Na het lezen van heel veel verhalen en ervaringen met benchrust en operaties, wil ik toch graag mijn eigen verhaal hier even kwijt. Vooral het verhaal van Ayla over Felix sprak mij erg aan en geeft me moed voor de komende weken!
Eerst een korte inleiding:
In september ben ik verhuisd naar mijn nieuwbouw eengezinswoning met mijn 2 jaar jonge kat Chiara. Zij was een kleine hond en een andere kat om zich heen gewend en ik ook. Met z'n tweetjes vond ik het maar stil en langzaamaan begon ik te overwegen er een tweede kat bij te nemen. Toevallig kwam ik via mijn zusje bij een stichting terecht die kittens en moederkatten opving. Daar waren op dat moment twee broertjes beschikbaar, Bruce en Nemo. Bruce is een cyper met ataxie, Nemo is zijn kleinere broer, een gemarmerde en temperamentvolle rode kater.
Door zijn ataxie, is Bruce minder snel als de andere twee, hoewel hij niet minder van het leven geniet. Hij klimt en rent er op los. Alleen springen en snel wenden lukt hem daardoor niet.
Vorige week woensdag, 21 februari, was ik de hele dag op kantoor. Donderdag en vrijdag had ik vrij geregeld, om even tot rust te komen na een drukke periode. Achteraf kwam dit goed uit, want toen ik 's avonds thuis kwam zag ik dat Bruce niet goed liep. Ook vond ik een krabpaal (zo'n kleine cilinder waar ze in en op kunnen liggen) omgevallen in een van de kamers waar ze bij mijn afwezigheid mogen komen. De hele avond heeft Bruce zich rustig gehouden, en ik nam mij voor de volgende ochtend meteen de DA te bellen.
Donderdagmiddag kon ik gelukkig meteen terecht, de hele ochtend heeft Bruce in de onderste helft van een reismand gelegen, zijn rechter achterpoot belastte hij niet. Om 14:10u. bij de DA werd er een foto gemaakt en ja hoor, zijn pootje was gebroken. De twee delen zaten redelijk goed tegen elkaar aan, alleen iets scheef. Ik kreeg toen twee opties:
- Benchrust en hopen dat het zo aan elkaar zou groeien met het risico dat het scheef zou groeien en hij er later alsnog aan geopereerd moest worden.
- Een pin die de twee botdelen recht met elkaar zou verbinden, waarbij de kans op volledig herstel het grootst was.
Ik heb voor de tweede optie gekozen. Hij kon pas maandag 26 februari geopereerd worden, tot die tijd moest Bruce in een ruimte alleen zitten, waarbij hij niet mocht springen, klimmen en rennen. Het voordeel van een grote woning, is dat ik mijn thuiswerk kantoor kon gebruiken hiervoor. Alle mogelijkheden om te klimmen verwijderd. Voer, water en een kattenbak neergezet en natuurlijk wat comfortabele hoekjes gecreëerd. Toch was dit nog teveel bewegingsvrijheid.
Maandag heb ik hem om 9 uur naar de DA gebracht voor zijn operatie. Ik mocht om 14:30u. bellen en hem rond 17:00u. weer ophalen. De operatie was goed verlopen en bij het ophalen van Bruce heb ik de foto van na de operatie gezien. Er stak een grote pin dwars door de kop van zijn bovenbeen aan de kant van de knie uit zijn pootje. Uiteraard is deze pin vlak bij het bot afgeknipt. Het was niet mogelijk deze pin volledig in het bot te plaatsen door de breuk als het ware om de pin heen te plaatsen. Daarom zal er na vijf weken vermoedelijk een kleine operatie moeten plaatsvinden om de pin te verwijderen.
Meneer mocht naar huis met zijn poot in het verband, met een stukje gips ter hoogte van de breuk voor extra stevigheid. Ook had hij een doorzichtige kap om. Tijdens zijn verblijf bij de DA heb ik een grote bench in "zijn" kamer neergezet met een dekentje erin, zijn voerbakje en een halve kartonnen doos met plastic afgedekt en wat kattenbakkorrels erin, zodat hij daar zo in kon schuiven om zijn behoefte te doen. In de eerste uren na zijn thuiskomst was Bruce heel onrustig, probeerde de kap met zijn gezonde achterpoot af te krijgen en met diezelfde achterpoot probeerde hij ook het verband van zijn gewonde poot af te schuiven.
Tegen etenstijd (rond 21:30u.) was hij gekalmeerd en heb ik hem een klein beetje vlees gegeven. Water had hij daarvoor al gehad en dat ging goed, geen misselijkheid. De volgende ochtend weer een beetje vlees en in de avond zijn normale portie. Zijn droge brokjes had hij altijd bij de poot en zijn water bood ik hem meerdere keren per dag aan. Ik kon het bakje niet bij hem in de bench laten, want zijn spalk mag niet nat worden.
Woensdag om 11:20. toch de DA nog maar eens gebeld, want zijn spalk zat niet goed meer. Hij was die ochtend onrustig en de DA had gezegd contact op te nemen als hij echt het verband eraf wilde hebben, want dan zat er waarschijnlijk iets niet goed. Om 13:20u. kon ik tussendoor terecht bij de DA, waar hij een nieuw stukje gips en verband kreeg. Vrijdagmiddag nog even contact gehad met de DA om te vragen wie er dienst had dit weekend. Advies was, om een andere DA in de buurt te bellen, want de dienstdoende DA zit hier een uur fietsen vandaan. Ik heb geen auto en ook geen vrienden of familie in de buurt die me zouden kunnen brengen. We spraken naar elkaar uit dat we er vanuit moesten gaan dat het niet nodig zou zijn, want Bruce accepteerde het nieuwe verband veel beter en at en dronk goed en ging ook op zijn geïmproviseerde kattenbak.
Vrijdagavond lukte dat laatste hem echter niet en heeft hij op zijn dekentje geplast en had hij minder vaste ontlasting, dus dat zat ook overal (deken, spalk, bench, etc). Ook was zijn spalk wat nat geworden van het plassen op de deken. Half in paniek heb ik zijn dekentje uit de bench gehaald, de boel schoongemaakt, een schone deken in de bench gelegd en een handdoek onder zijn verband. Daarna heb ik een DA in de buurt opgezocht en gebeld. Daar kwam ik uit bij een andere DA, die ook een eind hier vandaan zit. Gelukkig was zij heel begripvol en adviseerde mij om ook keukenrol onder/om zijn pootje te leggen, en dat na 5 á 10 minuten te verwisselen. Nou was het verband gelukkig niet doorweekt. Ook zei ze dat ik kon proberen met een föhn op zachte stand en niet te warm te gebruiken. Dat laatste was geen goed idee, want Bruce raakte volstrekt in paniek. Meteen weer weggelegd, handdoek laten liggen en er het beste van hopen. Gelukkig was het verband zaterdagochtend (gister) helemaal opgedroogd.
Na dit avontuur, was ik natuurlijk extra alert op dat hij niet onrustig werd en dat hij niet weer op het dekentje had geplast, elke keer als ik bij hem ging kijken en met hem ging knuffelen. Tot mijn opluchting was hij rond etenstijd (zelfde tijd als de avond ervoor) zelf op de "kattenbak" gegaan en was alles droog en schoon gebleven. Morgen mag hij voor controle naar de DA. Daar zal het verband en de spalk verschoond worden. Hoe lang hij in de bench moet en hoe lang hij een spalk moet is nog niet duidelijk. Hopelijk hoor ik morgen meer hierover. Gelukkig houdt Bruce zich rustig en vindt hij het allang best dat hij bediend wordt. Elke keer als ik de kamer in kom, rekt hij zijn voorpoten naar mij uit en kijkt hij naar zijn voerbak (die vlak voor z'n neus staat), die ik dan aan moet bieden. Hij geniet van de knuffelmomenten en vanmorgen stond hij zelfs toen ik de kamer in kwam. Meteen weer neergelegd en geknuffeld.
Het worden lange weken, ook voor zijn broertje die er niets van snapt. Van de DA moet Bruce zoveel mogelijk afgezonderd blijven. Toch laat ik Nemo af en toe even in de kamer om hem te zien. Ze snuffelen aan elkaar en vooral Bruce geniet van deze momenten. Nemo vindt het allemaal nog spannend. Nemo ligt nog vaker bij mij dan anders en speelt af en toe alleen of met Chiara. Chiara was de laatste tijd al chagrijnig richting Bruce, nu moet ze helemaal niets meer hebben van zijn "luchtje" als ik bij hem geweest ben. Dan blaast ze ook naar Nemo.
Heeft iemand nog tips om deze periode door te komen? Dan hoor ik ze graag. Sorry voor deze lange eerste post. Ik wilde toch graag mijn verhaal even delen.
Voor de operatie:
Na de operatie (voor het afknippen van de pin):
Zaterdagmiddag in zijn bench:
