Ik ben nieuw op het forum, ik heb me aangemeld in de hoop dat iemand me hier iets meer over kan vertellen. Ik heb een kat en een poes. De kat is 6 jaar en de poes 5 jaar. Ze zijn aan elkaar gehecht en hebben een relatie van "niet met en niet zonder elkaar". Meestal zijn ze vrolijk aan het spelen maar soms maken ze ook wel eens ruzie, net als iedereen eigenlijk. Ze komen niet buiten.
Hij is heel rustig, stabiel, berekenend en zelfs gereserveerd naar vreemden. Naar ons heel erg kroelerig, lief, zit geen kwaad in en zou ons nooit bijten of krabbelen. Naar de poes ook erg lief, vanaf dag 1 heeft hij altijd alles van haar geaccepteerd en liet alles toe. Hoewel ze ook goed wild konden spelen, en als het menens was won hij eigenlijk altijd en dat vond zij dan weer niet leuk maar doorgaans liet hij haar winnen.
Zij is vrolijk, spontaan, erg sociaal, baldadig en een allemansvriendinnetje, als er visite is laat ze zichzelf graag zien en komt eigenlijk altijd wel even kijken. Ze is geen schootpoesje. Zit eigenlijk ook nauwelijks kwaad in hoewel, ze als ze het beu is wel uit kan halen. Ze houdt ervan om hem uit te dagen, uit het niets, te plagen etc. (Als ik hem was had ik lang niet zoveel gepikt van haar als dat hij deed
) Maar, ze is naar ons idee ook onzeker. Ik weet niet goed waarom, we hebben ze allebei van kitten af aan en zover ik weet heeft ze nooit een traumatische ervaring gehad. Ze is onzeker in de zin van, durfde aanvankelijk niet eens op de vensterbank te springen, na aanmoediging van ons nu wel, maar als ze erop kan klimmen doet ze dat liever, ze vermijdt het gewoon liever. Ze durft niet van de vensterbank op bed te springen, dit is een sprong van ongeveer een 1,20 meter, van hoog naar laag. Ze springt dan eerst op de grond en daarna op bed. Ook als we haar daarvoor aanmoedigen doet ze het niet. Ze heeft het misschien 1 keer gedaan. In bepaalde situaties, als ze niet weet wat ze moet doen kijkt ze eerst altijd naar de kat en daarna kopieert ze zijn gedrag. Dat doet ze ook met ons. In zoverre ze het durft natuurlijk.
Nu is helaas de kat overleden, we missen hem ontzettend. Maar ik maak me ook zorgen over haar. Ik heb haar zijn overleden lichaam laten zien en laten besnuffelen. Dus ik heb wel het idee dat ze snapt dat hij niet meer terugkomt. Maar hij was echt haar rots in de branding. Ze kan zijn gedrag niet meer kopiëren en zal nu zelf keuzes moeten gaan maken. Ik heb ook wel het idee dat ze hem mist, ondanks dat ze lijkt te snappen dat hij niet meer terug komt. Ze hadden bepaalde rituelen samen en daarnaast is ze nog nooit zonder soortgenootje geweest. Ze is ook erg speels en speelde graag met haar maatje.
Ik heb gelezen over rouw bij katten. We houden gewoon ons dagelijkse en normale ritme aan. We proberen ook met haar te spelen op momenten dat zij samen de vaste prik hadden om te spelen. Maar ze lijkt er niet zo heel veel zin in te hebben als voorheen. Ze doet het wel, maar niet veel. Ze eet en drinkt normaal. Ik maak me vooral een beetje zorgen om haar onzekerheid. En wellicht is het ook wel eens goed dat ze nu eens eigen keuzes moet maken.
Hoe kan ik haar het beste helpen? Of misschien juist wel niet?
Ik hoor graag jullie gedachten hierover. Dankjewel alvast.
Groetjes
. 
.
.