben van voor sommigen mensen 'maar een kat' dan mensen die ik ben verloren... Maar deze katten zijn mijn ziele maatjes, horen bij mij. Al ruim 10 jaar lief en leef gedeeld, elke dag samen, en ineens valt er eentje weg. En ooit moet ik hier dus nog een keer doorheen... Hopelijk duur dat nog heel lang..

[Miloe]

Gecondoleerd en sterkte met het verlies. Zelf ben ik nooit helemaal over de dood van mijn katten heengekomen. Tijd helpt wel met het verzachten van de pijn.

Dapper dat je je persoonlijke verhaal met ons deelt

[castratenkoor]

Sterkte met dit grote verlies en de leegte die hij achterlaat.

[Synemios]

Allereerst gecondoleerd,
Iedereen rouwt op zijn/haar eigen manier.
Ik denk dat de meeste hier die reacties van anderen helaas wel herkennen.

Het is nog maar 4 dagen geleden en zo onverwachts dat hakt er wel in ja.
Ik heb ook meer verdriet gehad van het overlijden van mijn katten dan van het overlijden van sommige mensen, ze zijn voor ons onderdeel van het gezin.

Helaas horen die schuldgevoelens ook bij het rouwproces.

Heel veel sterkte en doe het vooral op jou manier en neem de tijd die je nodig hebt.

[Asse-Poes]

Gecondoleerd met het verlies van jouw speciale kater.
We begrijpen hier allemaal wat je nu voelt en doormaakt en je kunt hier, zo vaak je wilt, alles van je afschrijven.
Het is pas 4 dagen geleden, dus je hebt nu nog een verse wond.
Iemand zei ooit eens tegen mij: Die wond heelt uiteindelijk wel, en je houdt een litteken over. De pijn verzacht en je houdt de mooie herinneringen over.

Dat klinkt als een dooddoener, maar het is wel zo.
Jouw kat blijft voor altijd bij je in je hart en nee, je zult nooit meer zo'n kat krijgen. Maar een andere kat óók een heel speciale en heel bijzondere kat voor jou worden.

Geef het tijd, neem de ruimte om te rouwen over jouw speciale vriendje.
Heel veel sterkte.

[OMH]

Helemaal eens met de vorige reacties. Enne... "al vier dagen geleden", zo werkt het niet. Bij de een kost het (veel) meer tijd dan bij de ander. Ik wens je heel veel sterkte. Schaamte hoeft niet hè - verdriet is verdriet en niemand kan voor jou uitmaken of het een groter is dan het ander.

Als je nog meer kwijt wilt: we zijn hier.

[HDDBB90]

Dank jullie wel voor de lieve woorden en het begrip. Dat doet me goed. Ik denk ook dat ik er nooit echt helemaal overheen ga komen, al zal de wond inderdaad uiteindelijk helen. Ik hoop het. Het voelt nu als een gebroken hart. Ik hoop dat ik zacht genoeg voor mezelf kan zijn om mezelf die rouw te gunnen, ondanks de mening van anderen. Jullie berichten en begrip helpen daar tot nu toe wel mee gelukkig. Ik voelde me gisteren raar en onbegrepen, dat is nu wat minder.

De tranen zijn tot nu toe vandaag iets minder, al zitten ze wel hoog. Vanmorgen is hij gecremeerd... Eigenlijk wilde ik nog bij hem kijken maar ivm de fysieke zwangerschapsklachten lukte het me niet meer om erheen te gaan. Dat is heel vervelend, maar ergens misschien ook beter. Hij zal er niet meer als zichzelf uit hebben gezien hou ik mezelf maar voor.

Ik ga een herinneringen boek van hem maken. En met zijn as een kleine tattoo van zijn pootafdruk zetten uiteindelijk.

Ik ben meerdere katten verloren, maar allemaal al zolang geleden en geen van allen waren ze er lang helaas. Het waren allemaal de 'kneusjes' uit het nest, de zorgenkindjes. Geen van allen hebben ze het lang gered, dus vaak achter elkaar afscheid genomen. Maar dit voelt toch anders. Deze kater Dirk was ook een zorgenkindje, toen zei ik nog: de laatste, want ik kan niet steeds afscheid blijven nemen. Maar gelukkig bleef hij 10 jaar, er leek een vloek doorbroken te zijn met zijn komst. Gelukkig heb ik 10 jaar herinneringen met hem mogen opbouwen. De poes die ik nog heb is gelukkig geen zorgenkindje, maar ook wel al een senior. Maar dit koppel waren echt mijn ziele maatjes.. bedankt dat ik hier van me af kan schrijven

[Asse-Poes]

Nooit meer een nieuwe kat in huis halen voorkomt inderdaad dat je nog een keer de vreselijke pijn en het verdriet van een afscheid meemaakt, maar het betekent ook dat je nooit meer een speciale band en de berg liefde van een andere kat zult voelen.

Maar eerst moet je door het rouwproces heen.

Sterkte met de bevalling en heel veel geluk met je baby!

[OMH]

Binnenkort heb je een nieuw "project" om je mee bezig te houden en dat leidt ongetwijfeld af. Het blijft evengoed verdrietig...

Wanneer komt je baby?

[HDDBB90]

Asse-poes:

Nooit meer een nieuwe kat in huis halen voorkomt inderdaad dat je nog een keer de vreselijke pijn en het verdriet van een afscheid meemaakt, maar het betekent ook dat je nooit meer een speciale band en de berg liefde van een andere kat zult voelen.

Maar eerst moet je door het rouwproces heen.

Sterkte met de bevalling en heel veel geluk met je baby!

Dat is mooi gezegd, en ook helemaal waar. Nu moet ik er nog niet aan denken, wie weet ooit..

Eerst inderdaad een ander project, waarvan ik het ook verschrikkelijk vind dat de kat de baby nooit zal ontmoeten.. hij was zo leuk met kinderen, lag veel bij mijn buik, leek het allemaal aan te voelen. De baby komt in oktober, dus duurt niet meer zolang. Gelukkig nog wel even de tijd om dit te verwerken

[castratenkoor]

Succes met de rest van je zwangerschap en met de bevalling. Ik hoop dat alles vlekkeloos verloopt.

Mooie gedachte dat je een herinneringsboek van jouw speciale kater. Gaat vast heel mooi zijn. Misschien kun je ook een gedicht voor hem schrijven. Dat doe ik als ik een kat verlies. En een mooie fot aan de muur - als je er aan toe bent.

Verlies verwerken is heel persoonlijk, doe het op jouw manier en in jouw tempo. Wat anderen daarvan vinden zegt meer over die persoon dan over jou. Het is JOUW pijn.

[OMH]

Prachtig idee, zo'n herinneringsboek. Je kindje kan er later ook nog wel wat aan hebben als hij/ziet wat jou zo veel verdriet heeft gedaan (en nog doet). En verder, wat de vorige poster zei: het is JOUW pijn. Geef het tijd.
Uiteindelijk vindt het z'n plekje wel hoor! Maar nu doet het pijn en ik denk altijd dat het belangrijk is om dat gewoon toe te laten. Nou ja, gewoon... je snapt me wel.

[HDDBB90]

Thnx weer voor de begripvolle reacties. Van al mijn dieren hangen al fotos aan de muur, maar een mooi gedicht schrijven is inderdaad zeker een goed idee.

Het is inderdaad mijn pijn en verdriet, en helaas zullen er altijd mensen zijn die dat niet begrijpen. Ik begin dat inderdaad een beetje te accepteren nu, ook om mijn verdriet er gewoon te laten zijn. Het is erg stil, en dat zal nog even duren voor dat went. Soms denk ik in een flits hem nog op zijn plekjes te zien liggen, en dat blijkt dan niet zo te zijn. Dat doet dan ècht fysiek pijn.
De tranen worden wel wat minder, gister en vandaag tot nu toe nog maar 1x gehuild. Vanmorgen was het precies een week geleden, en het besef hoe verschrikkelijk snel het dan alsnog gaat. Het voelt nog als gisteren...

Mijn andere poes wijkt nog steeds niet van mijn zijde en is een echte steun. Ze lijkt nu pas een beetje te gaan zoeken naar hem, een week later. Zal ze nu pas beseffen dat het wel erg lang geleden is dat ze hem heeft gezien?
Ze waren geen dikke vrienden, maar ook geen vijanden. Het was zo'n typische broer zus relatie, alleen zij mochten elkaar plagen, andere katten zeer zeker niet. Dan namen ze het voor elkaar op.

[HDDBB90]

Ik krijg vanavond een linkje van een kitten uit het asiel, wat qua naam en uiterlijk bijna een look-a-like is van mijn kater. Op de foto's ben ik spontaan verliefd natuurlijk en ik herken mijn kater er echt in. Maar het voelt zo snel, en als vervanging. Zeker omdat ie zo lijkt. Wat zouden jullie doen of aanraden?
Wat ook bij de twijfel meespeelt is de angst om weer ooit afscheid te moeten nemen, wat ik in het eerste bericht ook zei. Lastig.. ik ben momenteel met die hormonen en emoties verre van stabiel merk ik

[OMH]

Geen idee of dit een adequaat antwoord is, maar als ik jou was zou ik wachten. Nu overweeg je om het ene dier te vervangen door eventueel een ander, maar je bent duidelijk nog niet over het overlijden van je kat heen. Bovendien verwacht je binnenkort je kindje - mijn oudemensenadvies zou zijn: wacht daar nou even op. Er komen echt nog wel kittens en dan zou ik júist niet wachten op een look-a-like. Te veel herinneringen, te veel pijn. Maar dat is voor iedereen weer anders.

(Ik spreek een beetje uit ervaring en toch ook weer niet: wij hadden een derde poesje toegevoegd aan het huishouden, maar dat liep mis en haar hebben we laten herplaatsen. Het ging totaal niet met de andere twee en geloof me, we hebben alles geprobeerd. Het liefste poesje ooit. Ze heeft nu een uitstekend nieuw huis en hoewel het al weer maanden geleden is: ik hoef filmpjes en foto's maar te zien of de tranen zitten weer hoog. Dat is een heel ander verhaal dan het jouwe, maar ik zou er niet te snel bovenop springen. Geef het tijd. Eerst zien dat je - al is het maar het ergste verdriet - achter je kunt laten, en dan pas gaan voor een nieuwe.)