Afscheid en rouwen, hoe ga je ermee om?

[DeTut]

Sowieso fijn om hierover met elkaar te praten, al moet ik ook al huilen van sommige verhalen... een paar overdenkingen van mij waar een ander misschien iets aan heeft:
*goed om over dit onderwerp na te denken en je gedachte vormen op een moment dat het niet actueel speelt...dat kan helpen als het wel zover is
*bedenk dat een zieke kat vaak al erg (lang)beroerd is als wij het gaan merken... ik heb terminale katten meegemaakt die nog lekker aten, spinnen en spelen...
*kat leeft in het hier en nu. Kan niet overzien zoals wij of het nog beter of slechter kan worden.
*probeer ten allen tijde te voorkomen dat kat uit zichzelf sterft....is vreselijk om mee te maken. Dan liever 'te vroeg met inslapen.
*Heb er altijd moeite mee dat IK bepaal dat dit leventje eindigt... voel me dan een soort schuldig ja, wie ben ik dat ik dat mag doen? En toch doen, want hem (te) lang laten lijden doet me nog schuldiger voelen....

[Kytumymo]

Rik, ik hoor eigenlijk altijd 'dat is toch al oud'. Sorry, maar ik vind 11 en 15 niet oud en 17 ben ik nog niet over uit of ik dat oud vind. Tuurlijk is het op leeftijd, maar ze was topfit, echt topfit maar die tumor onder de tong gooide roet in het eten. Stad en land afgebeld, niemand kon wat doen. Pfff voel de frustratie van toen gewoon weer.

[DeTut]

En nog deze tips:
Als je kat overleden is, kun je wat haartjes afknippen om te bewaren...
FolderBoekje 'zijn we niet te vroeg' is van een dierenarts Hugo van Duijn isbn 978-90-8884-00-6. Echt een aanrader. Denk niet zomaar te koop, zou bij dierenartspraktijken worden verspreid
Zie meer info over dit onderwerp op www.alseenhuisdierdoodgaat.nl

[Kytumymo]

*Heb er altijd moeite mee dat IK bepaal dat dit leventje eindigt... voel me dan een soort schuldig ja, wie ben ik dat ik dat mag doen?

Dat heb ik in juli extreem erg gehad. Wie ben ik dat ik bepaal dat het klaar is. Bijna een heftige boosheid naar mijzelf. Maar kom op, ik ben de verzorger, een ander of de kat kan het niet beslissen. Ik vraag wel altijd aan anderen wat zij zien omdat zij er verder vanaf staan. Meestal krijg ik als reactie 'maar jij kent je eigen kat beter'. Misschien moet je jezelf kunnen vergeven en dat je, welke beslissing ook, het uit liefde doet.

[Kytumymo]

En nog deze tips:
Als je kat overleden is, kun je wat haartjes afknippen om te bewaren...
FolderBoekje 'zijn we niet te vroeg' is van een dierenarts Hugo van Duijn isbn 978-90-8884-00-6. Echt een aanrader. Denk niet zomaar te koop, zou bij dierenartspraktijken worden verspreid
Zie meer info over dit onderwerp op www.alseenhuisdierdoodgaat.nl

Dank je!

Haren afknippen doe ik ook sinds 2012. Van 2 katten zit in mijn portemonnee, ik kan het er op 1 of andere manier niet uithalen. En van Moreeke ben ik nog niet zover dat ik de haren wil zien. Van de week met printen zag ik ze toevallig liggen, kreeg bijna een rolberoerte.

[Zotvanpoezen]

Ik bewaar snorharen en haren van de katjes als ze nog gezond en wel zijn. En het laatste dekentje vol haren bewaar ik ook. Van een gestorven dier haren afknippen vind ik te luguber. Ik heb ooit een sliert van de staart van mijn overleden paard afgeknipt (ik had er nochtans al een heleboel verzameld) en het voelde heel fout aan . Dus doe ik het bij mijn katjes ook niet...

Ik wil nog 1 ding kwijt voor ik naar mijn werk vertrek: De vraag "ben ik op tijd?" wordt eigenlijk nooit gesteld denk ik. Waarom toch? Voelen de meesten onder ons dan altijd zo schuldig?
Konden we het allemaal maar juist inschatten...

[Kytumymo]

ZotvanPoezen, dat luguber herken ik wel een beetje. Dat had ik in juli. Een vriendin was erbij en zei 'Vergeet je niet een plukje haar af te knippen' maar zelf kon ik dat niet. Vond het een soort verminking of zo. Uiteindelijk heeft zij het gedaan, onder de oksel.

Ben ik op tijd ken ik ook, maar dat had ik vooral (toen ze nog leefde ook) toen Moreeke met haar chronische nies al overleden was. Had ik niet veel eerder moeten ingrijpen? En zo ja, waarom had ik dat niet gedaan? Alleen maar eigenbelang? Weet niet of het zo simpel is. Ik spreek denk ik iedere dag het woord hoop wel meerdere keren uit, in dit geval hoopte ik onterecht dat ze toch nog beter kon worden.

[Synemios]

Eigenlijk is mijn ervaring dat het toch elke keer weer anders is.
Ik weet ook wanneer het tijd is om te gaan, dat zie ik vaak in de ogen.
En toch voel ik me altijd schuldig, ben ik niet te vroeg, of te laat.
Zelfs al weet ik dat het niet zo was, gevoel en verstand,

Met Oscar had ik er echt vrede mee maar helaas had het crematorium zijn as uit gestrooid omdat er ergens een vinkje onduidelijk stond, en dat gaat daar heel snel.
We hebben wel excuses gekregen en hoefde niets te betalen.
Maar ik voel me daar nog naar over.
Hij had gewoon terug naar huis moeten komen.

Oscar is op een maand na net geen 19 geworden, Nero was een afschuwelijke tijd zij werd 17.
Met Mickey en Sylvester had ik de meeste moeite, ze werden een half jaar na elkaar ziek en zijn ook een half jaar na elkaar gestorven.
Mickey werd 11 en Sylvester 12. Veel te jong maar ze waren echt te ziek.

[Synemios]

Maar wanneer hebben ze de strijd opgegeven? Hoe stel je dat vast.

Mijn ervaring is dat je dat “weet” “voelt”.

[Kytumymo]

Mijn ervaring is dat je dat “weet” “voelt”.

Misschien heb je wel gelijk. Geen van ons zal de dieren bewust laten lijden omdat wij ze niet kwijt willen. En waarschijnlijk maak je (on)bewust op het juiste moment de beslissen. Maar hart en hoofd spreken elkaar vaak tegen waardoor je die verschrikkelijke innerlijke strijd krijgt. Toch ben ik van sowieso 2 katten niet zeker of het nodig was geweest, of de juiste diagnose is gesteld, dat zal ik nooit naast me meer kunnen leggen. Bij vlagen knaagt het echt.

[Synemios]

Ik ken die innerlijke strijd ook, maar dat was altijd voor of achteraf, nooit op het moment dat ik "wist" dat het tijd was.
Ik vertrouw toch op mijn gevoel ook als het gaat om diagnoses, ik heb meerdere malen gehad dat ik zeker wist dat een DA in de verkeerde richting dacht, of niet het volledige beeld had, teveel bleven hangen op 1 ding, ( kokervisie)
En daar achteraf gelijk in gekregen, bij Nero, Oscar en recent nog met Lizzy.
Gelukkig heb ik nu een DA die dat gevoel serieus neemt, maar ook eerlijk is in wat wel of niet mogelijk is, en of iets in het belang is van het dier.

[Zotvanpoezen]

Geen van ons zal de dieren bewust laten lijden omdat wij ze niet kwijt willen. En waarschijnlijk maak je (on)bewust op het juiste moment de beslissen. Maar hart en hoofd spreken elkaar vaak tegen waardoor je die verschrikkelijke innerlijke strijd krijgt.

Helemaal mee eens.

Na een slapeloze piekerende nacht wil ik hier proberen mijn conflicten met mezelf af te sluiten en vrede mee nemen met mijn beslissingen. Ik kan de klok toch nooit terugdraaien, en het wordt tijd dat ik het mezelf vergeef...

Ik heb voor mezelf dit besluit genomen:
Ik was nooit te vroeg. BB, Pitoe en Rambo waren op respectabele leeftijd en waren terminaal.

Voor BB kon ik op tijd geweest zijn toen ik mijn man ermee naar de da stuurde om hem te laten inslapen, maar de da wou hem nog een kleine kans geven en stuurde hem weer naar huis met zware medicatie en een oppepspuitje. Gevolg: ik vind dat ik een week te laat was.

Voor Pitoe was het ook uitzichtloos omdat ik haar onmogelijk weer kon laten opnemen om te spoelen, te dwangvoederen en gedwongen medicatie toe te dienen omdat ze te angstig was en te veel stress kreeg. Na een opflakkering wou ik haar nog een week de kans geven omdat ik weer hoop kreeg.
Gevolg:
Voor haar was ik ook een week te laat.

Rambo was moeilijker. Hij ging heel snel achteruit maar bleef veel en met smaak eten. Hij kwam ook nog op de schoot en durfde nog een vogel of muis van Duvel stelen om op te eten omdat hij niet meer naar buiten mocht. Maar hij werd steeds zwakker. Hij had moeite met lopen, kreeg diarree en was duidelijk duizelig. Ik was bang dat hij eens van de trap ging vallen als ik niet thuis was.
Conclusie:
Ik had hem ondanks zijn fantastische eelust en levenslust toch beter een week eerder moeten laten inslapen omdat geen enkele medicatie effect gaf. Ik denk dat hij te dapper was, maar onnodig pijn leed.

Mijn 4 engeltjes hangen bij elkaar aan de muur op een plekje waar ik ze goed kan zien als ik in de zetel voor TV lig:

Bovenaan BB (eigenlijk is het Bébé) en Kiki, eronder Pitoe en Rambo

[Kytumymo]

Niet fijn dat je hebt wakker gelegen, maar hoop dat je zo wat meer rust krijgt voor jezelf. Was ook niet mijn bedoeling om mensen wakker te laten liggen

Wat een prachtig stel! Mooi, zo bij elkaar aan de muur.

[Sansan]

Ik weet niet zo goed waar ik het moet zetten maar ik hoop dat het hier mag.

Ik zie fijne ervaringen op dit forum met 1 prik in de buikholte van de kat. Is dit een methode die algemeen vaak gebruikt wordt? Overal lees je op websites toch vaak nog eerst die prik in een spier. Mij lijkt de buik methode fijner.

[Kytumymo]

Ik ken alleen de methode van eerst de 'slaapprik' en als ze goed slapen pas de tweede. En die tweede kan op 2 manieren. Altijd hetzelfde bij verschillende dierenartsen.