Ik wil hier even mijn verhaal doen over onze poes Djenga die 27-2-2023 is overleden aan (hoogstwaarschijnlijk) een alvleesklierontsteking.
Onze poes is half januari naar de dierenarts geweest vanwege korstjes en zo nu en dan wat bloed in beiden oren. Simpelweg hebben zij een pipet tegen mijtjes gegeven en een injectie tegen de jeuk (geen controle niks) en geen idee welke injectie. Twee dagen nadat onze poes dit toegediend heeft gekregen, stopte zij spontaan met eten, ze dronk nog wel aardig veel. Voordat dit was gebeurd, at zij normaal, zoals zij altijd deed. Djenga was al wat afgevallen en er gingen geen alarmbellen rinkelen bij deze dierenarts.
Ik had geen vertrouwen meer in de dierenarts en ben overgestapt naar de dierenarts waar onze andere poes ook al was gesteriliseerd en hadden er een zeer goede ervaring mee.
Direct is er door hem een bloedonderzoek uitgevoerd (helaas mislukte dit en moest naar het lab, bloed was erg troebel van kleur). Uitslag; suikerziekte (waarde serieus van 19.5). Moesten haar voldoende aan het eten krijgen en wanneer ze at, twee keer insuline spuiten (1 eenheid). Eten lukte nog, zeker wel minder en minder vaak op een dag, maar voor de insuline was dit genoeg.
Maar na een paar dagen, weer terug bij af. Weer terug naar de arts en hij begreep het niet, omdat ze met suikerziekte veel zou moeten eten. Maar inmiddels was ze weer afgevallen. Ik hoor de dierenarts nog zeggen; als het alvleesklierontsteking is dan hebben we een groot probleem….. We hadden eetlustopwekkers meegekregen, om te kijken of dit weer zou werken. Helaas….. ging ook maar een een halve dag goed en het eten werd weer minder en minder….
Toch weer terug gegaan naar de dierenarts en in overleg werd ze deze ochtend opgenomen en konden haar einde van de middag weer ophalen. Uitgebreide onderzoeken zijn er gedaan, haar aan het infuus gezet en pijnstillers en opnieuw eetlustopwekkers gekregen. Poes kwam thuis en viel direct haar voedselbak aan. Twee dagen erna de uitslag; alvleesklierontsteking. Na de opname ging het denk 4 a 5 dagen goed en toen weer terug bij af. Inmiddels begon ze ons thuis te vermijden en ging zich verstoppen, op de meest vreemde plekken en ineens mocht onze dochter haar aaien (Djenga liep altijd weg van haar) dus toen schrok ik wel….
Na die dagen weer naar de dierenarts gestapt en hij was ten einde raad. De arts heeft haar toch weer pijnstillers gegeven en iets tegen de misselijkheid en het telefoonnummer gegeven om een buikecho te laten maken. Hij was haast overtuigd dat er meer moest zijn. Ze was nuchter en kon al dezelfde dag terecht hiervoor. Inderdaad was de ontsteking te zien en in lichte mate leververvetting. Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik blij ben dat er geen tumor of iets dergelijks zit. De twee artsen keken elkaar aan en zeiden; dit is ook heel ernstig en kan slecht aflopen. Niet bij stilgestaan dat ze dit serieus meenden. Enige wat ze wel vroegen toen ik vertelde over haar oren: heeft zij een injectie gekregen tegen de jeuk? Dus ik zei ja… En toen zei de dierenarts (man van echo dus) dat dit de veroorzaker kan zijn geweest. Hij kon niet garanderen dat ze het dan niet had gekregen, maar dit zou het zeker versneld hebben. En dit gaat nog steeds rond in mijn hoofd. Van wat als zij dus niet die injectie had gehad…. Had ze dan nog gezond geleefd. Helaas zal ik dit nooit weten…
Djenga at een volle week echt goed haar eten na deze buikecho. Helaas had ze toen ineens een wondje op haar poot en was ontstoken en kreeg hiervoor antibiotica. Zij is direct gestopt met eten na het toedienen van deze tablet. Ik heb het toch gegeven, want dit mocht ook wel op een ietwat lege maag. Ik ben wel direct Hills urgent care gaan halen en heb haar met een spuit zitten dwangvoeren, want ze moest eten. Dit ging goed een enige tijd en ze accepteerde het ook echt. Ik denk ook niet dat die antibiotica ervoor gezorgd heeft dat ze gestopt is met eten, ik had de antibiotica vijf dagen gegeven ipv de opgegeven zeven en zelfs na het stoppen van de antibiotica at ze niet. Ik zat nog steeds te dwangvoeren en af en toe gingen er snoepstengels aan voer in. Dit was prima volgens de dierenarts, als ze maar at. Inmiddels uiteraard wel allang gestopt met insuline spuiten trouwens sinds ze de diagnose van alvleesklierontsteking had.
Helaas verstopte ze zich op een geven moment steeds meer en meer en liep steeds meer weg en at echt steeds minder en minder en toen ineens echt niks meer. Weer contact gehad met de dierenarts en de opties besproken. We zouden haar kunnen laten opnemen, maar hij zou niet weten of ze een kans zou maken hiermee. En dan zou ze aan het infuus moeten en aan de sondevoeding (zeer zeker voor meerdere dagen). Djenga is enorm gestresst van de dierenarts en trilt helemaal als de vervoersbox al gepakt wordt. En ik had inmiddels alles al opgezocht over deze ziekte en besproken met de arts en ik wist dat dit een langdurig vervelend (voor de poes) traject zou kunnen worden en dat er een grote kans is dat dit niet snel of nooit over zal gaan.
Nog steeds probeerden we het met dwangvoeren en hebben echt van alles uit de kast getrokken, maar ze leek het zelf echt op te geven. Op een geven moment kwam het er ook allemaal uit… Ze ging inmiddels niet meer verstoppen en lag naast mij in bed en leefde eigenlijk alleen nog boven, want ze wou rust (hebben nog twee katten en die zijn speels). Water ging er steeds minder in en ze bewoog steeds minder. In het weekend de definitieve beslissing gemaakt dat dit echt niet langer kan en wij haar ook geen ellende willen aan doen met sonde en infuus, ruimte waar ze diep ongelukkig is en nog een grote kans dat het niet werkt of dat het nog meerdere malen nodig zal zijn. Buiten de hoge kosten om, dus één bak ellende voor Djenga. En net wat ik zeg, ze leek het echt op te geven, eigenlijk al vanaf het moment van verstoppen en het moment dat ze onze dochter toe liet.
Die zondag het definitieve besluit genomen om haar die maandag echt in te laten slapen, want je zag echt dat ze nu geen kwaliteit meer van leven had. Ze sliep en sliep en sliep en af en toe een wandeling, T/m die zaterdagochtend liep ze nog wat heen en weer en dronk een enkel slokje water. Maar die zondag was het echt op. We hoopten eigenlijk dat ze uit zichzelf zou komen te overlijden die dag, maar helaas gebeurde dit niet. Ze leek geen pijn te hebben, ze lag er heel ontspannen bij, maar dit weet je niet, want ze verbergen dit goed. Maar je moet uiteindelijk kiezen voor je poes, haar uit haar lijden halen.
Die maandagochtend heb ik haar geaaid en geaaid en ik tilde haar op om te “gaan” en ze leek me echt aan te kijken van: het is goed zo en toen is zij om 12.30 ingeslapen. Bij het eerste spuitje viel haar kopje zo in m’n handen en ze was eigenlijk direct weg, het ging zo snel
Zijn er meerdere mensen met ervaringen met deze ziekte? Ik zal ook nooit weten of ik er zo goed aan heb gedaan, maar in mijn ogen was dit de beste keuze in het belang voor Djenga.
zo te zien heb je alles uit de kast gehaald en gedaan wat gedaan moest worden maar mocht het niet baten 
. Heel erg naar. Bij zulke dingen sta je ook niet heel erg stil als je aan een beestje begint. Beetje kunnen verwerken inmiddels? 
. Wij hebben nog drie hamsters en een cavia en twee poesjes dan. Poezen zijn 9 en 4. Dus laten wij hopen dat deze voorlopig sowieso gezond en oud mogen worden. En dit geldt ook voor de beestjes bij jou.
. 
. Ze was wel dik hoor (5,6 kilo en geëindigd met 3,5 ongeveer). Het was een zeer luie en niet actieve poes. Neem mijzelf dit wel kwalijk. Maar heb wel vrede ermee dat ze bijna tien jaar een lekker lui, lekker etend leven heeft gehad en heb ik aardig vrede mee. 
Alleen vervelend dat je er ook eentje heb moeten laten gaan 
