Schuldgevoel als je de deur achter je dicht trekt om te gaan werken bijvoorbeeld. Dat heb ik heel sterk. We hebben onze jongens nu 7 maanden en het schuldgevoel is nog net zo erg als in het begin, misschien zelfs erger. Die koppies als ik wegga, vind het vreselijk. Gelukkig werk ik parttime, 1 hele dag en 2 dagen tot half 2. Na de zomervakantie komen er wat uren bij, dan zijn het 2 hele dagen en 1 dag tot half 2. Eerlijk gezegd vind ik het vreselijk om dan nog langer bij ze weg te zijn. Maar de dagen dat ik thuis ben, tja, dan zie ik ze overdag ook bijna niet omdat ze dan veel slapen.
Het is nu bijna zomervakantie en we gaan niet op vakantie dit jaar. Maar wel dagjes weg. Vind ik ook al een rotidee. De hele dag weg. Vanaf een uur of 10 in de ochtend tot ‘s avonds laat. Ik denk dan dat ze dat niet trekken ofzo, maar ergens weet ik natuurlijk wel dat het gewoon allemaal prima zal gaan. Maar echt genieten van het dagje uit kan ik dan ook niet.
Of als ik in de voortuin zit, dan kunnen ze me zien vanuit de keuken en gaan dan heel dramatisch miauwen en kijken, dan zit ik al totaal niet lekker meer en ga dan maar weer naar binnen
Ze lopen me overal achterna, miauwen veel om aandacht en het beeld wat ik heb van ze als ik er niet ben is dat ze me miauwjankend aan het zoeken zijn haha. Dat zal natuurlijk niet zo zijn, maar toch knaagt het dan wel.
Of ook zoiets stoms, als wij avondeten krijgen ze hun natvoer ook, dan eten we “gezellig” samen. Nu met het mooie weer willen we weer eens buiten eten, en omdat het binnenkatten zijn vind ik dat zo rot, dat we dan niet “samen kunnen eten”.
Ik weet het, ik ben ze te veel aan het vermenselijken, maar ik vraag me af of ik de enige ben, en of het schuldgevoel nog gaat slijten
Verzonden vanaf mijn iPad met Tapatalk
met een instinct
