In 2016 moest ik, door een inschattingsfout van mij, vroegtijdig afscheid nemen van haar vriendinnetje Lobbesje. Hoe dat ging, kunnen jullie hier https://www.dekattensite.nl/phpBB2/view ... 27&t=30669 lezen.
Dit heb ik mijzelf toen zwaar aangerekend en heb me heilig voorgenomen dat me dit NOOIT meer zou gebeuren. En zo geschiedde. Vorig jaar werden er bij Hobbesje, imiddels 17 jaar oud, twee rotte kiezen getrokken waar ze last van had. Die kiezen bleken uiteindelijk een symptoom van iets veel vervelenders: een kaaktumor. Gezien de lastige plek waar deze zat, bij het kaakgewricht, en haar leeftijd, werd een operatie waarbij de onderkaak gedeeltelijk verwijderd werd, sterk afgeraden. Ik heb toen nog een CT scan laten doen om te kijken of er uitzaaiingen waren, dat bleek niet het geval. Er werd in ieder geval besloten om naar palliatieve zorg en kwaliteit van leven te kijken.
Volgens de dienstdoende kliniek was het nog een kwestie van weken. Ik vroeg toen of er geen alternatieven waren, vervolgens werd mij Palladia 10mg aangeraden. Dat zijn tumorremmers die eigenlijk normaliter voor honden worden gebruikt. Dit moest ik in tabletvorm iedere twee dagen in haar bekje toedienen, zonder garantie dat ze werken want het blijkt niet bij iedereen aan te slaan. Dit gecombineerd met een dagelijkse dosis van twee soorten pijnstillers/ontstekingsremmers: metacam/bupredine. De tumorremmers bleken gelukkig aan te slaan en de pijnstillers/ontstekingsremmers reageerde ze goed op.
De tumor zorgde ook voor een open abcesje onder haar kin, dit heb ik dagelijks schoongehouden. En op de plek waar de kiezen zaten was een ontsteking, welke zich steeds meer uitbreidde ondanks de medicatie. Daardoor kreeg ze de laatste maanden alleen maar mousse als voer, gecombineerd met GimCat Yoghurt en pudding. Al met al een intensief zorgtraject, met maandelijkse controles bij de dierenarts. Maar na zo'n 10 maanden werd toch duidelijk dat ze 'op' begon te raken. Ze kreeg af en toe bloedpropjes en slijm in de ontlasting, wat een bijwerking was van de Palladia. De ontsteking breidde zich ook steeds meer uit. Af en toe leek het alsof ze moeilijk op haar achterpootjes kon staan, er zat steeds minder kracht in. Er begonnen toen ook problemen met zindelijkheid op te treden. Eerst wat drolletjes buiten de kattenbak, daar kwam later ook urine bij, wat veel vervelender is. Toen ging het vrij snel, want kort daarna liet ze ook de medicatie niet meer toe.
Toen ik haar pakte en op schoot wou zetten om de medicatie te geven begon ze steeds vaker te urineren om aan de medicatie te ontsnappen, en dat was voor mij het sein dat de 'laatste fase' was ingezet. Want als je iedere keer achter je kat aan moet jagen en dagelijks de urine moet opruimen en haar moet fixeren om de medicatie te geven bereik je alleen maar dat het beestje bang van je wordt, en weinig lol meer in het leven heeft.
Toen kwam er ook een tweede abcesje bij aan de zijkant van haar hoofdje, wat open ging. De tumor was aan het doorbreken. Toen in overleg met de dierenarts besloten om haar zo snel mogelijk in te laten slapen. Dat was vanmorgen. Het voelt een beetje dubbel. Verdrietig, maar ook een beetje opgelucht, dat de strijd ten einde is.
En dat ik dit keer alles eraan heb gedaan om haar nog zo lang mogelijk kwaliteit van leven te geven, waarbij geld geen rol speelde. Volgens de kliniek was het een kwestie van weken... daar heb ik toch mooi 11 maanden van kunnen maken.
