Ik wil hier heel graag (anoniem) mijn verhaal kwijt, ik voel mij namelijk ontzettend schuldig en rot. Ik hoop dat ik hier zonder al te veel judgement mijn verhaal kan doen.
Ik ben altijd opgegroeid met katten en neem bij elk katje die ik tegenkom op straat wel even de tijd om te knuffelen. Ik ben altijd dol geweest op deze beestjes. Zo dol, dat ik zelfs een mini tattoo op mijn enkel heb. Al mijn vrienden zouden mij ook zeker beschrijven als katten mens, al dan niet ik zelf. (Hoewel ik daar nu dus aan twijfel)
Ik heb altijd gezegd, dat als ik op mijzelf ging wonen, ik heel graag twee katten wilde. Toen ik als student uit huis ging en ging wonen met 2 andere werkzame personen, miste ik al heel erg de aanwezigheid van een kat. Toen ik begin dit jaar verhuisde naar mijn eigen appartement van zo’n 80m2, kon ik dan ook niet wachten om mijn eigen viervoeters in huis te halen. Hoewel kittens natuurlijk je hart stelen als je ze ziet, wist ik al snel dat ik dat niet wilde. De hoge kosten en vooral de zorg die een kitten nodig heeft, wilde ik niet op mijn dak halen. Wel wilde ik er sowieso twee omdat ik niet altijd thuis ben en ze zo ook wat aan elkaar hebben.
Omdat ik geen overhaaste beslissing wilde maken, keek ik af en toe eens wat rond, dacht er over na, maar kwam mijn ideale paartje nog niet naar voren. Tot ik eind juli op Facebook een oproep voorbij zag komen van twee rode binnenkaters van 1 jaar. De oproep trok m’n oprechte aandacht en na een tijd gebeld te hebben met de eigenaar, besloot ik te gaan kijken. Ook in het echt was de klik er. De twee hummeltjes zaten bij binnenkomst gelijk al bij mij op de bank. Van het een kwam het ander en sinds toen wonen deze twee bij mij. Ik was enorm verbaasd over hoe snel de beestjes gewend leken te zijn. Nergens bang voor, super aanhankelijk bij iedereen, nieuwsgierig en vol energie. Oprecht katten zoals veel eigenaren ze denk ik zouden wensen. Toch merk ik dat ik mij sinds de komst van de katten super onrustig voel. Ik ben gestresst en huil veel. Ik ben stom verbaasd en voel mij super schuldig omdat ik mijn hele leven altijd zo dol was op katten en altijd heb gedacht dat ik eigen katten zo te gek zou vinden. Nu ik ze heb, voelt het ineens anders als dat ik al die jaren had gedacht dat het zou voelen. Ik wens nu eigenlijk alleen maar dat ik weer alleen woonde..
Wel heb ik het idee dat het volgende heeft meegespeeld: misschien dat ik onbewust de vergelijking heb gemaakt met onze eigen katten en de katten van mijn 2 zussen. Allen lieve beestjes, maar liever lui dan moe. (Wel binnen katten) Dat is nogal een verschil met deze twee drukkelingen. Ze zijn natuurlijk pas 1 en leven binnen dus het feit dat er wat vaker met gespeeld moet worden is opzich logisch. Toch is dat iets wat ik niet gewend ben en waar ik nu -hoe erg ik het ook vind om te schrijven- vaak als een blok tegenop zie. Dit speelt vooral in de ochtend omdat ik mijn waarde hecht aan een rustige start van de dag zonder ‘gestoord’ te worden. Maar goed als de beestjes snachts met zijn twee hebben gezeten, zijn ze natuurlijk blij en vol energie mij weer te zien in de ochtend. Ik merk dat ik hierdoor al met een hoop onrust en irritatie de dag start. Wel moet ik zeggen dat spelen, net als de kattenbak verschonen en eten en drinken geven echt routinewerk moest worden.
Hiernaast merk ik dat ik mij snel schuldig voel tegenover ze; als ik weg van huis ben, als ik ze even geen aai geef (ze vragen namelijk heel veel aandacht en lopen vaak overal in huis achter mij aan), als ik even een keer geen zin heb om met ze te spelen, als ik snachts de slaapkamer deur dicht heb (overdag mogen ze hier wel ik en dit gaat goed)(ik vind het als ik helemaal eerlijk ben wel het fijnste moment van de dag, want dan ben ik weer even alleen..) dat ze niet in mijn kledingkamer en badkamer mogen, het feit dat ik niet wil dat ze op mijn aanrecht en eettafel springen. Zelfs nu ik dit schrijf, voel ik de schuldgevoelens..
Naast schuldgevoelens komt er ook een hoofd vol vragen bij kijken; Hebben de onderburen hier geen last van? Vervelen de beestjes zich? Doe ik dit of dat wel goed? Maar vooral.. heb ik wel de juiste keuze gemaakt door deze katten in huis te halen?
Ik vind het zo erg, maar het voelt alsof ik mijn leven kwijt ben. Dit is natuurlijk irrationeel, maar het voelen wel eerder als inbrekers in mijn eigen huis. Alsof ik de rust totaal kwijt ben. Ik kan niets meer doen zonder mij zorgen te maken of een schuldgevoel te hebben. Voordat ik de katten had, was ik een stuk gelukkiger.
Nu zul je wellicht denken: dat had je je allemaal toch wel kunnen bedenken? En dat vraag ik mijzelf ook af.. Mijn gevoel laat me enorm in de steek en daar baal ik van. Ik huil nu eigenlijk iedere avond omdat ik echt met mijn handen in het haar zit. Ik ben opgegroeid met de norm huisdieren alleen te nemen als je er echt voor zorgt en dus ook niet zomaar weg te doen. Zeker omdat het eigenlijk schatten van beesten zijn, ze al eens herplaatst zijn en alle gevoelens bij mij liggen vind ik het extra lastig. Ik probeer mijzelf er nu steeds van te overtuigen waarom het wel leuk is en wat het mij brengt, maar voor mijn gevoel ben ik mijzelf voor de gek aan het houden omdat het eigenlijk het verbloemen van mijn werkelijke emoties is.
Herkent iemand dit?
Wat zouden jullie doen in mijn situatie?
Hoe gaan jullie om met schuldgevoelens bij het niet thuis zijn?
Zou het ook kunnen zijn dat ik mij zo voel doordat er nu ineens twee levende wezens in mijn huis lopen waar ik weinig controle over heb (ik ben nogal een controlefreak)?
Nog wat informatie
- Ik studeer nog en dans veel. Ik ben bij elkaar opgeteld gemiddeld zon 45 uur per week weg.
- Ik heb een hele grote krabpaal tot aan het plafond en daarnaast nog 2 kleinere verspreid door het huis. Ook veel speeltjes.
Ik hoop op wat helpende reacties
).
