@Anne
Bedankt voor je bericht. En voor je steun en woorden de afgelopen periode. Dat heeft me goed gedaan.
De afgelopen dagen waren inderdaad zwaar. Het naderende einde continu in je achterhoofd. Ik had er bewust voor gekozen om het weekend ook niet continu thuis te gaan zitten. Want daar waren hij en ik echt niet beter van geworden. Maar je word geleefd.
Zondag heeft mijn beste vriendin afscheid van hem genomen. Ze had hem al een poosje niet gezien en gaf me gelijk. Dit was de beste beslissing.
Afgelopen nacht eigenlijk niet geslapen. Min of meer een bewuste keuze. Ik wilde bij hem zijn en stiekem had ik nog steeds de hoop dat hij zelf zou gaan. We hebben nog een mooi momentje gehad. Afgelopen vrijdag ook. Toen heeft hij nog een poosje bij mij op schoot gezeten, lekker in het zonnetje.
Een van mn beste vrienden is vanmorgen gekomen en toen begon het wachten. Het wegkijken van de klok in ieder geval. Een raar gevoel. Ergens wil je het niet, maar aan de andere kant had ik zo iets van "schiet nou maar op".
DA is gekomen en toen ging het snel.
Het duurde niet lang voordat hij sliep, minder dan 5 minuten. Hij overleed vrijwel direct bij het toedienen van de tweede spuit.
Ik ben continu bij hem gebleven, zoals ik had beloofd.
Hij was echt op. Het is goed zo. Hij heeft kneiterhard z'n best gedaan de afgelopen maanden. Alles gegeven, gestreden tot het einde.
Ik zag er enorm tegenop, maar ik heb mijn mening echt wel bij kunnen stellen wat euthanasie betreft. Ik ben nooit tegen geweest, begrijp me niet verkeerd. Maar een natuurlijk einde had gewoon echt mijn voorkeur.
Na zijn overlijden was er een soort rust. Dit was toch echt de juiste beslissing. Enorm moeilijk, maar wel beter zo. Hij had waarschijnlijk toch niet lang meer. Maar het echte lijden is hem bespaard gebleven. Voor mijn eigen geruststelling nog wat van die "quality of life" vragenlijsten in zitten vullen vanmorgen. Maar ook daar was het duidelijk, kwaliteit was er niet echt meer.
We hebben nog poot afdrukjes geprobeerd te maken (klei en waterverf) Ik had m'n twijfels over de waterverf, wat achteraf terecht bleek. Het blauw ging er niet helemaal meer af. Het is een soort inside joke geworden. Uiteindelijk heb ik de toe-beans opnieuw blauw geverfd van dat pootje, dat stond toch echt wel beter
Ik heb hem zo kunnen neerleggen dat het leek alsof hij sliep en zo weer wakker zou kunnen worden. Zonnebloemen er bij. Heel mooi.
Daarna zijn we naar het dierencrematorium gegaan. Laatste afscheid en laatste foto's.
Dag Pier, vriendje-pientje.
Ik hou van je. Braaf zijn en we zien elkaar snel weer. Dat hebben we zo afgesproken. Ik zal naar je zoeken/uitkijken.
(Vrijdag kan ik zijn as ophalen)
