Zelf ben ik nog heel erg verdrietig en huil nog iedere dag om haar.
Maar niet alleen ik, maar ook mijn andere poes Peppie is hier verdrietig om.
Peppie was gekker op Puk dan andersom. Ze zocht Puk altijd op en ging dan bij haar liggen.
2 dagen nadat Puk was overleden stopte Peppie met eten. Met mirtazapine is ze weer gaan eten. Dit was op aanraden van de dierenarts. Ze eet gelukkig nog steeds goed, maar haar gedrag is heel anders. Ze slaapt veel meer en is niet meer zo druk als ze eerst was. Ze maakt echt een beetje een depri indruk. Wat ook opvallend is, is dat ze niet meer naar buiten wil.
Ze was altijd graag in de kattenren, maar ze komt niet meer buiten.
Een nieuw maatje voor haar zie ik eigenlijk zelf niet zo zitten, mijn man wel. Maar ik wil het verdriet niet meer wat je altijd uiteindelijk weer krijgt. Het afscheid van Puk is voor mij nog zwaarder dan dat het met Simba was. En dan staat het mij met Peppie ook nog te wachten.
En dan heb ik ook nog de reden dat ik Peppie dan misschien weer tekort ga doen. Peppie heeft 8 jaar lang heel nadrukkelijk op de tweede plaats gestaan bij mij. Dat kwam doordat Puk zo'n enorm zorgenkindje was. Ik was mij daar heel erg van bewust, maar ik dacht ook altijd, jouw tijd komt ook nog wel als Puk er niet meer is. (En dat geeft mij nu juist ook weer een schuldig rotgevoel naar Puk
)Nu heeft Peppie mij helemaal voor zichzelf. En ik ben heel erg bezig om met haar een goede band te krijgen. Als er een nieuwe poes bij is moet zij mij weer delen. En stel dat dit een poes is die veel meer dan zij mijn aandacht wil hebben, dan staat ze weer op de tweede plaats. En het moet ook maar net klikken met een andere poes of kater.
Ik zeg nog niet helemaal nee tegen een andere poes, maar ik sta zeker niet te springen.
Hoe lang zou het kunnen duren voordat Peppie het in haar eentje (wel met hond) weer leuk vindt?
En dan zit ik nog met de vakanties. Het is nooit langer dan een week, maar ik vind het zo zielig als ze dan helemaal alleen in huis is.
Een pension?
