Kat laten inslapen..verkeerde keuze of niet?

[Tibor1984]

Wat ook zo stom van me was dat Bobbie na een tijdje aaien wel eens kon omslaan, in bijten (hij was te vroeg weggehaald bij zijn moeder en heeft dit niet goed geleerd als kitten, althans is een vermoden). Hierdoor durfde ik ook minder te aaien in combinate met smetvrees. Mja gaat zoveel rond in me hoofd. Die dingen kan ik niet meer veranderen. Ik blijf bij mijn standpunt, ik heb veel van hem gehouden en doe ik nog steeds. En dat zal ook blijven!

Sorry voor mijn gespam hier.

[Rik]

Dat aaien omslaat in bijten is een zeer bekend ding bij katten hoor. Dat heet overstimulatie en dat hebben heel veel katten.

Hier "spammen" is niet erg hoor. Je mag hier gerust van je af schrijven.
En Bobbie zal echt gevoeld hebben dat je zeer van hem gehouden hebt (en nog steeds houdt).

[Tibor1984]

Dat aaien omslaat in bijten is een zeer bekend ding bij katten hoor. Dat heet overstimulatie en dat hebben heel veel katten.

Hier "spammen" is niet erg hoor. Je mag hier gerust van je af schrijven.
En Bobbie zal echt gevoeld hebben dat je zeer van hem gehouden hebt (en nog steeds houdt).

Ja echt hard doorbijten soms ook...kon hij me maar nog eens bijten...

Ik mis mijn mannetje. Dan gaat het een tijd gevoelsmatig, waar ik me dan weer schuldig over voel. Hoe kan het nu gaan na zo'n verlies? Die vraag zeg maar. Mja is ook dat ik afleiding (beschermers) inzet.
Dan doet het weer veel pijn.

Up & Downs inderdaad.

[Tibor1984]

Ook zoiets stoms, ik wilde hem niet op de WC hebben. Vooral niet onder de leiding (afvoer / schacht), want kon zijn dat het daar heel licht druppelde en dan is het vies onder de leiding.

Bobbie wilde er wel eens onder, meestal kon ik hem tegenhouden of "jaagde" ik hem daar weg. Jagen geeft ook wel wat van schuldgevoel. Of dat ik hem perongeluk heb laten schrikken vanwege mijn reactie hierop. Maar een keer ging Bobbie eronder en pakte ik hem daar weg, koste me wat moeite. Uiteindelijk gelukt, maar dan voel ik me schuldig dat ik hem daarmee lastig heb gevallen ofzo, stress bezorgd. Ik heb hem toen geen pijn ermee gedaan gelukkig. Stomme smetvrees ook.

Maar zulke dingen komen ook omhoog. Hier moet ik eigenlijk niet mee bezig zijn.

Waar ik wel mee bezig moet zijn, is rouwen. Wat ik ook doe, als ik me beschermers niet optrek. Vandaag weer paar traantjes laten vallen.

[Tibor1984]

Of als ik LANG iets prive's ging doen, dat ik hem dan ook die tijd niet in de woonkamer liet (konden lange periodes zijn, lang niet elke dag ofzo hoor, laatste jaren deed ik dit weinig tot niks geloof ik (en als ik het deed liet ik hem toch meestal rondlopen in de woonkamer laatste jaren). Het was maar met bepaalde periodes dat ik dit deed.....

Dan krabde hij ook wel eens aan de deur maar uiteindelijk ging hij iets anders doen. Hij had nog genoeg ruimte als hij niet in de woonkamer kon, maar hij was natuurlijk ook graag bij me. Maar daar kan ik me zo schuldig om voelen.

I know, kan het niet meer veranderen nu.

Dit soort dingen moet ik zeker proberen los te laten he?

Wat ik al eerder zei, ik wil zeker om hem rouwen. Wat ik ook al doe! Dat verdient mijn Bobbie ook!

[Rik]

Op zich is je deze dingen afvragen ook een vorm van rouwen.
Je denkt veel aan hem omdat hij er fysiek niet meer is, dat is normaal.
Twijfels, schuldig voelen, huilen, hem af en toe in de ooghoeken "zien" liggen.
Het hoort er allemaal bij.

Verder denkt een kat niet als een mens. Als hij niet in de kamer kan komen dan zal hij het nog wel even proberen maar als het niet lukt dan zoekt ie weer zijn eigen plekkie op. Het zit niet in de kat om daarvoor iemand de "schuld" te geven. Ik liet Bowy ook overdag gewoon alleen als ik ging werken. Vaak sloot ik de woonkamer dan ook af (maar ze had de gang, 1e verdieping en zolder). Vooral op mijn slaapkamer en zolder had ze zo haar plekjes.

Ook voor het (ver)jagen hoef je je niet schuldig te voelen. Tenzijn je echt achter hem aanzat en in een hoek dreef en dat hij daardoor stress had. Maar zo klinkt het niet. Vastpakken en ergens onderuit wegslepen is ook helemaal geen probleem. Ook voor de kat zelf niet. Zolang het geen pijn doet zal hij direct daarna gewoon zichzelf even wassen (ieks, handjes ) en weer zijn eigen gangetje gaan. Daaraan kun je dan zien dat het eigenlijk niet veel doet met een kat. Alleen als je hem echt achtervolgt en hij deinst weg en gaat zich verstoppen, dat zijn dan wat tekens van stress.

Ik probeer Bono en Yuna altijd met wat snoepjes naar binnen te halen als het tijd is de achterdeur dicht te doen. Maar als het wat schemerig begint te worden dan is het buiten veel spannender. En dan "jaag" ik ze ook op in de tuin om naar binnen te gaan (waar ze wel een paar brokjes krijgen als belonging). Daarna doen ze ook gewoon hun ding weer en kan ik ze ook gewoon weer oppakken. Als ze bang zijn en stress hebben dan laten ze zich echt niet meer oppakken.

Dus ik denk dat je jezelf bepaalde dingen in het hoofd haalt die veel erger lijken dan ze in werkelijkheid waren.
Ik weet dat dat eenmaal in je hoofd zit en er niet zomaar uitgaat. Maar je hoeft je er echt niet schuldig door te voelen.

[Tibor1984]

Op zich is je deze dingen afvragen ook een vorm van rouwen.
Je denkt veel aan hem omdat hij er fysiek niet meer is, dat is normaal.
Twijfels, schuldig voelen, huilen, hem af en toe in de ooghoeken "zien" liggen.
Het hoort er allemaal bij.

Verder denkt een kat niet als een mens. Als hij niet in de kamer kan komen dan zal hij het nog wel even proberen maar als het niet lukt dan zoekt ie weer zijn eigen plekkie op. Het zit niet in de kat om daarvoor iemand de "schuld" te geven. Ik liet Bowy ook overdag gewoon alleen als ik ging werken. Vaak sloot ik de woonkamer dan ook af (maar ze had de gang, 1e verdieping en zolder). Vooral op mijn slaapkamer en zolder had ze zo haar plekjes.

Ook voor het (ver)jagen hoef je je niet schuldig te voelen. Tenzijn je echt achter hem aanzat en in een hoek dreef en dat hij daardoor stress had. Maar zo klinkt het niet. Vastpakken en ergens onderuit wegslepen is ook helemaal geen probleem. Ook voor de kat zelf niet. Zolang het geen pijn doet zal hij direct daarna gewoon zichzelf even wassen (ieks, handjes ) en weer zijn eigen gangetje gaan. Daaraan kun je dan zien dat het eigenlijk niet veel doet met een kat. Alleen als je hem echt achtervolgt en hij deinst weg en gaat zich verstoppen, dat zijn dan wat tekens van stress.

Ik probeer Bono en Yuna altijd met wat snoepjes naar binnen te halen als het tijd is de achterdeur dicht te doen. Maar als het wat schemerig begint te worden dan is het buiten veel spannender. En dan "jaag" ik ze ook op in de tuin om naar binnen te gaan (waar ze wel een paar brokjes krijgen als belonging). Daarna doen ze ook gewoon hun ding weer en kan ik ze ook gewoon weer oppakken. Als ze bang zijn en stress hebben dan laten ze zich echt niet meer oppakken.

Dus ik denk dat je jezelf bepaalde dingen in het hoofd haalt die veel erger lijken dan ze in werkelijkheid waren.
Ik weet dat dat eenmaal in je hoofd zit en er niet zomaar uitgaat. Maar je hoeft je er echt niet schuldig door te voelen.

Ten eerste bedankt voor je reactie!Ja, wie weet hoort het erbij. Maar bij zoiets voel ik me meer schuldig. Als ik huil, huil ik echt om het gemis van mijn kereltje.

Ja, ik denk dat ik mezelf ook veel te gek maak met alles. Mijn dwang / angstoornis zal hierbij natuurlijk niet helpen. Weet je, zijn hele leven ben ik nooit op een pootje van hem gestapt. Gebeurt toch meestal perongeluk zoiets. Ik heb hem nooit bewust pijn gedaan, dat weet ik zeker. Net zo zeker als ik weet, dat ik van hem hou.

Die tekens van wegrennen en verstoppen heb ik wel gezien bij het geven van de medicatie. En dan hem toch proberen te pakken toen.

Ik moet proberen dit soort dingen los te laten, want hier maak ik het mezelf alleen maar nog moeilijker mee. En daar heeft niemand baat bij. Mijn omgeving niet en ik niet.

Nogmaals bedankt voor je reactie! Vind ik fijn!

[nellebel]

ik bedoel het niet verkeerd, maar wat je steeds schrijft gaat eigenlijk om je angst en dwang stoornis en niet zozeer om Bobby. je zegt zelf dat je niet met je stoornis wilt bezig zijn maar met het rouwen om Bobby. mijn advies is dan ook probeer daar mee bezig te zijn. dus schrijf je mooie herinneringen aan hem en niet steeds al je angststoornissen die je om hem had. dan focus je weer op je angststoornis en niet om Bobby. Vertel ons waarom mis je hem, wat was er zo leuk aan hem, wat waren zijn karaktereigenschappen, zijn leuke dingen die hij uithaalde maar ook de dingen die je soms irriteerde maar je dan ook weer aan het lachen maakte, wat maakte Bobby tot die eigenwijze kat waar je zo van hield. Deel die mooie verhalen met ons. die wil ik heel graag horen, ik denk dat dat je helpt, dat verdiend Bobby ook. Sorry nogmaals wil je niet kwetsen, maar ik denk dat je angststoornis nu Bobby gebruikt om je nog meer in te palmen en dat verdien jij niet en Bobby ook niet.

[Tibor1984]

ik bedoel het niet verkeerd, maar wat je steeds schrijft gaat eigenlijk om je angst en dwang stoornis en niet zozeer om Bobby. je zegt zelf dat je niet met je stoornis wilt bezig zijn maar met het rouwen om Bobby. mijn advies is dan ook probeer daar mee bezig te zijn. dus schrijf je mooie herinneringen aan hem en niet steeds al je angststoornissen die je om hem had. dan focus je weer op je angststoornis en niet om Bobby. Vertel ons waarom mis je hem, wat was er zo leuk aan hem, wat waren zijn karaktereigenschappen, zijn leuke dingen die hij uithaalde maar ook de dingen die je soms irriteerde maar je dan ook weer aan het lachen maakte, wat maakte Bobby tot die eigenwijze kat waar je zo van hield. Deel die mooie verhalen met ons. die wil ik heel graag horen, ik denk dat dat je helpt, dat verdiend Bobby ook. Sorry nogmaals wil je niet kwetsen, maar ik denk dat je angststoornis nu Bobby gebruikt om je nog meer in te palmen en dat verdien jij niet en Bobby ook niet.

Je kwetst me niet. Het zal misschien ook een soort bescherming zijn inderdaad...en als ik het over die dingen heb, huil ik nu meestal niet. Maar als ik het over het gemis heb van Bobbie kunnen wel tranen opkomen.

Ik mis Bobbie's aanwezigheid, hij was er altijd...in goede en slechte tijden. Kan me ook nog herinneren...ik lach een keer te huilen om iets anders in mijn bed en toen kwam hij op me af en begon me te bijten. Wat hij volgens mij echt goed bedoelde. Ik bewoon wel weg, omdat wel pijn deed. Ik mis dat hij meestal bij me kwam slapen...op de deken, tussen mijn benen.

Hij zat graag op het balkon naar buiten te kijken. Dus als die open kon, was Bobbie wel blij denk ik.

Ik heb me wel geirriteerd aan zijn gekke uurtje...mja nu wenste ik dat hij dit hier zou kunnen doen. Als een gek over de bank rennen. Zijn geren horen op het laminaat. Dat klonk zo hard dat volgens mij soms iemand het kon horen via de headset als ik met anderen deed gamen.

De laatste maanden kwam hij zelfs soms tijdens het gamen, op mijn schoot liggen terwijl hij geen schootkatje was. Dat deed die maar heel zelden. Op een geven moment begon me been ook te slapen of zat ik niet lekker dus bewoog ik. Dan ging Bobbie weer. Vaak op de bank naast me liggen, dan had hij een hele bank voor zich alleen en maakte hij zich ook breed.

Hij lag zo graag achter de gordijnen op de vensterbank. Soms zelfs als het warm was. Op een geven moment kwam hij er achter vandaan en als je hem dan aaide voelde hij ook echt warm aan.

Spelen was wel echt moeilijk met hem, kan ik me ook wel schuldig om voelen dat ik dat te weinig met hem gedaan heb. I know niet doen! Maar Bobbie speelde wel zo nu en dan graag met een rose touwtje wat ik van een kapot speeltje had. Dan ging ik op de grond zitten...en liet ik touwtje langs me af gaan. Dan wilde hij wel eens over me heen springen.

De laatste maand bij mijn mams samen met Bobbie. Als ik daar ging gamen, kwam hij toch erbij liggen, zodat ik hem kon zien.

Sinds Bobbie er niet meer is heb ik niet meer gegamed...en dat is wel iets waar ik normaal plezier uit haal...

Bobbie...

Ik hou van je...
Ik mis je...

[nellebel]

dat bedoel ik, en huilen is goed hoor. laat het verdriet er zijn. wat een leuke verhalen heb je over Bobby. Ik herken veel dingen hoor. Liggen ze nooit op je benen, komen ze dat ineens doen. heel lief, maar je kunt niet meer bewegen en je benen beginnen te slapen hahaha zo te horen was je Bobby heel speciaal, hij voelde je dus goed aan. deed dingen die je soms niet van hem verwachte. en dat gekke uurtje , wat deed hij dan? alleen rondrennen door je huis of maakte hij dan ook geluidjes? gijs maakt altijd dan piepgeluidjes en verstopt zich achter de gordijnen. had bobby ook zijn favoriete ligplekje? en kletste hij ook of was hij een stille kat? gijs is bij ons de kletser, guusje niet die miauwt niet veel.
Wat denk je dat bobby tegen je zou zeggen over dat gamen. komop baasje laat nog eens zien wat je kunt!!! en voel hem dan eens lekker op je schoot liggen. ga je gevoelens niet uit de weg. Laat bobby lekker dicht bij je zijn. dat doet pijn inderdaad, maar kan ook heel fijn voelen. dan is hij nog een beetje bij je. ik hoop dat de mooie herinneringen weer een glimlach op je gezicht kunnen toveren ipv alleen maar de tranen die er ook mogen zijn.

[Tibor1984]

dat bedoel ik, en huilen is goed hoor. laat het verdriet er zijn. wat een leuke verhalen heb je over Bobby. Ik herken veel dingen hoor. Liggen ze nooit op je benen, komen ze dat ineens doen. heel lief, maar je kunt niet meer bewegen en je benen beginnen te slapen hahaha zo te horen was je Bobby heel speciaal, hij voelde je dus goed aan. deed dingen die je soms niet van hem verwachte. en dat gekke uurtje , wat deed hij dan? alleen rondrennen door je huis of maakte hij dan ook geluidjes? gijs maakt altijd dan piepgeluidjes en verstopt zich achter de gordijnen. had bobby ook zijn favoriete ligplekje? en kletste hij ook of was hij een stille kat? gijs is bij ons de kletser, guusje niet die miauwt niet veel.
Wat denk je dat bobby tegen je zou zeggen over dat gamen. komop baasje laat nog eens zien wat je kunt!!! en voel hem dan eens lekker op je schoot liggen. ga je gevoelens niet uit de weg. Laat bobby lekker dicht bij je zijn. dat doet pijn inderdaad, maar kan ook heel fijn voelen. dan is hij nog een beetje bij je. ik hoop dat de mooie herinneringen weer een glimlach op je gezicht kunnen toveren ipv alleen maar de tranen die er ook mogen zijn.

Ja ik heb ook echt veel gehuild op het begin. Het deed zoveel pijn, ook om hem te zien gaan. Doet nu nog pijn!

Als ik thuiskwam wilde hij je meteen begroeten, heb er spijt van dat ik altijd eerst mijn boodschappen tas weg zette. Had ik hem maar uitgebried hoi gezegd. Maar je neemt het voor lief. Ik weet dit moet ik niet doen. Wat wel mooi was als Bobbie iemand begroete ging hij zelfs op zijn achterpootjes staan met zijn kopje omhoog! Ik mis hem, verschrikkelijk!

Bobbie was en is zeker heel speciaal voor me. Hij was er altijd voor me. Hij was een maatje, maar ook mijn kindje. Eigenlijk deed Bobbie niet vaak onverwachte dingen, of ik kom er even niet op. Hij rende meestal rond, maar hij was best eens stevige kater...hij was een echte kerel...dus dat hoorde je goed als hij rondrendde. Grommen deed hij ook wel eens.

Bobbie had verschillende plekjes. Het laatste jaar had ik zo een lighangmatje gekocht wat je aan de verwarming kon hangen. Die vond hij heel fijn. Maar Bobbie kwam zelfs in de woonkamer op de bank liggen, terwijl de woonkamer het warmst word in de zomer, kwam hij toch bij op de bank liggen. Naast de bank heb ik een bureau waar gamen doe. Heb ik trouwens niet meer gedaan sinds....ik weet niet...

Bobbie was best rustig eigenlijk, behalve als er een snoepje kwam waar hij gek op was. Dan maakte hij wel geluidjes! En Bobbie was ook een echte spinner als je met hem knuffelde. Dat kon je zo goed horen! De laatste maand samen met hem bij me moeder heeft hij zich ook door mijn mams en dur vriend laten aaien en knuffelen. Zelf zat ik die maand met veel zorgen om Bobbie en had ik gewild dat ik hem meer aandacht gaf. Maar dat is weer iets wat ik niet moet doen he.

Ik denk dat Bobbie meer zoiets had, kun je niet wat rustiger op die knopjes duwen. :P Want volgens mij als dat hem te veel werd, ging hij weer ergens anders liggen. Ik wil ook dat Bobbie dichtbij me blijft, zal hij ook altijd blijven.

Op moment is er natuurlijk meer pijn dan een glimlach, wat me ook vrij normaal lijkt. Zijn van die momenten waar ik denk dat ik niet gelukkig kan worden zonder mijn Bobbie. Hij betekende echt veel voor, daar kom je vooral nu achter.

Bobbie werd zo graag onder zijn kinnetje geaaid!

Misschien moet ik toch eens proberen een foto hier te plaatsen van zijn gedenkplekje...

[Tibor1984]

Bobbie zijn gedenkplekje!







Mooie foto's van Bobbie! Eerste foto heb ik ook als achtergrond op me phone.

[nellebel]

oh wauw wat was hij mooi. daar mag je echt trots op zijn, wat een mooie vent zeg. en wat heb je een mooi plekje voor hem gemaakt. daaruit straalt je liefde voor hem. die laatste foto is zo mooi. alsof hij even hallo komt zeggen. wat een lekker kinnetje. lekker om te kriebelen. weet je dat ik nu nog kan huilen om het verlies van mijn nellie. zij is overleden in 2009. zij was ook heel ziek. heb me ook lang schuldig gevoeld. ik heb foto's hangen van al mijn katjes en praat vaak met guusje en gijs over hun overleden ooms en tantes. effe lekker janken lucht dan op. knuffel voor jou

[Tibor1984]

oh wauw wat was hij mooi. daar mag je echt trots op zijn, wat een mooie vent zeg. en wat heb je een mooi plekje voor hem gemaakt. daaruit straalt je liefde voor hem. die laatste foto is zo mooi. alsof hij even hallo komt zeggen. wat een lekker kinnetje. lekker om te kriebelen. weet je dat ik nu nog kan huilen om het verlies van mijn nellie. zij is overleden in 2009. zij was ook heel ziek. heb me ook lang schuldig gevoeld. ik heb foto's hangen van al mijn katjes en praat vaak met guusje en gijs over hun overleden ooms en tantes. effe lekker janken lucht dan op. knuffel voor jou

Ja vond hem altijd een hele mooie kater! Ook een echte vent.

Met deze plek ben ik enorm blij. Toen ik het urntje ging halen, stond ik wel meer van mijn gevoel af zeg maar (beschermers), maar ik ben blij dat ik dit nu heb!

Ja...ik heb die foto op Facebook staan en erbij gezet "Hello weekend". Weekend begon toen neem ik aan.

Daar is niks mis mee om nog steeds te huilen over het verlies van Nellie. Zoiets blijft je gewoon bij. Het verlies van Bobbie raakt me wel veel meer dan het verlies van Obi (mijn eerste katje, zij was een 1 jaar geworden). Maar ik denk dat ik toen verder af stond van mijn gevoel ook. En kan best zijn dat ik toen aan de medicatie zat, dat weet ik niet meer zeker.

Ja zal een natuurlijke reactie zijn dat schuldig voelen en de vragen die het oproept. Ja niks mis mee om tegen te praten! Ik ben ook al bij Bobbie's plekje gaan staan en dan zeg ik wat tegen hem.

Dankjewel, knuffel terug!

[Dinky]

Bobbie was zeker een prachtige kater! Ook zeker een mooie gedenkplek