Pijnlijke euthanasie

[SandraBr]

Afgelopen woensdag n te vroege beslissing genomen om onze poes te laten inslapen. Da is aan huis geweest. Ze lag rustig in haar mandje. Bij de 1e poging voor de 1e spuit narcose vloog ze uit haar mandje de keuken in. Ik haar huilend opgepakt en op advies van da weer in t mandje op de bank gezet. Da ging haar nu met geweld de spuit geven. Het lukte maar ze rende in paniek weer de keuken om vervolgens de kamer in te rennen onder de bank. Daar is ze uiteindelijk van de narcose gaan slapen. Toen ik ze in mijn armen kreeg heeft ze dat niet meer gemerkt. Uiteindelijk bij de 2e spuit is ze ingeslapen. Ik kan dit echter niet verkroppen. Ze was nog goed. Heel Tevreden. At en dronk heel goed. Was dus niet ziek. Omdat ze al n jaar aan prednison zat voor haar darmen en 4 weken geleden blaasontsteking erbij kreeg besloten om haar rustig te laten inslapen zodat ze geen pijn zou krijgen. Hoe t nu echter is gegaan heb ik zo’n spijt. Dit kan toch niet de bedoeling zijn van rustig inslapen? Dan hadden we beter kunnen wachten tot ze weer pijn zou krijgen. Ik ga er aan onderdoor. Wat hebben we haar aangedaan. Mijn allerbeste maatje. We hadden moeten wachten en heb zo’n spijt.
Ik lees overal dat euthanasie pijnloos is en dat zelfs kids erbij kunnen zijn. Het was hier echter n nachtmerrie. Dit heeft mijn Nala niet verdiend. Ik vind t verschrikkelijk en mezelf n moordenaar. Mijn allerliefste meisje is in redelijk goede gezondheid in paniek gestorven.
Dit kan toch geen goede wijze van inslapen zijn?
Nala (ragdoll) is 15 jaar en 11,5 maanden geworden.

[Miloe]

Gecondoleerd en heel veel sterkte met het verlies van Nala. Wat verschrikkelijk om mee te moeten maken

[KimsKattenWeetjes]

Euthanasie kan altijd akelig worden bevonden (door kat, en/of omstanders) en een te mogelijk te vroege euthanasie heeft daar geen invloed op.

Het zal altijd kiezen tussen kwaden zijn, en bij sommige katten is geen enkele manier "vredig". Dat betekent echter NIET dat het niet het juiste moment was.

Tevlate euthanasie daarentegen is schrijnend. Wanneer ze veel pijn hebben, zullen ze namelijk echt niet beter reageren (waarschijnlijk wel slechter), en je beestje zien wetende dat je eigenlijk te laat bent is nog vele malen erger.

Mogelijk is er nog wel wat werk rondom de informatie en bewustwording rondom euthanasie. Vredig inslapen is een utopie die helaas ook regelmatig niet op gaat. Het middel heeft nu eenmaal effect op het lichaam, en het is niet omdat het tijd is, poeslief de dierenarts ineens wél lief gaat vinden.

Maar ik kan je garanderen: liever een maand te vroeg, dan een dag te laat. Want dat beeld krijg je helemaal nooit meer van je netvlies af. Bij een (mogelijk) te vroege euthanasie heb je het in ieder geval volledig in het belang van de kat gedaan. En dat is wat uiteindelijk telt, toch?

[SandraBr]

Dank je wel Kristin. T is echt vreselijk. Waarom heb ik bij de 1e x wegrennen niet gezegd we stoppen ermee. Maar ik had al de hele dag huilend bij haar doorgebracht dus heb t in n roes beleefd. Ik kan t mezelf niet en nooit meer vergeven dat ik dat niet gedaan heb. Waarom, waarom, waarom.
En dan krijg ik van assistente te horen: da vindt t vervelend om te horen dat wij t zo hebben ervaren!
Ik kan alleen maar huilen en stel mezelf iedere x maar weer de vraag. Waarom hebben we dit gedaan. We wilde haar juist lijden besparen en nu is ze met pijn en paniek dood
Ik dacht echt dat ze vredig in haar mandje naast mij zou inslapen.

[Rik]

Het is vreselijk om dat zo mee te moeten maken. Elk niet vredige inslapen is natuurlijk heel erg.

Jij wist dit natuurlijk niet van tevoren dus je zal de schuldgevoelens van je af moeten zetten (wat makkelijker gezegd dan gedaan is).

De dierenarts had ook kunnen zeggen "ik kom een andere keer terug". Ik zou met mijn huidige katten naar de kliniek gaan. Thuis inslapen is fijn als de kat ook blijft liggen maar ik weet dat als er een vreemde hier binnen komt, mijn katten wegrennen (zoef, zoef). En dan moet je ze dus van vasthouden tegen hun wil. Dan valt het ongemak wat ze voelen in een mandje en op de tafel bij de dierenarts misschien wel mee. Maar dat verschilt ook weer per kat (want dat moet natuurlijk ook geen gevecht worden).

Heel veel sterkte en bedenk dat je uiteindelijk toch de (goede) beslissing voor haar gemaakt hebt.

[OMH]

Jouw schuld is dit niet he! Je wilde de juist keuze maken, je hebt erover nagedacht, ze mocht in haar eigen huis en met jou erbij inslapen... wat een drama zeg! Maar nu heeft ze rust en ik hoop dat dat je troost.

"Jammer dat u dat zo hebt ervaren" is wat mij betreft een dooddoener, daarmee maak je iemand monddood. Dierenarts moet even op mensen-les. Ik wil het niet groter maken, absoluut niet - je hebt het juiste gedaan en dat het ongelukkig heeft uitgepakt kan niemand helpen. Ik ga ervan uit dat de da dit ook niet op deze manier wilde. Die reactie achteraf vind ik bij wijze van spreken nog erger, maar dat ligt aan mij.

Gecondoleerd. Heel veel sterkte en een digitale knuffel!

[castratenkoor]

Sterkte met het verwerken van die nare ervaring.

Ik heb zelf dinsdag mijn Rik laten inslapen. Wat ben ik dan blij en dankbaar hoe dat is verlopen. Het gemis is er niet minder om. Ik ben zelf ook overtuigd van de correcte timing - het is goed zo.

[SandraBr]

Dank jullie wel voor jullie berichten.
Kim ook bedankt voor jouw reactie. Ik probeer me hier wat aan vast te houden.

Ik moet gewoon ff mijn verhaal kwijt. Is dit forum mss niet voor bedoeld. Dus mijn excuses daarvoor.

T feit blijft dat we spijt hebben van onze keuze en dan zeker de manier waarop t gegaan is.
Nala was echt mijn maatje. Op 8 jarige leeftijd in ons leven gekomen.
In 2019 getobt met niesziekte. Is ze over heen gekomen. 1,5 jaar geleden kreeg ze problemen met haar darmen. Flink afgevallen. Na diverse echo’s niets schokkends te zien. Prednison gekregen. Uiteindelijk 1/4 ‘s morgens en 1/4 ‘s avonds werkte prima voor haar. Gewicht weer redelijk op orde ook. Nooit zwaar geweest.
6 maart kreeg ze n blaasaanval. Heel zielig. Hierop antibiotica gestart. Het ging prima. Maar na de kuur weer n aanval. Met spoed naar weekenddienst. Morfine gekregen en t ging weer. Vlg dag naar da. Weer antibiotica en prednison wat opgehoogd omdat ze weer wat diarree had. 3 dagen na deze kuur weer n aanval. Ze heeft er in totaal 5 gehad de afgelopen 4 weken. Dus vorige week vrijdag weer antibiotica gestart. En afgelopen maandag echo gemaakt. Blaaswand was zo dik dat da t niet heeft opgemeten. Ze zei dat t nog enkele weken tot enkele maanden kon duren. Mss toch euthanasie. Met tranen en overstuur ter plaatse besloten om dat dan maar te doen.
Afgelopen dinsdag en woensdag zo getwijfeld. Ze deed t namelijk perfect. Kon niet beter.
Hele woensdag huilend met haar op de bank doorgebracht.
Da gaf ons nog de keuze. Maar ik wilde ook niet dat ze pijn zou gaan krijgen.
Ik dacht dat ze dus vredig zou inslapen wat da overigens ook bevestigde.
Ik kan er niet mee leven dat ze zo in paniek en met pijn van de spuit is ingeslapen.
Ik kan me dit nooit meer vergeven. We hebben haar geen kans meer gegeven.

[OMH]

Het is onomkeerbaar en volgens mij spelen hier twee dingen: ik lees dat je niet zeker weet of het op dat moment de goede beslissing was, maar je hebt wel de da laten komen, dus ik neem aan dat je achter de euthanasie stond.
Dat die zo l*llig verliep is een ander verhaal.
Je schrijft: we hebben haar geen kans meer gegeven - maar hoe lang zou die kans nog hebben geduurd en hoe akelig had ze zich kunnen gaan voelen? Dat zijn jullie voorgebleven en daar is niets verkeerds aan. Waarschijnlijk zou ze steeds slechter zijn geworden gezien de bevindingen van de da en zich steeds zieker gaan voelen, dat wil je toch ook niet?
Sterkte met het verlies, ze heeft nu rust en hopelijk krijg jij die ook.

[Synemios]

Gecondoleerd en heel veel sterkte.

Ik denk als ik het zo lees dat je niet te vroeg bent geweest.
Verder ben ik het vooral eens met Rik en Olga.
Dat het op deze akelige manier verlopen is dat had je van te voren niet kunnen weten, wel had de dierenarts kunnen besluiten er op dat moment mee te stoppen en het bijvoorbeeld een paar dagen later in de praktijk te doen.

Ze heeft naar mijn mening wel een kans gekregen, er was niets meer aan te doen en ze zou sowieso op korte termijn gaan sterven, die lijdensweg heb je haar bespaard.

[OMH]

Sandra, trek je het een beetje? Het is nog te vroeg om daar ja op te zeggen en dat snap ik. Heb je verder nog contact gemaakt met de (assistente) van de da?

[SandraBr]

Hoi Olga.
Lief dat je aan me denkt.
T gaat niet echt. Ben niet meer zo hysterisch maar verre van oké. De nachtmerrie blijft maar in mijn hoofd afspelen.
Op de automatische piloot red ik t redelijk.
Er zijn er helaas maar weinig die snappen hoe ik me voel. Heb ook geen zin om naar hun verhalen te luisteren van n overleden huisdier die wel rustig is ingeslapen.
T liefst zie ik eigenlijk niemand.
Ik heb zelf geen kinderen dus Nala was echt mijn meisje. Ik mis haar verschrikkelijk en ik snap dat, dat ook normaal is, alleen de manier waarop, ik krijg t maar niet uit mijn hoofd. Ze is nu vreselijk gestorven. T vreet gewoon aan me.
We hadden t zo snel echter niet hoeven te doen. Ook dat vreet aan me. Hadden we maar ergens een second opion gevraagd.

Mijn partner heeft de da nog gesproken (ik kon t echt niet). Ze zei weinig. Wel dat dit voor t eerst was dat ze t zo had meegemaakt en dat ze ook die avond slecht had geslapen. Ze gaf toe dat ze ons zelf had moeten bellen en t niet via assistente had moeten doen.

Kortom; Ik zal er mee moeten dealen. Ik kan t niet meer terugdraaien. Hopelijk dat tijd de wonden heelt (al is t maar n beetje).

[Asse-Poes]

Uiteindelijk wordt de pijn, de frustratie, je schuldgevoel en het verdriet minder. Dat kan lang duren, zeker omdat je een speciale band met jouw meisje had.

Natuurlijk wil je geen verhalen van andere mensen horen die je vertellen hoe mooi en vredig hun kat is ingeslapen. En heel eerlijk: heel vaak gaat het helemaal niet zo mooi en vredig.
Nala is niet vreselijk gestorven. Nala is in slaap gebracht en dat is niet gegaan zoals het zou moeten. Toen Nala al diep in slaap was, heeft ze het 2e spuitje gekregen waardoor ze overleed. En daar heeft ze niets van gemerkt.
Jij blijft je het laatste moment herinneren dat Nala nog leefde en dat is geen prettig moment voor jou en voor Nala geweest.
Jij voelt je daar verantwoordelijk voor en zelfs schuldig over. Dat is logisch, want om het voor jou behapbaar te maken moet er een schuldige zijn. Dat is in jouw ogen voor een deel de dierenarts maar voor het grootste deel jijzelf. Tenminste dat vind jij. Zo voelt het voor jou. Want Nala was jouw verantwoordelijkheid.
En misschien ben je zelfs een beetje boos op Nala. Dat is ook oke. Als zij gewoon in het mandje of op jouw schoot was blijven liggen, was dit allemaal niet zo gebeurd en had jij je nu niet zo beroerd gevoeld. En geloof me, die gedachte is helemaal niet raar!

Alleen, Je gaat je niet beter voelen door steeds op deze manier aan Nala te denken. Integendeel. Je gaat je alleen maar akeliger voelen.

Je kan nu 2 dingen doen
1. Ga alleen denken aan alle mooie, leuke en vertederende momenten die je met Nala had en probeer er een mooier einde bij te denken. Een einde wat je Nala zo gegund had, waarbij ze in jouw armen lag en rustig in slaap viel.
2. Ga achter je tablet/laptop zitten en ga zoeken naar een andere poes. De eerste tijd zal dit niet leuk zijn en ga je elke kat vergelijken met Nala en geen één zal de vergelijking doorstaan. Totdat....(vul maar in: je een achtergrondverhaal leest wat je raakt, je een poezenkopje ziet waar je warm van wordf ) je een poes ziet waarbij een vonkje overslaat.

En dan ben je weer op de goede weg. De weg uit het diepe dal naar boven.
Neem de tijd. En wees niet zo hard voor jezelf.

Ik wens je heel veel sterkte!

Als je op een gegeven moment toe bent aan een andere poes, dan is dat geen vervanging voor Nala. Nala is en blijft jouw speciale meisje. Een nieuwe poes is een nieuw begin. Misschien van iets heel moois.

[OMH]

Dat heeft Marina mooi verwoord, niets aan toe te voegen.

Behalve dan dat het, hoewel jullie er zelf achteraan moesten, wel netjes is hoe de da heeft gereageerd. Nogmaals sterkte!

[nellebel]

ik heb me heel lang schuldig gevoeld over het traject richting euthenasie van mijn kat. mijn kat was heel ziek maar mijn DA vond het prinsessengedrag. was mijn eerste kat, ik vertrouwde de DA en voordat ik echt stappen durfde te ondernemen was het te laat en was ze niet meer te redden. uiteindelijk, ook met hulp van mensen hier ben ik er wel overheen gekomen. want uiteindelijk, als ik eerlijk was naar mezelf had ik dit niet gewild. als ik het had geweten had ik het anders gedaan, maar dat is achteraf. dat geldt ook voor jou. achter is makkelijk praten. op dat moment heb jij ook gedaan wat jij dacht dat het beste was. paniek situatie en je moest iets. je had geen tijd om er even rustig bij stil te staan en ver na te denken.
laat het los, het verandert niets. weet ook dat Nala echt wel weet dat je het beste voor had en het goed bedoelde. dit heb jij niet gewild.
Probeer het in iets positiefs om te zetten, je hebt hiervan geleerd en een volgende keer zul je beter voorbereid zijn en dat neem je mee. Het was even paniek voor Nala maar dat waren een paar minuten, dat weegt niet af tegen de mooie jaren die jullie samen hebben gehad. de mooie herinneringen. ze zal jou echt niets kwalijk nemen en ook niet willen dat haar lieve baasje zich zo schuldig voelt .ze weet dat je alles voor haar over had en dat dit niet voorzien was.
ben niet zo streng voor jezelf. het gemis gaat nooit helemaal over mar mooie herinneringen komen meer naar de voorgrond.