In 1991 ging ik uit huis, samenwonen. Mijn moeder (haar kat
) had op dat moment een nestje kittens omdat de poes was ontsnapt en 3 dagen spoorloos was. Uit dat nestje heb ik toen een poesje meegenomen. Toen was het voor mij nog normaal om je kat gewoon naar buiten te laten, maar als op dinsdag de vuilniswagen kwam moest ze binnen blijven. Had er altijd een heel naar gevoel bij en dat nare gevoel kwam een jaar later uit. mijn ex had haar laten ontsnappen en de buurvrouw belde een uur later dat ze was aangereden door de vuilniswagen. Ik was zo in paniek dat ik er niet eens naartoe durfde te gaan ondanks dat de buurvrouw zei dat er niets aan de poes te zien was. Ik kon het gewoon niet. Vanaf toen mocht er nooit meer een kat 'de straat op' ik had het nu zelf voor het zeggen en ik kon niet omgaan met die angst dat er misschien wel eens wat kon gebeuren.In 1995 woonde ik voor het eerst op mijzelf, alleen. Ik ging naar de grote stad en kreeg mijn eerste Persje. Al snel volgde er een tweede van een cattery die stopte, een volwassen dame. Maar al snel bleek ze ziek te zijn en kwam te overlijden. Geen kat meer op straat maar toch een enorm schuldgevoel. Had ik eerder wat kunnen doen? Nee, de dag dat ik zag dag er iets niet klopte zat ik ook bij de dierenarts. Dierenarts zei dat ze er wel 20 mee kon worden, een paar weken later was ze dood.
Inmiddels al bijna 2020, al heel wat katten die overleden zijn. De jongste was 7 maanden, de oudste 17. Maar waaraan ze ook overlijden, ik heb altijd een soort van schuldgevoel. Ben altijd bang dat ik iets over het hoofd heb gezien, of nog wat had moeten proberen. De eerste 20 jaar durfde ik niet bij het inslapen te blijven. Toen ik Kylian in 2018 in shock vond vond ik dat het mijn plicht was erbij te blijven, dierenarts was binnen een paar minuten hier en ze moest hem uit zijn lijden verlossen en wat vond ik fijn dat ik hem daarna nog 2 uur hier heb gehouden en vast kon houden. Ook bij Moreeke ben ik toen bijgebleven, maar ik wist dat het eraan zat te komen en kon haar niet vasthouden. Het deed teveel pijn. Dat was 2 juli, maar ik durf nog steeds niet aan haar te denken, er bij stil te staan. Dat is door de jaren heen steeds erger geworden. Ik wil er niet aan denken, het doet teveel pijn. Ik weet niet hoe het moet, hoe neem je goed afscheid? Die knoop doorhakken, steeds weer denk ik dat ik doordraai dat ik die beslissing niet wil en kan nemen, maar je moet.
Ik weet dat iedereen het anders zal doen, maar ik weet niet hoe het moet of kan. Ik merk dat het niet uitmaakt waarom of op welke leeftijd ze zijn overleden of dat ik wist dat het eraan kwam of dat het onverwacht was, ik vind het te heftig. Voel altijd een schuldgevoel of een 'had ik maar...'. Ik denk ook wel eens dat ik de dierenarts misschien uitstel omdat ik bang ben voor wéér slecht nieuws. Misschien ben ik niet geschikt. Hoe gaan jullie ermee om?
.