Middenoorontsteking?

[Saatie]

Helaas is mijn kat iets meer dan 2 jaar geleden ingeslapen. Ik heb na de status epilepticus nog bijna 1,5 jaar bonustijd met haar gehad tot ze niet meer voldoende stabiel bleef op de medicatie. Dat is een jaar meer geweest dan verwacht. Afgezien van de neurologische klachten was zij verder kerngezond. Als de dierenarts prijzen uit zou reiken, dan was zij er destijds zeker met ‘de meest gezonde senior van de praktijk’ prijs vandoor gegaan. Volgens mij is er uiteindelijk niet heel definitief primair of secundair vastgesteld, omdat de oorzaak ook nog steeds aangeboren kon zijn. De neuroloog neigde naar secundair.

Bedenk wel, prednison geneest niet wat ze eventueel heeft. Het werkt alleen goed om het een en ander te onderdrukken. Bij mijn kat werkte het op het laatst weer goed om epileptische aanvallen veel milder te laten verlopen. Dus dit was toen ingezet om haar de tijd te geven om ingesteld te raken op de verschillende doseringen en combi’s anti-epileptica die we aan het proberen waren. Het was altijd de bedoeling geweest dat het weer afgebouwd werd tot niks.

Uiteindelijk kreeg ze de laatste paar dagen voor ze ingeslapen werd zelfs een hele hoge dosis om het weekend zo aanvalsvrij mogelijk te overbruggen. Die dosis (potentieel schadelijk voor lever) zou ze nooit gekregen hebben als ze na dat weekend niet ingeslapen werd. Het heeft ons in ieder geval een relatief rustig weekend opgeleverd waarin ik fijn afscheid heb kunnen nemen.

Om je toch wat moed in te spreken... ik denk dat prednison zeker nut kan hebben en haar lichaam wat rust kan geven zodat de antibiotica z’n werk kan doen. Ik blijf voorlopig voor jullie duimen.

Ach wat triest!!

Gelukkig heb je nog even nog even wat extra tijd met haar gehad. Maar het blijft frustrerend en machteloos om je kindje te zien lijden.

Ja, we weten inderdaad dat de prednison de ontsteking niet zou kunnen oplossen, ergens heb ik misschien de valse hoop dat het de aanvallen tegen zou gaan. Ik ben blij dat ze daarnaast nog antibiotica krijgt, maar we zijn nu een week verder en ik zie nog geen verbetering. Ze wordt alleen gigantisch dik. Ik zei nog tegen mijn vriend het lijkt wel of ze voor me ogen dikker aan het worden is. Dat komt dus door de prednison.

Ik vind het heel lastig, want ze is nog vrolijk, ze speelt met ons, en ze eet en drinkt goed, ze komt nog steeds knuffelen, dus om haar in te slapen vind ik wel wat stappen te ver gaan. Tenzij het echt niet meer anders is en ze om de dag een aanval krijg of wekelijks. Maar dan zou alsnog de eerste stap anti epileptic zijn.

Hopelijk kunnen we de aanvallen minder heftig maken of de tussenpozen verlengen.

Ik snap ook echt niet wat de oorzaak is, en waardoor ze het 1x in de 3 a 4 weken heeft. En ze heeft duidelijk last van haar oor, of de zenuw die daar loopt.

Daarnaast blijft het feit dat ze heel veel schud en krabt en het hoofdje scheef houdt. Allemaal aan de rechtse kant.

Nadat ze de 1e keer ziek werk in 2019, heeft ze pas de eerste aanvallen laten zien in april, en toen pas weer september, en daarna is het 1x in de 3 a 4 weken geworden. Dan vraag ik me af wat gebeurd er dan, komt er vloeistof in het oor? Wordt de druk te groot? Wat gebeurt er dat ze ineens een scheve kopstand krijg en evenwichtproblemen.

[Saatie]

Wij zijn inmiddels wel wat gewend hier helaas.
Maar het blijft heftig.
Luna en Lizzy hebben een auto immuunstoornis en daardoor allerlei problemen, helaas vaak ook zeldzame dingen, en meerdere dingen waardoor het lastiger is soms een passende behandeling te geven en soms is pred dan de enige oplossing om alles weer rustig te krijgen.

Zodra Luna of Lizzy beginnen over te geven of ik denk dat ze niet goed ademt zit mijn hart ook in mijn keel.
Nu weet ik inmiddels hoe ik haar kan beademen als het moet maar ik herken het ook en het went niet.

Ik weet niet of je dat ergens aan kunt geven maar het valt wel op dat het iets is van de laatste jaren.
Ik ben het volledig met je eens, je betaald voor een specialist en die moet je dan ook krijgen.
De internist van Lizzy ( die trouwens wel echt een internist was) was de helft goedkoper.
Helaas is zij zich gaan richten op oncologie en nam zij geen nieuwe patiënten aan dus met Luna konden we daar niet terecht.
Wel is Luna toen ze klein was al eens in Utrecht geweest en zij denken nu regelmatig mee.
Ik zal het eens vragen ook aan de pvdd.

Ach sterkte ermee! Het went inderdaad niet. Ik.voel me best egoïstisch als ik zeg dat het zo een aanslag heeft op me leven. Want dat beestje is natuurlijk ziek, en ik wil ook echt voor haar zorgen. Maar de stress vind ik heel heftig. We hebben ook ons leven compleet aangepast. En gelukkig dat we beide niet voor een baas werken, anders hadden we meteen ontslagen geweest.

1x in de 3 weken 2 a 4 dagen vrijnemen kan ook niet. Nu kunnen we de gemiste uren om maar zo te zeggen nog wel ergens inhalen.

Maar je kunt haar gewoon niet alleen laten, ze blijft maar lopen en overal op willen springen, en dan hebben we het geluk nog dat we gelijksvloers wonen dus een matras in de woonkamer is gelukkig snel gedaan. En dan houden we alle deuren dicht, de bank wordt dicht gebouwd zodat ze daar niet op kan, we hebben verduisterende gordijnen gekocht, zodat de aanvallen niet door licht of geluid worden uitgelokt.

Pas geleden was het op zondag heerlijk weer, 17gr volgens mij, en toen zaten wij in het donker, met een hele zieke kat. En alleen maar stress. Het breekt me hart om haar elke keer zo te zien.

[Synemios]

Dat is niet egoïstisch, het kan naast elkaar bestaan he.
Het feit dat je er volledig voor gaat betekend inderdaad dat het bergen energie kost.
Ook ik klaag wel eens hoor, ik doe het nu al een aantal jaar maar soms zit ik er ook door heen, zeker als ze elkaar dan afwisselen.

Het is heel moeilijk inderdaad om ze zo te zien.

[Saatie]

Helaas heeft ze weer een terugval. De stootkuur heeft dus niets gedaan

[Russian mob]

Mee eens hoor. Totaal niet egoïstisch, want ook al vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat mijn kat alle zorg kreeg die haar stabiel hield... ik kan een hele boekenkast vullen met verhalen over alle stress die ik heb gehad, over alle gebroken nachten, over al het (nachtelijk) schoonmaakwerk na een grote aanval, over de keren dat ook de kat zelf gewassen moest worden omdat ze door haar eigen urine heen gerold was, over hoe het mijn hart telkens brak als ze dan gewillig onder de douche ging, over alle sociale activiteiten waar ik niet aan meedeed omdat het niet in het medicatieschema van de kat paste, over alle twijfels wanneer ze ingeslapen moest gaan worden, over de angst voor wat ik zou aantreffen bij thuiskomst, over hoe eerst het matras op de grond ging zodat ze niet van het bed af zou vallen, over hoe ik later in de woonkamer sliep zodat ze niet van de trap af kon vallen... Ik stop hier met opsommen, want een soortgelijk lijstje en nog meer aanvullingen ken je zelf inmiddels ook wel.

Ik denk dat je, op basis van bovenstaande, best mag zeggen dat het een aanslag is en dat je min of meer vrijwillig gegijzeld bent door je kat. Ik ervaarde dat ook zo, ondanks ik het met liefde voor haar deed en als ik het over mocht doen weer exact zou herhalen.

Echt superbalen dat de prednison niet de opleving heeft gegeven waar je op hebt gehoopt. Maar zelfs als er niks meer aan de oorzaak rondom het oor gedaan kan worden, ligt er straks een heel traject van mogelijkheden om de aanvallen onder controle te krijgen als deze erger worden. De frequentie van eens in de 3 weken zonder anti-epileptica, daar had ik destijds voor getekend met medicatie en dan had ik haar nog niet in laten slapen. Mijn kat is uiteindelijk ingeslapen als kat waar tussen de aanvallen door ‘niks mis mee was’. Die had nog genoeg leven in haar om ook nog ff door te kunnen gaan met de ongecontroleerde aanvallen. Maar ik kon niet meer rechtvaardigen dat zij als 15,5 jarige dan maar meer aanvallen moest krijgen, omdat ik haar niet wilde missen. Je bent niet snel te vroeg als je eenmaal op symptoombestrijding zit in plaats van genezing. De losse gedachtes die je nu hebt over hoe lang doorgaan en wanneer inslapen, worden vanzelf duidelijk als het zover is. Voorlopig klinkt het nog steeds als dat je mogelijkheden met haar hebt en je dat besluit nog niet hoeft te nemen.

[Zotvanpoezen]

Wat mooi verwoord, Russian Mob!

Je hebt heel wat doorstaan uit liefde voor je katje.
Ik heb daar heel wat respect, bewondering en waardering voor!

[Saatie]

Mee eens hoor. Totaal niet egoïstisch, want ook al vond ik het de normaalste zaak van de wereld dat mijn kat alle zorg kreeg die haar stabiel hield... ik kan een hele boekenkast vullen met verhalen over alle stress die ik heb gehad, over alle gebroken nachten, over al het (nachtelijk) schoonmaakwerk na een grote aanval, over de keren dat ook de kat zelf gewassen moest worden omdat ze door haar eigen urine heen gerold was, over hoe het mijn hart telkens brak als ze dan gewillig onder de douche ging, over alle sociale activiteiten waar ik niet aan meedeed omdat het niet in het medicatieschema van de kat paste, over alle twijfels wanneer ze ingeslapen moest gaan worden, over de angst voor wat ik zou aantreffen bij thuiskomst, over hoe eerst het matras op de grond ging zodat ze niet van het bed af zou vallen, over hoe ik later in de woonkamer sliep zodat ze niet van de trap af kon vallen... Ik stop hier met opsommen, want een soortgelijk lijstje en nog meer aanvullingen ken je zelf inmiddels ook wel.

Ik denk dat je, op basis van bovenstaande, best mag zeggen dat het een aanslag is en dat je min of meer vrijwillig gegijzeld bent door je kat. Ik ervaarde dat ook zo, ondanks ik het met liefde voor haar deed en als ik het over mocht doen weer exact zou herhalen.

Echt superbalen dat de prednison niet de opleving heeft gegeven waar je op hebt gehoopt. Maar zelfs als er niks meer aan de oorzaak rondom het oor gedaan kan worden, ligt er straks een heel traject van mogelijkheden om de aanvallen onder controle te krijgen als deze erger worden. De frequentie van eens in de 3 weken zonder anti-epileptica, daar had ik destijds voor getekend met medicatie en dan had ik haar nog niet in laten slapen. Mijn kat is uiteindelijk ingeslapen als kat waar tussen de aanvallen door ‘niks mis mee was’. Die had nog genoeg leven in haar om ook nog ff door te kunnen gaan met de ongecontroleerde aanvallen. Maar ik kon niet meer rechtvaardigen dat zij als 15,5 jarige dan maar meer aanvallen moest krijgen, omdat ik haar niet wilde missen. Je bent niet snel te vroeg als je eenmaal op symptoombestrijding zit in plaats van genezing. De losse gedachtes die je nu hebt over hoe lang doorgaan en wanneer inslapen, worden vanzelf duidelijk als het zover is. Voorlopig klinkt het nog steeds als dat je mogelijkheden met haar hebt en je dat besluit nog niet hoeft te nemen.

Dank je wel voor je verhaal, het klinkt raar, maar ik ben ergens wel blij dat iemand het begrijpt. Dat we inderdaad nergens heen gaan, geen vakantie hebben, geen weekend, en dat we in de woonkamer slapen. Als we ergens een uurtje zijn dan zit ik al op hete kolen.

En ze is gelukkig nog redelijk tussen de aanvallen door, behalve het evenwicht en neurologische tekenen. Ze kan al meer als een jaar geen trap lopen, en we hebben alles wel aangepast zodat ze lekker haar gang kan gaan. Dus ik ben wel.van mening dat ze een leven kan hebben tussen de aanvallen door, maar ik ben zo bang dat het erger wordt, ze hersteld steeds minder snel en ze krijgt steeds meer symptomen.

We hebben nu wel een afspraak gemaakt met onze eigen dierenarts, ik wil misschien toch haar hartje na laten kijken. Schildklier, nieren en dergelijke zijn uitgesloten dus waarom niet voor het totaal.plaatje gaan en zorgen dat we niets over het hoofd zien.

En ik wou inderdaad de laatste keer al anti epileptica overleggen, maar de neuroloog gaf aan dat dit geen zin heeft omdat het hoogst waarschijnlijk geen epilepsie is, en dat de medicijnen haar symptomen alleen maar zullen verergeren ipv verbeteren gaf hij aan.

Ik twijfel nog heel erg, want wat je zelf al zegt je doet er alles voor, dus in mij ogen weet ik niet of ze het nog een jaar overleefd als je ziet hoe de ziekteverloop nu gaat, dus waarom niet proberen en het huis verder aanpassen, die evenwichtproblemen kunnen we opvangen. Ik weet niet hoeveel van deze aanvallen ze nog overleeft, miss 2 jr, miss 4 en miss wel een paar weken. Ik ben zo bang dat ze er in blijft hangen, of verdere schade aanricht.

[Russian mob]

Dank je wel voor je verhaal, het klinkt raar, maar ik ben ergens wel blij dat iemand het begrijpt. Dat we inderdaad nergens heen gaan, geen vakantie hebben, geen weekend, en dat we in de woonkamer slapen. Als we ergens een uurtje zijn dan zit ik al op hete kolen.

Precies mijn beweegreden om het te delen. Zolang ze goed genoeg is kan je kijken of er een oplossing gevonden kan worden of dat het ziektebeeld beter kan worden genanaged. Realiseer ook dat je al veel grenzen van ‘normaal’ hebt overschreden met alle aanpassingen in huis, in je leven en door neurologische eigenaardigheden te accepteren als iets alledaags. Dit hoort onderdeel te zijn van je optelsommetje van wat goed genoeg is.

Ik ben hier verder niet om wat de neuroloog zegt in twijfel te trekken. Ik heb er niet voor gestudeerd en hij wel. In mijn beleving helpen anti-epilepsie medicijnen om neurologische storingen te reguleren in de hersenen. Blijkbaar zitten daar dus meer nuances in dan ik dacht.

Maar als het dan echt geen epilepsie blijkt te zijn en de reguliere zorg geen uitkomst biedt, is het dan geen idee on haar case voor te leggen bij bijvoorbeeld een hollistische dierenarts? Juist omdat er zoveel zo ontzettend vaag blijft, zou een frisse blik misschien iets op kunnen opleveren waar ze wel baat bij kan hebben.

[Saatie]

Precies mijn beweegreden om het te delen. Zolang ze goed genoeg is kan je kijken of er een oplossing gevonden kan worden of dat het ziektebeeld beter kan worden genanaged. Realiseer ook dat je al veel grenzen van ‘normaal’ hebt overschreden met alle aanpassingen in huis, in je leven en door neurologische eigenaardigheden te accepteren als iets alledaags. Dit hoort onderdeel te zijn van je optelsommetje van wat goed genoeg is.

Ik ben hier verder niet om wat de neuroloog zegt in twijfel te trekken. Ik heb er niet voor gestudeerd en hij wel. In mijn beleving helpen anti-epilepsie medicijnen om neurologische storingen te reguleren in de hersenen. Blijkbaar zitten daar dus meer nuances in dan ik dacht.

Maar als het dan echt geen epilepsie blijkt te zijn en de reguliere zorg geen uitkomst biedt, is het dan geen idee on haar case voor te leggen bij bijvoorbeeld een hollistische dierenarts? Juist omdat er zoveel zo ontzettend vaag blijft, zou een frisse blik misschien iets op kunnen opleveren waar ze wel baat bij kan hebben.

Nogmaals bedankt voor je reactie!

We zijn vandaag toch even de bloeddruk laten meten, en de dierenarts wou toch nog even een bloedtest doen omdar ze de laatste keer een lichte bloedarmoede uitslag had.

Hij heeft naar het hartje geluisterd maar geen ruis, maar in zijn ogen wilde dit nog niets zeggen, en stond open voor een hart echo, dit kan 6 april.

Ze had een bloeddruk van 190, dus dit is wat hoog, of dit door de stress kwam of dat ze evht een hoge bloeddruk heeft kon hij niet uitsluiten.

We konden wachten met medicatie tot volgende week voor een nieuwe meting. Of we konden meteen starten met medicatie en haar goed in de gaten houden want een lage bloeddruk is ook gevaarlijk. We hebben voor het laatste gekozen, en volgende week donderdag terug voor een nieuwe meting.

Omdat het hem toch niet lekker zat welke klachten ze vertoont, gaat hij privé Contact opnemen met een neuroloog binnen zijn vriendenkring, om te kijken wat die er van vind

Ik kan wel janken van geluk, dat we iniedergeval iemand hebben die naar ons luisterd en geduld met ons heeft.

Voor de rest zag ze er heel gezond uit, wat aan de dikke kant, maar dat wisten we al. Voornamelijk sinds dat ze niet meer zoveel speelt. Maar haar vacht ziet er super uit en ze maakt een gezonde indruk.

Nu afwachten, ergens hoop ik toch dat het de bloeddruk is, en dat ze miss kleine tia's heeft. Wat zowel de neuroloog als de kno arts niet uit durft te sluiten maar dat we alsnog ver van huis waren als dit het geval is, want de oorzaak vinden is lastig blijkbaar. Gezien de testen die ze al heeft gehad.

[Saatie]

Ze zit nu aan bloeddruk verlagers, sinds 2 dagen, weet iemand wanneer er verbetering op moet treden?

Ze krabt nog aan het oor, en zwaait nog met haar hoofd.

Bedankt allemaal!

[Synemios]

Misschien weet Rik dat, ik heb daar zelf geen ervaring mee.

[Rik]

Nee, ik weet dat ook niet precies. Bowy* had een niet te meten hoge bloeddruk (>300) en is nooit onder de 200 gekomen dus voor haar was de Amlodipine een druppel op een gloeiende plaat.

Maar ik meende dat Amlodipine al begint te werken binnen 2 á 3 dagen na de start van de behandeling en dat na 2 weken het maximale effect te zien zou moeten zijn.

[Saatie]

Nee, ik weet dat ook niet precies. Bowy* had een niet te meten hoge bloeddruk (>300) en is nooit onder de 200 gekomen dus voor haar was de Amlodipine een druppel op een gloeiende plaat.

Maar ik meende dat Amlodipine al begint te werken binnen 2 á 3 dagen na de start van de behandeling en dat na 2 weken het maximale effect te zien zou moeten zijn.

Vreselijk, ik volg je nu al even en heb meegelezen.

Bowy schudde ook met haar hoofdje toch?

Mag ik vragen welke symptomen jij opmerkte allemaal?

Sara heeft 190, niet echt alarmerend vond de dierenarts, omdat ze heel erg gestresst was. Maar ze zat wel aan de bovengrens van gestresste katten.

Donderdag moeten we weer. Maar ik vind dat ze nog veel met haar hoofdje schud en zwaait.

Gisteren had ze ineens een hoestbui en een tranend oog en ineens krabte ze in het linkse oor. Echt met haar tenen erin. Dit heeft ze tot aan gisteren alleen in het rechtse oor gedaan.

Alle symptomen tot nu toe leiden voor ons naar tia's omdat de rest al is uitgesloten. Door eventueel een hoge bloeddruk.

[Saatie]

Misschien weet Rik dat, ik heb daar zelf geen ervaring mee.

Dank je wel.

Ben zo blij dat er nog mensen zijn die meelezen en reageren<3

[Synemios]

misschien ver gezocht, maar kan het geen autoimmuunziekte zijn?
Of traanoog en het oor komen door de prednison dan kunnen ze weer vatbaarder worden voor andere dingen.

Ja ik lees je wel en als er iets is wat ik nog toe kan voegen of ik denk dat iemand anders misschien kan helpen reageer ik wel.