Afgelopen donderdag heb ik onze Vino, van 15,5 laten inslapen. Hij was mijn makkertje, mijn maatje, m'n vriendje. Jaren terug woonde hij bij de buren, maar hij heeft mij gekozen als baasje. Voor 14,5 jaar waren we onafscheidelijk.
Drie jaar geleden zijn we verhuis, kwam er de kat van mijn man bij, en een kindje. Hij heeft het allemaal over zich heen laten gaan. Ik ben nog steeds zo trots op hem. Maar omdat ik hem niet nog meer stress wou bezorgen heb ik de jaarlijkse afspraakjes aan de dierenarts even laten zijn. De laatste tijd begon op te vallen dat hij magerder en magerder werd, terwijl hij op de metabolic C/D zat voor struviet, omdat hij altijd te zwaar was. Maar ik dacht eerst, het komt omdat hij nu veel meer beweging heeft, hij rende constant de trap op en af. Achteraf gezien had ik ook de gewone C/D kunnen nemen, ipv de Metabolic. Maar hij vond dit echt lekker.
Stoelgang ging al vele jaren niet goed, dus hij kreeg iedere dag laxanorm.
Vanaf december ging hij wel erg veel afvallen, nu was het echt opvallen, terwijl hij overal ging schooien voor eten bij ons.
Vanaf januari begon hij ook vaker en vaker te braken. Tot hij midden januari echt niet goed meer uitzag. Maar hij was nog actief, en speelde heel veel. Toch een bezoekje aan de dierenarts gedaan. Die heeft hem onder narcose gebracht voor een bloedonderzoek. De waardes waren allemaal goed, nergens een afwijking. De tanden waren nog prima. Alleen voelde ze iets in de buik, waardoor ze cortisonen hebben opgestart. Er is hier geen foto of echo gemaakt Hij reageerde hier niet goed op, meer braken, minder eten. Alle soorten eten geprobeerd. Hij zat op een urine dieet, maar ze zeiden dat het beter is dat hij iets at dan niets. En af en toe probeerde hij het wel maar niet veel. Zelfs naar een homeopatische dierenarts gegaan die het leven van mijn vorige kat 2 jaar heeft kunnen verlengen toen de dierenarts deze opgaf. Ze heeft wat dingen meegegeven, en geopperd om 1/4 cortisonen te geven ipv 1/2. Maar ook hier ging hij niet goed op. Het ging altijd eventjes beter. Maar dan begon hij weer te braken. Weer een dierenarts aan huis laten komen. Hij gaf iets tegen misselijkheid en braken, en cortisonen zouden we stoppen. Dan ging het weer 1 dag goed. En weer niet willen eten, braken etc. Tot het heel erg werd in het weekend. Naar spoeddierenarts, die nogmaals zijn waardes heeft getest, en nu bleek hij nierfalen en een verlaagde temperatuur te hebben. De waardes waren niet extreem hoog, daarom toch nog 2 dagen aan het infuus. Ondertussen is er ook een foto gemaakt, maar hier was niets op te zien. Na twee dagen mocht hij weer naar huis, met best weer goede nierwaardes. Wel moesten we aan de niermedicatie en nierdieet. Maar eerst zorgen dat hij at, welk voer was even niet zo belangrijk. Hij woog ondertussen nog maar 2.6 kilo. En het was best een grote kat.
De eerste dag ging weer prima, hij at zelfs het nierdieet, zag er goed uit. Om de volgende dag weer in te storten, maar nu nog erger. Absoluut niets willen eten, braken, en hij ging zich meer en meer terugtrekken. Terwijl hij altijd en overal bij mij wou zijn. Ik ben dan nog 1x naar dierenarts geweest die hem weer iets tegen misselijkheid en braken heeft gegeven, iets wat 24u zou werken. Thuisgekomen is hij niet meer uit zijn krabpaal gekomen. Heel af en toe maar het ging hem duidelijk niet goed. Toen hij 's morgens zat te wiebelen boven zijn drinkbak en braakneigingen had, met zijn ogen dik in zijn kassen was het voor mij genoeg. Het leek alsof hij zelf aan het sterven was ofzo, zo had ik hem nog nooit gezien. Mijn hart doet nog altijd pijn.
Ik kon het niet langer aanzien, wou hem niet nog eens naar de dierenarts sleuren, zonder resultaat.
Wat mij het meeste pijn doet is dat ik niet weet wat er nu echt aan de hand was. Had ik hem kunnen redden met eerder naar de dierenarts te gaan? Waren er nog andere opties dan inslapen? Heb ik alles geprobeerd. Ik overloop alles 100x en had in mijn opzicht veel anders kunnen doen. Zoals zijn jaarlijkse check bij de dierenarts. Maar het is goed misgegaan sinds ik bij dierenarts ben geweest. Of ben ik toch te lang doorgegaan met proberen, en had ik beter de laatste weken met hem moeten knuffelen ipv nog dat infuus te laten aanleggen. Al ben ik alle momenten verder bij hem geweest, zelfs 's nachts om te waken. Zoveel vragen die door mijn hoofd spoken. Ik weet niet hoe ik hier rust in kan krijgen. Ik lees zoveel katten die 18 tot 20 worden. Dan vind ik 15 te vroeg
