Ik ben lang weg geweest, zal dat zometeen in een ander draadje uitleggen, maar mijn onderschrift zegt al veel.
Kon het even niet opbrengen om hier mee te lezen en te posten, zoveel verdriet...
En het lijkt maar niet op te houden hier...
Moira, nu net een jaar, is 2,5 week geleden haar maatje verloren, Ronja.
Ze wilde niet meer op dezelfde plek eten, maar wel ergens anders, prima.
Vervolgens begon ze haar portie langzamer op te eten, waar het bordje eerst in 5 min leeg was, ging ze nu na 10 min nog een keer terug, maar dan ging het wel op.
Ik dacht: geen concurrentie meer, dus dat kan (Ronja aasde altijd op haar bord, had zelf binnen 3 seconden alles op).
Afgelopen zondag ging ze minder eten, maar ik dacht: ze is nu ook minder actief (rennen niet meer de hele dag achter elkaar aan) en misschien is ze ook aan het rouwen.
Ze had de eerste week de hele dag en nacht lopen roepen en dat werd nu minder.
Dinsdag gingen we naar de DA, voor controle en vaccinatie en ik gaf aan dat ze minder at (nog maar 2x 30g KVV ipv 3x30) en dat ik me toch wel zorgen maakte, gezien de geschiedenis bij de andere katten.
Ze stelde voor om SDMA te prikken, aangezien 4 mnd geleden bij de sterilisatie, alles nog gecheckt was en er uitstekend uitzag. Zij noemde ook rouw als mogelijke oorzaak. (Achteraf leerde ik dat je nooit alleen SDMA moet prikken, maar dat wist ik toen nog niet).
Die was 14, nog net ok, maar op het randje...
(Achteraf gezien was ze toen waarschijnlijk al licht aan het uitdrogen, ze dronk waarschijnlijk toen al niet of nauwelijks)
De volgende ochtend hoorde ik haar braken, toen ik wakker werd, ik hoopte dat het een haarbal was en dat ze daardoor de afgelopen dagen moeilijk had gedaan met eten, maar helaas, het was gal.
Met eten geven, kwam ze enthousiast mauwend tegen mijn been opstaan, om vervolgens weg te lopen toen ik het neerzette...
Gelukkig ging ze na een half uurtje toch wat eten, maar het bordje ging niet leeg.
Toen ik even later de bakken ging scheppen en alleen 2 mini plasjes tegen kwam ter grootte van een knikker, gingen al mijn alarmbellen af en heb ik meteen de DA gebeld zodra ze open gingen.
We mochten eind van de middag komen, buikje was soepel, ze gaf geen pijn aan, geen koorts, dus (weer) bloed geprikt en ze kreeg een injectie met Cerenia en een onderhuids infuus.
Lever,- en nierwaarden waren godzijdank uitstekend, ontstekingswaarde niet verhoogd, maar de alvleesklier snaptest weigerde helaas functie en dat was de laatste die ze hadden...
In overleg besloten om bloed, dat nog in de koelkast lag van de vorige dag op te sturen naar het lab voor alvleesklier, omdat het alternatief was dat ze voor de derde keer in 2 dagen geprikt moest worden.
`s Avonds at ze weer een heel klein beetje, (20g) natvoer dit keer, want ik begreep dat KVV niet zo`n goed idee was (Vet/calcium) mocht er sprake zijn van alvleesklierontsteking.
De Cerenia deed dus niet wat ik gehoopt had.
Volgende ochtend at ze weer een beetje, nat voer wilde ze niet, dus toch maar wat KVV gegeven, want dat vindt ze het lekkerst en daar at ze een klein beetje van, maar daarna trok ze zich boven terug, ging op een bolletje zitten en wilde niet aangeraakt worden.
Nou moet je weten dat ze altijd in mijn buurt is (schreeuwen als ik even op de badkamer ben met de deur dicht) en dat was alleen maar erger geworden sinds ze alleen was. Knuffelen is ook een van haar hobbies normaal gezien, dus weer contact opgenomen met de DA.
Ze hadden het superdruk, maar we mochten eind van de dag weer langskomen.
Dit keer kreeg ze naast Cerenia en onderhuids infuus, een pijnstiller, op mijn verzoek gekozen voor buprenorfrine, de uitslag van de alvleesklier was nog steeds niet binnen.
Plan gemaakt voor het weekend: ik kreeg voor 3 dagen onderhuids infuus mee, om thuis te kunnen geven en een tabletje Cerenia, elke dag een kwart.
Als de Bupaq zou aanslaan, mocht ik die de volgende dag ook nog komen halen voor het weekend.
We kwamen thuis en ze stapte uit het mandje en begon te spinnen en kopjes te geven, helemaal blij!
Dat was natuurlijk ook het effect van het opiaat, maar ze voelde zich duidelijk beter.
Na een uurtje wilde ze wat natvoer eten (25g) en toen kwam ze op mijn schoot liggen spinnen en viel uitgeput in slaap.
Om 22u bood ik haar wat cosma snackjes en daar viel ze op aan, ze at er 15!
Toen nog een schaaltje natvoer gemaakt en ze at 40g.
Wel boerde ze hard na het eten.
`s nachts om 3u ging ik nog even bij haar kijken en had ze het schaaltje met brokjes, waar ik er 20 op had gelegd, leeg!
Schaaltje bijgevuld en `s ochtends waren er nog 10 brokjes weg.
Helemaal super, maar om 7u zat ze wel weer ineengedoken op de krabpaal en keek me aan met een blik, waarin ik zag dat ze pijn had....
Dus meteen om 9u weer de DA gebeld en gevraagd hoe snel ik het kon komen halen.
Ze zouden me bellen als het klaar lag, uiteindelijk na 2 u zelf weer gebeld, want ik ging stuk, zoals ik mn meisje zag en toen lag het klaar, excuus dat ze nog niet gebeld hadden.
Om half 12 in de wangzak gegeven en ik dacht: nu gaat ze zo wel weer eten, niet dus...
Ze is gaan liggen en heeft de hele dag geslapen!
Tussendoor van alles bij haar gebracht: verschillende soorten natvoer (3 blikjes open gemaakt), kattenbouillon met tonijn (ze is gek op tonijn!). Ze snuffelde er geinteresseerd aan, om zich vervolgens weer om te draaien...
Ik had trovet hepatic besteld, maar daar moest ze helemaal niets van weten.
Om 15u belde de DA, de uitslag van de alvleesklier was binnen: 0,6 en om positief te zijn moest hij boven de 4 zitten...
Dat kan het dus echt niet zijn, volgens de DA.
Ik heb nog gevraagd of dat het misschien kan komen omdat we bloed van dinsdag gebruikt hadden, toen was ze nog niet echt ziek. Volgens de DA was dit wel erg laag en was de kans klein dat het om een alvleesklierontsteking ging.
Ze gaf aan maandag verder kijken en had het over internist als het dan niet beter zou gaan.
Om 16u een kwart Cerenia gegeven en dat werd een drama: ze begon vreselijk te speekselen en in paniek door het huis te rennen. Waarschijnlijk omdat het halveren niet goed gelukt was en het dus 3 kruimels waren geworden ipv een mooi afgerond tabletje. Ik voelde me rot, maar ze ging naar boven en ik dacht: laat maar even bijkomen.
5 minuten later hoorde ik boven een vreemd geluid en toen ik opstond kwam ze de trap af, piepend en kreunend ademhalend...
Ik schrok me helemaal rot, dacht dat ze aan het stikken was en heb in paniek de DA gebeld.
Die zei dat ze zich waarschijnlijk verslikt had en dat ik het even een half uurtje moest aankijken, werd het erger, of was het over een half uur niet over, dan moesten we langskomen.
Wat een vreselijk half uur! Ik dacht echt dat ik haar (ook) kwijt was en dat het in haar longen zat.
Ze was onrustig, piepte, kreunde, rochelde, ik voelde me vreselijk en dacht echt het mijn schuld was dat ze er zometeen niet meer zou zijn...
Na 25 minuten lwam ze op mijn schoot liggen en viel uitgeput in slaap, met een geluid alsof ze snurkte.
DA terug gebeld, want ik vertrouwde het niets, maar die zei dat het een heel goed teken was dat ze tot rust was gekomen, dat ze dat niet had gedaan als het in de longen zou zitten en dat het snurken waarschijnlijk kwam doordat er nog slijm in haar neusje zat.
Goed in de gaten houden en als het erger wordt naar de spoeddienst, was het advies.
Ik heb even een flink potje zitten janken, terwijl ze op mijn schoot lag te slapen en uiteindelijk, na een uurtje verdween gelukkig ook het snurkgeluid!
Ze sliep een hele poos weer en ik wilde haar niet wakker maken na dit hele gebeuren voor eten, dus maar laten slapen.
Uiteindelijk ten einde raad toch maar weer KVV uit de vriezer gehaald ( ook omdat de test dus negatief was en er moest toch wat in) en daar at ze gisteravond om 19u 25g van, om daarna weer hard te boeren.
Samen met vriend onderhuids infuus gegeven, nadat ze nog even op mijn schoot had liggen slapen, vond ze niet leuk, maar daarna deed ze een halfslachtige poging tot spelen en sprong in de klimmuur, ze keek ook helder uit haar oogjes en liep weer op haar oude manier, met swag
Dat was zo fijn om te zien!Ook kwam ze ge:interesseerd ruiken aan het schaaltje eten van mijn vriend, dus ik kreeg weer goede hoop dat ze zoveel geslapen had vanwege alle indrukken van de afgelopen dagen en nu weer voorruit ging.
Meer eten wilde ze echter nog niet, alleen paar cosma snackjes.
Voordat ik naar bed ging, weer bupaq gegeven en ze is gaan slapen.
Vanmorgen om 7u stond ze rechtop op de krabpaal, door het raam naar buiten te kijken en ze had een paar (hepatic) brokjes gegeten vannacht (stuk of 5-10).
Toen ik naar beneden ging, kwam ze echter niet achter me aan om te eten, maar bleef boven,
Na een uurtje kwam ze wel naar beneden, maar plofte op mijn schoot, kroelend en spinnend.
Superlief, maar er moet eten in...
Dus ik heb een uur geleden maar een blikje trovet hepatic aangelengd met warm water en heb haar 10 ml met een spuitje gegeven.
Met trillende handen, want ik vond het doodeng na het verslikavontuur van gisteren.
Daarna ging ze zich wassen en nu ligt ze boven op de krabpaal, zometeen maar weer aan de gang met een spuitje.
Lang verhaal, wat wil ik ermee?
Ik ben even ten einde raad, nadat we afgelopen jaar 3 katten verloren zijn, dus ik zit er helemaal doorheen en vraag me continu af wat ik verkeerd doe en wat dit nu kan zijn?
Is ze "gewoon" aan het rouwen en doe ik haar deze hele rompslomp voor niks aan en bezorg ik haar nog meer stress?
Ik ben zo bang dat ik dan iets over het hoofd zie dan en dat we dan straks (weer) te laat zijn...
En ze geeft duidelijk pijn aan en het boeren....
Aan de andere kant zijn de bloeduitslagen goed.
Ik weet het even niet meer.
Iemand die dit herkent, advies heeft, of mee wil denken?
Alle hulp is welkom!
*Ik zal even in een ander draadje vertellen over de andere katten en het afgelopen jaar.
